Τελικά, όσο πλησιάζει η ώρα της αλήθειας - συμφωνίας τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο συνειδητοποιούν ότι για να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Τίποτα δεν χαρίζεται, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΣ
[email protected]
Τελικά, όσο πλησιάζει η ώρα της αλήθειας - συμφωνίας τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο συνειδητοποιούν ότι για να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Τίποτα δεν χαρίζεται.
Ειδικά, δε, όταν έχεις ανάγκη από χρήματα και γνωρίζεις ότι τα περιθώρια είναι ασφυκτικά, με δεδομένες τις δηλώσεις κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών ότι η χώρα μας δεν μπορεί στις 5 Ιουνίου να πληρώσει τη δόση του ΔΝΤ, οι… εκπτώσεις από προγράμματα και εξαγγελίες είναι εκ των ων ουκ άνευ!
Αλλά αυτό δεν είναι και η τέχνη της πολιτικής;
Η ικανότητα να παρουσιάζεις τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε. Και ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει ικανότατους πολιτικούς, που μπορούν εύκολα να εξηγήσουν γιατί το «αύριο» των εκλογών, με την κατάργηση των μνημονίων, των φόρων και της λιτότητας, δεν ήρθε ποτέ, αφού η συμφωνία του «αύριο» είναι μονόδρομος για την πορεία της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη.
Μπορεί να δυσκολευτούν να πείσουν την εσωκομματική αντιπολίτευση, όμως δεν θα δυσκολευτούν να πείσουν την κοινή γνώμη, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θέλει να συνεχίσει τη ζωή εντός του ευρώ.
Το πολιτικό κόστος βέβαια είναι δεδομένο όσο περνά ο καιρός και σίγουρα θα αποτυπωθεί όταν αρχίσει να έρχεται ο… «λογαριασμός».
Ενας «λογαριασμός» που θα είναι δυσβάσταχτος, αφού στις μνημονιακές επιβαρύνσεις που υφίστανται, ήδη, θα προστεθούν και νέα εισπρακτικά μέτρα ύψους τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ.
Οπως και να ονομαστεί δε το νέο «πακέτο», Μνημόνιο III ή Πρόγραμμα Ελπίδας ή Συμφωνία Ανάπτυξης, τα μέτρα είναι μέτρα και οι φόροι τσουχτεροί!
Προς τιμήν όμως των κυβερνώντων, το έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές και το επαναλαμβάνουμε, προτάσσεται το καλύτερο για τη χώρα και τους πολίτες.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι φανερό ότι η κυβερνητική συμμαχία έχει αποφασίσει να «ξεθωριάσει» τις κόκκινες γραμμές της και να προχωρήσει σε αυξήσεις στον ΦΠΑ σε προϊόντα και υπηρεσίες, στην επιβολή φόρου επί των τραπεζικών συναλλαγών, να μην καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ (όπως και να ονομάσει τον νέο φόρο στα ακίνητα), να μην προχωρήσει στην αύξηση του κατώτατου μισθού και να μην επαναφέρει τη 13η σύνταξη.
Ενώ ετοιμάζει και τη μεγάλη ανατροπή στο ασφαλιστικό και οριακές αλλαγές στα εργασιακά.
Μέτρα που αποτελούν αιτία «πολέμου», μέτρα που θα αδειάσουν ακόμη περισσότερο τις τσέπες των φορολογουμένων και θα μειώσουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, όμως μέτρα απαραίτητα για να καταφέρει η χώρα να λάβει την αναγκαία ρευστότητα από τους εταίρους για να ανασάνει η αγορά και να προχωρήσουμε όλοι στο «αύριο», ευελπιστώντας στην ανάπτυξη, σε επενδύσεις και σε δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Η επικείμενη συμφωνία θα μπορούσε να είναι περισσότερο… έντιμη για την κυβέρνηση, αν δεν χανόταν τόσος πολύτιμος χρόνος με δημιουργικές ασάφειες και θεωρίες που ακόμη «κοστίζουν», όμως είναι αναγκαία.
Και η αναγκαιότητα του παρόντος μπορεί εύκολα να δικαιολογήσει ότι οι υποσχέσεις που δόθηκαν ήταν αναγκαιότητα του παρελθόντος.
Αλλωστε, όπως έλεγε και ο Φρανσουά Μιτεράν, οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνο εκείνους που τις δέχονται…