Οι κόκκινες γραμμές διαφέρουν από την κόκκινη θηλιά που πνίγει τη δύναμη της χώρας. Οι πρώτες όμως είναι το αποτέλεσμα της δεύτερης, που προϋπήρχε και καθόρισε τα αίτια της χρεοκοπίας του 2010. Τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμμα εξουσίας και εμπνευστής της κόκκινης θηλιάς που κατέπνιξε τη δύναμη της Ελλάδας. Αφορά την πρώτη και μεγαλύτερη υποκρισία της μεταπολίτευσης, γράφει ο Κώστας Ιωαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Οι κόκκινες γραμμές διαφέρουν από την κόκκινη θηλιά που πνίγει τη δύναμη της χώρας. Οι πρώτες όμως είναι το αποτέλεσμα της δεύτερης, που προϋπήρχε και καθόρισε τα αίτια της χρεοκοπίας του 2010. Τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμμα εξουσίας και εμπνευστής της κόκκινης θηλιάς που κατέπνιξε τη δύναμη της Ελλάδας. Αφορά την πρώτη και μεγαλύτερη υποκρισία της μεταπολίτευσης.
Σταδιακά εγκαθιδρύθηκε, με παράλληλα καλοσχεδιασμένες μεθοδεύσεις που αφορούσαν στο εποικοδόμημα, η άποψη πως «ο λαός έχει πάντα δίκιο». Η νίκη του κόμματος έγινε νίκη του λαού, τα συμφέροντα του κόμματος έγιναν λαϊκό συμφέρον. Η επιτυχία της στρέβλωσης ήταν τόσο μεγάλη ώστε μετά το σύντομο βίο της κυβέρνησης του Κώστα Μητσοτάκη, σχεδόν αναγκαστικά η Ν.Δ. παραδέχθηκε και διδάχθηκε την αφομοίωση από την κοινωνία του μηνύματος της λαϊκής κυριαρχίας στα λόγια και της κομματικής εκμετάλλευσής της στην πραγματικότητα. Ηταν ένας επιτυχής μοχλός άσκησης της εξουσίας, με σχετικά εύκολο τρόπο, που όμως κόστιζε παραπάνω από τα έσοδα ενός κακομαθημένου κράτους και του πλούτου που παρήγαγε ένα αντίστοιχα κακομαθημένο κοινωνικό σύνολο. Το γιατί είχε ανάγκη ο λαός να του λένε τα κόμματα εξουσίας ότι είχε πάντα δίκιο, σχετίζεται με τη στάση του στη διάρκεια της επταετίας 1967-1974.
Παράλληλα τα συντηρητικά κόμματα ήταν εκ παραδόσεως πιο «αυστηρά» και ενώ έκαναν τα πιο θαρραλέα κοινωνικά βήματα, δεν τα εκμεταλλευόντουσαν επικοινωνιακά. Γιατί πιθανά αυτό ζητούσε ο στυλοβάτης τους, ο επιχειρηματικός κόσμος, στηριγμένος μάλλον σε αρχές του οικογενειακού καπιταλισμού, παρά στη σύγχρονη μορφή του όπως διαμορφώθηκε από τη δεκαετία του 1980 και μετά, όταν σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν η προετοιμασία του για την παγκοσμιοποίηση. Στην περίπτωσή μας αποδείχθηκε ότι μια χώρα χρεοκοπεί χωρίς να το καταλάβει, αν βασιλεύει η στρέβλωση, ότι «ο λαός έχει πάντα δίκιο». Αν δεν υπήρχε, οι εκατοντάδες προειδοποιητικές χρεοκοπίες σε επιμέρους τομείς θα προκαλούσαν μικρές κοινωνικές επαναστάσεις. Θα λειτουργούσαν ανακλαστικά αφύπνισης. Η συνεπαγωγή λόγω στρέβλωσης πως για την κρίση φταίνε «οι άλλοι», συνέβαλε στο να έχουν νικητήριο εκλογικό αποτέλεσμα το «λεφτά υπάρχουν», τα «Ζάππειο Ι ΙΙ»… που κατέληξαν σε «άλλο μίγμα» και το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης».
Αυτά οδηγούν μεν στην εξουσία, αλλά με το πολιτικό αδιέξοδο, για την κυβέρνηση, στο τσεπάκι συντηρώντας έναν φαύλο κύκλο. Η λύση είναι απλή. Ολα τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 2009 χρησιμοποίησαν την ίδια στρέβλωση με διαφορετικό εξιλαστήριο θύμα. Πραγματικό θύμα είναι ένας γερασμένος λαός, που αδιαφορεί για το μέλλον των παιδιών του και επικεντρώνει την ευαισθησία του στις συντάξεις. Αν συνεχίσουν το ψέμα τα κόμματα, μαζί δεν κάνουνε. Ο ένας θα τα ρίχνει στον άλλον, απλώνοντας τη διαμάχη στην κοινωνία. Η ώρα της αλήθειας για την κατάσταση, από όλους τους αρμόδιους προς τους πολίτες είναι τώρα, γιατί ψέμα στο ψέμα μένει η ύφεση και το «αίμα», από τα πρώιμα σπασμένα ομόλογα των Ταμείων.