Yπάρχει μια παροιμία που λέει ότι όποιος τζογαδόρος νομίζει ότι έχει σύστημα είναι, είτε λίγο είτε πολύ, παράφρων. Το ερώτημα είναι ότι εάν δεν το νομίζει απλώς, αλλά πιστεύει ακράδαντα ότι έχει το καλύτερο σχέδιο και σύστημα, που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, τότε ποιος είναι ο ορισμός της ψυχολογίας που του ταιριάζει, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Yπάρχει μια παροιμία που λέει ότι όποιος τζογαδόρος νομίζει ότι έχει σύστημα είναι, είτε λίγο είτε πολύ, παράφρων. Το ερώτημα είναι ότι εάν δεν το νομίζει απλώς, αλλά πιστεύει ακράδαντα ότι έχει το καλύτερο σχέδιο και σύστημα, που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, τότε ποιος είναι ο ορισμός της ψυχολογίας που του ταιριάζει;
Ειδικά δε όταν προσπαθεί μετ’ επιτάσεως να πείσει τους συμπαίκτες του ότι αυτός είναι ο μόνος που έχει το αλάθητο του Πάπα, μόνο αυτός κατέχει την τέχνη του… παιγνίου, μόνο αυτός γνωρίζει και όλοι οι υπόλοιποι είναι αδαείς; Σίγουρα η εύκολη απάντηση είναι ότι στις περιπτώσεις αυτές η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, ή στην καλύτερη περίπτωση ότι χρειάζεται στενή παρακολούθηση από ειδικούς, μήπως και επανέλθει σε φυσιολογική κατάσταση.
Σε τέτοια μάλιστα ψυχολογική κατάσταση, που να μπορεί να αντιληφθεί ότι όποιο παιχνίδι κι αν παίζεις δεν είναι η κίνηση που πρέπει να ψάχνεις, ακόμη και η καλύτερη δυνατή, αλλά ένα εφαρμόσιμο σχέδιο.
Σε τέτοια κατάσταση που να αντιλαμβάνεται ότι όταν οι αντίπαλοί σου κάθονται απέναντί σου κρατώντας όλους τους άσους, δεν έχεις και πολλές επιλογές…Εκτός κι αν θέλεις να… αυτοκτονήσεις και να τινάξεις την μπάνκα στον αέρα! Και καλά να είναι όλα τα χρήματα που παίζεις δικά σου, αλλά εάν δεν είναι;
Εάν ο τζογαδόρος έχει δανειστεί από φίλους και γνωστούς, εάν έχει προχωρήσει σε… εσωτερικό δανεισμό από μέλη της οικογένειάς του; Τότε τι γίνεται;
Εκτός αν είναι της λογικής του Αριστοτέλη Ωνάση, ότι «μετά από κάποιο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν πια σημασία. Παύουν να είναι ο σκοπός. Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει».
Αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να υπάρχει σχέδιο, γιατί μοναδικός στόχος, πάντα με τη λογική, είναι η νίκη. Γιατί εάν κάποιος έχει στόχο τη νίκη, αλλά δεν έχει σχέδιο, τότε απλώς εύχεται να νικήσει. Και σίγουρα όποιος έχει στόχους θα πρέπει να γνωρίζει ότι οφείλει να θυσιάζει τους μικρότερους για να κερδίσει τον μεγαλύτερο. Και μεγαλύτερος από τη σωτηρία της χώρας εντός της Ενωμένης Ευρώπης δεν υπάρχει. Μεγαλύτερος στόχος από την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει.
Το πρόβλημα βέβαια είναι, για να μην κρυβόμαστε, ότι οι τζογαδόροι δεν… γιατρεύονται. Ο τζόγος είναι μια άσχημη αρρώστια που μόνο στην καταστροφή οδηγεί…