«Εξήντα μήνες είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, 240 δισ. ευρώ βοήθειας πολλά λεφτά και τρεις (σ.σ.: πέντε για την ακρίβεια με Παπαδήμο και Πικραμμένο) αθηναϊκές κυβερνήσεις είναι αρκετή δόση πολιτικής. Παρ’ όλ’ αυτά η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Πριν από ακριβώς πέντε χρόνια η κατάσταση ήταν η ίδια. Ολος αυτός ο χρόνος, η πολιτική και τα χρήματα δεν άλλαξαν τίποτα», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Εξήντα μήνες είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, 240 δισ. ευρώ βοήθειας πολλά λεφτά και τρεις (σ.σ.: πέντε για την ακρίβεια με Παπαδήμο και Πικραμμένο) αθηναϊκές κυβερνήσεις είναι αρκετή δόση πολιτικής. Παρ’ όλ’ αυτά η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Πριν από ακριβώς πέντε χρόνια η κατάσταση ήταν η ίδια. Ολος αυτός ο χρόνος, η πολιτική και τα χρήματα δεν άλλαξαν τίποτα».
Κάτι άλλαξε, κύριε Νίκολαους Μπλόμε του «Spiegel». Δεν αναφέρομαι στην αριθμητική της κρίσης, το άθροισμα απωλειών, τον πολλαπλασιασμό όχι δυνάμεων, αλλά «φυσικών» συμβιβασμών και παραχωρήσεων, τις αφαιρέσεις και τις διαιρέσεις. Δεν αναφέρομαι στη μεγάλη «λατρεμένη» περιπέτεια των μετρήσεων, των αριθμών, της μετάθεσης των διοριών, τα τελεσίγραφα, τις προειδοποιήσεις, τα «τεστ» και τους «δύσκολους σταθμούς», τις «ημερομηνίες - ορόσημο» στον κύκλο «συμφωνία - ράγισμα - νέα συμφωνία», τις αποφασιστικής σημασίας διαπραγματεύσεις, που οριστικές και τελικές λύσεις δεν δίνουν, τις διορθωτικές κινήσεις, που φέρνουν προσωρινή ανακούφιση, μέχρι την ανατροπή από τα δεδομένα που κινούνται με την ταχύτητα του φωτός, τα έκτακτα συμβούλια και τις έκτακτες διαβουλεύσεις που αποκτούν μόνιμο χαρακτήρα, την υψηλή πίεση και θερμοκρασία, τα σημεία βρασμού.
Κάτι άλλαξε στο κλίμα. Το κλίμα μεταξύ κούρασης και παραίτησης στη γερμανική κοινή γνώμη, που περιγράφει το μέλος της αρχισυνταξίας του «Spiegel», αυτό το «αρκετά!» που αποτυπώνεται και σε κάποιες δημοσκοπήσεις, υπάρχει και στην Ελλάδα, αλλά αντεστραμμένο.
«Το εντυπωσιακό με τη διάθεση στην Αθήνα είναι η εξαιρετική ηρεμία. Δεν μοιάζει με μία κοινωνία που ξέρει ή φοβάται ότι είναι δύο βήματα από τον γκρεμό» σχολιάζει ο ανταποκριτής των «Financial Times», που περίμενε αγχωμένους, απελπισμένους ή θυμωμένους εν Ελλάδι. Κουραστήκαμε από την παράταση του δράματος. Μοιάζουμε με τους παριστάμενους σε μνημόσυνο, που από τη θλίψη θα μπορούσαμε να βάλουμε τα γέλια. Τα νεύρα αυτονομούνται αναπάντεχα, γι’ αυτό και οι πιέσεις και τα διλήμματα λιώνουν.
Ο κίνδυνος δεν είναι η υποβάθμιση. Ο κίνδυνος είναι η υποβάθμιση της κούρασης.