Hταν μάλλον η πιο πετυχημένη από τις πολιτικές διαφημίσεις της προεκλογικής εκστρατείας που μας οδήγησε στις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, εκείνη που διεμβόλισε την πολιτική του φόβου (η οποία ηττήθηκε κατά κράτος) με την είδηση για τον αστεροειδή που θα περνούσε την ημέρα εκείνη πολύ κοντά στη Γη - κι όμως, την άλλη μέρα το πρωί τα παιδιά θα πήγαιναν κανονικά σχολείο, οι νοικοκυρές θα έκαναν τα ψώνια τους, γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
[email protected]
Ήταν μάλλον η πιο πετυχημένη από τις πολιτικές διαφημίσεις της προεκλογικής εκστρατείας που μας οδήγησε στις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, εκείνη που διεμβόλισε την πολιτική του φόβου (η οποία ηττήθηκε κατά κράτος) με την είδηση για τον αστεροειδή που θα περνούσε την ημέρα εκείνη πολύ κοντά στη Γη - κι όμως, την άλλη μέρα το πρωί τα παιδιά θα πήγαιναν κανονικά σχολείο, οι νοικοκυρές θα έκαναν τα ψώνια τους!
Δηλαδή, καμιά τρομερή ανατροπή, δηλαδή κανονικότητα, όπως και με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ/«Πρώτη φορά Αριστερά». (Η δεύτερη πιο πετυχημένη ήταν, να το ομολογήσουμε, εκείνη με το παιδάκι και τη φορτικά στοργική κατήχησή του από τον Πάνο Καμμένο για τη σύγκρουση των τρένων και πώς θα αποφευχθεί, φόντο της «χρήσιμης ψήφου» που διεκδικούσαν οι ΑΝΕΛ. Η τρίτη ήταν η διαδικτυακή παρουσία του Ιάσωνα Φωτήλα, γιου του Ασημάκη, στην Αχαΐα, ως ΠΟΤΑΜΙ: το βουβό σποτ «Η Φωνή»).
Μια αναγωγή στη διαφήμιση με τον αστεροειδή, λοιπόν, αποφασίστηκε να αποκρουσθεί, από το Μέγαρο Μαξίμου αυτή τη φορά, η ομοβροντία των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Από «Wall Street Journal» μέχρι «Frankfurter Allgemeine» και από «F.T.» ή Reuters μέχρι την αναπόφευκτη «Bild»: τοποθετήσεις γύρω από ελληνική χρεοκοπία . γύρω από σχεδιασμούς για παράλληλο νόμισμα . γύρω από Grexit (αυτό το τελευταίο έχει επ’ εσχάτων πάει πίσω) . τέλος, γύρω από ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.
Βέβαια, να σπεύσουμε να παρατηρήσουμε ότι όλα τα παραπάνω -δηλαδή και οι οικονομικές επιλογές εμφάνισης του αδιεξόδου και οι πολιτικές διέξοδοι «φυγής προς τα εμπρός»- έχουν ξεκινήσει ήδη από τις δικές μας/των δικών μας τοποθετήσεις.
Αναλύσεις Βαρουφάκη, θυμοσοφίες Φλαμπουράρη, εκτινάξεις Λαφαζάνη ή Σκουρλέτη, θεσμικές προσεγγίσεις Χρυσόγονου, ποιος δεν έχει μιλήσει για εκδοχές αδιεξόδου ή/και για νέο βάφτισμα στη λαϊκή εντολή;
Παίρνοντας αφορμή από την ανησυχία που φορτώθηκε στη διαβόητη 24η Απριλίου και το Eurogroup της Ρίγας -θεσμική λεπτομέρεια: πρόκειται για άτυπο Eurogroup, άρα «κανονικά δεν λαμβάνονται αποφάσεις», αν και στην ελληνική περιπέτεια όλα τα θεσμικά συνεχώς ανατρέπονται!- η επικοινωνιακή ομάδα της κυβέρνησης ήρθε να διερωτηθεί τι θα γράφουν/τι θα λένε τα διεθνή μέσα την 25η Απριλίου. (Οταν, εννοείται, τα περί αδιεξόδου θα έχουν διαψευσθεί).
Εχει όντως ένα ενδιαφέρον το ερώτημα και μάλιστα άμα σημειώσει κανείς ότι μια μέρα νωρίτερα από το Eurogroup, στις 23 Απριλίου, καταπλέει στην Αθήνα ο Jyrkki Katainen, «ως πρέσβης του Σχεδίου Junker Plan». (Θα έχει ήδη επισκεφθεί με τον σκοπό αυτό Πορτογαλία-Ιταλία). Σήμερα αντιπρόεδρος της Commission, ο Katainen διετέλεσε πρωθυπουργός της Φινλανδίας, «σκληρός» απέναντι στην Ελλάδα, αλλά τώρα αρκετά θετικότερος.
Στόχος του να κινητοποιήσει ελληνικό ενδιαφέρον -προσοχή! όχι αναγκαστικά/όχι κυρίως κρατικό- για το Σχέδιο Γιούνκερ. Ξεκινάει το εν λόγω Σχέδιο («Ευρωπαϊκό Ταμείο για Στρατηγικές Επενδύσεις» European Fund for Strategic Investments/EFSI) από τη διαπίστωση ότι στη σημερινή Ευρώπη υπάρχει έλλειψη/υστέρηση επενδύσεων.
Αυτό, δε, τη στιγμή που στις ευρωπαϊκές χώρες θα συνεχίσει να επικρατεί επί χρόνια στενή δημοσιονομική διαχείριση (αυτή είναι η γερμανική εμμονικότητα), ενώ ταυτόχρονα διεθνώς υπάρχει πληθώρα/glut κεφαλαίων που αναζητούν ευκαιρίες επενδύσεων (αυτό είναι που οδήγησε τη Γερμανία ή την Ελβετία να εκδίδουν 10ετή ομόλογα με... αρνητικά επιτόκια).
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση δείχνεται μάλλον διστακτική: ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει εκφρασθεί καταφρονητικά για το Junker Plan, ο Αλέξης Τσίπρας έχει σταθεί στο χαμηλό επίπεδο φρέσκου δημοσίου χρήματος που κινητοποιεί.
Μάλλον, για την ώρα δεν έχει καταλάβει (ή: δεν έχει αποδεχθεί) η κυβερνητική πλευρά τη φιλοσοφία της προσέλκυσης πόρων από τον ωκεανό διεθνούς ρευστότητας και τη διαδικασία μόχλευσης που υπόσχεται η προσέγγιση Γιούνκερ (κάποια 21 δισ. πόρων θα κινητοποιηθούν και θα γίνουν 60 δισ. για μια 3ετία από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων).
Αυτά, θα προσελκύσουν κάπου 250 δισ.- υποτίθεται- σε ιδιωτικά κεφάλαια. Τα 240 δισ. θα πάνε σε βασική υποδομή: μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, εκπαίδευση, έρευνα συν τεχνολογία. Τα 75 δισ. θα πάνε σε risk financing μεσαίων επιχειρήσεων.
Από κάθε χώρα θα προτείνονται ολοκληρωμένα projects με έτοιμα ή σχεδόν έτοιμο feasibility. Αυτά θα αξιολογούνται -σε βάση first come/first served- από ένα Ιnvestment Committee (στην EIB) και θα προωθούνται για χρηματοδότηση.
Θα θελήσει/θα δεχθεί να διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά η Ελλάδα της 24ης Απριλίου 2015;Ή θα μείνει να προσεύχεται και να ελπίζει μιαν επάνοδο σε κανονικότητα κάποιας πρόσθετης ανάσας από τον Μάριο Ντράγκι;