Πριν από λίγες ημέρες περίπου 150 άνθρωποι, μεταξύ τους και 40 παιδιά, από χώρες της Αφρικής έζησαν τα πάθη και τη «σταύρωση» και βρήκαν την «ανάσταση» στη Γαύδο, όπου οι κάτοικοι τους πρόσφεραν τροφή, φάρμακα και μια αγκαλιά.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Πριν από λίγες ημέρες περίπου 150 άνθρωποι, μεταξύ τους και 40 παιδιά, από χώρες της Αφρικής έζησαν τα πάθη και τη «σταύρωση» και βρήκαν την «ανάσταση» στη Γαύδο, όπου οι κάτοικοι τους πρόσφεραν τροφή, φάρμακα και μια αγκαλιά.
Η ανθρωπιά που επέδειξαν οι κάτοικοι ενός νησιού φημισμένου για τη φιλοξενία του από τα ομηρικά χρόνια (η Καλυψώ είχε υποδεχθεί εκεί τον ναυαγό Οδυσσέα) είναι ένα μικρό διάλειμμα από τον Γολγοθά που τους περιμένει και που η κατάληξή του είναι αβέβαιη.
Το μόνο που μπορεί κανείς με σιγουριά να πει είναι πως δεν θα βρουν τον «παράδεισο» στην Ιταλία και άλλες χώρες της Ευρώπης που οι δουλέμποροι τους υποσχέθηκαν.
Φροντίζει γι’ αυτό η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙΙ, η οποία επιτάσσει την παραμονή των μεταναστών στην πρώτη χώρα που τους υποδέχεται και την επαναπροώθησή τους σε αυτήν σε περίπτωση που καταφέρουν να περάσουν σε άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πρόκειται για το καθεστώς που ισχύει ουσιαστικά από το 2003, όταν υπεγράφη το Δουβλίνο ΙΙ, βάσει του οποίου υπεύθυνη για τους αιτούντες ασύλου στην Ε.Ε. είναι αποκλειστικά η χώρα εισόδου.
Ενα πλαίσιο που υποτίθεται ότι είχε ως στόχο τη «δίκαιη κατανομή» των αιτήσεων ασύλου στην Ενωση, αλλά στην πράξη δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ασφαλίσει τα σύνορα των χωρών του Βορρά και να δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας για τις χώρες υποδοχής και τους ίδιους τους μετανάστες.
Τίποτα άλλο από το να αφήσει την Ελλάδα και σε μικρότερο βαθμό την Ιταλία, την Ισπανία και τη Βουλγαρία να σηκώσουν μόνες το βάρος των παράνομα εισερχόμενων μεταναστών, που προσπαθούν να ξεφύγουν από εμπόλεμες ζώνες, αυταρχικά καθεστώτα, χώρες στις οποίες ζουν στην εξαθλίωση, με την ελπίδα μίας δεύτερης ευκαιρίας στη ζωή.
Φτάνουν σε ορισμένα από τα πλέον αδύναμα οικονομικά μέλη της Ενωσης, χωρίς τις κατάλληλες υποδομές (τα οποία και έχουν καταδικαστεί από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για «απάνθρωπη μεταχείριση» και μαζικές απελάσεις μεταναστών), για να μεταφερθούν σε κέντρα υποδοχής ή να υποχρεωθούν σε νέες συνθήκες εξαθλίωσης, εκμετάλλευσης, παρανομίας, εγκληματικότητας.
Υπολογίζεται πως η Ελλάδα είναι η χώρα εισόδου για το 80%-90% των μεταναστών που εισέρχονται χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα στην Ε.Ε. Ενα πανευρωπαϊκό πρόβλημα, αντί να αντιμετωπιστεί με μία επί της ουσίας ενιαία μεταναστευτική πολιτική, σπρώχνεται κάτω από το «χαλάκι» των αδύναμων κρίκων.
Οσο η Ευρώπη της «αλληλεγγύης» αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα, όσο κάποιες χώρες αντιμετωπίζονται ως «πάρκινγκ» ανθρώπινων ψυχών και άλλες νίπτουν τας χείρας τους, τόσο θα ενισχύονται οι ακροδεξιές κραυγές έναντι των «εισβολέων», των «εν δυνάμει εγκληματιών ή τρομοκρατών».
Η ελληνική κυβέρνηση πολύ σωστά ζητεί άμεση αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνου. Πολύ λάθος επιτρέπει σε ορισμένα μέλη της να σκιάζουν το αίτημα αυτό με απειλές, όπως αυτή που μας θέλει να «ανοίγουμε τα σύνορα για να περάσουν οι τζιχαντιστές στη Δύση». Γιατί αυτές λίγο απέχουν από τις παραπάνω κραυγές.