Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι γίνονται βήματα προόδου στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας και πως σύντομα θα αρχίσει η χρηματοδότηση της οικονομίας, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι γίνονται βήματα προόδου στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας και πως σύντομα θα αρχίσει η χρηματοδότηση της οικονομίας.
Οι εταίροι μας από την πλευρά τους, αν και ομολογούν ότι το κλίμα στις σχέσεις των δύο πλευρών βελτιώνεται, υποστηρίζουν ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο για να βρεθεί κοινός τόπος.
Η ουσία είναι ότι σε κάθε συνεδρίαση του Eurogroup, ή του Euro Working Group, το κοινό ανακοινωθέν καταλήγει στο ότι… συμφωνούμε ότι ακόμη διαφωνούμε.
Τι κι αν η ελληνική πλευρά έχει στείλει, όχι μία, αλλά άγνωστο πόσες, λίστες μεταρρυθμίσεων, ή πιο σωστά εμπλουτίζει συνεχώς με μέτρα την πρώτη λίστα… ασάφειας.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, προσεγγίζουμε αλλά δεν προχωράμε.Και το ερώτημα που γεννιέται είναι, εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς μας ζητάνε οι εταίροι μας, αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς τους προτείνουμε, ή και οι δύο πλευρές σφυρίζουν αδιάφορα και κάνουν τελικά ότι δεν καταλαβαίνουν μέχρι να βαρεθεί ο «αντίπαλος».
Οποια εκδοχή κι αν ισχύει, ακόμη κι αν εμείς δεν πρόκειται να βαρεθούμε ποτέ να στέλνουμε την μπάλα στην εξέδρα, οι «εχθροί» μας θα βαρεθούν, οπότε το αποτέλεσμα όλοι μπορούμε να το φανταστούμε.
Αλλά και πάλι, για πόσο χρόνο μπορούμε να θεωρητικολογούμε και να μην πράττουμε; Και πάλι η απάντηση αυτονόητη, αφού τα διαθέσιμα, όπως παραδέχονται άλλωστε και υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, δεν επαρκούν για πολύ ακόμη.
Και μπορεί τη δόση προς το ΔΝΤ να την εξοφλήσαμε, όμως οι υποχρεώσεις που έχουμε στη συνέχεια είναι αστρονομικές. Πώς θα συνεχίσουμε;
Ας μην κρυβόμαστε, υπάρχει πρόβλημα ουσίας! Και απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται να λυθεί αν και οι δύο πλευρές δεν συνειδητοποιήσουν ότι όταν συζητούν θα πρέπει να ακούν τον συνομιλητή τους και να κατανοούν τις ανάγκες του.
Γιατί, απλώς, επιδιώκοντας ο καθένας να επιβάλει την άποψή του στον άλλον, οδηγούμεθα μετά βεβαιότητας σε αδιέξοδο.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η ελληνική πλευρά θα πρέπει να αποδεχθεί μόνο τις επιθυμίες των εταίρων της, όμως είναι βασικό να αντιληφθεί ότι για να πάρει θα πρέπει και να δώσει. Οχι τα πάντα. Αλλά σίγουρα να ικανοποιήσει ορισμένες από τις πάγιες απαιτήσεις των εταίρων μας.
Μακάρι να μπορούσαμε να μην ικανοποιήσουμε καμία, όμως εμείς έχουμε ανάγκη από χρήματα.Δεν ανακαλύπτουμε την… πυρίτιδα, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε κι ένα επιπρόσθετο πρόβλημα, δεν έχουμε χρόνο! Και όσο περνά ο χρόνος οι ανάγκες θα μεγαλώνουν και, όπως έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, «η ανάγκη δεν έκανε ποτέ καλά παζαρέματα»!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΣ