«Χωρίς Αναστημένο Χριστό δέν έχει σημασία αν ο Άδης είναι ύπαρκτός ή ανύπαρκτος. Χωρίς αναστημένο Χριστό ο κόσμος παραμένει ένας σφαλιστός τάφος», τονίζει στο αναστάσιμο μήνυμά του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος.
«Χωρίς Αναστημένο Χριστό δέν έχει σημασία αν ο Άδης είναι ύπαρκτός ή ανύπαρκτος. Χωρίς αναστημένο Χριστό ο κόσμος παραμένει ένας σφαλιστός τάφος», τονίζει στο αναστάσιμο μήνυμά του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος.
«Ο Άδης στή συμβολική γλώσσα της λατρείας μας είναι τό κράτος του θανάτου, τό μεταθανάτιο δεσμωτήριο των ψυχών . Ο σύγχρονος άνθρωπος δέν πιστεύει στόν Άδη. Αφού αποπνευμάτωσε τήν φυσική καί πολιτική ιστορία του, τήν τέχνη, τήν μόρφωση, τήν ίδια του τή ζωή, έχει πλέον αποπνευματώσει καί τόν θάνατο. Ο σύγχρονος άνθρωπος δέν έχει "σκοτώσει" μόνον τόν Θεό, απονέκρωσε καί τόν θάνατο», επισημαίνει.
Τέλος, μας παροτρύνει «νά χαιρόμαστε γιά τό υπαρκτό του συντετριμμένου Άδη. Νά χαιρόμαστε γιά τίς σταυρώσεις μας, τά βάσανα καί τίς οδύνες μας. Γιατί όλα αυτά, όποτε καί αν συνέβησαν, όποτε συμβαίνουν καί όποτε καί αν συμβούν, θά ανήκουν στό χθές».
Αναλυτικά, το αναστάσιμο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου:
«Αγαπητά μου παιδιά,
Χριστός "εγήγερται" καί ο Άδης "ηχμαλώτισται". Χριστός "εγήγερται" καί ο Άδης "επικράνθη". Χριστός "εγήγερται" καί ο Άδης "συνετρίβη".
Ο Άδης στή συμβολική γλώσσα της λατρείας μας είναι τό κράτος του θανάτου, τό μεταθανάτιο δεσμωτήριο των ψυχών. Ο σύγχρονος άνθρωπος δέν πιστεύει στόν Άδη. Αφού αποπνευμάτωσε τήν φυσική καί πολιτική ιστορία του, τήν τέχνη, τήν μόρφωση, τήν ίδια του τή ζωή, έχει πλέον αποπνευματώσει καί τόν θάνατο. Ο σύγχρονος άνθρωπος δέν έχει "σκοτώσει" μόνον τόν Θεό, απονέκρωσε καί τόν θάνατο.
Κάποτε οι κοινωνίες συμπεριφέρονταν σέ ακολουθία μέ τήν πίστη στήν αθανασία της ψυχής. Οι άνθρωποι είχαν τήν απόλυτη βεβαιότητα ότι η ψυχή τους δέν θά χαθεί, θά ζει, ἔστω καί σέ έναν στενάζοντα καί οδυρόμενο Άδη. Μά τώρα, ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι μέ τόν θάνατο τελειώνουν ὅλα. Καί σῶμα καί ψυχή. Ὅλο καί περισσότεροι παύουν νά φέρονται προσχηματικά καί ὑποκριτικά καί προσχωροῦν ἀνοικτά στήν νοοτροπία τοῦ "φάγωμεν, πίωμεν, αὔριο γάρ ἀποθνήσκομεν". Αὐτή τή γνωστή ρήση ἀντιμετωπίζει αὐστηρά τό χωρίο τῆς Ἀποκαλύψεως "οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρός εἶ" (Ἀποκ. 3, 1).
Γέμισε ὁ κόσμος νεκρούς ἀνθρώπους πού ζοῦν περιμένοντας νά πεθάνουν. Ἀνθρώπους ὑποκρινόμενους τούς εὐτυχεῖς μέσα ἀπό τήν ἐπιφανειακή καί ἐπίπλαστη εὐθυμία, ἤ κάποιους πιό εἰλικρινεῖς, ὡς πρός τήν ἀπελπισία τους, καί γι' αὐτό βαθειά μελαγχολικούς. Ἀνθρώπους συμβιβασμένους μέ τή θνητότητα τῆς ὕπαρξής τους. Ἐκεῖνος πού συμβιβάζεται μέ τήν ἐπικείμενη ἀνυπαρξία του, εἴτε χάνει τό ἐνδιαφέρον του γιά τή χαρά τῆς ζωῆς, εἴτε ἀνάγει σέ ὕψιστη καί μοναδική ἀξία τήν εὐζωΐα, μή διστάζοντας νά πατήσει ἐπί πτωμάτων γιά νά τήν ἐξασφαλίσει. Στή συνείδησή του ὅλοι εἴμαστε πτώματα. Τά πτώματα δέν νιώθουν. Δέν πονοῦν. Ἄν ἕνα πτῶμα πατήσει ἕνα ἄλλο πτῶμα δέν ὑπάρχει βλάβη, δέν ὑφίσταται καμία μεταβολή στόν ἄδικο καί μάταιο τοῦτο κόσμο.
Χωρίς Ἀναστημένο Χριστό δέν ἔχει σημασία ἄν ὁ Ἅδης εἶναι ὑπαρκτός ἤ ἀνύπαρκτος. Χωρίς Ἀναστημένο Χριστό ὁ κόσμος παραμένει ἕνας σφαλιστός τάφος. Τάφος ὁ σκοτεινός Ἅδης, τάφος καί ἡ ἡλιόλουστη κτίση. Θαμμένες οἱ ψυχές, εἴτε μέσα στήν θνητή σάρκα, εἴτε ἔξω ἀπό αὐτήν. Ἐπειδή "Ἀνέστη ὁ Χριστός" ἡ πέτρα τοῦ τάφου κύλισε. Ἐπειδή "Ἀνέστη ὁ Χριστός" ὁ Ἅδης "ἐπικράνθη, κατηργήθη, ἐνεπαίχθη, ἐνεκρώθη, καθῃρέθη, ἐδεσμεύθη". Ἐπειδή "Ἀνέστη ὁ Χριστός" νικήθηκε μέ θάνατο τό κράτος τοῦ θανάτου.
Μέσα σέ ἕναν κόσμο ἀδικίας, σκληρότητας, κακότητας καί μισανθρωπίας κάθε συνειδητός χριστιανός παλεύει νά κρατηθεῖ ἀπό τά κράσπεδα τῶν ἱματίων τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ, μέχρι νά ἑνωθεῖ γιά πάντοτε μαζί Του στήν αἰώνια Ζωή. Μέ αὐτόν τόν τρόπο μετέχει στό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ ἀπό τόν καθένα μας νά ἐργαστεῖ μέ ἕναν τρόπο αὐτιστικό καί ἀτομικιστικό γιά τή σωτηρία του. Ἡ σωτηρία τοῦ καθενός περνᾶ μέσα ἀπό τή σωτηρία τῶν ἄλλων. Καί πολλές φορές, ἄν ὄχι ὅλες, ἀπαιτεῖται ἡ δική μας σταύρωση γιά τήν σωτηρία τῶν ἄλλων.
Νά χαιρόμαστε γιά τό ὑπαρκτό τοῦ συντετριμμένου Ἅδη. Νά χαιρόμαστε γιά τίς σταυρώσεις μας, τά βάσανα καί τίς ὀδύνες μας. Γιατί ὅλα αὐτά, ὅποτε καί ἄν συνέβησαν, ὅποτε συμβαίνουν καί ὅποτε καί ἄν συμβοῦν, θά ἀνήκουν στό χθές. Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ζοῦμε ἤδη στό αἰώνιο σήμερα, μετέχουμε στόν θρίαμβο τοῦ πνεύματός Του, γευόμαστε τή δόξα τοῦ τεθεωμένου σώματός Του. Ὁ καθένας μπορεῖ νά ἀπευθυνθεῖ στόν Κύριό του καί Θεό του, τόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ τά λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ: "Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ", σήμερα "συνεγείρομαι ἀναστάντι σοι". "Συνεσταυρούμην σοι χθές". Σήμερα "συνδόξασόν με Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου".
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε ὅτι κραταιός ὁ Ἀναστάς Κύριος καί σήμερα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνες».