Η πύλη του Βρανδεμβούργου συνδέεται με κορυφαία γεγονότα της γερμανικής ιστορίας, ενώ αποτελεί το σύμβολο του τέλους του Ψυχρού Πολέμου. Τους τίτλους «τέλους» ενός νέου ακήρυχτου «πολέμου» έχει την ευκαιρία να βάλει σήμερα, με την προσωπική του σφραγίδα, και ο πρωθυπουργός περνώντας την πύλη του Βρανδεμβούργου, στον δρόμο προς την καγκελαρία, γράφει ο Γιώργος Κούρος
Από την έντυπη έκδοση
Η πύλη του Βρανδεμβούργου συνδέεται με κορυφαία γεγονότα της γερμανικής ιστορίας, ενώ αποτελεί το σύμβολο του τέλους του Ψυχρού Πολέμου. Τους τίτλους «τέλους» ενός νέου ακήρυχτου «πολέμου» έχει την ευκαιρία να βάλει σήμερα, με την προσωπική του σφραγίδα, και ο πρωθυπουργός περνώντας την πύλη του Βρανδεμβούργου, στον δρόμο προς την καγκελαρία.
Γιατί η πρώτη, επί γερμανικού εδάφους, συνάντηση Μέρκελ - Τσίπρα μπορεί να κρίνει τα πάντα. Περνώντας την πύλη της καγκελαρίας, ο πρωθυπουργός σίγουρα γνωρίζει ότι κάνει ένα βήμα χωρίς επιστροφή. Και η επιλογή του, μετά και τη Σύνοδο των επτά, είναι μία και συγκεκριμένη, να ανοίξει έναν νέο δίαυλο απευθείας επικοινωνίας με τη γερμανική πλευρά, ρίχνοντας τα θεμέλια για να χτιστεί μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που είναι αναγκαία για την επίλυση του οικονομικού μας προβλήματος. Αλλωστε και η Αθήνα αποδέχεται πλέον πως όλοι οι δρόμοι, για την όποια συμφωνία επιτευχθεί, περνούν από το Βερολίνο.
Η ατμομηχανή όμως της ευρωπαϊκής οικονομίας λειτουργεί προγραμματισμένα και με συγκεκριμένους κανόνες, που δεν παραβιάζονται. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Γιατί οι κανόνες αυτοί είναι παγκόσμιας αποδοχής και εφαρμόζονται απαρέγκλιτα σε όλο τον πλανήτη. Και ο πρώτος και απαράβατος είναι ότι όποιος δανείζεται έχει υποχρέωση να σέβεται και τις απαιτήσεις του δανειστή του, σίγουρα όχι όλες. Εχει όμως υποχρεώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και δικαιώματα. Σίγουρα πάντως έχει υποχρέωση να έχει ανοιχτό το «ταμείο» του για έλεγχο από τον δανειστή και, πριν λάβει τα μετρητά, να του παρουσιάσει ένα πρόγραμμα εξυγίανσης.
Πρόγραμμα, με αρχή, μέση και τέλος, συγκεκριμένο και κοστολογημένο. Που δεν θα ανοίγει «τρύπες» στο ταμείο - προϋπολογισμό, αλλά ταυτόχρονα θα κλείνει άμεσα και αυτές που τυχόν δημιουργούνται. Στους δανειστές αρέσει, είτε το δεχόμαστε είτε όχι, η δημιουργική σαφήνεια, γιατί πολύ απλά θέλουν να γνωρίζουν ότι το «καράβι» που βάζουν τα χρήματά τους θα πάει σε ασφαλές λιμάνι και όχι στα βράχια. Εχει άραγε σκεφτεί κανείς από την ελληνική πλευρά πώς θα λειτουργούσαμε εμείς, ποιες θα ήταν οι απαιτήσεις μας, εάν οι Ελληνες φορολογούμενοι δάνειζαν τα χρήματά τους; Πιστεύω ότι η απάντηση είναι περιττή. Και αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της η ελληνική αντιπροσωπεία πριν περάσει την πύλη της καγκελαρίας. Πρέπει λοιπόν απλά, ίσως όχι ευχάριστα, να προσγειωθεί στην πεζή πραγματικότητα των οικονομικών μεγεθών που κινούν τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Γιατί η αγορά ασφυκτιά, γιατί το Δημόσιο έχει υποχρεώσεις, αλλά τα ταμειακά διαθέσιμα στερεύουν, γιατί η οικονομία δεν έχει άλλο χρόνο χωρίς ρευστότητα! Σήμερα, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, με αίσθημα ευθύνης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα των στιγμών και το διακύβευμα, περνώντας μόνος την πύλη της καγκελαρίας-«κολάσεως», μπορεί να ανοίξει για τη χώρα την πύλη του «παραδείσου»! Αλλωστε, όπως έλεγε και ο Ηλίας Καζάν, κάθε μαχητής έχει μια μάχη που είτε τον καθιερώνει είτε τον καταστρέφει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΣ - [email protected]