Τα «όχι» του Ντράγκι προς την Ελλάδα είναι μια συνήθης στρέβλωση κατά τη μεταφορά μιας είδησης, γιατί υπάρχει η επίδραση του φορέα του μηνύματος σε αυτό.
Από την έντυπη έκδοση
Τα «όχι» του Ντράγκι προς την Ελλάδα είναι μια συνήθης στρέβλωση κατά τη μεταφορά μιας είδησης, γιατί υπάρχει η επίδραση του φορέα του μηνύματος σε αυτό.
Ο δε φορέας - δημοσιογράφος έχει υποστεί τη στρέβλωση που αφορά την οπτική με την οποία βλέπουν οι καταναλωτές των ειδήσεων την κατάσταση συνολικά.
Στη χώρα φαίνεται πως στη μηνιαία τακτική σύνοδο της ΕΚΤ επί της πολιτικής της «πήγε» η Ελλάδα με ορισμένα αιτήματα. Σε αυτά ο Μάριο Ντράγκι είπε «όχι»!
Μπορούσε άραγε η Ελλάδα να υποβάλει αιτήματα στο Δ.Σ. της ΕΚΤ; Μήπως αυτό που θεωρούμε εμείς τόσο απλό δεν είναι για την Ευρωζώνη το ίδιο;
Νομίζουμε πως επειδή βρισκόμαστε σε κρίση χρέους επί πέντε χρόνια και επειδή η αδυναμία εξόδου απ’ αυτή έχει προκαλέσει «ανθρωπιστική κρίση», θα ξεπεραστεί το πρωτόκολλο, καθώς και σύνθετες νομικά, συνταγματικού τύπου, διαδικασίες, που φτιάχτηκαν με κόπο και μέριμνα, για να συνυπάρχουν και να συλλειτουργούν πολλά διαφορετικά κράτη-μέλη.
Ο πολιτικός πολιτισμός μας μπορεί να επιτρέπει στους εγχώριους πολιτικούς ηγέτες να χρησιμοποιούν ρουκέτες, ομιλώντας προς τους πολίτες της χώρας, αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν πιέζουν ούτε εκβιάζουν τις περισσότερες φορές, όπως ανακαλύπτουν οι εγχώριοι σχολιαστές.
Απλώς ζητάνε να μιλήσει η ελληνική πλευρά στη γλώσσα τους, όπου -εκτός λόγων και προθέσεων- υπάρχουν και οι αριθμοί και οι σύνθετοι υπολογισμοί από τεχνοκράτες.
Οι Ελληνες περίμεναν να αποφασίσουν στην ΕΚΤ να πατήσουν τους κανόνες και τις ασφαλιστικές δικλίδες του ευρωσυστήματος, μόνο και μόνο γιατί η ελληνική πλευρά δεν «έσκισε» το μνημόνιο.
Θεωρούν ικανή και αναγκαία συνθήκη επί θεμάτων που αφορούν εκατοντάδες δισ. ευρώ χρέους τη βούληση της νέας κυβέρνησης να πατάξει τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή.
Γιατί είναι φορέας της βούλησης του ελληνικού λαού με εντολή από τις πρόσφατες εκλογές.
Οι εταίροι, ωστόσο, επιλέγουν να μην εξετάσουν τι θέλουν οι Ελληνες, αλλά το τι μπορούν, σε σχέση με τις τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις που έχουν.
Τη στιγμή, μάλιστα, που η παράλυση του Δημοσίου, από το καλοκαίρι που ο ΣΥΡΙΖΑ φώναζε ότι έρχεται και όλα θα αλλάξουν, έχει μεγαλώσει τις ανάγκες για νέο δανεισμό.
Αυτό θα μετρήσουν οι τεχνοκράτες και είναι όντως εκνευριστικό για τους Ελληνες αρμόδιους να παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα σύμφωνο με τις εκλογικές τους υποσχέσεις και οι «υπαλληλίσκοι των Βρυξελλών» να το βγάζουν ανεφάρμοστο οικονομετρικά.
Αυτά όμως δεν ήταν που έφεραν την ελληνική οικονομία στα γόνατα; Τα νομοθετήματα που έρχονταν για να ικανοποιηθούν οι ψηφοφόροι, άσχετα αν μετά από 10 χρόνια οι συντάξεις θα κρέμονταν από μια κλωστή.
Το δίχτυ ασφαλείας υπάρχει, είπε ο Ντράγκι, αλλά για να μπορεί να κρατά κάθε κράτος-μέλος. Ωστόσο πολιτική δεν είναι μόνο η επικοινωνία. Είναι και η παραγωγή μέτρων, που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη μέσα στο ευρώ.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ - kioan@naftemporiki