Σαρκοβόρο ρεπορτάζ, βίαιη μαχαιριά και παρανοϊκή δικαιοσύνη

Πολλές είναι οι κινηματογραφικές επιλογές αυτής της εβδομάδας, με κυρίαρχο το αστυνομικό, το δραματικό και το τραγικά ρεαλιστικό στοιχείο. Δύο ταινίες επιχειρούν  - με τα κωμικά πλάνα τους - να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα στις σκοτεινές αίθουσες, και δύο επανεκδόσεις - που προκάλεσαν σκάνδαλο στην εποχή τους - προσθέτουν  μια τολμηρή πινελιά από το παρελθόν. 

«Νυχτερινός ανταποκριτής»

Με φόντο τον νυχτερινό υπόκοσμο του Λος Άντζελες, το αστυνομικό θρίλερ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νταν Γκίλροϊ, με τον - υποψήφιο για Όσκαρ - Τζέικ Τζίλενχαλ και τους Ρενέ Ρούσο, Μπιλ Πάξτον και Ριζ Άχμεντ, ήταν υποψήφιο για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, Χρυσή Σφαίρα Α΄ ανδρικού ρόλου σε δράμα (Τζέικ Τζίλενχαλ) και είχε 4 υποψηφιότητες στα βραβεία Bafta. Ήρωας της ταινίας είναι ένας νέος άνδρας που ψάχνει απελπισμένα για δουλειά, ώσπου ανακαλύπτει τον «υπόγειο» και εφήμερο κόσμο του αστυνομικού ρεπορτάζ, συνεργαζόμενος με ένα τηλεοπτικό συνεργείο που καταγράφει ατυχήματα, πυρκαγιές και δολοφονίες. Αναζητώντας μανιωδώς «καυτές» ειδήσεις που θα απογειώσουν τα νούμερα τηλεθέασης, μετατρέπεται σε έναν αμφιβόλου ηθικής δημοσιογράφο, που κάνει τα πάντα για την αποκλειστικότητα.

«Η ταινία σκιαγραφεί το πορτραίτο του Λου ως μέρος ενός συστήματος ζήτησης - προσφοράς, στο οποίο οι τοπικοί τηλεοπτικοί ειδησεογραφικοί σταθμοί αναζητούν ρεπορτάζ με εγκλήματα και αίμα, για να ανεβάζουν την τηλεθέασή τους. Πουλάς φόβο, για να κρατήσεις ψηλά τα νούμερα. Αυτή είναι η βασική ιδέα. Η ταινία, ωστόσο, αντιστέκεται στον πειρασμό να πάρει θέση και να στρέψει το δάχτυλο στους υπαιτίους αυτής της κατάστασης. Προσπαθήσαμε να μείνουμε κινηματογραφικά ουδέτεροι. Ποτέ δεν υπογραμμίσαμε κάποια συγκεκριμένη άποψη από ηθικής πλευράς. Ελπίζουμε ότι η ταινία θα πει διαφορετικά πράγματα σε κάθε άνθρωπο. Ο στόχος είναι οι θεατές να αναγνωρίσουν ένα μέρος του εαυτού τους στον Λου και στον κόσμο, μέσα στον οποίο κινείται», διευκρινίζει ο σκηνοθέτης.

«Στα χρόνια της βίας»

Η αστυνομική ταινία του - υποψήφιου για Όσκαρ - Τζέι Σι Τσάντορ μάς μεταφέρει στη Νέα Υόρκη του 1981, μιας από τις πιο βίαιες χρονιές στην ιστορία της πόλης, όπου ένα ζευγάρι προσπαθεί να κρατήσει την επιχείρησή του ζωντανή και κερδοφόρα, καθώς γύρω  μαίνεται το έγκλημα.

Πλαισιωμένη από τους Όσκαρ Άιζακ και Ντέιβιντ Ογιέλο, η - επίσης υποψήφια για Όσκαρ - Τζέσικα Τσάστεϊν σημειώνει για την ταινία: «Πρόκειται για μια ιστορία, που έχει να κάνει με την ηθική. Ο κόσμος ακούει τον τίτλο και περιμένει ότι θα είναι ένα πολύ αιματοβαμμένο και σκληρό φιλμ. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια ταινία που εστιάζει σε ένα πρόσωπο, το οποίο προσπαθεί να ζήσει μια ζωή μακριά από τη βία, την πιο βίαιη χρονιά της Νέας Υόρκης».

«Η μαχαιριά»

Ολοκληρώνοντας την τριλογία του «Αγάπη, Θάνατος και Διάβολος», μετά το «Μαζί - Ποτέ» του 2004 για την Αγάπη και «Η άκρη του ουρανού» του 2007 για τον Θάνατο, ο - Γερμανός σκηνοθέτης τουρκικής καταγωγής - Φατίχ Ακίν καταπιάνεται με τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι. Με τους Ταχάρ Ραχίμ, Σιμόν  Αμπκαριάν, Μακράμ Κουρί, Χιντί Ζαχρά και Κεβόρκ Μαλικιάν, ένας Αρμένιος σιδεράς γυρίζει όλο τον κόσμο, για να βρει τις δύο κόρες του, τις οποίες έχασε μετά τις σφαγές και τη συστηματική βία που άσκησαν οι Τούρκοι στον αρμένικο πληθυσμό.

«Τιμπουκτού»

Τοποθετημένο στις πρώτες μέρες της κατάληψης του Τιμπουκτού από φανατικούς τζιχαντιστές, το 2012, και βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το πολυβραβευμένο δράμα του Μαυριτανού δημιουργού Αμπντεραμάν Σισακό - με τους Ιμπραήμ Αχμέντ, Τούλου Κίκι και Αμπέλ Τζάφρι - ήταν υποψήφιο για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Υπόκωφη και αιχμηρή, η ταινία αποτυπώνει το σιωπηλό Τιμπουκτού των κατακτητών, όπου η μουσική, το γέλιο, ακόμα και το ποδόσφαιρο έχουν απαγορευθεί, ενώ παράνομα δικαστήρια βγάζουν τραγικές και παράλογες αποφάσεις. Σε αυτό το παρανοϊκό καθεστώς, ένας περήφανος Τουαρέγκ διαπράττει, κατά λάθος, έναν φόνο και ζει την εφιαλτική εκδοχή της «δικαιοσύνης», όπως αυτή ασκείται από τους τζιχαντιστές και τον ισλαμικό νόμο.

Καταγράφοντας τον παραλογισμό, αλλά και το δράμα απλών ανθρώπων, με σκοπό να στείλει ένα μήνυμα ειρήνης και συναδέλφωσης, πέρα από ιδεολογίες και φανατισμούς, ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Συχνά, ολόκληρες πόλεις βρίσκονται σε καθεστώς ομηρείας, ολόκληροι πολιτισμοί. Αυτό είναι το ίδιο επικίνδυνο, ακόμη περισσότερο επικίνδυνο, από όταν κρατούνται όμηροι ένας ή δύο άνθρωποι. Αυτό είναι πραγματικά ανυπόφορο για μένα ως δημιουργό, δηλαδή το κακό που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι με τις πράξεις τους στη θρησκεία μας. Το έχω βιώσει και έχω υποφέρει πολύ από τις πράξεις τους. Θέλω, λοιπόν, να αποκαλύψω όλο αυτό το κακό και να δείξω με λεπτομέρεια τι ακριβώς συμβαίνει».

«Focus»

«Ποδόσφαιρο, γρήγορα αυτοκίνητα, σεξ, ρομαντισμό, κωμωδία, δράμα, μεγάλα ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και κομπίνες... Αυτή η ταινία έχει κάτι για όλους!» δηλώνει ο Γκλεν Φικάρα, ο οποίος συνυπογράφει με τον Τζον Ρέκουα τη σκηνοθεσία αυτής της αισθηματικής αστυνομικής ταινίας. Με τους  Γουίλ Σμιθ, Μάργκοτ Ρόμπι, Ροντρίγκο Σαντόρο και Μπι Ντι Γουόνγκ, ένας έμπειρος απατεώνας εκπαιδεύει μια άπειρη επίδοξη συνάδελφό του, μαθαίνοντάς της τα κόλπα του «παιχνιδιού». Όμως, όλα περιπλέκονται, όταν μπαίνει το ρομαντικό στοιχείο στη σχέση τους.

«Έγκλημα ψάχνει άλλοθι»

Στη γαλλική κωμωδία της Ζαν Αρί - με τους Σαντρίν Κιμπερλέν, Λοράν Λαφίτ, Πασκάλ Ντεμολόν, Ολίβια Κοτ και Νίκολας Μπριντέτ - μία αισθητικός, η οποία είναι η νούμερο ένα θαυμάστρια του Γάλλου τραγουδιστή Βίνσεντ Λακρουά, έχει το ελάττωμα να πλάθει και να διηγείται απίθανες ιστορίες. Όταν, εντελώς αναπάντεχα, το είδωλό της χτυπά την πόρτα της ζητώντας βοήθεια, μπλέκεται σε μια δολοφονική υπόθεση. Και το χειρότερο είναι ότι, λόγω της μεγαλοστομίας της, δεν την πιστεύει κανείς.

«Στον δρόμο για το σχολείο»

Το ντοκιμαντέρ του Πασκάλ Πλισόν μάς ταξιδεύει στην Κένυα, την Παταγονία, το Μαρόκο και την Ινδία, καταγράφοντας τις περιπέτειες τεσσάρων παιδιών, που αντιμετωπίζουν κάθε απίστευτη αντιξοότητα για το δικαίωμα στο καλύτερο μέλλον, που τους υπόσχεται η μόρφωση, όσο δύσκολη και μακρινή κι αν είναι αυτή.

«Όχθες»

Στο δράμα του Πάνου Καρκανεβάτου, σε σενάριο δικό του και του Ισίδωρου Ζουργού, και με πρωταγωνιστές τους Ανδρέα Κωνσταντίνου, Έλενα Μαυρίδου, Levent Uzumcu, Γιάννη Καλατζόπουλο και Έκτορα Καλούδη, αποτυπώνεται η μεταναστευτική κρίση των ημερών μας, μέσα από μία ερωτική ιστορία, που εκτυλίσσεται σε ένα συνοριακό ποτάμι. Στην όχθη του, είναι ένα φονικό ναρκοπέδιο, το οποίο προσπαθεί να καθαρίσει μια διμοιρία φαντάρων ναρκαλιευτών. Ένας από αυτούς σκορπά γύρω του τη φήμη ότι γητεύει το κακό και ξετρυπώνει τον θαμμένο θάνατο εκεί, όπου τα μηχανήματα δεν μπορούν να βοηθήσουν. Έλκεται από την ιδέα του προσωπικού χαμού. Κανείς δεν τον περιμένει πουθενά. Δεν έχει κανέναν. Όμως, η αγάπη ανοίγει τους δικούς της παράξενους δρόμους.

«Μητριαρχία»

Στο δράμα του Νίκου Κορνήλιου, ένα καταφύγιο γυναικών απειλείται με κατεδάφιση. Εξήντα γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών προελεύσεων συγκεντρώνονται, για να το προστατεύσουν, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στον κόσμο σήμερα. Τι θα προκύψει από ένα τέτοιο εγχείρημα;

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη: «Αυτό, που ονομάζουμε “Πολιτισμός”, είναι ένας έμφυλος πολιτισμός, ο πολιτισμός της τεστοστερόνης. Αν, μετά από χιλιετίες ανδρικής επικυριαρχίας, οι γυναίκες χαράξουν το δικό τους αποτύπωμα, βρουν τον δικό τους λόγο, τον δικό τους τρόπο να κάνουν τα πράγματα, είτε για την κοινωνική ζωή, είτε για τη σχέση με το σώμα και τις επιθυμίες του, ένας άλλος τρόπος ύπαρξης πάνω στον πλανήτη είναι δυνατός. Μόνο με την εκθήλυνση του πολιτισμού μπορεί να υπάρξει μια κοινή ζωή, που δεν θα τη χαρακτηρίζει η βία: με την έλευση της μητριαρχίας. Κι αν ακούγεται ουτοπικό, δεν είναι παρά το σενάριο μιας ταινίας».

«Ekstasy»

Η ασπρόμαυρη αισθηματική ταινία του Τσέχου σκηνοθέτη Γκουστάβ Μασατί, με τους Χέντι Λαμάρ, Άριμπερτ Μογκ και Ζβονιμίρ Ρόγκοζ, η οποία απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1934, ήταν η πιο πολυσυζητημένη ταινία της εποχής, η πρώτη μη πορνογραφική ταινία που απεικονίζει γυναικείο οργασμό, και προκάλεσε τις αντιδράσεις του υπουργείου Οικονομικών της Αμερικής, του Χίτλερ και του Πάπα Πίου ΙΒ΄. Ηρωίδα της είναι μια γυναίκα διψασμένη για έρωτα, η οποία εγκαταλείπει τον σύζυγό της και ερωτεύεται έναν νέο. Η μοίρα φέρνει τον άντρα της κοντά στον εραστή, που του την «έκλεψε».

«Erotikon»

Το ασπρόμαυρο βωβό δράμα του 1929, επίσης του Γκουστάβ Μασατί - με τους Ίτα Ρίνα, Όλαφ Φιορντ, Σαρλότ Σούζα και Τεοντόρ Πίστεκ - ήταν η πρώτη τσεχοσλοβακική ταινία με γυμνές σκηνές και εξόργισε με τα αποκαλυπτικά πλάνα της, περιγράφοντας την ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας, που υποκύπτει ξανά σε έναν παλιό της έρωτα.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]