Αφήνουμε το συνηθισμένο μιντιακό χορικό προσέλευσης σ’ εκείνους που (θεωρείται ότι) κερδίζουν τη μέριμνά του να ακολουθήσουν, άλλωστε, και τον ενθουσιασμό του Χρηματιστηρίου Αθηνών μόλις φάνηκε ότι «το Eurogroup αποδέχθηκε τη λίστα διαρθρωτικών μέτρων Βαρουφάκη», γράφει ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Αφήνουμε το συνηθισμένο μιντιακό χορικό προσέλευσης σ’ εκείνους που (θεωρείται ότι) κερδίζουν τη μέριμνά του να ακολουθήσουν, άλλωστε, και τον ενθουσιασμό του Χρηματιστηρίου Αθηνών μόλις φάνηκε ότι «το Eurogroup αποδέχθηκε τη λίστα διαρθρωτικών μέτρων Βαρουφάκη».
Οπως αφήνουμε, συνειδητά, πίσω τη στενόκαρδη γκρίνια των κομμάτων της αντιπολίτευσης -Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ/ΔΗΠΑΡ- που δεν κατορθώνουν να ξεπεράσουν (α) το ότι στις 25 Ιανουαρίου, δηλαδή μια ανάσα απόσταση, είχαμε εκλογές που δεν αποδέχθηκαν τη δική τους άποψη και (β) ότι οι «εταίροι» της Ελλάδας έδωσαν στην κυβέρνηση Τσίπρα-Βαρουφάκη όσα (και κάπως περισσότερα: πόσα θα φανεί στις 120 ημέρες που θα ακολουθήσουν) δεν θέλησαν να δώσουν στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Είναι, ήδη, τόσο σημαντικό το ότι αποφεύχθηκε η σύγκρουση τρένων που απειλήθηκε όταν η βαριά σκιά του Μάριο Ντράγκι -πάνω από την τετραπλή παρουσία Ντέισελμπλουμ/Μοσκοβισί/Λαγκάρντ/Ρέγκλινγκ- έδειχνε στη νεόκοπη ελληνική διαπραγματευτική ομάδα τι μπορούσε να σημάνει τραπεζικό meltdown άμα δεν κλεινόταν «κάτι σαν συμφωνία» με ορίζοντα την 28η Φεβρουαρίου, ώστε αυτού του είδους η οδήγηση με τα μάτια προσηλωμένα στον καθρέφτη που βλέπει πίσω να μην είναι μόνο χωρίς νόημα. Είναι και επικίνδυνη.
Στην προσεκτικά χαμηλότονη διαγγελματική του τοποθέτηση, ο Αλέξης Τσίπρας (πρωθυπουργός αλλά και περισσότερο απ’ όσο έχουμε συνειδητοποιήσει διαπραγματευτής επί της ουσίας) είπε το ουσιαστικό: τα αληθινά δύσκολα βρίσκονται, τώρα, μπροστά μας.
Ενώ στην επίσκεψη-προσκύνημα στο παρελθόν (στον Μίκη Θεοδωράκη, φυσικά, με φόντο την Ακρόπολη) έβαλε στο τραπέζι κάτι που απευθυνόταν σε πολύν κόσμο - στην εσωτερική του αντιπολίτευση, στους γενικά ανησυχούντες για το πού θα πάει τώρα το πράγμα, σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι «υπάρχει λύση αλλού» - όταν εξηγούσε ότι «στις μάχες χρειάζεται στρατηγική και μυαλό [...] δεν πρέπει να πέσεις στη φάκα του αντιπάλου, πρέπει να κάνεις και ελιγμούς».
Για να λάβει, από τον Μίκη, όχι απλώς αναγνώριση ότι «πρώτα απ’ όλα, υπάρχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με τη βούλα της Βουλής [...] και με μεγάλη διεθνή νομιμότητα», αλλά κυρίως το «εσύ είσαι ο πρωθυπουργός της χώρας και εκφράζεις τη θέληση του ελληνικού λαού».
Ετσι είναι. Πού θα οδηγήσει, και πώς, και με τι κόστος η 4μηνη πορεία η οποία άνοιξε με την απόφαση/αποδοχή του Eurogroup - τη συμφωνία για την οποία, χαρακτηριστικά, προτού καλά-καλά υπάρξει, είχε προκάνει ο (σκληρός, είρων, ανάλγητος, ανυποχώρητος κ.λπ.) Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να την προωθήσει στο Μπούντεσταγκ/στη Βουλή του προς επιψήφιση, δείχνοντας έτσι ότι πολιτικά το ζήτημα της παράτασης για την Ελλάδα είχε κλείσει - και τούτο παρά τις επιφυλάξεις της Κριστίν Λαγκάρντ και του Μάριο Ντράγκι, αυτό είναι κάτι που δεν έχει μεγάλο νόημα να προσπαθεί κανείς να το προδικάσει.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει, φρονούμε, να σκεφθεί κανείς τι έκανε την ευρωπαϊκή πλευρά/τους «εταίρους» της Ελλάδας, να κινηθούν τελικά. Γρήγορα, αφού πρώτα μας τσαλάκωσαν. Γρήγορα και ουσιαστικά. Να ήταν η παρέμβαση (πάλι) Μπαράκ Ομπάμα και Τζακ Λιου (όπως, το 2012, Τίμοθι Γκάιτνερ); Δεν αρκεί.
Να φόβισε, στην τελική στροφή, τους Ευρωπαίους (=τους Γερμανούς) το συστημικό ρίσκο αν έριχναν την Ελλάδα στα βράχια; Κάτι δεν μας πείθει πια. Να ήταν η πολιτική διάσταση από την εικόνα κατάρρευσης, έστω και στην άκρια, της (ανεπίστροφης, υποτίθεται) νομισματικής ενοποίησης/της Ευρωζώνης; Μπορεί, αλλά... αρκεί;
Θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε μια σκέψη: μήπως, αφού τα είδαν όλα με την ελληνική στάση, οι Γερμανοί (=ο Σόιμπλε) αποφάσισαν συνειδητά να χάσουν, να αφήσουν να τους φύγει αυτή η παρτίδα;
Ωστε να δουν αν βγαίνει -που μάλλον, με την δική τους λογική, δεν βγαίνει!- η όλη υπόθεση με την Ελλάδα. Ωστε κάποια στιγμή, σε 4 μήνες, ενδιάμεσα; στην εν συνεχεία πορεία μέσα στο 2015-16; άμα δεν προχωρήσει ούτε αυτό το βήμα, να πουν: «Ε, προσπαθήσαμε, προσπαθήσαμε, είπαμε “ναι” και σ’ αυτήν την εκδοχή Ελλήνων - δεν τους βγαίνει πέρα, τι να κάνουμε!».
Δυσάρεστο! Οπότε, καλού-κακού, μήπως πήγαινε ο Αλέξης Τσίπρας αυτήντη συμφωνία στη Βουλή των Ελλήνων επιδιώκοντας την επικύρωσή της με 180 ψήφους; Σ’ αυτό, στο πώς δηλαδή θα το πάμε το πράγμα εσωτερικά, θα επανέλθουμε.
Ή, μάλλον, θα επανερχόμαστε καθώς... εδώ θα κριθεί το πράγμα.
Α.Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - [email protected]