Πορεία σε ναρκοπέδιο μοιάζουν οι πρώτες αυτές εβδομάδες της νέας κυβέρνησης. Ιδίως σε σχέση με τις προσπάθειες να ανοίξει έναν δρόμο προς τη συνεννόηση με τους Ευρωπαίους «εταίρους» της, να τον ανοίξει και να τον βαδίσει ταυτόχρονα, να τον ανοίξει και να τον βαδίσει και να φθάσει στο τέρμα του μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια - να φθάσει, δε, σ’ ένα τέρμα που να μην είναι βάραθρο κατά προτίμησιν, γράφει ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Πορεία σε ναρκοπέδιο μοιάζουν οι πρώτες αυτές εβδομάδες της νέας κυβέρνησης. Ιδίως σε σχέση με τις προσπάθειες να ανοίξει έναν δρόμο προς τη συνεννόηση με τους Ευρωπαίους «εταίρους» της, να τον ανοίξει και να τον βαδίσει ταυτόχρονα, να τον ανοίξει και να τον βαδίσει και να φθάσει στο τέρμα του μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια - να φθάσει, δε, σ’ ένα τέρμα που να μην είναι βάραθρο κατά προτίμησιν!
Δεν πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση: εξ ορισμού τα ναρκοπέδια είναι επικίνδυνα. Επικίνδυνα ακόμη και για τους θεατές/παρατηρητές, πολύ πιο επικίνδυνα για όσους τα επιχειρούν - έχοντας μάλιστα την ευθύνη πολλών (την ευθύνη της δικής μας τύχης).
Σ’ αυτήν την πορεία, η κυβέρνηση άλλοτε λειτουργεί ως κυβέρνηση Τσίπρα, άλλοτε ως κυβέρνηση Τσίπρα-Βαρουφάκη, άλλοτε ως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αλλοτε δείχνει να ξεδιπλώνει κάτι σαν στρατηγική, άλλοτε να οδηγείται από τις εμμονές της, από την εικόνα που έχει πλάσει η ίδια για τον κόσμο και για το πώς λειτουργούν τα πράγματα. Ξεκίνησε με αρκετή αμεριμνησία, όταν είδε να σκάνε οι πρώτες νάρκες θορυβήθηκε, τώρα τελευταία δείχνει να συνειδητοποιεί ότι οι νάρκες είναι αληθινές - αληθινές και δεν παίζεις μαζί τους.
Ετσι κάπως, και έπειτα από απόλυτη άρνηση του ενδεχομένου να κάνουμε ως χώρα αυτό το βήμα, φθάσαμε ύστερα από τη σκληρή εμπειρία του δίδυμου Eurogroup, της Κορυφής και πολλών -πολλών!- παρασκηνιακών επαφών στην υποβολή αιτήματος παράτασης, επέκτασης ή ό,τι άλλου αντίστοιχου του Προγράμματος ή της Δανειακής Σύμβασης (αλλά όχι του επικατάρατου μνημονίου), με αιδήμονα όμως σιγή σχετικά με τους όρους που θα συνοδεύουν. (Μεταξύ μας, ο βασικός όρος φαίνεται πως είναι, ήδη, η εναπόθεση του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης -πλην των μέτρων «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης»- στο ψυγείο, αν όχι στη βαθιά κατάψυξη).
Ηδη, βέβαια, ο Γερούν Ντέισελμπλουμ («ο καλός») διερωτήθηκε κατά πόσον «το Πρόγραμμα» είναι/θα αποδειχθεί πως βρίσκεται σε σωστό δρόμο/on track. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε («ο κακός») διερωτήθηκε τι ακριβώς διεκδικούν/ποια θέση έχουν «οι Ελληνες οι ίδιοι». Και, πάντως, τα νούμερα συνεχίζουν να μη βρίσκονται στο τραπέζι.
Η προσγείωση στην πραγματικότητα -η συνειδητοποίηση δηλαδή ότι το ναρκοπέδιο είναι αληθινό, ότι η πορεία ανάμεσα στις νάρκες δεν είναι χαρωπή παιδική βόλτα, αλλά μπορεί να έχει θύματα, άμεσα θύματα και πρώτα απ’ όλα το τραπεζικό σύστημα- είναι σημαντική υπόθεση.
Ας σημειωθεί ότι, την ίδια στιγμή, σε ναρκοπέδια πορεύονται και άλλοι συντελεστές της ευρωπαϊκής σκηνής: μόλις η «σιδηρά κυρία» Αγκελα Μέρκελ υπέστη οδυνηρή ήττα στις περιφερειακές εκλογές στο Αμβούργο. Σε διάστημα ημερών (το ξέρουμε διότι αποτελεί τροχοπέδη στην έγκριση οποιουδήποτε αιτήματος της ελληνικής πλευράς...) λύεται το Φινλανδικό Κοινοβούλιο για εκλογές τον Απρίλιο, με τους «Αληθινούς Φινλανδούς» να κυνηγάνε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα για... τη βοήθεια προς χώρες σαν την Ελλάδα.
Την πορεία, τώρα, στο ναρκοπέδιο της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους» η Ελλάδα/η κυβέρνηση Τσίπρα-Βαρουφάκη την ξεκίνησε με τη (σωστή κατά βάσιν) λογική μιας διαπραγμάτευσης ανοιχτής, μιας διαπραγμάτευσης διεξαγόμενης ενώπιον της διεθνούς κοινότητας/της κοινής γνώμης όπου κρίνονται πολλά.
Πάντως, περισσότερα απ’ όσα μέχρι τώρα είδαμε να επιτυγχάνονται είτε από τις επαφές παρασκηνίου, είτε από τις συμπεριφορές «του πιο καλού του μαθητή». Ατυχώς, γρήγορα αυτή η -σωστή στη βάση της, επαναλαμβάνουμε- επιλογή εκτροχιάσθηκε (κι εδώ εκτροχιασμός!) στην πρακτική των βαρουφικισμών, δηλαδή στο παιχνίδι με τα φώτα της ράμπας και με την προβολή ενός συναρπαστικού «εγώ». Ας σταματήσουμε όμως εδώ.
Ή μάλλον να προσθέσουμε κάτι. Εκείνο που τώρα χρειάζεται -επειγόντως- είναι να σταματήσει να λιθοβολείται ως «κωλοτούμπα» ή ως «κυβίστηση» ή ως ό,τι άλλο σχετικό η κυβερνητική στάση. Για προσγείωση στην πραγματικότητα πρόκειται! Σαν τέτοια, καλοδεχούμενη θα ‘πρεπε να είναι - πάντως για όσους (υποτίθεται ότι) σπένδουν στην ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας, στην παραμονή της χώρας σε ευρωπαϊκή τροχιά κ.λπ.
Αλλωστε, παραμένουν τόσες ακόμη δοκιμασίες στο άμεσο μέλλον -κυριολεκτικά στο αύριο, αν όχι στο σήμερα!- ώστε όσοι θεωρούν ότι αποτελεί εθνική προτεραιότητα η μη απομάκρυνση από την «Ευρώπη» να χρειάζεται να βάλουν πλάτη. Οχι;
Α. Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - [email protected]