Στην πρωτεύουσα της Αϊτής, η λέξη της μόδας είναι dichoukaj, που σημαίνει ξεριζώνω. Για τους φτωχούς, έχει τη μαγική γεύση του απαγορευμένου φρούτου. Για τους πλούσιους, είναι συνώνυμο του φόβου. Στα περίχωρα του Πορτ-ο-Πρενς, άνδρες, γυναίκες και παιδιά άρχισαν να επιδίδονται σε λεηλασίες από τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση της απομάκρυνσης του προέδρου Αριστίντ.
Η ιστορία της Αϊτής μάς διδάσκει ότι υπάρχουν πάντα dichoukajs όταν πέφτει μια κυβέρνηση. Είναι ένας τρόπος να εκδηλώσει ο κόσμος τη δυσαρέσκειά του.
Στην εκκλησία Saint Jean Bosco, όπου χοροστατούσε ο Αριστίντ όταν ήταν ιερέας, οι πιστοί κλειδώνουν την πόρτα για τη λειτουργία. Τα λεωφορεία επέστρεψαν στους δρόμους, αλλά τα πρατήρια βενζίνης είναι κλειστά, και μικρά παιδιά στέκονται στους δρόμους πουλώντας βενζίνη. Οι συγγενείς των αγνοουμένων αναζητούν κάποια είδηση στα νοσοκομεία.
Ο κόσμος φαίνεται ικανοποιημένος με την απομάκρυνση του Αριστίντ. Για τους περισσότερους Αϊτινούς, όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ποιος έχει την εξουσία, αλλά πώς τη διαχειρίζεται. Η Αϊτή είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, μαστίζεται από το AIDS και το προσδόκιμο ζωής της δεν υπερβαίνει τα 53 χρόνια. Το 83% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 3 ευρώ την ημέρα.
Ο Λιονέλ Σαρλέ, 41 ετών, είναι ηλεκτρολόγος. Καθώς δεν είχε ποτέ σταθερή δουλειά, εφαρμόζει τις γνώσεις του κλέβοντας ρεύμα από τους πυλώνες στο δρόμο ώστε το σπίτι του να έχει ηλεκτρικό. «Δεν υπάρχει περίπτωση η κυβέρνηση να σε βοηθήσει. Η ζωή εδώ είναι σκληρή, πολύ σκληρή. Αν ήταν λίγο σκληρότερη, θα ερχόταν ο θάνατος», λέει στον απεσταλμένο της «Guardian».
Είναι μεγάλη έτσι η ευθύνη της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης για την εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ούτε οι αντάρτες, ούτε τα κόμματα και οι οργανώσεις της αντιπολίτευσης, ούτε βέβαια οι οπαδοί του Αριστίντ, δεν διαθέτουν τη νομιμότητα, αλλά και τα μέσα, για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Οι ηγέτες της Αϊτής αποδείχθηκαν ανίκανοι να μειώσουν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες ανάμεσα στις ελίτ και τους απογόνους των σκλάβων, καθώς και να εξασφαλίσουν μια στοιχειώδη ανάπτυξη.
Η Αϊτή είναι όμως και θύμα της αδιαφορίας των πρώην αποικιοκρατών, οι οποίοι ενδιαφέρονται γι' αυτήν μόνο όταν υπάρχει ένα κύμα μετανάστευσης προς τη Φλόριντα, τη Γουιάνα ή τις Αντίλλες. Το να βοηθήσεις να πέσει ένας τύραννος είναι καλό. Το να βοηθήσεις ένα λαό να ζήσει και μια χώρα να ορθοποδήσει είναι ακόμα καλύτερο.
Πηγές: Guardian, Liberation, ΑΠΕ