Χάρις στις συνδυασμένες προσπάθειες αρκετών ιδιωτικών και κρατικών φορέων, οι ρινόκεροι επανεισάχθηκαν και ευημερούν στην Ουγκάντα, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια.
Χάρις στις συνδυασμένες προσπάθειες αρκετών ιδιωτικών και κρατικών φορέων, οι ρινόκεροι επανεισάχθηκαν και ευημερούν στην Ουγκάντα, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια.
Ο τελευταίος ρινόκερος της Ουγκάντας εξοντώθηκε το 1982 όμως το 2005 ιδρύθηκε ένα ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό καταφύγιο 180 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Καμπάλα, έκτασης 70 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αρχικά εισήχθησαν σε αυτό έξι νότιοι λευκοί ρινόκεροι, ενώ σήμερα φιλοξενούνται δεκαπέντε.
Οι ρινόκεροι βρίσκονται υπό αυστηρή προστασία, φρουρούμενοι από μία ομάδα 70 ένοπλων φυλάκων, οι οποίοι τους παρακολουθούν όλο το 24ωρο και επικοινωνούν μεταξύ τους μιμούμενοι ήχους πτηνών για να μη διαταράσσουν τα ζώα και να μην φανερώνουν την τοποθεσία τους. Οι φρουροί έχουν δικαίωμα να πυροβολήσουν εάν συναντήσουν ένοπλους λαθροκυνηγούς, αν και ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί κάποια εισβολή. Επιπλέον όλο το καταφύγιο είναι περιφραγμένο με ηλεκτρικό φράχτη ύψους δύο μέτρων.
Η αρχική ομάδα ρινόκερων αποτελούταν από τέσσερα ζώα από το ράντσο Σόλιο στην Κένυα και δύο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ως δωρεά από το πάρκο της Ντίσνεϋ στο Ορλάντο. Η πρώτη γέννηση έλαβε χώρα το 2009. Η μητέρα ήταν από την Κένυα και ο πατέρας από τις ΗΠΑ, έτσι οι υπεύθυνοι ονόμασαν το νεογνό Ομπάμα.
Ωστόσο οι έξι ρινόκεροι ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένοι μεταξύ θηλυκών και αρσενικών, κάτι το οποίο εξελίχθηκε σε πρόβλημα. Μια ομάδα ρινόκερων χρειάζεται περισσότερα θηλυκά ώστε να επιτρέψει την παρουσία ενός κυρίαρχου αρσενικού. Η ισορροπία μεταξύ των φύλων προκαλεί αρκετές συγκρούσεις.
Προτού μπορέσουν να επανεισαχθούν στο φυσικό τους περιβάλλον, οι ρινόκεροι του καταφυγίου θα πρέπει να φτάσουν τουλάχιστον τα είκοσι άτομα, με ιδανική αναλογία πέντε προς ένα μεταξύ θηλυκών και αρσενικών.