Τα αντικαταθλιπτικά έχουν χρησιμοποιηθεί για χρόνια για τη θεραπεία των διαταραχών της διάθεσης όπως η κατάθλιψη και το άγχος, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι στηρίζονται σε αυτά. Ωστόσο, οι ερευνητές γνωρίζουν πολύ λίγα για το πώς λειτουργούν ή πιο συγκεκριμένα, γιατί λειτουργούν. Ένα άλλο μυστήριο είναι γιατί όταν συνδυάζεται μαζί, αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπεία είναι πολύ πιο αποτελεσματική η μέθοδος. Τώρα, μια νέα μελέτη μπορεί να εξηγήσει γιατί ο γάμος αυτών των δύο είναι τόσο επιτυχής.
Τα αντικαταθλιπτικά έχουν χρησιμοποιηθεί για χρόνια για τη θεραπεία των διαταραχών της διάθεσης όπως η κατάθλιψη και το άγχος, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι στηρίζονται σε αυτά. Ωστόσο, οι ερευνητές γνωρίζουν πολύ λίγα για το πώς λειτουργούν ή πιο συγκεκριμένα, γιατί λειτουργούν. Ένα άλλο μυστήριο είναι γιατί όταν συνδυάζεται μαζί, αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπεία είναι πολύ πιο αποτελεσματική η μέθοδος. Τώρα, μια νέα μελέτη μπορεί να εξηγήσει γιατί ο γάμος αυτών των δύο είναι τόσο επιτυχής.
Γνωρίζουμε ότι τα αντικαταθλιπτικά συμβάλλουν στην αύξηση της ποσότητας του νευροδιαβιβαστή μεταξύ των νευρικών κυττάρων. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε αλλαγές στη συμπεριφορά που μπορεί να ακολουθήσει. Μερικά νεότερα στοιχεία έχουν δείξει ότι η κατάθλιψη συνδέεται με εγκεφαλική φλεγμονή ή και την καταστροφή των νευρώνων, και αυτός είναι ο λόγος που τα αντικαταθλιπτικά (και η άσκηση, για εκείνο το θέμα) δουλεύουν μαζί και προωθούν την ανάπτυξη νέων νευρικών κυττάρων.
Σύμφωνα με μια νέα μελέτη, τα αντικαταθλιπτικά μπορεί πράγματι να ρυθμίσουν τον εγκέφαλο σε μια πιο «πλαστική» ή νεανική κατάσταση, έτσι ώστε το στάδιο της ψυχοθεραπείας να δουλέψει και να κάνει τα μαγικά του.
Οι ερευνητές εξέτασαν πώς το αντικαταθλιπτικό φάρμακο φλουοξετίνη επηρέασε το άγχος των ποντικών. Πίστευαν εδώ και καιρό ότι η φλουοξετίνη μπορεί να κάνει ορισμένα μέρη του εγκεφάλου περισσότερο εύπλαστα, έτσι ώστε οι ερευνητές με τη βοήθεια του φαρμάκου να μπορούν να μάθουν για περιοχές του εγκεφάλου σημαντικές όπως είναι το άγχος και οι στρεσογόνες καταστάσεις.
Για να εξετάσουν αυτήν την ιδέα σε ποντίκια, οι ερευνητές πρώτα τα συνέδεσαν με έναν ήχο και ένα οδυνηρό σοκ στα πόδια. Δεν πήρε πολύ για τα ποντίκια να παγώσουν κάθε φορά που άκουγαν τον τόνο και πάθαιναν σοκ.
Όπως παρατήρησαν οι ερευνητές, τα ποντίκια που έλαβαν φλουοξετίνη κατά τη διάρκεια του πειράματος συμπεριφέρθηκαν περισσότερο σαν νεαρά ποντίκια, στην ευκολία με την οποία σταμάτησαν να αντιδρούν με τον τόνο. Και όταν επανεισάγονται στο σοκ αργότερα, δεν έπεφταν τόσο γρήγορα στην παρελθούσα συμπεριφορά τους. Από την άλλη πλευρά, τα ποντίκια που δεν έλαβαν φλουοξετίνη είχαν την ίδια μεγάλη αντίδραση στο φόβο κάθε φορά.