Kυπριακή διπλωματική πηγή δήλωσε ότι αν ακούσουμε μερικούς τρελούς δεν πρέπει να υπογράψουμε, αν όμως ακούσουμε μερικούς λογικούς, πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά.
Δύσκολες στιγμές, δύσκολες αποφάσεις. Την Τετάρτη 31 Μαρτίου θα πέσει η αυλαία στη Λουκέρνη, αλλά το έργο θα συνεχιστεί τον δύσκολο μήνα Απρίλιο με τα δημοψηφίσματα.
Και ενώ όλοι δήλωναν ότι «ποτέ οι δύο πλευρές δεν ήσαν πιο κοντά στη συμφωνία», πληθαίνουν οι φωνές για τους κινδύνους που εγκυμονούν οι «ελβετικές» λύσεις.
Ο μητροπολίτης Πάφου Χρυσόστομος χαρακτήρισε το τέταρτο σχέδιο Ανάν ανοσιούργημα και το χειρότερο όλων, προσθέτοντας ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός θα έχει καλύτερο βήμα διεκδικήσεων μετά και την τυπική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Eνωση την 1η Μαΐου.
Κανένα συμβιβαστικό σχέδιο δεν μπορεί να ικανοποιεί πλήρως ούτε τη μία ούτε την άλλη κοινότητα. Ιδανικό σχέδιο μπορεί να υπάρξει μόνον αλλού, σε άλλο χρόνο.
Αλλά η επιθυμία –αν αυτή υπάρχει- για κοινή ζωή ξεπερνά οποιοδήποτε σχέδιο, οποιοδήποτε προγαμιαίο συμβόλαιο, ακόμη κι αν η μνήμη πονεί.
Στους Κυπρίους εναπόκειται να πουν το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι. Οποια κι αν είναι η κατάληξη, το Κυπριακό θα κλείσει, είτε με τη λύση Ανάν είτε με την επιβεβαίωση της θεωρίας των τετελεσμένων.
Η ιστορία μιας αιμάσσουσας πληγής: Από τη Ζυρίχη στη Λουκέρνη
Το 1959, σε διαβουλεύσεις της Ελλάδος με την Τουρκία και τη Βρετανία στη Ζυρίχη και το Λονδίνο συμφωνήθηκε η δημιουργία ανεξαρτήτου κυπριακού κράτους (1960).
Το Δεκέμβριο του 1963 η κατάσταση στο Κυπριακό κατέστη έκρυθμη και οι σχέσεις της κυβέρνησης των Αθηνών με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ήταν για μία ακόμη φορά ιδιαιτέρως δυσχερείς. Οι προσπάθειες του Μακαρίου να αναθεωρήσει το κυπριακό Σύνταγμα προκάλεσαν την άμεση τουρκική αντίδραση και στις 16 Μαρτίου 1963 η τουρκική εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε τον πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο.
Με την παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα, και συγκεκριμένα του προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου επείσθη να αποδεχθεί τον Ντιν Ατσεσον ως μεσολαβητή σε συνομιλίες που θα άρχιζαν στη Γενεύη, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Οι συνομιλίες της Γενεύης κατέληξαν σε αδιέξοδο τον Ιούλιο του 1964. Το πρωί της 15ης Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε πραξικόπημα στην Κύπρο. Ο Μακάριος φυγαδεύτηκε στο Λονδίνο. Η Βρετανία, ως εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο, κάλεσε στο Λονδίνο για διαβουλεύσεις την Ελλάδα και την Τουρκία, στις 17 Ιουλίου. Ο πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ επέμεινε στη θέση υπέρ της επέμβασης στην Κύπρο.
Στις 05:30 τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974 η εισβολή του «Αττίλα» είχε αρχίσει.
Στις 24 Ιουλίου στην Αθήνα η χούντα κατέρρευσε και ορκίσθηκε η πρώτη πολιτική κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Στην Κύπρο τη θέση του προέδρου ανέλαβε ο πρόεδρος της Βουλής Γλαύκος Κληρίδης.
Η Διάσκεψη της Γενεύης στις 30 Ιουλίου του 1974 υιοθέτησε διακήρυξη σύμφωνα με την οποία αναγνωρίζεται στην Κύπρο η ύπαρξη εκ των πραγμάτων δύο αυτόνομων διοικήσεων, της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας Εκτοτε, έχουν καταβληθεί πάμπολλες προσπάθειες για τη διευθέτηση του προβλήματος:
Από τις συνομιλίες της Βιέννης το 1975 υπό την αιγίδα του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Κουρτ Βάλντχαϊμ, στη συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς το 1977 που δεν τηρήθηκ, στο σχέδιο Βρετανίας και Καναδά του 1978, το οποίο όμως απορρίφθηκε και από τις δύο πλευρές, στη συμφωνία Κυπριανού - Ντενκτάς του 1979, στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους στις 15 Νοεμβρίου του 1983, στην κινητικότητα του 1989, στη δέσμη ιδεών του Μπούτρος Γκάλι του 1992.
Το 1994 οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.
Την περίοδο 1999 - 2000 πραγματοποιήθηκαν άλλοι πέντε γύροι συνομιλιών, η έναρξη των οποίων συνδέθηκε με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Ελσίνκι.
Το Νοέμβριο του 2002 κατετέθη το λεγόμενο πρώτο σχέδιο Ανάν. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου «έκλεισε» στην Κοπεγχάγη η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. την 1η Μαϊου 2004. Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων στη Χάγη τον Μάρτιο του 2003, το θέμα «πάγωσε» για λίγο, αλλά μετά τη δεσμευτική συμφωνία της 13ης Φεβρουαρίου 2004, ο χρόνος πιέζει, οι δύο πλευρές σβήνουν και ξαναγράφουν τις δικές τους προσδοκίες, τις δικές τους μικρές ή μεγαλύτερες ουτοπίες, ελπίζοντας να αποφύγουν τις κακοτοπιές.