Τις θέσεις του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική Παράταξη παρουσίασε ο Κώστας Σκανδαλίδης στην Πανελλαδική Προγραμματική Συνδιάσκεψη.
Τις θέσεις του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική Παράταξη παρουσίασε ο Κώστας Σκανδαλίδης στην Πανελλαδική Προγραμματική Συνδιάσκεψη.
Οι κεντρικοί άξονες των θέσεων του ΠΑΣΟΚ είναι αλλαγή σελίδας με σταθερότητα και ασφάλεια, ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, ισχυρές κυβερνήσεις με εθνική συνεννόηση, προοδευτική Ελλάδα με τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, ισχυρή Ε.Ε. με ισότιμο μέλος την Ελλάδα.
Ειδικότερα, ο κ. Σκανδαλίδης είπε ότι το Εθνικό σχέδιο Επανεκκίνησης και Ανασυγκρότησης, το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική Παράταξη δεν αποτελεί τεχνοκρατικό μόρφωμα, αλλά «ξεκινά από τους νέους εθνικούς στόχους και το όραμα μιας ευρωπαϊκής Ελλάδας αυτοδύναμης χωρίς δανεικά και δεκανίκια προσαρμοσμένους στις νέες ανάγκες, είναι μια αλυσίδα επιλογών που η καθεμία συνδέεται με την επόμενη σε ένα συνολικό στρατηγικό πλαίσιο για τη σύγχρονη και δίκαιη Ελλάδα».
Είναι, είπε, ένα στρατηγικό πλαίσιο που εγγυάται: άλλο παραγωγικό και αναπτυξιακό πρότυπο, άλλο κράτος, άλλη σύνθεση κοινωνικών πολιτικών, άλλο πολιτικό σύστημα και εν τέλει άλλο Σύνταγμα ως επιστέγασμα.
Το ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη, σύμφωνα με όσα παρουσίασε ο κ. Σκανδαλίδης δεσμεύεται και εγγυάται:
Οι κατευθυντήριες γραμμές του Προγράμματος του ΠΑΣΟΚ είναι οι εξής:
«1. Κηρύσσοντας με το τέλος του μνημονίου και την αποχώρηση της τρόικας την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής προστατεύουμε και προασπίζουμε τα επιτεύγματα της μέσα από μόνιμες δομές και λειτουργίες. Η χώρα δεν θα γυρίσει πίσω στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τον κίνδυνο καθολικής χρεοκοπίας. Οι θυσίες του λαού δεν θα γίνουν παρανάλωμα μιας αλόγιστης πολιτικής.
»2. Ξεχρεώνουμε σταδιακά και με ασφάλεια τη χώρα, δίνοντας τη μάχη σταθερά και αποφασιστικά μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ο μακρύς χρόνος αποπληρωμής του χρέους δεν μας επιτρέπει εφησυχασμό. Πρέπει να κερδηθεί ως πρώτιστη και κατεπείγουσα επιλογή από την πρώτη κιόλας μέρα η αλλαγή του παραγωγικού και αναπτυξιακού προτύπου και να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καταμερισμού. Δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα να καταντήσει μια φτωχή, φθηνή και περιθωριακή χώρα.
»3. Αυτή η εθνική απαίτηση και η γιγάντια προσπάθεια που προϋποθέτει θα πέσει στο κενό αν η χώρα εξακολουθεί να κυβερνάται με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες πρακτικές, εξυπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα. Αλλάζουμε ριζικά τον τύπο της διακυβέρνησης και κυρίως τις πρακτικές που μας καθηλώνουν. Για να οριοθετηθεί το νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό μοντέλο οφείλουμε να ανατρέψουμε τις μέχρι σήμερα δομημένες σχέσεις πολιτικής εξουσίας, κράτους και αγοράς.
Αυτό προϋποθέτει μια μεγάλη ανακατανομή ισχύος, πόρων και ευκαιριών που οδηγεί:
»4. Μια κρίσιμη δέσμη διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων διασφαλίζει την επίτευξη αυτού του στόχου και επιταχύνει αποφασιστικά τις αναπτυξιακές διαδικασίες: Η ριζική αλλαγή στο φορολογικό σύστημα με εσωτερική ανακατανομή βαρών και αναδιάρθρωση του φορολογικού μηχανισμού, ο άμεσος ανασχεδιασμός και η μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης, οι διαρθρωτικές αλλαγές στην εκπαίδευση, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση που πρέπει να ολοκληρωθούν με οποιαδήποτε κόστος και στο συντομότερο δυνατό χρόνο χωρίς αμφιταλαντεύσεις.
»5. Η αναθέρμανση της οικονομίας με τη διεκδίκηση νέων αναπτυξιακών πόρων και προγραμμάτων. Η αποτελεσματική διαχείριση του ΕΣΠΑ. Ο επενδυτικός αναπροσανατολισμός των διαθέσιμων πόρων με γνώμονα την παραγωγική αναδιάρθρωση και την ανταγωνιστικότητα. Η απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας από τα εμπόδια της γραφειοκρατίας. Η θεσμοθέτηση νέων χρηματοδοτικών εργαλείων και μέσων. Αποτελούν μια συστοιχία σημαντικών επιλογών επανεκκίνησης της οικονομίας. Πρέπει να σημάνουμε πραγματικό αναπτυξιακό συναγερμό
»6. Πριν και πάνω απ' όλα οφείλουμε να σηκώσουμε ξανά την κοινωνική μας σημαία. Και να εγγυηθούμε το δικαίωμα του κάθε Έλληνα, της κάθε Ελληνίδας στην αξιοπρέπεια
»7. Αυτοδύναμη γίνεται η Ελλάδα μόνο αν εσωτερικά χωρίς να διαταράσσει τη δημοσιονομική ισορροπία και την αποτελεσματική εξυπηρέτηση του χρέους μπορεί να καθορίσει ή ίδια χωρίς εξαρτήσεις τον τρόπο παραγωγής και διανομής του πλούτου και τη θεσμική συγκρότηση της δημοκρατίας.