Δεν είναι δίχως ενδιαφέρον για τη χώρα, προφανείς οι λόγοι, όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες στο ΠΑΣΟΚ. Η πρωτοβουλία Παπανδρέου -η οποία πυροδοτήθηκε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο- να θέσει ευθέως ζήτημα αλλαγής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, με σεβασμό στις καταστατικές διαδικασίες του, ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα του μικροκομματικού βιότοπου και θέτει σε κίνηση τους λεπτοδείκτες στο ρολόι των μεγάλων πολιτικών αποφάσεων.
Από την έντυπη έκδοση
Δεν είναι δίχως ενδιαφέρον για τη χώρα, προφανείς οι λόγοι, όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες στο ΠΑΣΟΚ. Η πρωτοβουλία Παπανδρέου -η οποία πυροδοτήθηκε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο- να θέσει ευθέως ζήτημα αλλαγής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, με σεβασμό στις καταστατικές διαδικασίες του, ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα του μικροκομματικού βιότοπου και θέτει σε κίνηση τους λεπτοδείκτες στο ρολόι των μεγάλων πολιτικών αποφάσεων.
Η διαφαινόμενη σύγκρουση μπορεί είτε να αντιμετωπιστεί με τους τρέχοντες αγοραίους όρους, ως αντιπαράθεση δύο προσώπων -ήδη τα πρώτα δείγματα είναι ορατά στο διαδίκτυο- είτε να εκτιμηθεί ως αυτό που φαίνεται να είναι πραγματικά. Ως σύγκρουση δύο διαφορετικών στρατηγικών για τη χώρα, ακριβώς και λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οι κ.κ. Βενιζέλος και Παπανδρέου, είναι σαφές ότι δεν συμμερίζονται το ίδιο σχέδιο για το «αύριο» του τόπου, δεν κοινωνούν τις ίδιες προτεραιότητες ούτε για τη χώρα ούτε για το κόμμα τους, ως του αναγκαίου πολιτικού οχήματος για την προώθηση των πολιτικών τους σχεδιασμών και στόχων. Ο πρώτος ομνύει σε μια επιστροφή της χώρας «στην κανονικότητα», μετά την… περιπέτεια του μνημονίου κι αφήνει να αιωρείται η υπόσχεση μιας επανόδου σε ένα status οικείο. Ο δεύτερος αντιλαμβάνεται την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής ως αφετηρία για την προώθηση εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων σε όλη τη δημόσια σφαίρα, με διακηρυγμένο στόχο τη δημιουργίας της «μεταπελατειακής Ελλάδας», στο πλαίσιο της οποίας η ισχύς του νόμου κι όχι η δύναμη της ισχύος θα οικονομούν τα πράγματα και τις δημόσιες υποθέσεις.
Ο κ. Βενιζέλος εντάσσει την πολιτική δράση του στο πλαίσιο ενός «πρακτικού πραγματισμού», χωρίς ιδεολογικά πρόσημα και αξιολογικές δεσμεύσεις που απορρέουν από μια συγκεκριμένη αντίληψη για τα ρεύματα -ρητά ή άρρητα- που διατρέχουν και διαπερνούν μια ζώσα κοινωνία ενεργών πολιτών κι όχι παθητικών πολιτικών υποκειμένων. Ο κ. Παπανδρέου διακηρύσσει ότι μόνο με καθαρές θέσεις, συνεχείς πρωτοβουλίες και μάχες για θεσμούς και πρακτικές που να προωθούν την ισονομία, τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, τη λογοδοσία μπορεί να εγκατασταθεί μια βιώσιμη οικονομία, να εμπεδωθεί κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατικό κράτος δικαίου.
Ο πρώτος θεωρεί ότι το πολιτικό σχέδιό του μπορεί να υπηρετηθεί από ένα κόμμα-μπαλαντέρ, το οποίο περιγράφει ως «τρίτο πόλο», έχοντας αποδεχθεί ότι οι δύο πόλοι του συστήματος είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα έχει πρόβλημα να συνεργάζεται πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον. Γι’ αυτό και επιμένει στη δημιουργία της Δημοκρατικής Παράταξης, περιορίζοντας το εύρος αυτής της προσπάθειας στα όρια των προσωπικοτήτων που αντιλαμβάνονται την πολιτική με όρους άσκησης και νομής της εξουσίας… Ο δεύτερος πιστεύει ότι μόνο ένα μεγάλο, ευρύχωρο και ρωμαλέο κόμμα με σαφείς ιδεολογικές ορίζουσες μπορεί να ενώσει ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού και να προκαλέσει τη μέθεξη των πολιτών σε ένα πρόγραμμα για την ανάταξη της χώρας, αρνούμενος να αποδεχθεί τον δικομματισμό της συγκυρίας και πολύ περισσότερο τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να απογαλακτισθεί από προπατορικά αμαρτήματα και να αποτελέσει την πολιτική έκφραση μιας υπεύθυνης και προοδευτικής Κεντροαριστεράς. Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες…
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - [email protected]