Γιατί το ζητούμενο πρέπει να είναι πάντα η «μίνιμουμ» πολιτική συναίνεση;
Από την έντυπη έκδοση
Γιατί το ζητούμενο πρέπει να είναι πάντα η «μίνιμουμ» πολιτική συναίνεση;
Για ποιο λόγο πρέπει να τοποθετούμε τόσο χαμηλά τον πήχη σε ό,τι αφορά το αυτονόητο;
Στο ότι δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να αναζητούν σημεία συναίνεσης και συνεννόησης, όχι στον «ελάχιστο» αλλά στο μέγιστο βαθμό.
Τα παραπάνω ερωτήματα φυσικά και είναι ρητορικά, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα η συνεννόηση -ακόμη και η μίνιμουμ- παραμένει όνειρο απατηλό.
Πότε υπήρξε πραγματική συνεννόηση και ειλικρινής διάθεση συνεργασίας για να υπάρξει τώρα;
Ο παραμερισμός των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και των κοντόφθαλμων αντιλήψεων είναι ακόμη κάτι ξένο για τα εγχώρια πολιτικά μας ήθη.
Τις συνέπειες αυτών των πρακτικών τις βιώνουμε χρόνια και απ’ ό,τι φαίνεται θα συνεχίσουμε να τις βιώνουμε, αφού τίποτα δεν μαρτυρά ότι η κρίση κάτι άλλαξε στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί την πολιτική.
Η κρίση η οποία ενέσκηψε δεν προβλημάτισε στο ελάχιστο τους πολιτικούς ταγούς.
Οι ίδιες τακτικές -οι οποίες ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα- ζουν και βασιλεύουν, σαν να μην πέρασε μια μέρα: Στείρες αντιπαραθέσεις, κινήσεις εντυπωσιασμού, παράλληλοι κομματικοί μονόλογοι και ατέρμονη ανταλλαγή ανούσιων ανακοινώσεων διαιωνίζουν την «πολιτική αβεβαιότητα» και την καθιστούν τη μοναδική βεβαιότητα.
H κρίση, αν και σάρωσε στο πέρασμά της τα πάντα, δεν αποδείχθηκε τόσο δυνατή ώστε να επηρεάσει -έστω και στο ελάχιστο- χρόνιες πολιτικές παθογένειες και αδυναμίες.
Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο δυστύχημα αυτής της κρίσης. Ακόμη και από την ίδια την κρίση.
Το γεγονός, δηλαδή, ότι όχι απλώς δεν την αξιοποιήσαμε ως ευκαιρία, αλλά αντιθέτως τη θέσαμε και αυτήν στο βωμό της μικροπολιτικής και της εσωστρέφειας.
Προφανώς είναι στοιχείο στο πλαίσιο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, τόσο η διαφορετικότητα των πολιτικών απόψεων και αντιλήψεων όσο και η αντιπαλότητα μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, νοουμένων ως φορέων διαφορετικών πολιτικών προτάσεων.
Ωστόσο, με δεδομένη την πραγματικότητα της χώρας, τις εύλογες ανησυχίες των πολιτών για το μέλλον τους και τις απαιτήσεις των θεσμικών εταίρων και δανειστών της Ελλάδας, η χωρίς κανόνες και φραγμούς κομματική αντιπαράθεση φαντάζει -και είναι- περιττή πολυτέλεια.
Η χώρα χρειάζεται αλλαγή υποδείγματος κι όσο αυτό δεν αλλάζει θα περιοριζόμαστε σε ευχολόγια, αναζητώντας την «ελάχιστη» πολιτική συναίνεση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΟΓΑΣ - [email protected]