Με λυρική γλώσσα και αστείρευτη ευαισθησία, η συγγραφέας Ισμήνη Μπάρακλη συνθέτει μια μεθυστική ιστορία αγάπης, που συμπορεύεται με την ιστορία της Ελλάδας, και μας μιλά για το νέο της μυθιστόρημα, «Λικέρ τριαντάφυλλο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Με λυρική γλώσσα και αστείρευτη ευαισθησία, η συγγραφέας Ισμήνη Μπάρακλη συνθέτει μια μεθυστική ιστορία αγάπης, που συμπορεύεται με την ιστορία της Ελλάδας, και μας μιλά για το νέο της μυθιστόρημα, «Λικέρ τριαντάφυλλο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Πώς γεννήθηκε η έμπνευση γι’ αυτό το μυθιστόρημα;
Ήθελα πολύ να γράψω μια δυνατή ιστορία αγάπης, που να διαδραματίζεται σε μια ιδιαίτερη εποχή και σε έναν τόπο, που να μοιάζει με κινηματογραφικό σκηνικό. Την παλιά πόλη του Ναυπλίου του προηγούμενου αιώνα. Το “Λικέρ τριαντάφυλλο” είναι εμπνευσμένο από το αγαπημένο μου Ναύπλιο, την ιδιαίτερη πατρίδα μου, και είναι μια μεθυστική ιστορία αγάπης, στην οποία το νήμα της ζωής των ηρώων θα πλεχτεί με αληθινά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας και της Αργολίδας. Είναι ένα ταξίδι, λοιπόν, πίσω στον χρόνο, μέσα από γεύσεις, μυρωδιές, αρώματα, ζωντανές εικόνες.
Ποια είναι η ιστορία της ηρωίδας του;
Ο πυρήνας του βιβλίου είναι ο έρωτας δυο νέων, που δοκιμάζεται σκληρά. Η ηρωίδα μου, η Ασημίνα, γεννιέται το 1904, στην παλιά πόλη του Ναυπλίου, χωρίς την αγάπη του σκληρόκαρδου πατέρα της, μα μελώνει ως το φυλλοκάρδι από τη στοργή και τη γλύκα της μάνας της. Μετά τον θάνατο της μητέρας της, σε ηλικία εννιά ετών, αναλαμβάνει να αναθρέψει τα ορφανά αδέρφια της. Λίγα χρόνια αργότερα, γνωρίζει τον Παναή και, ανάμεσά τους, γεννιέται ένας μοιραίος έρωτας, που ανθίζει σε μια σχισμή του βράχου της Ακροναυπλίας, μέχρι την επιστράτευση του αγαπημένου της για τον πόλεμο στην απέναντι όχθη του Αιγαίου. Λίγο αργότερα, βρίσκεται στην Αθήνα, διωγμένη από τον πατέρα της και παντρεμένη χωρίς τη θέλησή της. Τον Δεκέμβρη του ’39, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, επιστρέφει στο Ναύπλιο, για να συνδέσει και πάλι το νήμα της ζωής της με την ταραγμένη ιστορία του τόπου της.
Πώς συμβαδίζει με την ιστορία της Ελλάδας;
Η ιστορία αρχίζει το 1904 και τελειώνει το 1998. Από το χθες στο σήμερα. Μοιραία, λοιπόν, γίνεται μια βεντάλια του προηγούμενου αιώνα, αφήνοντας τη γεύση του: όμορφες μνήμες, νοσταλγία, αλλά και πληγές από πολέμους, θανατηφόρες επιδημίες, ανελέητη φτώχεια και, δυστυχώς, και τη σκληρή νοοτροπία των ανθρώπων. Το “Λικέρ τριαντάφυλλο” μάς μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής του, μέσα από ιστορικές μνήμες, εικόνες, μυρωδιές και έντονα συναισθήματα. Ο αναγνώστης γίνεται θεατής, οι αράδες μετατρέπονται σε κινηματογραφικό πανί και οι ήρωες ζωντανεύουν, για να τον τραβήξουν από το χέρι, να μπει μέσα στην ιστορία, να σεργιανίσει τα σοκάκια της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, να ανέβει τις δρομόσκαλες, να δει, να μυρίσει, να ακούσει.
Υπάρχει χώρος - διάθεση για ρομαντισμό στη δύσκολη εποχή μας;
Θα σας απαντήσω μέσα από το βιβλίο, με ένα αληθινό ιστορικό γεγονός που με συγκλόνισε. Λίγες ημέρες πριν την επέλαση των Γερμανών, τον Απρίλιο του ’41, τρία συμμαχικά πλοία, υπερωκεάνια, αραγμένα στο λιμάνι του Ναυπλίου, περιμένουν να συγκεντρώσουν τους συμμάχους στρατιώτες από όλη την Πελοπόννησο, με σκοπό να τους φυγαδεύσουν προς Νότο. Όμως, δεν θα προλάβουν, αφού τα γερμανικά στούκας τα ανακαλύπτουν, τα βομβαρδίζουν και, εντέλει, τα βυθίζουν. Και μέσα σε αυτήν την εικόνα της απόλυτης καταστροφής, του θανάτου, της βαθιάς θλίψης, μέσα από την αναστατωμένη θάλασσα, πανέμορφα άλογα άριστης ράτσας, του βρετανικού ιππικού, ελευθερώνονται από τα σπλάχνα ενός πλοίου και κολυμπούν από τη θάλασσα προς την ξηρά, προσεγγίζουν την παραλία και βγαίνουν, τελικά, στην ακτή, για να χαθούν προς τα βουνά, τρέχοντας ελεύθερα!
Το μήνυμα, που βγαίνει από αυτήν την εικόνα, ακουμπά πάνω και στις δικές μου πεποιθήσεις. Σε κάθε σκληρή δοκιμασία της μοίρας, υπάρχει ένα φωτεινό σημείο του ορίζοντα, που θα μας γεμίσει ελπίδα και αισιοδοξία και δεν μένει παρά να το ανακαλύψουμε. Σε κάθε εποχή, λοιπόν, όσο δύσκολη κι αν είναι, πρέπει να υπάρχει ρομαντισμός, όπως επίσης πίστη και ελπίδα. Το οφείλουμε στους προγόνους μας, που το ταξίδι τους μέσα στον χρόνο ήταν πέτρινο και η διαδρομή τους κακοτράχαλη, για να αφήσουν σε εμάς ευκολότερα μονοπάτια να διαβούμε.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]