Μία από τις πάγιες σταθερές του εν Ελλάδι πολιτικού διαλόγου είναι η συζήτηση περί τον εκλογικό νόμο και το εκλογικό σύστημα που αυτός, κάθε φορά, καθιερώνει για την εκλογή των βουλευτών.
Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Μία από τις πάγιες σταθερές του εν Ελλάδι πολιτικού διαλόγου είναι η συζήτηση περί τον εκλογικό νόμο και το εκλογικό σύστημα που αυτός, κάθε φορά, καθιερώνει για την εκλογή των βουλευτών.
Από το 1926, οπότε πέρασε οριστικά στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» το σφαιρίδιο, ως μέσο και τρόπος ψηφοφορίας, έως σήμερα, έχουν ψηφιστεί 14 εκλογικοί νόμοι!
Από τότε έως σήμερα έχουν διαρρεύσει 88 χρόνια, κι αν αφαιρεθούν 16 χρόνια -τα εννέα της δικτατορίας Μεταξά και της Κατοχής και τα επτά της απριλιανής χούντας- εκλογές διενεργήθηκαν τα υπόλοιπα 72 χρόνια.
Μια απλή διαίρεση μαρτυρεί ότι ο χρόνος ζωής ενός εκάστου των εκλογικών νόμων και συστημάτων δεν υπερβαίνει τα 5,14 έτη…
Αυτό και μόνο το γεγονός θα ήταν αρκετό -ας μείνουν κατά μέρος τα θηριώδη πλειοψηφικά, τριφασικά και λοιπές κατασκευές των εκλογομαγείρων- για να συνομολογηθεί η παθογένεια του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Ο εκλογικός νόμος χρησιμοποιήθηκε, πολύ συχνά, όχι πρωτίστως για να καταγραφεί η βούληση του εκλογικού σώματος, αλλά για να διασωθούν -εκλογικά- πολιτικά κόμματα και να μετατραπούν ακόμη και λαϊκές μειοψηφίες σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.
Δεν είναι κυνισμός. Είναι η αποτύπωση μιας πραγματικότητας, η οποία κραυγάζει -και φωτίζει- πλευρές της θεσμικής υστέρησης της χώρας, που εμποδίζουν την πολιτική χειραφέτηση των πολιτών, διαιωνίζοντας τα καθεστώτα της «οπαδοποίησής» τους και των, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, διαιρέσεων του πολιτικού σώματος…
Και δεν στερείται σημασίας, ότι κάθε φορά η συζήτηση για αλλαγή του εκλογικού νόμου επιχειρεί να καλύψει, κάτω από τόνους υποκρισίας, μικροπολιτικές διευθετήσεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες που επιζητούν να… δικαιωθούν πολιτικά, με παρενδυματικές θεσμικές διαδικασίες και σοφιστείες χαμηλού πολιτικού ήθους…
Ο ισχύων εκλογικός νόμος 3231/2004, τον οποίο εισηγήθηκε ο Κώστας Σκανδαλίδης κι όπως τροποποιήθηκε με τον 3636/2008 του Πρ. Παυλόπουλου, καθιέρωνε ένα σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, με υψηλή αναλογικότητα που φτάνει στο 87% της εκλογικής δύναμης των κομμάτων, για την ανάδειξη των βουλευτών τους στο σύνολο της Επικράτειας και ταυτόχρονα εξασφάλιζε τη δυνατότητα σχηματισμού ισχυρών κυβερνήσεων με το bonus των 40 -αρχικά- και κατόπιν των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.
Οπως έχει διαμορφωθεί πλέον το πολιτικό τοπίο, μια αλλαγή του εκλογικού νόμου, με την κατάργηση του bonus, αλλά διατήρηση του ορίου του 3%, θα οδηγούσε σε μια γνήσια και πιστή αποτύπωση της λαϊκής βούλησης, θα αποφόρτιζε το διχαστικό πολιτικό κλίμα και τα κομματικά πάθη και θα υποχρέωνε σε αναζήτηση ουσιαστικών συναινέσεων και συγκλίσεων μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, ενισχύοντας αποφασιστικά τον πολιτισμό των πολιτικών συνεργασιών, τόσο αναγκαίων για την αντιμετώπιση των δεινών της χώρας και του λαού.
Μια τέτοια διευθέτηση θα μπορούσε να συγκεντρώσει την ψήφο των 2/3 των βουλευτών -δηλαδή 200- για να ξεπεραστεί η συνταγματική απαγόρευση του άρθρου 54, παρ. 1 και να ισχύσει ο νέος νόμος από τις επόμενες εκλογές, χωρίς να χρειαστεί συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής. Στις παρούσες συνθήκες η εμμονή σε αυτό το προαπαιτούμενο είναι απλή υπεκφυγή όσων φαντασιώνονται «ισχυρές αυτοδυναμίες»…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - [email protected]