Η μόδα με τα βαμπίρ που απασχόλησε το σινεμά τα προηγούμενα χρόνια έχει τελειώσει και η αναδυόμενη μόδα με τα ζόμπι δεν κατάφερε να φτάσει ακριβώς τα ίδια επίπεδα, και η στιγμή της έχει περάσει.
Η μόδα με τα βαμπίρ που απασχόλησε το σινεμά τα προηγούμενα χρόνια έχει τελειώσει και η αναδυόμενη μόδα με τα ζόμπι δεν κατάφερε να φτάσει ακριβώς τα ίδια επίπεδα, και η στιγμή της έχει περάσει. Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι ακριβώς η καλύτερη χρονική συγκυρία για το «The Strain», τη σειρά των Guillermo del Toro και Chuck Hogan που αποτελεί μεταφορά της τριλογίας μυθιστορημάτων που έχουν γράψει οι ίδιοι.
Πρόκειται για μια ιστορία τρόμου με βαμπίρ που έχουν αρκετά κοινά με ζόμπι και η συμμετοχή του del Toro στο πρότζεκτ δημιούργησε μια ιδιαίτερη ανυπομονησία από τους οπαδούς τόσο των βιβλίων όσο και της φιλμογραφίας του. Η σειρά ξεκίνησε στο FX στις 13 Ιουλίου και οι απόψεις για την ποιότητά της διίστανται.
Ευχαρίστως θα το ξανάβλεπες
Η πλοκή του «The Strain» είναι αυτό που νομίζεις ότι έχεις ξαναδεί κάπου αλλά ευχαρίστως θα το ξανάβλεπες. Ένα αεροπλάνο προσγειώνεται στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης και μένει εκεί με τα φώτα κλειστά και τις πόρτες κλειδωμένες. Την υπόθεση αναλαμβάνουν ο επιδημιολόγος Ephraim Goodweather (Corey Stoll) και η βιοχημικός Nora Martinez (Mia Maestro) οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με 206 πτώματα και μόλις 4 επιζώντες, χωρίς να γνωρίζουν τι συνέβη.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίεργα όταν στο αεροπλάνο ανακαλύπτουν ένα μεγάλο κουτί που μοιάζει με φέρετρο και είναι γεμάτο χώμα. Έπειτα τα πτώματα των νεκρών επιβατών εξαφανίζονται και όσοι επέζησαν αρχίζουν και παρατηρούν κάποιες περίεργες αλλαγές στο σώμα τους και στα ένστικτά τους, αναπτύσσοντας παράλληλα μια ακατανίκητη δίψα για αίμα. Ο μόνος που φαίνεται να ξέρει τι γίνεται είναι ο Abraham Setrakian (David Bradley), ένας επιζών του Ολοκαυτώματος που έχει ένα ενεχυροδανειστήριο στο Μπρούκλιν και κυκλοφορεί με ένα σπαθί κρυμμένο στη μαγκούρα του. Όταν στην αρχή λέει ότι πρέπει να κάψουν όλα τα πτώματα των νεκρών επιβατών, των επιζώντων και όσων ήρθαν σε επαφή μαζί τους, φυσικά και τον περνούν για τρελό, σταδιακά όμως καταλαβαίνουν πως είναι η μόνη τους λύση για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Δυσκολία προσαρμογής στη μορφή της σύγχρονης τηλεόρασης
Το «The Strain» δεν έχει ξεκινήσει με θετική αύρα από τους κριτικούς, αφού όσο προχωρά τόσο περισσότερο πέφτουν και οι βαθμοί του. Αυτό όμως είναι λογικό και δε σημαίνει ότι δε θα περάσεις καλά μαζί του. Ίσως το βασικό του πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη μορφή της σύγχρονης τηλεόρασης, προσφέροντας επεισόδια που δεν μπορούν να λειτουργήσουν θεματικά ως αυτοτελή αλλά που απλώς προχωράνε την πλοκή και μάλιστα με αρκετά αργούς ρυθμούς.
Είναι προφανές ότι γίνεται συντήρηση για σεζόν 13 επεισοδίων και αν εξαιρέσεις τα τελευταία λεπτά κάθε επεισοδίου, στα υπόλοιπα 35 λεπτά οι εξελίξεις καθυστερούν όσο χρειάζεται για να αδημονείς για τη συνέχεια. Αυτή η τακτική λειτουργεί στο να κρατά διαρκώς το κοινό σε εγρήγορση για τη συνέχεια. Όποιοι πάντως κρατήσουν τα επεισόδια και τα δουν όλα μαζεμένα στο τέλος της σεζόν, θα κάνουν μάλλον την καλύτερη δουλειά.
Τα βαμπίρ δεν είναι ελκυστικά και ερωτεύσιμα
Ίσως το «The Strain» να είναι κάπως παλιομοδίτικο, αφού δεν αντλεί τις επιρροές του από την πρόσφατη νεανική μόδα με τους βρικόλακες, αλλά πηγαίνει ακόμη πιο πίσω στις αρχές των ’00s, τότε που μεσουρανούσαν το «Blade» και το «Underworld» και έβγαιναν ταινίες σαν το «Constantine». Τα βαμπίρ δεν είναι ελκυστικά και ερωτεύσιμα με εκλεπτυσμένους τρόπους αλλά άσχημα, τρομακτικά, με μια αστείρευτη δίψα για αίμα και συνήθως χωρίς κάποιο φύλο.
Δε μιλάμε για χαρακτήρες αλλά για τέρατα που δρούσαν ανεξέλεγκτα σε μουντά αστικά τοπία και ο μόνος τρόπος να σταματήσουν ήταν να βρουν τον θάνατο από το χέρι (ή το σπαθί) του αμφιλεγόμενου πρωταγωνιστή, ο οποίος ξέρει περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Το «Blade II» είναι, ίσως, η καλύτερη και πιο χαρακτηριστική ταινία εκείνης της μόδας και όλως τυχαίως σκηνοθέτης της ήταν ο Guillermo del Toro. Αυτές ακριβώς τις επιρροές διοχετεύει το «The Strain» και η αλήθεια είναι πως όλη η ύπαρξη της σειράς αποτίνει φόρο τιμής σε αυτή την περίοδο, ώστε όσοι μεγάλωσαν με αυτή να εγκλιματιστούν πολύ πιο εύκολα στο ζοφερό σύμπαν της.
Μια από τις χειρότερες περούκες που έχουμε δει
Πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Corey Stoll, ο οποίος για χάρη του ρόλου φοράει μια από τις χειρότερες περούκες που έχουμε δει εδώ και αρκετό καιρό. Ο χαρακτήρας που μας ενδιαφέρει περισσότερο πάντως είναι ο Abraham Setrakian του David Bradley. Τον Bradley τον μάθαμε ως Argus Filch στις ταινίες του Harry Potter (και ως Walder Frey στο Game of Thrones, αλλά αυτό καλύτερα ας μην το θυμόμαστε), οπότε έχουμε την απαραίτητη οικειότητα ώστε να ενδιαφερθούμε για αυτόν. Είναι ο αντι-ήρωας της σειράς που έχει ένα μακρινό παρελθόν με τα βαμπίρ και κυκλοφορεί με ένα σπαθί παίρνοντας τα κεφάλια τους. Έχει περισσότερα κοινά παρά διαφορές με τον Blade και ξεκάθαρα η ιστορία του μας απασχολεί περισσότερο από το ιατρικό/οικογενειακό δράμα των Stoll/Maestro ή από ο,τιδήποτε άλλο.
Στην αντίπερα όχθη, είπαμε ότι τα βαμπίρ είναι περισσότερο ανεγκέφαλα αιμοδιψή τέρατα παρά χαρακτήρες με βάθος, παρόλα αυτά μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποιες προσωπικότητες. Ο Thomas Eichorst είναι το μυαλό πίσω από την επιδημία και τον ερχομό του αρχετυπικού βαμπίρ στην Νέα Υόρκη και η ψυχρή ερμηνεία του Richard Sammel είναι από τις αποκαλύψεις της σειράς. Περιμένουμε περισσότερα από αυτόν στο μέλλον και σίγουρα δε θα θέλαμε να τα βάλουμε μαζί του, ακόμη και αν δε γνωρίζαμε για την πραγματική του φύση πίσω από το ανθρώπινο προσωπείο.
Από εκεί και πέρα, από τους επιζώντες του αεροπλάνου ο μοναδικός που έχει υπόσταση είναι ο Gabriel Bolivar, ένας goth ροκ σταρ που ταξίδευε για να δώσει μια συναυλία. Και σοβαρά, τί πιο ταιριαστό από έναν gothic τύπο που αργά και βασανιστικά μεταμορφώνεται σε άψυχο βαμπίρ;
Ο Μεξικανός σκηνοθέτης εκτιμά και τιμά τις ρίζες του
Ο καλύτερος τρόπος να δεις το «The Strain» είναι συνδέοντάς το με τη φιλμογραφία του del Toro. Τα χρώματα της φωτογραφίας είναι πολύ κοντά σε αυτά του «Mimic» και του «Blade II», ενώ υπάρχουν σκηνές που κάνουν άμεσες αναφορές στο «Cronos» και στο «The Devil’s Backbone». Τα βαμπίρ στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξής τους μοιάζουν ακριβώς σαν δημιουργήματα του Μεξικανού σκηνοθέτη και τελικά είναι «δική του» σειρά ίσως περισσότερο και απ’ ό,τι περιμέναμε. Την ίδια ώρα που ο ίδιος γιγαντώνει την κλίμακα στο σινεμά με το «Pacific Rim», είναι ευχάριστο να βλέπουμε ότι εκτιμά και τιμά τις ρίζες του, και αν και δεν είναι σίγουρο αν το «The Strain» θα αγαπηθεί από κοινό που δεν έχει καμία επαφή με το έργο του, όσοι τον ακολουθούν θα βρουν μια σειρά κομμένη και ραμμένη στα γούστα τους.
naftemporiki.gr