Ο αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, που αγωνίστηκε, πίστεψε, σακατεύτηκε και θύμωσε, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, 150 χρόνια μετά τον θάνατό του, «ζωντανεύει» μέσα από την παράσταση του Θανάση Σαράντου, «Τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη».
Ο αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, που αγάπησε την πατρίδα και τον άνθρωπο, πολέμησε, αγωνίστηκε, πίστεψε, σακατεύτηκε, αηδίασε και θύμωσε, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, 150 χρόνια μετά τον θάνατό του, «ζωντανεύει» μέσα από την παράσταση του Θανάση Σαράντου, «Τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη».
Η παράσταση παρουσιάζεται από τον Δήμο Δωρίδος, στη γενέτειρα του Μακρυγιάννη, στο Κροκύλειο Φωκίδος, και συγκεκριμένα, στο Δημοτικό Σχολείο Κροκυλείου, την Τετάρτη 13 Αυγούστου, στις 9 το βράδυ, ενώ τους επόμενους μήνες, θα παρουσιασθεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Με τα ελάχιστα κολλυβογράμματα που ξέρει
Στρατιωτικός και πολιτικό πρόσωπο μετά τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, αλλά και αυτοδίδακτος συγγραφέας απομνημονευμάτων, ο Μακρυγιάννης - με τα ελάχιστα κολλυβογράμματα που ξέρει και το απελέκητο γράψιμο - νιώθει επιτακτική την ανάγκη να μεταδώσει το ζωντανό κομμάτι της ιστορίας στις γενιές που έρχονται. Τα «Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη» είναι η συγκλονιστική αλήθεια της ζωής του ίδιου του ήρωα, που θα θελήσει να ιστορήσει πάνω στο χαρτί.
Η αλήθεια του ήταν επικίνδυνη
Καταπέλτης ο λόγος του για τη σύγχρονη διανοουμενίστικη «ελίτ» που, ανερυθρίαστα, βαφτίζει «παρωχημένες εμμονές» τα όσια και τα ιερά του. Που, μεθυσμένη από τα υποσχόμενα κέρδη του εθνικού ξεπουλήματος, απαξιώνει την αγάπη και την αγωνία του σημερινού Έλληνα για το τι θα απογίνουν όλα αυτά, που «γι’ αυτά πολεμήσαμε». Καταπέλτης και για την αδικία που βλέπει να γίνεται από το νέο κράτος της βαυαροκρατούμενης πλέον Ελλάδας σε όλους τους παλιούς ήρωες, τους επιζήσαντες του Αγώνα, μαζί και στον ίδιο. Η αλήθεια του Μακρυγιάννη είναι επικίνδυνη. Ο αγράμματος γιος βοσκών από τη Ρούμελη δίνει συγκλονιστικό μάθημα ιστορίας.
Μόνο παράσημο: μια καταδίκη εις θάνατον
Από την ώρα της πολυτάραχης γέννας του έως το τέλος της ζωής του, δεν έπαψε να αγωνίζεται να ζήσει στη φτωχή γωνιά της πατρίδας, που του έτυχε να γεννηθεί. Κι όμως, αυτή τη γωνιά κι αυτήν την πατρίδα θα την αγαπήσει βαθιά. Και θα τάξει σκοπό της ζωής του να την ελευθερώσει. Με ενθουσιασμό στην αρχή, με πείσμα, θυμό και πόνο ψυχής στη συνέχεια, καθώς έβλεπε συντρόφους του να παρασύρονται στην άλογη βιαιότητα, στην αρπαγή και το πλιάτσικο. Με οργή, κατόπιν, απέναντι στους νέους κατακτητές, τους Βαυαρούς, που ήρθαν απρόσκλητοι κυβερνήτες του πολύπαθου ελληνικού κράτους. Με μένος απέναντι στους δουλοπρεπείς Έλληνες, που ξεπουλάνε όσα κέρδισαν πριν λίγο με αίμα οι παλιοί αγωνιστές. Με πίκρα, τέλος, ζώντας την άκρα αχαριστία, καθώς τα μόνα παράσημα που θα του απονείμει η αγαπημένη του πατρίδα θα είναι μια καταδίκη «εις θάνατον» και μερικές αγιάτρευτες πληγές, που θα τον στείλουν σιγά σιγά στον τάφο, στα 67 του χρόνια.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία - ερμηνεία - φωτισμοί: Θανάσης Σαράντος, μουσική σύνθεση: Τζιχάν Τούρκογλου, βοηθός σκηνοθέτη - επιμέλεια φωτισμών: Σάββας Σουρμελίδης, επεξεργασία video: Γιώργος Φουκαράκης, οργάνωση παραγωγής: Ηθικόν Ακμαιότατον: Παρασκευή Κουτούμπα. Μουσικοί επί σκηνής: Τζιχάν Τούρκογλου (ταμπουράς - κρητική λύρα), Ιωάννης Μουτσάκης (κρουστά).
naftemporiki.gr