Ένα εξάχρονο γελαστό κορίτσι από τη Βολιβία δεν ήταν απλώς ένα χαρούμενο πλάσμα. Το γέλιο του ήταν ανεξέλεγκτο, σε σημείο που, όταν άρχιζε, δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει, τρομοκρατώντας τελικά τους συνομηλίκους της, αλλά και τους μεγάλους.
Ένα εξάχρονο γελαστό κορίτσι από τη Βολιβία δεν ήταν απλώς ένα χαρούμενο πλάσμα. Το γέλιο του ήταν ανεξέλεγκτο, σε σημείο που, όταν άρχιζε, δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει, τρομοκρατώντας τελικά τους συνομηλίκους της, αλλά και τους μεγάλους.
Στη σπάνια για τα ιατρικά χρονικά περίπτωσή της, το γέλιο δεν ήταν «φάρμακο», αλλά η ίδια η αρρώστια, η οποία, όπως διαπίστωσαν οι γιατροί, οφειλόταν σε έναν όγκο στον εγκέφαλό της.
Σύμφωνα με τη δημοσίευση που έκανε ο δρ Χοσέ Λίντερς Μπούργκος Σουλέτα του βολιβιανού Κέντρου Εξελιγμένης Ιατρικής Απεικόνισης στο ιατρικό περιοδικό «Ecancermedicalscience», στην αρχή οι γιατροί νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν απλώς με ένα πρόβλημα ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς, που αναγόταν στη σφαίρα ενός ψυχολόγου μάλλον, παρά ενός νευρολόγου.
Αν και οι γιατροί της χορηγούσαν δύο αντιεπιληπτικά φάρμακα σε πολύ υψηλή δοσολογία, οι κρίσεις γέλιου δεν έλεγαν να σταματήσουν.
«Το κορίτσι αντιμετωπιζόταν ως κακομαθημένο, τρελό, ακόμη και δαιμονισμένο», όπως είπε ο βολιβιανός επιστήμων, ο οποίος τελικά ανακάλυψε, μέσω τομογραφιών και μαγνητικής απεικόνισης, ότι η πραγματική αιτία για τις κρίσεις ανεξέλεγκτου και ενοχλητικού (για την ίδια και τους γύρω της) γέλιου ήταν ένας μικρός καλοήθης όγκος, που πίεζε τον κροταφικό λοβό του παιδιού.
Μετά την χειρουργική αφαίρεση του όγκου, το κορίτσι δεν έχει πια ξεσπάσματα γέλιου εκτός ελέγχου και γελάει φυσιολογικά.
Οι λεγόμενες γελαστικές κρίσεις, οι οποίες για πρώτη φορά περιγράφηκαν από τον Τρουσό το 1877, αποτελούν μία σπάνια μορφή επιληψίας.
Συνήθως, ιδίως στα παιδιά, προκαλούνται από όγκους στον υποθάλαμο, αλλά σπανιότερα και σε άλλα σημεία του εγκεφάλου.
Μολονότι το πιο συχνό σύμπτωμα είναι το ασυγκράτητο και υστερικό γέλιο, οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν και αντίστοιχο κλάμα.
Όγκοι αυτού του είδους μπορεί επίσης να προκαλέσουν αναπτυξιακά προβλήματα, αν πιέζουν την υπόφυση.
Αν και μέχρι πριν μερικά χρόνια η χειρουργική αφαίρεσή τους ήταν μια δύσκολη και επικίνδυνη διαδικασία, σήμερα πια, χάρη σε μία νέα νευροχειρουργική τεχνική, είναι πολύ πιο ακίνδυνη.
Η εν λόγω περίπτωση, σύμφωνα με τους γιατρούς, δείχνει ότι, μερικές φορές, τα προβλήματα συμπεριφοράς ορισμένων ανηλίκων και ενηλίκων μπορεί να έχουν συγκεκριμένη οργανική αιτία.
Πηγή: ΑΜΠΕ