Δέχεται η Ευρώπη συντονισμένη επίθεση από τους Αγγλοσάξονες; Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, εν όψει ευρωεκλογών, αντιμέτωπη με τα ιοβόλα -διαλυτικά- βέλη που εκτοξεύονται από Ουάσιγκτον και Λονδίνο;
Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Δέχεται η Ευρώπη συντονισμένη επίθεση από τους Αγγλοσάξονες; Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, εν όψει ευρωεκλογών, αντιμέτωπη με τα ιοβόλα -διαλυτικά- βέλη που εκτοξεύονται από Ουάσιγκτον και Λονδίνο;
Το ερώτημα αποκτά επικαιρότητα έπειτα από:
* Το δημοσίευμα της 12ης Μαΐου στους βρετανικούς «Financial Times», στο οποίο ο έγκριτος δημοσιογράφος Πίτερ Σπίγκελ αποκαλύπτει όσα συνέβησαν στη Σύνοδο του G-20 στις Κάννες -στις 2 Νοεμβρίου 2011- εκείνη τη «βάναυση» νύχτα, κατά το χαρακτηρισμό του αρθρογράφου, κι οδήγησαν σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ανοίγοντας το δρόμο και για την Ιταλία.
* Την έκδοση, προχθές, του βιβλίου του τότε (πρώην τώρα) υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, υπό τον τίτλο Stress Test, στο οποίο αναφέρεται στο σχέδιο-πρόταση Σόιμπλε για έξωση της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και στις «μηχανορραφίες» Ευρωπαίων ηγετών για να εκπέσει της πρωθυπουργίας στην Ιταλία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Οσοι αρέσκονται σε μια συνωμοσιολογική προσέγγιση των διεθνών σχέσεων και της Ιστορίας και υποτάσσουν την ερμηνεία των γεγονότων σε εφήμερες ή μονιμότερες ιδιοτελείς επιδιώξεις, ασφαλώς απαντούν καταφατικά στο αρχικό ερώτημα.
Επενδύουν, μάλιστα, την απάντησή τους με έναν «αντιαμερικανισμό light», ομνύοντας ταυτοχρόνως «πίστη» στην Ευρώπη, την οποίαν θέλουν να καταστρέψουν οι Αγγλοσάξονες και οι πρόθυμοι συνοδοιπόροι τους...
Η απόλυτη βεβαιότητα με την οποίαν αποφαίνονται για όσα η επικαιρότητα αναδεικνύει συσκοτίζει αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη -και δη στην Ευρωπαϊκή Ενωση- και έχει αλλοιώσει τα γνώριμα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της. Τόσο από το άρθρο του Πίτερ Σπίγκελ όσο και από τις σελίδες του βιβλίου του Τίμοθι Γκάιτνερ αναδεικνύεται η εικόνα μιας ευρωπαϊκής ηγεσίας που θεωρεί τη δημοκρατία ως μια μικρή, ενοχλητική λεπτομέρεια.
Προκύπτει, πέρα από κάθε αμφιβολία, η δράση ενός «διευθυντηρίου», που συγκροτούν Παρίσι και Βερολίνο, έτοιμου και ικανού να επιβάλει -χωρίς περιττές αναστολές- τις αποφάσεις του σε κατά τα άλλα ισότιμους εταίρους, ποδοπατώντας εκλεγμένους πρωθυπουργούς, δημοκρατικές αξίες, Συντάγματα και θεσμούς.
Αποκαλύπτεται, σε όλη τη μεγαλοπρέπειά του, ο ρόλος της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, σε ρόλο πιστής θεραπαινίδας των «ισχυρών» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση που αποκαλύπτουν οι δύο Αγγλοσάξονες φαίνεται ότι δεν είναι ο χώρος δημοκρατίας και θεσμικής ισοτιμίας των μελών της, που καθοδήγησε τους οραματισμούς των εμπνευστών και δημιουργών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ισχυροί εκ των ηγετών της φαίνεται να έχουν υιοθετήσει πλήρως δύο αποκρουστικά δόγματα του περασμένου αιώνα στην άσκηση της πολιτικής τους.
Το δόγμα της «Προληπτικής Επέμβασης» του Λίντον Τζόνσον, όπως το άσκησαν οι ΗΠΑ το 1965 στον Αγιο Δομίνικο... Και το δόγμα της «Περιορισμένης Κυριαρχίας» του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, όπως εφαρμόστηκε το 1968 στην Τσεχοσλοβακία... Αλλά αυτό, συγγνώμη, δεν είναι η Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - [email protected]