Τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα προτείνει με κύριο άρθρο της στις 31 Αυγούστου η εφημερίδα «The Νew York Times» http://www.naftemporiki.gr/news/static/04/09/01/953759.htm .
H πρόταση δεν είναι καινούρια. Ο βασιλιάς Γεώργιος A' πρόβαλε την ιδέα στο επίσημο γεύμα στο τέλος των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών το 1896, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια του Γάλλου ντε Κουμπερτέν.
Λίγο πριν από τους Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ, και ενώ υπήρχε προβληματισμός για το μέλλον των Ολυμπιακών μετά την τρομοκρατική επίθεση κατά των ισραηλινών αθλητών στο Μόναχο το 1972, ο Μπιλ Μπράντλεϊ, γερουσιαστής, δημοσίευσε άρθρο στους «The Νew York Times» επιχειρηματολογώντας για τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών στην Ελλάδα.
Λίγο αργότερα, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ξάφνιασε την ηγεσία του διεθνούς ολυμπιακού κινήματος, προβάλλοντας την ιδέα, την οποία επανέφερε το 1980 (δημιουργία μιας ελεύθερης διεθνούς ζώνης δίπλα στην αρχαία Ολυμπία για τη μόνιμη τέλεσή τους).
Να σημειωθεί ότι το 1980 εκδηλώθηκε το μποϊκοτάζ των Αγώνων της Μόσχας -με πρόσχημα τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν- στο οποίο απάντησε με το ίδιο νόμισμα το ανατολικό μπλοκ –για να ακριβολογούμε κάποια μέλη του- στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες.
Ακριβώς λοιπόν λόγων φαινομένων εκμετάλλευσης των Ολυμπιακών Αγώνων για πολιτικούς στόχους, η πρόταση Καραμανλή συζητήθηκε εκτενώς σε διεθνές επίπεδο.
Μετά την επιτυχημένη διοργάνωση των Αγώνων της Αθήνας, η συζήτηση ανοίγει εκ νέου. Οι υπέρμαχοι της ιδέας υποστηρίζουν ότι η μόνιμη τέλεση θα αποτελούσε φόρο τιμής στην αρχέγονη κοιτίδα τους, ενώ δεν παραλείπουν να αναφερθούν και σε πιο πρακτικά θέματα, όπως τη δυνατότητα συνεχούς χρήσης των εγκαταστάσεων.
Οι πολέμιοι της ιδέας αντιτείνουν, μεταξύ άλλων, τη διεθνή διάσταση των Αγώνων, και το γεγονός ότι δίνεται σε διαφορετικές χώρες η ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τους Αγώνες ως κίνητρο προκειμένου να δημιουργήσουν υποδομή.
Τέλος, υπάρχει και μία τρίτη άποψη του βιολόγου γενετιστή Αλπάρ Ζακάρ, ότι δηλαδή οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να σταματήσουν να διεξάγονται, καθώς επί της ουσίας δεν είναι παρά η αποθέωση του ανταγωνισμού που κυριαρχεί παγκόσμια στις διακρατικές, οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις.