Αποτελεί το αιώνιο σύμβολο του ανδρικού κάλλους. Λάθος, αποφαίνεται ένας από τους πιο γνωστούς γυμναστές του προγράμματος πιλάτες στη Βρετανία. Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγελου απέχει πολύ από τη σωματική τελειότητα, καθώς έχει κακοσχηματισμένη πλάτη, ασθενικά ισχία και σφυροδακτυλία.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ο καθηγητής Μαρκ Λιβόι από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι παρουσιάζει και ελαφρύ στραβισμό.
Οι ατέλειες που υποπτεύονται διάφοροι, μάς δίδουν την αφορμή να δημοσιεύουμε τη φωτογραφία αυτού του υπέροχου αναγεννησιακού γλυπτού, που κλείνει αισίως τα 500 χρόνια.
Το πασίγνωστο άγαλμα που κοσμεί τη Galleria dell' Academia στη Φλωρεντία, λαξεύτηκε πάνω σε ένα τεράστιο κομμάτι από μάρμαρο που, προηγουμένως, είχε χρησιμοποιήσει ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, στην προσπάθειά του να σμιλεύσει ένα άγαλμα του Ηρακλή, το οποίο τελικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγελου, ύψους πέντε μέτρων και 17 εκατοστών, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1504, «αποκαλύφθηκε» στην Piazza Signoria της Φλωρεντίας, όπου και παρέμεινε ως το 1873 οπότε κρίθηκε επιβεβλημένη η μεταφορά του στην Galleria dell' Academia, καθώς είχε ήδη υποστεί σημαντικές φθορές.
Το βάρους πάνω από 8 τόνους άγαλμα αποτέλεσε μεγάλο «πονοκέφαλο» για τους συντηρητές, και βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ολόκληρης συζήτησης για το πώς θα τού δωθούν οι «πρώτες βοήθειες», ώστε να εμφανιστεί στο κοινό, στην αρχική του αίγλη, στα 500ά γενέθλιά του.
Σε ηλικία μόλις 29 ετών, ο Μιχαήλ Αγγελος έδωσε πνοή σε αυτό που θα αναδεικνύονταν αρχέτυπο του γυμνού ανδρικού σώματος, θάμπωσε τη Φλωρεντία με τη δύναμη του ταλέντου του και είδε να ανοίγουν οι πύλες της Ρώμης, όπου ο ίδιος θα κυριαρχούσε στην τέχνη της Αιώνιας Πόλης.
Η ιστορία του αγάλματος ξεκινάει το 1501 όταν ο Μιχαήλ Αγγελος ανέλαβε να σμιλεύσει ένα άγαλμα του Δαβίδ για λογαριασμό της συντεχνίας των εμπόρων μαλλιού. Αποφεύγοντας τις συμβάσεις στο παραδοσιακό μοτίβο του Δαβίδ, όπως έκανε άλλωστε σε κάθε του δημιουργία, ο Μιχαήλ Αγγελος προτίμησε να αποτυπώσει μια μοναδική στιγμή στο αριστούργημά του, αυτή λίγο πριν ο Δαβίδ πετάξει την πέτρα στον Γολιάθ. Το βλέμμα του, ένα από τα πλέον θρυλικά στην ιστορία της τέχνης, οι κινήσεις του με το περίφημο «contraposto», η αποτύπωση των μυών και της έντασης δίνουν σε αυτό το άγαλμα την αίσθηση του μεγαλείου της τελειότητας.
Τα πάθη του Δαβίδ
1512 Φωτιά προκαλεί φθορές στη βάση του αγάλματος
1527 Το άγαλμα συγκεντρώνει τα πυρά του πλήθους στη διάρκεια μιας αναταραχής και το αριστερό του μπράτσο σπάει. Τα κομμάτια του σπασμένου μαρμάρου φυλάσσονται και το χέρι αποκαθίσταται.
1813 Επιδιορθώνονται φθορές σε δάχτυλο του δεξιού του χεριού. Το άγαλμα καλύπτεται με στρώμα κεριού.
1843 Αποκαθίσταται το σπασμένο δάχτυλο του ποδιού, και το άγαλμα «καθαρίζεται» με υδροχλωρικό οξύ.
1991 Ενας εξαγριωμένος Ιταλός καλλιτέχνης επιτίθεται με σφυρί στο άγαλμα και σπάει δάχτυλο του ποδιού του.