Μετά τη διεθνή επιτυχία της ταινίας «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, η εταιρεία παραγωγής plays2place productions παρουσιάζει τη μαύρη οικογενειακή παρωδία «Family stories» της Biljana Srbljanovic.
«Όλοι οι ήρωες αυτού του έργου είναι παιδιά. Ωστόσο, γερνάνε και ξαναγίνονται παιδιά, ανάλογα με τις ανάγκες του μύθου, ενώ καμιά φορά αλλάζουν και φύλο. Αυτό δεν πρέπει να παραξενεύει. Οι ηθοποιοί, αντιθέτως, δεν είναι παιδιά. Είναι ενήλικες, που στο έργο παίζουν τα παιδιά, τα οποία πάλι παίζουν τους ενήλικες. Ούτε αυτό πρέπει να παραξενεύει. Θα υπάρξει πληθώρα άλλων πραγμάτων, για να παραξενευτεί κανείς».
Μετά τη διεθνή επιτυχία της κινηματογραφικής ταινίας «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, η εταιρεία παραγωγής plays2place productions επιστρέφει στην εξερεύνηση της θεματικής τής βίας, παρουσιάζοντας τη μαύρη οικογενειακή παρωδία «Family stories» της Biljana Srbljanovic, σε σκηνοθεσία της Esther Andre Gonzales, στο 2ο Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Αθηνών, από σήμερα, Παρασκευή 7 Μαρτίου, με παράλληλη έκθεση - ντοκουμέντο.
Κραυγαλέα αστείο και κυνικά βίαιο
Το έργο της σέρβας ακτιβίστριας, δημοσιογράφου και θεατρικής συγγραφέως Biljana Srbljanovic, γραμμένο το 1998, αντλεί από την ιστορική εμπειρία της διάσπασης της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μια πολιτική αλληγορία που βρίσκει τον φυσικό της χώρο σε μια σχολική τάξη, για να σκιαγραφήσει, μέσα από ένα ευφάνταστο δραματουργικό εύρημα (ενήλικες ηθοποιοί που υποδύονται παιδιά, τα οποία υποδύονται ενήλικες), το τοπίο μιας κοινωνίας σε κρίση και ηθική αποσάθρωση. Με χρώματα γκροτέσκα, κραυγαλέα αστεία και κυνικά βίαια.
Τέσσερα παιδιά στα ερείπια μιας ισοπεδωμένης από τον πόλεμο χώρας. Το παιχνίδι τους, κάθε άλλο παρά αθώο και ανώδυνο, είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά έναν κόσμο καχυποψίας, αμοραλισμού, προδοσίας, υποκρισίας και παθητικότητας. Έναν κόσμο ωμής και συγκαλυμμένης βίας, όπου η προσωπική τάξη, η ευημερία και η ασφάλεια πρέπει να διατηρηθούν με οποιοδήποτε κόστος.
Ένας εκρηκτικός παραμορφωτικός καθρέφτης
«Λένε πως από το στόμα των παιδιών ακούγεται η αλήθεια» σημειώνει η σκηνοθέτις της παράστασης. «Πώς να μιλήσουμε για μία κοινωνία, όπου η βία και η δειλία έχουν καταστεί αυτοματοποιημένες αντιδράσεις επιβίωσης; Τα παιδιά λένε αυτό που σκέφτονται οι μεγάλοι. Τέσσερα παιδιά παίζουν τους μεγάλους. Το παιχνίδι τους είναι βαθιά σημαδεμένο από την πραγματικότητα. Μια χώρα ψυχορραγεί. Τα παιδιά, εγκαταλειμμένα, παρακολουθούν την κατάρρευση του συστήματος. Παίζουν ένα παιχνίδι. Αναπαριστούν τα ψέματα και τις μικροψυχίες του κόσμου των μεγάλων, με τεράστια ζωντάνια, χωρίς να αναρωτιούνται. Με αθωότητα. Την ίδια στιγμή, οι μεγάλοι, ανεύθυνα, παίζουν το επιτραπέζιο παιχνίδι μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί. Οι κανόνες έχουν υπαγορευτεί από μια διεφθαρμένη ελεύθερη οικονομία και οι ρόλοι έχουν διανεμηθεί από μια μαφιόζικη οργανωτική δομή. Η μοιραία σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Το “Family stories” είναι ένα έργο γκροτέσκο, σκοτεινό και βαθιά τραγικό. Αυτό το τρομερό παιχνίδι είναι ένας εκρηκτικός παραμορφωτικός καθρέφτης ενός κόσμου, όπου το ψέμα και η δειλία έχουν καταστεί οι μεγαλύτερες αξίες. Το θέμα του έργου είναι η κοινοτοπία της βίας. Τοποθετεί την ερώτηση: μπορούμε να αμυνθούμε, να προστατευτούμε από το κακό και τη βία, χωρίς να τα πολεμάμε; Βουτάμε σε έναν παιδικό κόσμο. Όχι για να αποκωδικοποιήσουμε τον κόσμο των μεγάλων. Χρησιμοποιούμε την παιδική φαντασία σαν ένα μεγεθυντικό φακό, έναν φακό που φανερώνει την κτηνωδία, απέναντι στην οποία οι μεγάλοι έχουν γίνει αναίσθητοι.
H δομή αυτής της μαύρης οικογενειακής παρωδίας, η προσέγγιση και η αντιμετώπιση του θέματος, η συνοχή που αποκτάται μέσα από ανόμοια δραματουργικά στοιχεία, που αντλούν από τους Marx Brothers, το sitcom, το μελόδραμα, έλκει, ιντριγκάρει και υπαγορεύει το ανέβασμα του θεατρικού αυτού έργου. Το “Family stories” δε διαδραματίζεται στη χίμαιρα, που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε “πραγματικότητα”. Μετακινεί τα όρια των εννοιών “κανονικότητα” και “ανθρώπινη φύση” και σβήνει το όριο ανάμεσα στο πραγματικό και την παράσταση.
Έτσι, όταν ο θεατής αφεθεί στο ρεαλιστικό δράμα, έρχεται αντιμέτωπος με την ανατροπή του πραγματικού, αυτό το άλλο σκηνικό, στο οποίο θέλει να πιστέψει, είτε βρίσκεται στο θέατρο, είτε αλλού. Σίγουρα, σήμερα, είμαστε σύγχρονοι της κατάρρευσης, ωστόσο έχουμε ακόμα την ευκαιρία να οραματιστούμε τη ζωή μας και να της δώσουμε ένα νόημα».
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Ισμήνη Ραντούλοβιτς, σκηνοθεσία: Esther Andre Gonzales, σκηνικά - κοστούμια: Χρήστος Κωνσταντέλλος, σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Κιούσης, σχεδιασμός ήχου: Βικτώρια Νταρίλα, σκηνοθεσία βίντεο: Κώστας Γεραμπίνης, φωτογραφίες - διεύθυνση φωτογραφίας βίντεο: Γιώργος Κόκκαλης, γραφιστικός σχεδιασμός: Σταύρος Ρώσος, διεύθυνση παραγωγής: Τέτα Αποστολάκη, παραγωγός: Βασίλης Χρυσανθόπουλος, παραγωγή: plays2place productions. Παίζουν: Αιμιλία Βασιλακάκη, Μάνος Καναβός, Μάρθα Μπουζιούρη, Γιάννης Στεφόπουλος.
Πληροφορίες
2ο Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Αθηνών: Παναγή Κυριακού 12 - Αμπελόκηποι (Μετρό: Αμπελόκηποι), τηλ. κρατήσεων: 6945 411630. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: 21.15, Κυριακή: 20.00. Διάρκεια παράστασης: 90΄. Τιμές εισιτηρίων: προπώληση: 6 ευρώ, κανονικό: 12 ευρώ, μειωμένο: 8 ευρώ. Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: από τις 20.00, Κυριακές: από τις 17.00.
naftemporiki.gr