Αυτοοργανωνόμενα ρομπότ – εργάτες που μιμούνται τον τρόπο λειτουργίας αποικιών εντόμων επέδειξαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Αυτοοργανωνόμενα ρομπότ – εργάτες που μιμούνται τον τρόπο λειτουργίας αποικιών εντόμων επέδειξαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Τα συγκεκριμένα «συνεργεία» θα μπορούσαν στο μέλλον να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση πλημμυρών, κατασκευάζοντας για παράδειγμα τείχη, ή ως μέσα κατασκευής για αποικίες στο Διάστημα και σε άλλους πλανήτες, όπως ο Άρης.
Βασικό χαρακτηριστικό των «Termes» (από το «τερμίτες») είναι το ότι δεν χρειάζεται κάποιος «επιστάτης» ή μία κεντρική μονάδα ελέγχου, ούτε και επικοινωνία μεταξύ τους.
Η ομάδα του Harvard School of Engineering and Applied Sciences (SEAS) και του Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering εμπνεύστηκε από τις αποικίες τερμιτών, που επιδεικνύουν νοημοσύνη «σμήνους».
«Η βασική έμπνευση που πήραμε από τους τερμίτες είναι η ιδέα ότι μπορείς να κάνεις κάτι πραγματικά σύνθετο ως ομάδα, χωρίς κάποιον επιβλέποντα, και δευτερευόντως ότι μπορείς να το κάνεις χωρίς όλοι να συζητούν τι συμβαίνει, αλλά απλά τροποποιώντας το περιβάλλον» είπε η Ραντίκα Ναγκπάλ, καθηγήτρια επιστήμης υπολογιστών στο Harvard SEAS, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC.
Οι τερμίτες χρησιμοποιούν ένα είδος «επικοινωνίας» στο οποίο παρατηρούν τις αλλαγές που κάνουν οι άλλοι στο περιβάλλον και ενεργούν ανάλογα. Τα ρομπότ είναι σχεδιασμένα να κάνουν το ίδιο: το καθένα λειτουργεί παράλληλα με τα άλλα, αλλά χωρίς να γνωρίζει ποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο.
Αυτό διαφέρει πολύ από τα ανθρώπινα κατασκευαστικά συνεργεία, σύμφωνα με τον Τζάστιν Γουέρφελ, επικεφαλής συντάκτη της μελέτης. «Κανονικά, στην αρχή, έχετε ένα σχεδιάγραμμα και ένα ακριβές σχέδιο για την εκτέλεσή του, και ο επιστάτης πάει και καθοδηγεί την ομάδα, επιβλέποντάς τους καθώς κάνουν τη δουλειά τους».
«Σε αποικίες εντόμων η βασίλισσα δεν δίνει ατομικές οδηγίες σε όλους. Ο κάθε τερμίτης δεν γνωρίζει τι κάνουν οι άλλοι ή ποια είναι η κατάσταση του έργου συνολικά».
Τα σημερινά ρομποτικά συστήματα τείνουν να βασίζονται είτε σε ένα κεντρικό σύστημα ελέγχου που μπορεί να επιτηρεί την όλη διαδικασία, ή σε συχνή επικοινωνία μεταξύ των ρομπότ. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι εάν το σύστημα ελέγχου αποτύχει, τότε καταρρέει όλο το σύστημα.
Σύμφωνα με τη Ναγκπάλ, το ζητούμενο είναι κάτι ανάμεσα σε ένα τέτοιο σύστημα και σε ένα αποκεντρωμένο μοντέλο, και η περίπτωση των τερμιτών αποδεικνύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, και λειτουργεί θαυμάσια.
Η μελέτη και τα αποτελέσματά της δημοσιεύτηκαν στο «Science».