Το τελευταίο που μπορεί να εγκαταλείψει κανείς είναι οι κακές συνήθειες και μία από τις πλέον κακές συνήθειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι οι προεκλογικές παροχές. Από τον κανόνα αυτόν δεν μπορεί να ξεφύγει καμία κυβέρνηση, ούτε καν μια κυβέρνηση που διαχειριζόμενη καταστάσεις κρίσης και έχοντας υιοθετήσει βαρύ περιοριστικό πρόγραμμα έχει δεμένα τα χέρια της, όσον αφορά το τι μπορεί να «θυσιάσει» μέσα στην προεκλογική περίοδο.
Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Το τελευταίο που μπορεί να εγκαταλείψει κανείς είναι οι κακές συνήθειες και μία από τις πλέον κακές συνήθειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι οι προεκλογικές παροχές. Από τον κανόνα αυτόν δεν μπορεί να ξεφύγει καμία κυβέρνηση, ούτε καν μια κυβέρνηση που διαχειριζόμενη καταστάσεις κρίσης και έχοντας υιοθετήσει βαρύ περιοριστικό πρόγραμμα έχει δεμένα τα χέρια της, όσον αφορά το τι μπορεί να «θυσιάσει» μέσα στην προεκλογική περίοδο.
Είναι πολύ πιθανόν ένα εκλογικό σώμα, ταλαιπωρημένο από έξι χρόνια ύφεσης, τέσσερα χρόνια βαριάς λιτότητας και αμέτρητες περικοπές κάθε είδους άμεσων και έμμεσων αμοιβών να μην είχε πολλές αντιρρήσεις για μερικές προεκλογικές παροχές που να θυμίζουν κάπως τον παλιό καλό καιρό των χιλιάδων προσλήψεων στο Δημόσιο, των πλούσιων αυξήσεων στις αποδοχές και των γενναιόδωρων φοροαπαλλαγών. Το τι θα μπορούσε να γίνει, ωστόσο, όχι μόνο παρουσιάζει τεράστια απόσταση από τέτοιες προσεγγίσεις αλλά, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ουσιαστικά παροχή.
Τι προσπαθεί να ρίξει η κυβέρνηση στο προεκλογικό σκηνικό; Κατ’ αρχάς, το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού, με την επιφύλαξη, όμως, ότι όποιο και αν είναι αυτό σε μέγεθος -κρατείται μυστικό ώστε να παρουσιαστεί ως έκπληξη- είναι δημοσιονομικό, δηλαδή λογιστικό και όχι ταμειακό, δηλαδή πραγματικό.
Πάνω σε αυτό το πλεόνασμα, το οποίο παραλίγο να κλονίσει τις τελευταίες ημέρες τις ευαίσθητες σχέσεις μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαϊκής στατιστικής αρχής, δηλαδή της Eurostat, έχει στηθεί όλο το επικοινωνιακό σκηνικό της επιτυχίας του ελληνικού προγράμματος, που με τη σειρά του θα χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει την προσπάθεια προσφυγής στις αγορές για άντληση δανεισμού.
Το δεύτερο που επιχειρεί να προσφέρει στο προεκλογικό σκηνικό έχει να κάνει με τη φορολογία και, στο πλαίσιο αυτό, το νέο ποινολόγιο που είχε εισαχθεί με την καθιέρωση του Κώδικα Φορολογικών Διαδικασιών θεωρείται ήδη παρελθόν, αφού έχουν δρομολογηθεί παρεμβάσεις που ανατρέπουν την πολύ πρόσφατη αυτή νομοθετική πρωτοβουλία και κατεβάζουν πολύ τον πήχη των προστίμων. Είναι περιττό να αναρωτηθεί κανείς, γιατί αν το νέο σύστημα ποινών που υιοθετήθηκε ήταν λάθος η κυβέρνηση κατέληξε σε αυτό;
Αν πάλι ήταν σωστή η πρώτη επιλογή της, γιατί εμφανίζεται να υποχωρεί χάνοντας την ευκαιρία να δώσει στη χώρα μια καλύτερη διαδικασία είσπραξης των δημόσιων εσόδων;
Το ουσιαστικό «δώρο» που θα μπορούσε να προσκομίσει η κυβέρνηση ενώπιον της κάλπης είναι το να είχε εκκινήσει μια διαδικασία πραγματικής ανάπτυξης, απαλλαγμένης από τις παθογένειες του παρελθόντος, οι οποίες μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Αλλά αυτό το «τρένο» έχει ήδη προς το παρόν περάσει...
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]