Τιμώ και σέβομαι τους δημοσίους υπαλλήλους. Και οι δύο μου γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι (ειδικοί επιστήμονες), ο ένας ανώτατος και η άλλη ανωτέρα, σε άλλες εποχές βέβαια, πριν έλθει η περίοδος της δεκαετίας του ’80, που «όλα άλλαξαν», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά.
Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική».
Τιμώ και σέβομαι τους δημοσίους υπαλλήλους. Και οι δύο μου γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι (ειδικοί επιστήμονες), ο ένας ανώτατος και η άλλη ανωτέρα, σε άλλες εποχές βέβαια, πριν έλθει η περίοδος της δεκαετίας του ’80, που «όλα άλλαξαν», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά.
Ο τόπος γέννησής μου είναι η Θεσσαλονίκη, πόλη στην οποία έζησα πολύ λίγο, μόλις ένα χρόνο, καθώς οι γονείς μου, ως δημόσιοι υπάλληλοι -άλλων εποχών βέβαια, μετακινούνταν διαρκώς. Από το Νευροκόπι στο Καρπενήσι κι από εκεί στη Σάμο και μετά στην Πάτρα και τα πολύ τελευταία χρόνια της καριέρας τους στην Αθήνα.
Ηταν αυτονόητο για την οικογένειά μου ότι θα μετακινούμασταν μια ζωή, καθώς οι γονείς μου δούλευαν στο Δημόσιο. Κανένα από τα αδέλφια μου δεν «βολεύτηκε» στο μετά τη δεκαετία του ’80 Δημόσιο και έχασα την επαφή για πολλά χρόνια με το χώρο.
Με έκπληξη σήμερα διαπιστώνω ότι υπάρχουν κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων που θεωρούν αδιανόητο αυτό που παλιά ήταν αυτονόητο: να μετακινηθούν δηλαδή εκεί όπου έχει ανάγκη το Δημόσιο.
Τρομερό θεωρούν οι δημοτικοί υπάλληλοι -χαϊδεμένη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων όπως όλοι ξέρουμε- να μετακινηθούν από τον Πειραιά στο Βύρωνα, για παράδειγμα, και εγκληματικό να πάνε από την Αθήνα στην Πάτρα ή στην Καστοριά ή στην Ιεράπετρα, για παράδειγμα. Είναι και εκεί Ελλάδα, κύριοι, είναι και εκεί το ελληνικό Δημόσιο…
Οπως και σε άλλα πράγματα, δεν είναι δυνατόν να θέλουμε μόνο τα πλεονεκτήματα, όπως η μονιμότητα -και οι μέχρι πρότινος βέβαια καλές αμοιβές και τα επιδόματα-, και να απεμπολούμε τα υπόλοιπα.
Ενδεχομένως να έχω άδικο στον τρόπο που σκέπτομαι τα των δημοσίων υπαλλήλων και θέλω να αναγνωρίσω ότι σήμερα -όπως και παλιότερα βέβαια- βρίσκονται, τουλάχιστον οικονομικά, σε δύσκολη θέση. Είμαστε όλοι όμως σε αυτή τη θέση, χωρίς να απολαμβάνουμε και άλλα προνόμια.
Ας μη συγκρίνω, όμως, τους ιδιωτικούς με τους δημοσίους. Είναι κι οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί δημόσιοι υπάλληλοι, ωστόσο, και αυτοί γυρίζουν από γωνιά σε γωνιά της χώρας. Είναι άραγε δεύτερης κατηγορίας οι εν λόγω υπάλληλοι σε σχέση με τους δημοτικούς υπαλλήλους για παράδειγμα;
Είναι βέβαιο ότι πολλά πράγματα στο Δημόσιο πρέπει να επιστρέψουν εκεί όπου ήταν. Χρειάζεται πραγματική αξιολόγηση και ο δημόσιος υπάλληλος να ξαναγίνει υπάλληλος του κράτους. Οχι αυτών που ενδεχομένως τον τοποθέτησαν στη θέση δίπλα στο σπίτι του. Αν θέλει να είναι στην υπηρεσία του εαυτού του και όχι του πολίτη, ας αναζητήσει διαφορετική απασχόληση.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - [email protected]