«Αξιολόγηση στο Δημόσιο» είναι η φράση που εδώ και μερικά χρόνια, αλλά και για το προσεχές χρονικό διάστημα θα εμφανίζεται από καιρού εις καιρόν στις πρώτες σελίδες της επικαιρότητας. Αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων για να μπουν σε κινητικότητα / διαθεσιμότητα και τελικά για να παραμείνουν ή όχι στο Δημόσιο.
«Αξιολόγηση στο Δημόσιο» είναι η φράση που εδώ και μερικά χρόνια, αλλά και για το προσεχές χρονικό διάστημα θα εμφανίζεται από καιρού εις καιρόν στις πρώτες σελίδες της επικαιρότητας. Αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων για να μπουν σε κινητικότητα / διαθεσιμότητα και τελικά για να παραμείνουν ή όχι στο Δημόσιο.
Η πρώτη αξιολόγηση, όπως έχει γνωστοποιηθεί, θα γίνει βάσει των λεγόμενων -και περίφημων- «τυπικών προσόντων» των υπαλλήλων, πράγμα το οποίο θα τους συνοδεύει για όλη τους την καριέρα. Πρόκειται για μια αξιολόγηση η οποία δεν αποτιμά τις πραγματικές δυνατότητες του υπαλλήλου βάσει μιας διαδικασίας του τι μπορεί να κάνει και πώς μπορεί να το κάνει, αλλά βάσει του πόσα τυπικά προσόντα έχει.
Πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά στον ακρογωνιαίο λίθο μιας ακόμα στρέβλωσης που θα ακολουθήσει στο Δημόσιο τα επόμενα χρόνια. Για να το πω πρακτικά: Για το δημόσιο ένας έμπειρος χρήστης ηλεκτρονικού υπολογιστή «δεν ξέρει κομπιούτερ» (όπως χαρακτηριστικά λένε μεταξύ τους οι δημόσιοι υπάλληλοι) αν δεν είναι κάτοχος πιστοποίησης ECDL.
Το ότι κάποιος ενδέχεται να ασχολείται με το αντικείμενο από το 1990, να έχει πρακτικά πολύ περισσότερες και διαρκώς επικαιροποιημένες γνώσεις από το μέσο χρήστη επάνω στο αντικείμενο και για θέματα hardware και για θέματα software, καθώς και πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης επάνω στις νέες τεχνολογίες, αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα και όχι το ελληνικό Δημόσιο.
Το θέμα στο Δημόσιο δεν είναι τι ξέρεις πραγματικά να κάνεις, αλλά τι ισχυρίζεσαι ή φαίνεται ότι ξέρεις να κάνεις. Αν το ελληνικό Δημόσιο ενδιαφερόταν για το τι ξέρεις να κάνεις, θα υπήρχε μηχανισμός αξιολόγησης γνώσεων και εργασίας και όχι μόνο των πτυχίων. Αυτό όμως είναι το βασικό πρόβλημα του ελληνικού Δημοσίου, το οποίο επί της ουσίας αναπαράγει τη μετριότητα ως καθρέφτης ενός εκπαιδευτικού συστήματος που προάγει την παπαγαλία και όχι τη γνώση και πολύ περισσότερο την κριτική γνώση.
Η προσέγγιση αυτή δεν απαξιώνει τα τυπικά προσόντα. Αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει κατανοητό είναι ότι επιτέλους, για να βελτιωθεί η πολυσυζητημένη παραγωγικότητα, να προαχθεί η καινοτομία και πολλά άλλα σε αυτή τη χώρα, πρέπει και το Δημόσιο να αρχίσει να λειτουργεί με πραγματικά κριτήρια και όχι με αξιολογήσεις για τα μάτια του κόσμου. Δεν αρκεί η αναδιοργάνωση και η κινητικότητα. Χρειάζεται και πραγματική αξιολόγηση, διαρκής και με πραγματικά κριτήρια.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - [email protected]