Το θέατρο Λυκαβηττού γέμισε από χιλιάδες θεατές, την Κυριακή 8 και την Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου, που ανέβηκαν για να απολαύσουν τον Γιάννη Χαρούλη στο μέρος απ’ όπου πρωτοξεκίνησε πριν από 11 χρόνια, σε μια συναυλία αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη, με τίτλο «Σαν έρθουν μάνα οι φίλοι μου».
Το θέατρο Λυκαβηττού γέμισε από χιλιάδες θεατές, την Κυριακή 8 και την Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου, που ανέβηκαν για να απολαύσουν τον Γιάννη Χαρούλη στο μέρος απ’ όπου πρωτοξεκίνησε πριν από 11 χρόνια, σε μια συναυλία αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη, με τίτλο «Σαν έρθουν μάνα οι φίλοι μου».
Στη σκηνή με τον Χρήστο Θηβαίο
Το μουσικό ταξίδι αυτών των συναυλιών ξεκίνησε από παραδοσιακά κρητικά τραγούδια, συνέχισε με επιτυχίες μεγάλων συνθετών και κατέληξε, βέβαια, στις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές του Γιάννη Χαρούλη, «Γύρω μου και εντός μου», «Χειμωνανθός», και φυσικά στον τελευταίο του δίσκο, «Μαγγανείες», μια συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Για τον καλλιτέχνη και το κοινό, υπήρξαν εκπλήξεις και τις δύο βραδιές. Την Κυριακή, στη σκηνή μαζί με τον Γιάννη Χαρούλη βρέθηκε και ο Χρήστος Θηβαίος, για να ερμηνεύσουν μαζί αρκετά τραγούδια τα οποία απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα του κοινού.
Χρυσός δίσκος επί σκηνής
Την δεύτερη βραδιά, την Δευτέρα, η διευθύνουσα σύμβουλος της Minos - EMI - Universal, Μαργαρίτα Μάτσα, έκανε μια έκπληξη στον Γιάννη Χαρούλη. Ανέβηκε στην σκηνή και απένειμε στον καλλιτέχνη χρυσό δίσκο για τις πωλήσεις του άλμπουμ του «Μαγγανείες», μια συμβολική κίνηση επιβράβευσης τόσο του Γιάννη Χαρούλη και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όσο και των ακροατών που στηρίζουν και αγαπούν την μουσική. «Ξέρω ότι δεν αρέσουν, ούτε σε σένα, ούτε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, οι απονομές, αλλά θέλαμε η έκπληξη αυτή να είναι μια συμβολική κίνηση για να πούμε στον κόσμο ότι η μουσική ποτέ δεν πεθαίνει και είναι το καταφύγιό μας στις καλές και τις δύσκολες στιγμές», ανέφερε η κα Μάτσα.
«Τότε κι εγώ θα θυμηθώ»
Ήταν το 2002, όταν ο Γιάννης, νέος και άσημος, είχε έρθει στην Αθήνα να πει δυο τραγούδια για τον Αρχάγγελο της Κρήτης, μετά από πρόσκληση του Χρήστου Θηβαίου, του αδερφού του όπως τον αποκαλεί, ο οποίος τον είχε ακούσει σε κάποιο πανηγύρι. Τότε, πολλοί νόμισαν ότι ο Αρχάγγελος της Κρήτης ξαναγεννήθηκε. Οι συγκρίσεις, όμως, γρήγορα έπαψαν, γιατί το Αμούστακο Βοσκαρουδάκι έδειξε πως δεν είχε ανάγκη να ενδυθεί τη φήμη κανενός άλλου.
Δέκα χρόνια αργότερα, έχει τέσσερις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές, πολλές συμμετοχές και συνεργασίες με καλλιτέχνες, όπως οι Χρήστος Θηβαίος, Μίλτος Πασχαλίδης, Μελίνα Κανά, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάνος Ξυδούς, Νατάσσα Μποφίλιου κ.ά.. Παρόλα αυτά, ο Γιάννης δεν έχει αλλάξει. Είναι ο ίδιος χαμογελαστός άνθρωπος, ο μουσικός που χάνεται στους ήχους του και γεμίζει τον αέρα με τη φωνή του, ο διακριτικός και ζεστός φίλος που «γίνεται σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού να μην κρύβει τον ήλιο απ’ τη ματιά σου».
Νοιώθεις τη μαγεία να σε τυλίγει
Όταν ακούς τον Γιάννη Χαρούλη να τραγουδά, νοιώθεις τη μαγεία να σε τυλίγει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου του εμπιστεύτηκε τις «Μαγγανείες» του. Με τις πρώτες νότες του λαούτου του «τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο». Σαν άλλος αυλητής του Χάμελιν, σε καλεί να τον ακολουθήσεις, «οδοιπόρος» στη χώρα που κυριαρχούν οι νότες. Οι κλίμακες των τραγουδιών του και η φλόγα με την οποία παίζει κάθε φορά είναι σαν την «Ανεμόσκαλα» που σε οδηγεί «η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια». Το «Έλα πάρε με» βγαίνει αυθόρμητα, καθώς δεν είναι εύκολο να αρνηθείς το πηγαίο του κάλεσμα, που τρέπει ανοίκεια μονοπάτια σε μέρη πολυαγαπημένα. Και μακάρι αυτές οι βραδιές να «παίρναν του κόσμου την παράνοια και να ημερεύαν τις ψυχές».
Μουσικό ταξίδι σε Δύση και Ανατολή με θέα την φωτισμένη Αθήνα
Πέρασε καιρός από τότε που ο Γιάννης Χαρούλης είχε ανέβει για πρώτη φορά στον Λυκαβηττό για την συναυλία - αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη. Για δύο βράδια επέστρεψε εκεί μόνος, και δεν ήταν πια άγνωστος. Έχει αποκτήσει τόσους φίλους, που η μία συναυλία δεν ήταν αρκετή. Προστέθηκε και η δεύτερη. Αλλά αν πει κανείς πως οι δυο βραδιές ήταν αρκετές, ψέμα θα ’ναι. Στ’ αλήθεια, όμως, από «του κόσμου την παράνοια»… κάτι πήραν.
naftemporiki.gr