Είναι και τα δύο θηλαστικά και διαθέτουν ηχοεντοπισμό, δηλαδή την ικανότητα να «σαρώνουν» τον κόσμο με τη χρήση ήχου. Οι ομοιότητες των δελφινιών και των νυχτερίδων σταματούν εκεί - ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν μέχρι πρότινος οι επιστήμονες, καθώς η προσεκτικότερη μελέτη της ικανότητάς τους κατέδειξε ότι τα δύο ζώα μπορεί να μη μοιάζουν εξωτερικά, αλλά έχουν γενετικές ομοιότητες.
Είναι και τα δύο θηλαστικά και διαθέτουν ηχοεντοπισμό, δηλαδή την ικανότητα να «σαρώνουν» τον κόσμο με τη χρήση ήχου.
Οι ομοιότητες των δελφινιών και των νυχτερίδων σταματούν εκεί - ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν μέχρι πρότινος οι επιστήμονες, καθώς η προσεκτικότερη μελέτη της ικανότητάς τους κατέδειξε ότι τα δύο ζώα μπορεί να μη μοιάζουν εξωτερικά, αλλά έχουν γενετικές ομοιότητες.
Η κοινή ικανότητα νυχτερίδων και δελφινιών είναι απόρροια της συγκλίνουσας εξέλιξής τους, δηλαδή της ανάπτυξης παρόμοιων χαρακτηριστικών σε εντελώς διαφορετικά ζώα, τα οποία συνήθως ζουν... παράλληλους βίους, όπως π.χ. συμβαίνει στα δελφίνια και στους καρχαρίες.
Επιστήμονες διαπίστωσαν σχετικά πρόσφατα ότι η συγκλίνουσα εξέλιξη έχει κάποιες φορές ως αποτέλεσμα διαφορετικά μεταξύ τους είδη να μοιάζουν όχι μόνο στα μορφολογικά χαρακτηριστικά, αλλά και σε γενετικό επίπεδο, όπως υπέθεσαν ότι συμβαίνει στην περίπτωση δελφινιών και νυχτερίδων.
Για να επαληθεύσουν τη θεωρία τους, οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου ανέλυσαν τη γονιδιακή βάση του ηχοεντοπισμού, ο οποίος περιλαμβάνει τη δημιουργία, τη λήψη και την επεξεργασία υπερηχητικών παλμών για τον εντοπισμό θηραμάτων ή την ανίχνευση εμποδίων.
Στο πλαίσιο της μελέτης τους συνέκριναν πάνω από 2.300 γονίδια σε 22 θηλαστικά, ανάμεσά τους ρινοδέλφινα και αρκετά είδη νυχτερίδων. Όπως αναφέρουν στη δημοσίευσή τους, στο Nature, εντόπισαν γενετικές υπογραφές που δείχνουν σύγκλιση των δύο ζώων σε σχεδόν 200 σημεία, τα οποία σχετίζονται κυρίως με την ακοή ή την κώφωση, αλλά και με την όραση.
Σημειώνεται ότι οι ομοιότητες αυτές δεν παρατηρήθηκαν σε είδη νυχτερίδων που δεν διαθέτουν την ικανότητα του ηχοεντοπισμού.
«Δεν περιμέναμε να δούμε σύγκλιση σε περισσότερα από 10 έως 30 γονίδια. Ο αριθμός που βρήκαμε ήταν πολλαπλάσιος», δήλωσε στο LiveScience ο ερευνητής Τζο Πάρκερ.
«Η φυσική επιλογή μπορεί να παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στο σχηματισμό γενετικών ακολουθιών και τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας ενδέχεται να είναι πολύ παρόμοια, ακόμη και σε οργανισμούς που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.»
Στην επόμενη φάση της έρευνάς τους, οι επιστήμονες σκοπεύουν να μελετήσουν άλλα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ φαινομενικά πολύ διαφορετικών ζώων, όπως ορισμένους τύπους πέψης, κοινωνικής συμπεριφοράς ή εξαιρετικά αναπτυγμένης ευφυΐας.