Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον ανέπτυξαν αυτό που θεωρούν πως είναι το πρώτο μη επεμβατικό (χωρίς δηλαδή να απαιτείται χειρουργική επέμβαση για τοποθέτηση εμφυτευμάτων) interface επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπινων εγκεφάλων: ένας ερευνητής έστειλε εγκεφαλικό σήμα μέσω του Ίντερνετ, μέσω του οποίου έλεγξε τις κινήσεις του χεριού ενός άλλου ερευνητή.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον ανέπτυξαν αυτό που θεωρούν πως είναι το πρώτο μη επεμβατικό (χωρίς δηλαδή να απαιτείται χειρουργική επέμβαση για τοποθέτηση εμφυτευμάτων) interface επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπινων εγκεφάλων: ένας ερευνητής έστειλε εγκεφαλικό σήμα μέσω του Ίντερνετ, μέσω του οποίου έλεγξε τις κινήσεις του χεριού ενός άλλου ερευνητή.
Ο Ρατζές Ράο, του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, παίζει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. Σε άλλο σημείο του campus, ο Αντρέα Στόκο φορά ένα «σκουφί» μαγνητικής διέγερσης. Ο δείκτης του Στόκο κινείται ασυναίσθητα για να πατήσει το κουμπί «fire» στο πληκτρολόγιο, στο πλαίσιο της επίδειξης του πρώτου brain-to-brain interface. Το όλο σύστημα απαιτεί καταγραφή της ηλεκτρικής λειτουργίας του εγκεφάλου και μία μορφή μαγνητικής διέγερσης.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Duke έχουν επιδείξει ήδη ένα σύστημα εγκεφαλικής επικοινωνίας μεταξύ ποντικιών, και επιστήμονες του Χάρβαρντ έχουν επιδείξει σύστημα αλληλεπίδρασης μεταξύ των εγκεφάλων ενός ανθρώπου και ενός ποντικιού, ωστόσο οι Ράο και Στόκο θεωρούν πως είναι η πρώτη επίδειξη συστήματος αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπινων εγκεφάλων.
«Το Ίντερνετ ήταν ένας τρόπος σύνδεσης υπολογιστών, και τώρα μπορεί να αποτελέσει έναν τρόπο σύνδεσης εγκεφάλων. Θέλουμε να πάρουμε τη γνώση από έναν εγκέφαλο και να την μεταδώσουμε απευθείας από εγκέφαλο σε εγκέφαλο» είπε σχετικά ο Στόκο.
Ο Ράο, καθηγητής επιστήμης υπολογιστών και μηχανολογίας, εργάζεται πάνω στον τομέα brain-computer interfacing εδώ και δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα εξέδωσε ένα εγχειρίδιο πάνω στο αντικείμενο. Η ιδέα για το εν λόγω σύστημα προέκυψε το 2011, οπότε και ξεκίνησε η συνεργασία του με τον Στόκο, επίκουρο καθηγητή ψυχολογίας στο Institute for Learning & Brain Sciences. Το πείραμα πραγματοποιήθηκε στις 12 Αυγούστου, με τον Ράο να κάθεται στο εργαστήριό του φορώντας ένα «σκουφί» με ηλεκτρόδια συνδεδεμένα σε ηλεκτροεγκεφαλογράφο και τον Στόκο στο δικό του εργαστήριο, φορώντας ένα «σκούφο» διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης, τοποθετημένο πάνω από το τμήμα του εγκεφάλου του που ελέγχει την κίνηση των χεριών. Κατά τη διάρκεια του πειράματος υπήρχε σύνδεση μέσω Skype, χωρίς ωστόσο οι δύο ερευνητές να μπορούν να δουν τις οθόνες των υπολογιστών.
Ο Ράο έπαιζε ένα απλό ηλεκτρονικό παιχνίδι μόνο με το μυαλό του, στο πλαίσιο του οποίου «πυροβολούσε» ένα στόχο με ένα κανόνι. Κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι μετακινεί το χέρι του για να πατήσει το spacebar, που εκτελούσε «χρέη» fire button (χωρίς να το κάνει). Την ίδια στιγμή, ο Στόκο, ο οποίος φορούσε ωτασπίδες και ήταν μακριά από οθόνη υπολογιστή, κούνησε το χέρι του για να πατήσει το spacebar μπροστά του, ακριβώς όπως θα έκανε για να πυροδοτήσει το κανόνι του παιχνιδιού. Ο ίδιος σύγκρινε την αίσθηση με αυτήν ενός νευρικού «τικ».
«Επρόκειτο βασικά για one-way ροή πληροφορίας από τον εγκέφαλό μου στον δικό του. Το επόμενο βήμα είναι να έχουμε μία, πιο ισότιμη, αμφίδρομη επικοινωνία άμεσα μεταξύ των δύο εγκεφάλων» λέει ο Ράο.
Οι τεχνολογίες που χρησιμοποιήθηκαν στο πλαίσιο του πειράματος είναι όλες γνωστές και καθιερωμένες όσον αφορά τη χρήση τους. Τον κώδικα υπολογιστή που χρησιμοποιήθηκε έγραψαν οι φοιτητές Μάθιου Μπράιαν, Μπράιαν Τζουνέντι, Τζόζεφ Γου, Άλεξ Ντάντγκαρ και Ντεβ Σάρμα. Χιουμοριστικά μιλώντας, ο Στόκο παρομοίασε το επίτευγμα με το «mind meld» των μελών της φυλής των Vulcans στο Star Trek. Ωστόσο, επεσήμανε πως η τεχνολογία αυτή «διαβάζει» μόνο απλά εγκεφαλικά σήματα και όχι τις σκέψεις κάποιου, ούτε μπορεί να δώσει σε κάποιον τη δυνατότητα να ελέγξει τις πράξεις κάποιου άλλου παρά τη θέλησή του, καθώς το πείραμα έγινε μέσω της χρήσης εξειδικευμένου εξοπλισμού και υπό ιδανικές συνθήκες. Όσον αφορά τις πιθανές χρήσεις, ο Στόκο κάνει λόγο για περιστατικά όπως η παροχή βοήθειας από το έδαφος σε επιβάτες ή αεροσυνοδούς που βρίσκονται σε αεροσκάφη με πιλότους που έχουν για κάποιο λόγο εξουδετερωθεί, έτσι ώστε να πραγματοποιήσουν την προσγείωση οι ίδιοι, ή από άτομα με κινητικά προβλήματα, ώστε να επικοινωνούν με τους νοσηλευτές τους.