«Αθήνα 22.2.88.
Επαναστατική Οργάνωση 17Ν.
Προκήρυξη.
Ένας δολοφόνος της εργατικής τάξης λιγότερος. Σε προηγούμενη προκήρυξη υποστηρίζαμε την άποψη ότι η σημερινή κρίση της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο. Ότι η χώρα μας από το ’73 και ύστερα, έχει μπει σε περίοδο βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης, που είναι πριν απ’ όλα διαρθρωτική κρίση των συγκεκριμένων δομών της.
Ότι η κύρια και βαθύτερη αιτία της δεν είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση, που είναι μόνο η λούμπεν αφορμή της, αλλά η ιστορική αποτυχία της άρχουσας τάξης της ΛΜΑΤ (λούμπεν μεγαλοαστική τάξη) και του πολιτικού προσωπικού της (χουντικοί, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ) να πετύχουν μια αυτοτροφοδοτούμενη ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη με μια σχετική αυτονομία. Βλέπε υποσημείωση 1.
Αιτία και συνάμα συνέπεια αυτής της αποτυχίας, δεν είναι η έλλειψη κερδών, αλλά το αντίθετο. Κέρδη υπήρξαν, αλλά επενδύσεις για την αναδιάρθρωση, τόσο των δομών, αλλά και τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού, δεν έγιναν.
Τα κέρδη των καπιταλιστών της ΛΜΑΤ είτε σαν προϊόν καθαρής κλοπής και απάτης, είτε σαν κλασικό καπιταλιστικό κέρδος, υπήρξαν ιδιαίτερα ψηλά. Σαν ποσοστό στο ΑΕΠ, ξεπέρασαν το διπλάσιο των κερδών των καπιταλιστών της δυτικής Ευρώπης, ενώ παράλληλα, οι μέσοι μισθοί των εργαζομένων, σαν αγοραστική δύναμη δεν έφθασαν ούτε στο 40% του αντίστοιχου των εργαζομένων στη δυτική Ευρώπη.
Τα κέρδη αυτά στο μεγαλύτερο μέρος των διέφυγαν νόμιμα ή παράνομα στο εξωτερικό. Τα κέρδη λοιπόν αυτά, δεν υπήρξαν αποτέλεσμα υψηλότερης παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας των προϊόντων, αλλά λόγω των χαμηλών μισθών, υψηλής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με τις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, το υψηλότερο ποσοστό «εργατικών ατυχημάτων›, στα οποία εκατοντάδες εργαζόμενοι έχαναν την ζωή τους, ή σακατεύονταν. Υπήρξαν ακόμα αποτέλεσμα σειράς από απάτες ενάντια στη χώρα και στους εργαζόμενους.
Οι επενδύσεις που έγιναν δεν υπήρξαν πραγματικές. Το παράδειγμα της Πειραϊκής – Πατραϊκής είναι αποκαλυπτικό. Σήμερα μας λένε ότι η τεχνολογία της είναι πεπαλαιωμένη απέναντι στη σύγχρονη τεχνολογία των κλωστοϋφαντουργείων των ανταγωνιστριών χωρών.
Ότι οι αργαλειοί των τελευταίων λειτουργούν με 600 έως 700 χτυπήματα το λεπτό, και φέτος θα φθάσουν τα 900 έως 1000, ενώ της Πειραϊκής – Πατραϊκής φθάνουν τα 220 χτυπήματα το λεπτό. Ότι τα αδράχτια τους λειτουργούν με 15.000 στροφές το λεπτό, ενώ της Πειραϊκής – Πατραϊκής με 10.000. Και όμως, η Πειραϊκή – Πατραϊκή έκανε δάνεια πάνω από 20 δις, που σήμερα χρωστάει για να εκσυγχρονιστεί και υποτίθεται ότι επένδυσε αυτά τα χρήματα.
Και ενώ όλα αυτά είναι πασίγνωστα και δεν αμφισβητούνται από κανένα σοβαρό και έντιμο οικονομολόγο, ο Παπανδρέου επιβάλει το ’85, ενδίδοντας στις επιταγές του ιδιωτικού μεγάλου κεφαλαίου και του ΕΟΚ, ένα πρόγραμμα δήθεν σταθεροποίησης, που επιδεινώνει τις χρόνιες παθολογίες της χώρας, μιλώντας για υπερκατανάλωση, αντί να μιλάει για υποπαραγωγή, αποεπένδυση και αποβιομηχάνιση, την στιγμή που η μέση ετήσια κατά κεφαλή κατανάλωση στη χώρα δεν φθάνει ούτε στα 40% αυτής των χωρών της δυτικής Ευρώπης και ενώ ακόμα εξελίσσεται πιο αργά από ότι αυτή των χωρών της ΕΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι βαδίζουμε προς άνοιγμα της διαφθοράς και όχι κλείσιμό της. Επιβάλλει ένα πρόγραμμα που χτυπάει το ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και υποβιβάζει την ίδια άθλια «ποιότητα ζωής τους.›
Σε δυο χρόνια λιτότητας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, έπεσε τουλάχιστον κατά 35%. Αντίθετα, ενώ τα κέρδη των καπιταλιστών της ΛΜΑΤ. αυξήθηκαν μόνο το ’86 κατά 110%, όχι μόνο δεν σημειώθηκε αύξηση, αλλά και πάλι μείωση επενδύσεων κεφαλαιουχικού εξοπλισμού. Υποσημείωση 1.
Ονομάζουμε ΛΜΑΤ την τάξη των μεγάλων καπιταλιστών, που απέτυχαν σαν άτομα – επιχειρηματίες, αφού οι επιχειρήσεις τους χρεοκόπησαν και είναι υπερχρεωμένες. Απέτυχαν σαν σύνολο σαν καπιταλιστική τάξη, ν’ αναπτύξουν αυτοδύναμα, ισόρροπα με μια σχετική αυτονομία τη χώρα. Που υπερπλούτισαν με απάτες και κομπίνες, κλέβοντας και λεηλατώντας τη χώρα και τους εργαζόμενους και έβγαλαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Που είδαν την χώρα σαν απλή αποικία με ευκαιρίες για εύκολο, γρήγορο και παρασιτικό πλουτισμό τους, σε βάρος των συμφερόντων της χώρας, δένοντας την τύχη τους με το ξένο κεφάλαιο και υποτάσσοντας τα συμφέροντά τους στα δικά του.
Η μείωση αυτή άλλωστε οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε μια ακόμα από τις συχνές παλινωδίες του. Ενώ ο Τσοβόλας επέβαλε πρόστιμο 10% στα κέρδη τους επειδή δεν επενδύθηκαν, μόλις οι απατεώνες – καπιταλιστές της ΛΜΑΤ δυσανασχέτησαν, έσπευσε ο Παπανδρέου, μέσω του Ρουμελιώτη, όχι μόνο να το καταργήσει, αλλά επιπλέον να τους προσφέρει νέα κίνητρα, νέες φοροαπαλλαγές που φθάνουν μέχρι το 50% των κερδών. Μ’ αυτή τη πολιτική προσπαθούν να εκβιάσουν επενδύσεις από τους απατεώνες καπιταλιστές της ΛΜΑΤ, αφού έτσι αυτοί γλιτώνουν τους φόρους.
Αυτή η πολιτική οδηγεί και πάλι τη χώρα προς τα πίσω σε αδιέξοδο. Είναι η πολιτική που εφαρμόστηκε από τους ΛΜΑΤ επί Νέας Δημοκρατίας. Οι επενδύσεις της επιδείνωσαν τη θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Έγιναν για να πλουτίσουν οι απατεώνες – καπιταλιστές σαν άτομα, και οδήγησαν στην υπερσυσσώρευση, στην υπερχρέωση στις προβληματικές.
΄Ετσι η σημερινή πολιτική οδηγεί σε νέες προβληματικές, των οποίων τα χρέη θα πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η αύξηση των κερδών συνοδεύτηκε με αύξηση της δανεικής επιβάρυνσης. Έτσι για το σύνολο της βιομηχανίας και χωρίς να υπολογίσουμε τα χρέη των προβληματικών, τα χρέη είναι πέντε φορές περισσότερα από τα ίδια τα κεφάλαια, σχέση που σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η MOTOR OIL του Βαρδινογιάννη φθάνει τα 12, η ΑΛΛΑΤΙΝΗ το 40 ή τα ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ το 150. Οδηγούμαστε λοιπόν σε νέες προβληματικές.
Οι απατεώνες της ΛΜΑΤ που πλούτισαν αφήνοντας τις επιχειρήσεις τους να χρεοκοπήσουν σε βάρος της χώρας, έκαναν σχολή. Και είχαμε υποστηρίξει ότι οι σημαντικότερες προβληματικές θα επιστραφούν στους παλιούς μετόχους. Αυτή η πολιτική έχει δρομολογηθεί με κάποια σοβαρότητα από τότε, που ο Παπανδρέου ανέθεσε το ζήτημα των προβληματικών σε αμερικανική τράπεζα.
Τις προτάσεις της για κάθε μια από τις προβληματικές γνωρίζουν οι καπιταλιστές. Γνωρίζουν ότι προτείνει την αναδιάρθρωσή τους, δηλαδή την μερική καταστροφή και απαξίωση του σταθερού κεφαλαίου και μαζικές απολύσεις. Οι παλιοί μέτοχοι λοιπόν καραδοκούν. Περιμένουν να κάνει το κράτος σήμερα αυτές τις αναδιαρθρώσεις και θα τις εξαγοράσουν μετά σε εξευτελιστικές τιμές, ή οι ίδιοι, ή και μέσω ξένων αχυράνθρωπων, που θα τους παρουσιάσουν σαν ξένους καπιταλιστές.
Προειδοποιούμε λοιπόν: Οποιοσδήποτε δήθεν νέος καπιταλιστής εμφανιστεί και αγοράσει προβληματική, καρπούται τα παλιά χρέη που πλήρωσαν οι φορολογούμενοι, τα οποία βέβαια δεν πρόκειται να πληρώσει και κατά συνέπεια μπαίνει στην ίδια βαθμίδα με τους παλιούς μετόχους. Είναι εξίσου απατεώνας, αφού ληστεύει κεφάλαιο ίσο με τα παραπάνω χρέη.
Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στους ανίκανους καπιταλιστές της ΛΜΑΤ που απέτυχαν σαν τέτοια, να ξαναπάρουν στα χέρια τους τις επιχειρήσεις που οδήγησαν στην χρεοκοπία για να πλουτίσουν οι ίδιοι προσωπικά.
Ένας από τους σημαντικότερους καπιταλιστές, ομίλους της ΛΜΑΤ, που ακολούθησε αυτή την τακτική είναι ο Όμιλος Μποδοσάκη - Αθανασιάδη. Σήμερα διευθύνεται από τον ανιψιό και κύριο κληρονόμο του Μποδοσάκη, βασικό μέτοχο του Ομίλου, Αλέξανδρο Αθανασιάδη - Μποδοσάκη.
Ο κύριος αυτός, αφού συγκέντρωσε τεράστιο πλούτο για λογαριασμό του Ομίλου, με την σκληρή και απάνθρωπη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στα κάτεργά του στα Μαντεμοχώρια της ΛΑΡΚΟ όπως και στα μπαρουτάδικα της ΠΥΡΚΑΛ, για τα οποία μιλάμε παρακάτω, οδήγησε τόσο την ΠΥΡΚΑΛ όσο και την ΛΑΡΚΟ, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με δεκάδες δις χρέη.
Εμπιστεύθηκε λοιπόν την αναδιάρθρωσή του στο κράτος, ενώ ο ίδιος προσποιούμενος τον πένητα, όπως ακριβώς και ο Αγγελόπουλος, πέρασε στα παρασκήνια όπου δήθεν πρόσφερε την εμπειρία του. Κρατώντας όμως ο ίδιος μια σημαντική μειοψηφία μετοχών και λειτουργώντας στα πλαίσια του παραδοσιακού ελληνικού κράτους – υπηρέτη της ΛΜΑΤ, στην οποία εξακολουθεί να είναι το πραγματικό ουσιαστικό μη ορατό αφεντικό της εταιρείας, διευθύνει την εταιρεία με δίκτυο ολόκληρο από ατζέντηδές του.
Παράλληλα βέβαια, κράτησε την πλειοψηφία των μετοχών, στην άλλη σημαντική επιχείρηση του Ομίλου στα λιπάσματα που ήταν κερδοφόρα. Έτσι σήμερα, ενώ δεν έχει πληρώσει τα δισεκατομμύρια χρέη των ΛΑΡΚΟ – ΠΥΡΚΑΛ που πληρώνουν οι φορολογούμενοι, ο ίδιος πραγματοποιεί επένδυση – επέκταση, στα λιπάσματα 4 δις. Και αυτή η επέκταση γίνεται τη στιγμή που είναι πασίγνωστο σε όλο το λαό του λεκανοπεδίου ότι τα λιπάσματα είναι μια από τις βιομηχανίες, με τη μεγαλύτερη ευθύνη για την μόλυνση – ρύπανση της περιοχής και δημιουργία του θανατηφόρου νέφους.
Τη στιγμή που η μόλυνση του περιβάλλοντος και η ρύπανση της ατμόσφαιρας στη Δραπετσώνα – Κερατσίνι – Νίκαια – Πέραμα, έχει φθάσει στα όρια συναγερμού και προκαλεί συνεχείς βλάβες και προβλήματα στην υγεία των ασθενέστερων των παιδιών, των ηλικιωμένων, των αρρώστων, αλλά και όσων είναι υγιείς.
Τη στιγμή που η παραπάνω περιοχή, είναι η δεύτερη περισσότερο ρυπαινόμενη μετά την Ελευσίνα. Την στιγμή που σύσσωμοι οι κάτοικοι της περιοχής με συνεχείς κινητοποιήσεις, ζητάνε το κλείσιμο και την απομάκρυνση του εργοστασίου. Τη στιγμή που ενώ είναι κοινά αποδεκτό ότι η περιοχή της πρωτεύουσας είναι κορεσμένη βιομηχανικά και ενώ ο ίδιος ο Παπανδρέου είχε υποσχεθεί ότι δεν θα επιτραπούν νέες βιομηχανίες και ότι θα κλείσουν οι ρυπογόνες.
Τη στιγμή λοιπόν αυτή ο κ. Αλέξανδρος Αθανασιάδης – Μποδοσάκης φόρεσε τη μάσκα του εκσυγχρονιστή, τη μάσκα του οικολόγου και όλος ευαισθησία για την υγεία των κατοίκων και για το περιβάλλον βαφτίζει την επέκταση του εργοστασίου «εκσυγχρονισμό›.
Επειδή όμως όλες οι κοροϊδίες έχουν ένα όριο και επειδή είναι κωμικό και συνάμα εξοργιστικό ένας κυνικός και στυγνός καπιταλιστής σαν τον Αθανασιάδη – Μποδοσάκη, που διευθύνει προσωπικά τα μεταλλεία στα Μαντεμοχώρια τα τελευταία 20 χρόνια, να παρουσιάζεται σαν ανθρωπιστής και οικολόγος, θα θυμίσουμε συνοπτικά ορισμένα γεγονότα:
Στα Μαντεμοχώρια οι μεταλλωρύχοι υποχρεώνονταν να κατεβαίνουν στις υπόγειες στοές και να βγάζουν το μετάλλευμα χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης της υγείας τους, με αποτέλεσμα να αναπνέουν την σκόνη του μεταλλεύματος. Αυτή έμπαινε στα πνευμόνια τους και τα έκαιγε σιγά – σιγά. Έτσι έπαθαν πνευμονοκονίαση.
Εκατοντάδες μεταλλωρύχοι έπαθαν πνευμονοκονίαση. Απ’ αυτούς οι μισοί πέθαναν στα 5 πρώτα χρόνια σε ηλικία 30 έως 45 χρόνων. Οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν στον αργό θάνατο με συντάξεις πείνας, όντας ανάπηροι, αφού ανέπνεαν με δυσκολία.
Μόνο σε δυο χωριά στη δεκαετία του ’70 πέθαναν από την πνευμοκονίαση 110 μεταλλωρύχοι. (Μιλάμε για την δεκαετία του ’70 γιατί τα παραπάνω στοιχεία προέκυψαν από έρευνες γιατρών που έγιναν τότε, ενώ δεν έχουμε στοιχεία για θανάτους που θα υπήρξαν ασφαλώς και μετά).
Στα κάτεργα της ΛΑΡΚΟ στη δεκαετία του ’70 σκοτώθηκαν 15 εργάτες και σακατεύτηκαν άλλοι 1.000. Στα μακάβρια μπαρουτάδικα της ΠΥΡΚΑΛ στο Λαύριο και στην Ελευσίνα σκοτώθηκαν περίπου 25 και σακατεύτηκαν πολλοί περισσότεροι. Συνολικά την δεκαετία του ’70 ο καπιταλιστικός Όμιλος Μποδοσάκη – Αθανασιάδη, στα βιομηχανικά του κάτεργα δολοφόνησε πάνω από 200 εργάτες και σακάτεψε πάνω από 2000.
Χάρη σ’ αυτή την κοινωνική γαλήνη και ειρήνη, κατόρθωσε να πετύχει αστρονομικά ποσά εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Έτσι στη ΛΑΡΚΟ πετύχαινε ποσοστά 526% δηλαδή σε κάθε 100.000 δρχ. μισθό που έδινε σε έναν εργάτη, αντιστοιχούσαν άλλες 526.000 δρχ. παραγωγή που την τσέπωνε. Κατά συνέπεια η κυνική προσπάθεια του Αθανασιάδη-Μποδοσάκη να παρουσιαστεί σαν οικολόγος – ουμανιστής, μόνο γέλια θα προκαλούσε, αν δεν θύμιζε την τραγική και μακάβρια παραπάνω πραγματικότητα.
Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον Αλέξανδρο Αθανασιάδη-Μποδοσάκη. Σαν κύριος μέτοχος σήμερα, αλλά και σαν κύριος υπεύθυνος της διοίκησης του Ομίλου τουλάχιστον την τελευταία 20ετία, είναι υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω εγκλήματα, ενάντια στην εργατική τάξη.
Είναι υπεύθυνος για όλες τις απάτες του Ομίλου ενάντια στη χώρα. Ο Αθανασιάδης- Μποδοσάκης είναι το κλασικό υπόδειγμα του καπιταλιστή της ΛΜΑΤ. Μεσαιωνικού τύπου εκμετάλλευση, αδιαφορία για την υγεία των εργατών και για το περιβάλλον, σακάτεμά τους, καταστροφή και μόλυνση του περιβάλλοντος.
Ψηλά κέρδη, χαμηλοί μισθοί, χαμηλή παραγωγικότητα, απουσία επενδύσεων και εκσυγχρονισμού και ανανέωση κεφαλαιουχικού εξοπλισμού. Χρέη, απάτες, παράλληλη χρεοκοπία και τυπική εγκατάλειψη ορισμένων επιχειρήσεων και συνέχιση της εκμετάλλευσης άλλου, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να είναι ένας από τους σημαντικότερους ομίλους της ΛΜΑΤ.
Νομίζουμε ότι δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατη συνάντηση στις ΗΠΑ διεθνών οικονομικών προσωπικοτήτων, οργανωμένη από την αμερικανική κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Ρήγκαν, ο μόνος προσκεκλημένος Έλληνας καπιταλιστής εκτός από τον Πρόεδρο του ΣΕΒ Παπαλεξόπουλο, ήταν ο Αθανασιάδης – Μποδοσάκης.
Τέλος, θα πούμε δυο λόγια για το Νταβός όσο και για το είδος του σοσιαλισμού για τον οποίο αγωνιζόμαστε, παρότι δεν είναι κατάλληλος ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος.
Το Νταβός. Η μη ανταγωνιστικότητα των προϊόντων οδήγησε στα συνεχώς διευρυνόμενα εμπορικά ελλείμματα, που μαζί με τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες γονάτισαν την οικονομία και την οδήγησαν στην υπερχρέωση στις δυτικές τράπεζες με συνολικό εξωτερικό χρέος 20 δις δολάρια.
Το χρέος αυτό και ο συνεχής ετήσιος δανεισμός για την εξυπηρέτησή του, χρησιμοποιούνται από το δυτικό μεγάλο κεφάλαιο, την ΕΟΚ, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, σαν μέσο εκβιασμού, σαν εργαλείο για την υποβολή μιας ορισμένης πολιτικής. Δεν τους συμφέρει πολιτικά η χρεοκοπία της χώρας. Μέσω του χρέους επιβάλουν τις απόψεις τους. Απόρροια αυτής της κατάστασης είναι «το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του ‘85›, η προβλεπόμενη υπογραφή της Συμφωνίας για τις Βάσεις, οι Συμφωνίες του Νταβός.
Στο σημείο αυτό και επειδή ορισμένοι παρουσιάζουν τις προκηρύξεις μας σαν φθηνή προπαγάνδα, θα θυμίσουμε ότι υπήρξαμε οι μόνοι που στην προκήρυξή μας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό του Απρίλη του ’87 προβλέψαμε την στροφή του Παπανδρέου κόντρα σε όλον τον Τύπο.
Ενώ λοιπόν τότε ο Παπανδρέου δήλωνε ότι: «αν η κρίση αποτελεί μεθόδευση είτε του ΝΑΤΟ, είτε των ΗΠΑ, να μας υποχρεώσουν με μέσο τη δυναμική παρουσία της Τουρκίας στο Αιγαίο να πάμε σε τραπέζι διαπραγματεύσεων Ελλάδος – Τουρκίας εφ’ όλης της ύλης, εάν αυτός είναι ο στόχος, δεν πρόκειται αυτή η κυβέρνηση να το δεχθεί.›
Ημείς όμως λέγαμε: «η πολιτική λοιπόν που βασίζεται στην παραμονή των βάσεων, τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, για να αποφύγουμε τη σύρραξη με την Τουρκία, χρεοκόπησε τελείως και το ομολόγησε ο ίδιος ο Παπανδρέου με τις ενέργειές του.
Η πολιτική αυτή οδήγησε τη χώρα στη σημερινή δεινή θέση, όπου είναι υποχρεωμένη να υποκύψει στον εκβιασμό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, είτε θα υποκύψει μετά από τοπικά και χρονικά περιορισμένη ένοπλη συμπλοκή (πρέπει να γίνει διάκριση ανάμεσα στο γενικευμένο πόλεμο που αποκλείεται και την τοπική συμπλοκή που θα διαρκέσει το πολύ δυο τρεις ημέρες και αυτή είναι ο σημερινός στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όπως το δήλωσαν τα φερέφωνά του και είναι πολύ πιθανή) και μετά θα οδηγηθεί σε διαπραγματεύσεις για να αποφύγουμε δήθεν τον γενικότερο πόλεμο.
Διαπραγματεύσεις άνευ όρων από την Ελλάδα και εφ’ όλης της ύλης, υφαλοκρηπίδα, εναέριος χώρος, νησιά, αλλά και κλείσιμο του Κυπριακού, Αμερικάνικες Βάσεις. Είτε θα υποκύψει σήμερα αποδεχόμενη τις ίδιες διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης, με μόνη την απειλή της 27 Μάρτη, χωρίς να ρίξει ούτε καν μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές θα παραμείνουν μυστικές, ενώ ο Παπανδρέου παραπλανώντας τον λαό θα τις διαψεύσει και θα δηλώνει επίσημα, ότι δεν αποδέχεται καμία συζήτηση παρά μόνο για το συνυποσχετικό. Η πολιτική αυτή έφερε τη χώρα σε μια θέση που έχει μπρος γκρεμό και πίσω ρέμα.
Πριν λοιπόν ολοκληρωθεί ένας χρόνος από το Μάρτη επιβεβαιώθηκαν όλα τα παραπάνω:
1. Η κρίση του Μάρτη υπήρξε ο εκβιασμός του Παπανδρέου που σκηνοθετήθηκε από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
2. Ο Μάρτης ήταν ήττα και όχι νίκη της Ελλάδας. Νίκη θα ήταν εάν σέρνονταν οι Τούρκοι – φασίστες στη Χάγη.
3. Ο Παπανδρέου συνθηκολόγησε άνευ όρων με μόνο τον εκβιασμό, χωρίς να ρίξει ούτε μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων.
4. Δεν υπάρχουν ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, που να υπερασπίζουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά μόνο Νατοϊκές, αφού το στρώμα των ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών που κατέχουν τις θέσεις – κλειδιά και ελέγχουν το στράτευμα είναι διαβρωμένο από το δίκτυο των πρακτόρων του αμερικάνικου και δυτικού ιμπεριαλισμού και ενεργούν όπως ο Αρχηγός του Ναυτικού Αραπάκης στην κυπριακή τραγωδία του ’74, που ακύρωσε τις διαταγές μετά από αμερικάνικες συμβουλές να βυθίσουν τα τουρκικά αποβατικά.
5. Σύμφωνα με τα ίδια κριτήρια που χρησιμοποιούσε το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου μέχρι σήμερα για τη Δεξιά, οι συμφωνίες του Νταβός αποτελούν εθνική μειοδοσία - για να λέμε τα σύκα σύκα - ύστερα από αμερικανικές πιέσεις.
Ο Παπανδρέου σ’ αυτές αναγνώρισε την νομιμότητα όλων των διεκδικήσεων της αιματοβαμμένης τούρκικης φασιστικής δικτατορίας, ανατρέποντας όσα έλεγε μέχρι σήμερα για συνυποσχετικό για τη Χάγη και χωρίς να αποχωρίσουν τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο.
Οι συμφωνίες αυτές έγιναν, γιατί το μόνο που ενδιαφέρει σήμερα τον Παπανδρέου, είναι η παραμονή του στην εξουσία και γνωρίζει καλά, ότι αυτό μπορεί να γίνει σήμερα, μόνο με την πλήρη υποστήριξη του αμερικάνικου και δυτικού ιμπεριαλισμού, που θέλει την τουρκική αγορά των 50 εκατομμυρίων μέσα στην ΕΟΚ.
Η πολιτική λοιπόν τραγωδία της χώρας συνίσταται στο ότι ενώ η πλειοψηφία -τουλάχιστον το 63% όπως έδειξαν οι εκλογικές αναμετρήσεις του ’81 και του ’85 του ελληνικού λαού - επιζητάει μια αντιμονοπωλιακή, αντιμπεριαλιστική αλλαγή, στην πολιτική σκηνή δεσπόζουν δυο Κόμματα εξίσου δεξιά, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, που συναγωνίζονται ποιο θα προσφέρει περισσότερα στους ξένους πάτρωνες και ντόπιους καπιταλιστές, ποιο θα ξεπουλήσει περισσότερα για να έχει την εύνοιά τους και να μείνει στην εξουσία.
Έκφραση αυτής της πολιτικής κρίσης είναι τα υψηλά ποσοστά λευκών, άκυρων, αποχής, που καταμετρούνται τόσο στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και στις δημοσκοπήσεις.
Ο σοσιαλισμός. Η εκδίωξη των Αρσένη και Κεδίκογλου είναι η παταγώδης αποτυχία της ρεφορμιστικής πολιτικής της έστω και δειλής και αφελούς απόπειρας να περιοριστούν οι απάτες της ΛΜΑΤ μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος.
Ο Κεδίκογλου εκδιώχθηκε επειδή επέβαλε πρόστιμο 9 δις στον απατεώνα – καπιταλιστή Αγγελόπουλο. Ο Αρσένης επειδή παράπεμψε τους Τσάτσους στη δικαιοσύνη για τις γνωστές απάτες τους.
Είναι αποκαλυπτικό ότι εκδιώχθηκε 3 μέρες πριν παραπέμψει για τις ίδιες τον Παπαλεξόπουλο, διευθύνοντα σύμβουλο των Τσιμέντων ΤΙΤΑΝ και Πρόεδρο του ΣΕΒ. Τα στοιχεία για την παραπομπή του θάφτηκαν από το ΠΑΣΟΚ και το σύνολο του Τύπου. Η αποτυχία της ρεφορμιστικής πολιτικής έδειξε ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να αναλάβουν την οικονομική ηγεμονία κάποια άλλα στρώματα προερχόμενα από την άρχουσα τάξη.
Η κρίση όμως δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική. Μια άλλη τάξη οφείλει να αναλάβει την πολιτική πρωτοβουλία, χτίζοντας μια νέα κοινωνική ισορροπία. Αυτή η τάξη δεν μπορεί να είναι άλλη από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τις άλλες λαϊκές τάξεις.
Λέγοντας βέβαια εργατική τάξη, δεν εννοούμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, παρότι αυτό εκφράζει ακόμα ένας μέρος της, την υψηλόμισθη εργατική αριστοκρατία και την νέα μικροαστική τάξη.
Αυτό το νέο καθεστώς που θα προέλθει απ’ αυτή την αλλαγή, από το πέρασμα στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, οφείλει να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση των προβληματικών (αλλά σε κρατικοποίηση άλλων, στρατηγικού τύπου επιχειρήσεων), σε κατάσχεση της πλειοψηφίας των παλαιών ιδιοκτητών τους για δύο λόγους: Οικονομικό, γιατί απέτυχαν σαν τάξη να εκσυγχρονίσουν τις επιχειρήσεις τους, να αναπτύξουν τη χώρα αυτοδύναμα, να πετύχουν τις αναγκαίες σήμερα διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς τις οποίες μετατρεπόμαστε ραγδαία σε τελείως εξαρτημένη περιφερειακή παρακμάζουσα αγροτουριστική νησίδα της δύσης. Κοινωνικό, γιατί καμιά κοινωνία, από την πιο πρωτόγονη μέχρι την πιο ανεπτυγμένη και πέρα από καπιταλισμούς και σοσιαλισμούς δεν μπορεί να ανεχτεί ορισμένοι μεγαλόσχημοι να οικειοποιούνται πόρους που κατέβαλε το κοινωνικό σύνολο για τον εκσυγχρονισμό τους και να ψάχνουν την προσωπική τους περιουσία σε βάρος της χώρας και του κοινωνικού συνόλου.
Οι κρατικοποιήσεις αυτές δεν έχουν κανένα σοσιαλιστικό περιεχόμενο και σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμούν για εμάς με τον σοσιαλισμό. Είναι όμως αναγκαίες και απαραίτητες για να αφαιρεθεί η ιδιοκτησία και η κυριότητα των καπιταλιστών της ΛΜΑΤ από τις επιχειρήσεις τους και γι αυτό τις προτείνουμε.
Και ότι σας ρωτούν οι δημοσιογράφοι και σας κριτικάρουν δημιουργώντας εσκεμμένα σύγχυση ανάμεσα σε ένα αναγκαίο μέτρο για το χτύπημα της ΛΜΑΤ και τις συγκεκριμένες μορφές της κοινωνικής διαχείρισης που χαρακτηρίζουν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκρύψουν το ρόλο που τους αναθέτει ο καπιταλισμός, χρησιμοποιώντας τάχα ένα ιδεολογικό επιχείρημα. Να προπαγανδίζουν την αναγκαία διαιώνιση της παλιάς ιδιοκτησίας βγάζοντας λάδι τους απατεώνες καπιταλιστές της ΛΜΑΤ.
Η ιστορική πείρα απέδειξε ότι οι κρατικοποιήσεις μόνες τους, ακόμη και αν η εργατική τάξη κατέχει την πολιτική εξουσία μέσω ενός κόμματός της, οδηγούν στη δημιουργία ενός κοινωνικού στρώματος κρατικής γραφειοκρατίας, που είναι αυτονομημένο και ξεκομμένο από την εργατική τάξη. Είναι ξεκάθαρο και αυτονόητο στον καθένα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση, η 17Ν να αγωνίζεται για έναν τέτοιο «σοσιαλισμό›.
Σοσιαλισμός υπάρχει μόνο όταν η ίδια η εργατική τάξη βρίσκεται στην εξουσία, όχι μόνο στην πολιτική βαθμίδα μέσω κάποιας διαμεσολάβησής της, αλλά άμεσα μέσα στις παραγωγικές δυνάμεις. Απαραίτητο λοιπόν στοιχείο που χαρακτηρίζει ποιοτικά τη σοσιαλιστική φύση του καθεστώτος για το οποίο αγωνιζόμαστε, είναι ότι η διαχείριση και η διάθεση των εργοστασίων πρέπει να γίνεται από εργατικά συμβούλια που θα έχουν εκλεγεί με ολοκάθαρες δημοκρατικές διαδικασίες από τη βάση, από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων σ’ αυτά.
Αυτά λοιπόν τα εργατικά συμβούλια πρέπει να είναι αιρετά, άμεσα, ανακριτά και να λογοδοτούν σε τακτά διαστήματα στη βάση, στις γενικές συνελεύσεις. Ακόμη, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν λέμε «εργαζόμενοι› δεν εννοούμε τους πάσης φύσης ειδικούς, τους σπεσιαλίστες, τα στελέχη, αλλά τους εργάτες στην παραγωγή. Μόνο σε αυτή την περίπτωση η έννοια «κοινωνικοποίηση έχει νόημα. Αλλιώς είναι κενή περιεχομένου αφού ο έλεγχος της διαχείρισης δεν περνάει στην εργατική τάξη, στην κοινωνία, αλλά σε ένα κοινωνικό στρώμα γραφειοκρατών και κοσμοκρατών.
Οι ίδιες μορφές λειτουργίας, οι ίδιες διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση, πρέπει να βρίσκονται όχι μόνο στις παραγωγικές μονάδες, αλλά και στις άλλες μορφές της κοινωνικής δραστηριότητας, όπως και στις λειτουργίες των ριζικά αναμορφωμένων και απαραίτητων κρατικών μηχανισμών. Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια ότι τα παραπάνω είναι εύκολα, ούτε ότι θα γίνουν μεμιάς. Η πολυπολοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες, απαιτούν αναμφίβολα την απόκτηση ορισμένων γνώσεων.
Αυτές τις γνώσεις σήμερα τις κατέχουν ορισμένοι ειδικοί, τα στελέχη, όχι επειδή είναι ικανότεροι, αλλά επειδή είχαν τις οικονομικές δυνατότητες να φοιτήσουν στα καλύτερα σχολεία, στα ξένα Πανεπιστήμια και στη συνέχεια να αποκτήσουν μια εμπειρία μέσω των διπλωμάτων τους. Η αποσιώπηση λοιπόν των παραπάνω δυσκολιών από αυτούς που προβάλλουν σαν λύση-πανάκεια για τον σοσιαλισμό διάφορα οργανωτικά σχήματα, ακόμη και αν είναι τα πιο δημοκρατικά, ένα και μόνο στόχο μπορεί να έχει: Να αποκρύψει ότι σήμερα, γραφειοκρατικό στρώμα μπορεί να δημιουργηθεί, όχι μόνο από τα πάνω, αλλά και από τα κάτω.
Και όχι μόνο μπορεί, αλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα μέσα στον καπιταλισμό, με τη μονοπώληση της γνώσης από ορισμένους, σίγουρα θα δημιουργηθεί. Γιατί είναι προφανές ότι τα παραπάνω στελέχη με τις ειδικές γνώσεις θα μπορούν πολύ εύκολα να μανιπουλάρουν τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων, προβάλλοντας λύσεις που συνθέτουν αυτά τα στρώματα και αναπαράγουν τα παλιά μοντέλα.
Θα εκλέγονται τέλος στα σίγουρα, ως οι επαΐοντες, οι «ικανοί› που «ξέρουν› να διαχειρίζονται τα εργοστάσια, αναπαράγοντας έτσι τη γραφειοκρατία από τα κάτω, όσο δεν θα μπορούν οι εργαζόμενοι στην παραγωγή να τους αντιμετωπίσουν με όπλο τους τις ίδιες αυτές γνώσεις και να προτείνουν ένα άλλο, διαφορετικό μοντέλο.
Αυτό χρειάζεται να τονιστεί ιδιαίτερα σήμερα, όπου πάσης φύσεως αντισταλινικοί και άλλοι γνωστοί πατριάρχες της μανιπουλάτσιας, επαγγέλονται τον αντιεξουσιαστή, ενώ βρίσκονται μέχρι τα μπούνια μέσα στα κέντρα της αυταρχικής καπιταλιστικής εξουσίας, αναμασούν συνέχεια τις λέξεις «αυτονομία›, «αυτοδιαχείριση›, «αντι-ιεραρχική διάρθρωση›, «εναλλακτικό κίνημα›, τη στιγμή που οι ίδιοι αποδέχονται αλλά και εκμεταλλεύονται την επαγγελματική τους δραστηριότητα, την υπάρχουσα καπιταλιστική ιεραρχία, τη στιγμή τέλος που η συμπεριφορά τους η συνδικαλιστική και πολιτική τους δραστηριότητα, χαρακτηρίζεται από αυταρχική αντιδημοκρατική μέχρι καθαρά δικτατορική.
Συνοπτικά λοιπόν είμαστε ριζικά αντίθετοι με το γνωστό μοντέλο του «σοσιαλισμού›, όπου οι υπεύθυνοι των παραγωγικών μονάδων διορίζονται από τα πάνω, απ’ όπου αντλούν τη δύναμή τους. Αυτοί αποτελούν ένα κοινωνικό στρώμα γραφειοκρατίας, αυτονομημένο και ξεκομμένο από την εργατική τάξη. Είμαστε υπέρ ενός σοσιαλισμού με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση, όπου οι υπεύθυνοι θα εκλέγονται, θα ανακαλούνται, θα λογοδοτούν στη βάση.
Δε μας διαφεύγει όμως το γεγονός ότι τα παραπάνω δεν είναι απόλυτη εγγύηση, λύση-πανάκεια όπως προβάλλεται με υστεροβουλία από μερικούς που η πρακτική τους τους καθιστά αναξιόπιστους, γιατί τα προβλήματα δεν είναι απλά οργανωτικά ή μόνο δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά έχουν βαθύτερες αιτίες που πηγάζουν από το καθεστώς βαθιάς ανισότητας του καπιταλισμού, που μπορεί να δημιουργήσει όπως εξηγήσαμε, γραφειοκρατικές παραμορφώσεις ακόμη και με άμεση δημοκρατία.
Παρ’ όλες πάντως τις δυσκολίες υπάρχει σήμερα ένας σημαντικός παράγοντας που συνηγορεί υπέρ του μοντέλου που προτείνουμε: Είναι η νέα τεχνολογία. Αυτή απαίτει σύγχρονη και ειδικευμένη εργατική τάξη, με ειδικές γνώσεις, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν και οι τεχνικοί λόγοι που σήμερα σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι τεχνικό και ότι θα λυθεί αυτόματα με την τεχνολογία. Το πρόβλημα είναι πριν απ’ όλα πολιτικό και θα λυθεί μόνο όταν η ίδια η εργατική τάξη μέσω των πολιτικών της οργανώσεων την προτείνει και γίνει αποδεκτή από την κοινωνία. Για τη λαϊκή εξουσία και τον σοσιαλισμό, ο αγώνας συνεχίζεται
.
Αθήνα 22/2/88
Ε.Ο. 17Ν.›
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν έχουμε πει για άλλη υπόθεση σήμερα και επομένως δε θα είναι κανένας άλλος εδώ. Επειδή κάνουμε κάτι συμψηφισμούς, κάπου σας είχα φάει ένα τέταρτο, το κλείνουμε σήμερα το τέταρτο και μου χρωστάτε μισή ώρα. Έχετε μια απόφαση, δε θέλω να σας κάνω να την παραβιάζετε.
Οι επόμενες υποθέσεις οι οποίες θα γίνουν αύριο είναι: Ουίλιαμ Νορντίν, Ανδρουλιδάκη, Ταρασουλέα και Πέτσου-Καραχάλιου.
Ε. ΒΟΖΕΜΠΕΡΓΚ: Κύριε Πρόεδρε επειδή έχουμε πρόβλημα τη Δευτέρα οι τρεις που είμαστε στην υπόθεση.....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα άμα δεν είστε εδώ τί να σας κάνω; Τότε να πούμε την υπόθεση Μπακογιάννη.
Ε. ΒΟΖΕΜΠΕΡΓΚ: Ο ένας εκ των πολιτικώς εναγόντων, ο κ. Σαββάκης έρχεται από το εξωτερικό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το ζήτημα είναι ότι έχουμε πολλές δυσκολίες. Αν αλλάξουμε τη σειρά θα πει ο άλλος μετά.....
Ε. ΒΟΖΕΜΠΕΡΓΚ: Μπορεί να μην αλλάξει, απλώς εσείς να το προγραμματίσετε, διότι η υπόθεση Ανδρουλιδάκη ενδεχομένως θα διαρκέσει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είδατε σήμερα χάνουμε μισή ώρα. Λοιπόν, εμείς θα τη βάλουμε εκεί κανονικά όπως είναι και συνεχίζουμε και την άλλη μέρα και κάνετε κι εσείς τις ερωτήσεις όσοι λείπετε. Γιατί έχουμε να διαβάσουμε καταθέσεις, έχουμε να κάνουμε πολλά.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, αύριο θα ξεκινήσουμε απ’ ότι υποθέτω, από τους μάρτυρες που μας είπαν ότι θα έρθουν για την υπόθεση Αθανασιάδη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να δούμε αν θα έρθουν.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Και την Παρασκευή έχουμε ήδη κανονίσει για 4 και δεν ξέρω αν θα έρθουν και άλλοι, για την υπόθεση Μομφεράτου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα δεν ξέρω αν θα έρθουν.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Εμείς θα προγραμματίζουμε υποθέσεις να μη μένει κενό, ώρα κενή. Αυτό μ’ ενδιαφέρει. Και αν έρθουν πολύ ευχαρίστως από προηγούμενους να τους εξετάσουμε.
Ε. ΒΟΖΕΜΠΕΡΓΚ: Παράκληση είναι, αν προγραμματιστεί για τη Δευτέρα η υπόθεση του κ. Πέτσου, θα είμαστε όλοι εδώ. Ενώ την Παρασκευή δε θα είναι κανείς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εμείς λέμε αύριο θα γίνουν με αυτή τη σειρά που είπαμε: Νορντίν, Ανδρουλιδάκη, Ταρασουλέα και Πέτσου-Καραχάλιου. Αν δεν προλάβουμε ή κάτι συμβεί.....
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Μα δεν προλαβαίνει να έρθει ο εις εκ των πολιτικών εναγόντων, ο κ. Σαββάκης. Δεν προλαβαίνει, είναι στην Κρήτη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν δεν προλάβει τί να κάνουμε; Ας έρθει τη Δευτέρα αυτός. Αλλά ας αρχίσουμε εμείς.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Όχι, η υπόθεση είναι μία, με συγχωρείτε. Δεν έχει κληθεί κανένας μάρτυρας ουσίας, είναι και οι τρεις παθόντες, τουλάχιστον ας δούμε κάτι από την υπόθεση αυτή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τί να σας πω; Ας πάρει ένα αεροπλάνο να έρθει. ¶μα δεν έρθει βλέπουμε. Και λέμε και την υπόθεση Μπακογιάννη. Ό,τι γίνεται, τί να πω κι εγώ τώρα; Κανονικά έπρεπε με τη δικονομία να τους κρατάμε όλο τον καιρό όλους, αλλά δεν το κάνουμε αυτό. Λοιπόν, μέχρι και υπόθεση Μπακογιάννη αύριο. Όσες γίνουν, ό,τι λείπει θα πηγαίνουμε άλλη μέρα. Μία είναι η δίκη.