Κολυμπούν γρήγορα, γλυστρούν στους πάγους, κάνουν μεγάλα άλματα, αλλά δεν μπορούν να πετάξουν. Διανύουν έως και 45 χιλιόμετρα για να μεταβούν στις τοποθεσίες αναπαραγωγής τους, όμως πολλοί δεν καταφέρνουν να φθάσουν στον προορισμό τους.
Κολυμπούν γρήγορα, γλυστρούν στους πάγους, κάνουν μεγάλα άλματα, αλλά δεν μπορούν να πετάξουν. Διανύουν έως και 45 χιλιόμετρα για να μεταβούν στις τοποθεσίες αναπαραγωγής τους, όμως πολλοί δεν καταφέρνουν να φθάσουν στον προορισμό τους. Επιστήμονες επιχειρούν τώρα να εξηγήσουν για ποιο λόγο οι πιγκουίνοι δεν μπορούν πλέον να πετάξουν, μια ικανότητα που θα έκανε τη ζωή τους πολύ πιο εύκολη.
Σύμφωνα με μια δημοφιλή θεωρία, τα φτερά των πιγκουίνων έγιναν με την πάροδο των αιώνων αποδοτικότερα «εργαλεία» κολύμβησης, στοιχίζοντάς τους σταδιακά την ικανότητα να απογειώνουν τα πτηνά. Ερευνητές από το καναδικό πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα εξηγούν γιατί η πτητική ικανότητά τους αποδυναμώθηκε καθώς οι πιγκουίνοι άρχισαν να γίνονται καλύτεροι δύτες.
Η μελέτη δεν επικεντρώθηκε στους ίδιους τους πιγκουίνους, αλλά σε θαλασσοπούλια, όπως ο πελαγίσιος κορμοράνος, τα οποία συνεχίζουν να πετούν, αλλά παράλληλα κολυμπούν και καταδύονται με τη βοήθεια των φτερών τους. Οι επιστήμονες τους τοποθέτησαν συσκευές που κατέγραφαν δεδομένα για το χρόνο των καταδύσεων, τις αλλαγές στην επιτάχυνση, το βάθος και τη θερμοκρασία, με σκοπό να υπολογίσουν την ενέργεια που κατανάλωναν για πτήσεις και καταδύσεις.
Συνέκριναν τα αποτελέσματα με τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα γύρω από τις χήνες και τους πιγκουίνους και είδαν ότι οι κορμοράνοι καταναλώνουν πάρα πολλή ενέργεια– περισσότερη από κάθε άλλο πτηνό - για να πετάξουν. Γράφοντας στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences, οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα πτηνά που χρησιμοποιούν τα φτερά τους ως πτερύγια, δεν πετούν ιδιαίτερα καλά.
«Μόλις οι πιγκουίνοι σταμάτησαν να πετούν, ακολούθησαν ταχείες αλλαγές στη δομή των φτερών τους, αλλά και στο μέγεθος του σώματος και στο σχήμα τους, καθώς πλέον η πτήση τους δεν λειτουργούσε περιοριστικά ως προς τη μορφή τους», εξήγησε μιλώντας στο Discovery News ο Ρόμπερτ Ρίκλεφς από το αμερικανικό πανεπιστήμιο του Μιζούρι, ο οποίος συμμετείχε στη μελέτη.
«Σημειώστε ότι οι πιγκουίνοι διατρέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο θήρευσης μέσα στο νερό παρά στην ξηρά, συνεπώς η επιλογή έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να καταστήσει όσο το δυνατόν αποδοτικότερη την ικανότητά τους να κολυμπούν και να πετούν», συμπλήρωσε ο Ρίκλεφς.