Ι.ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ: Κύριε Βαρδινογιάννη, εάν η έκρηξη γινόταν των ρουκετών, θα ήσαστε εδώ σήμερα;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Όχι δεν θα ήμουν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εμένα μου είπε ότι θα ήταν στο υπερπέραν, μου το είπε εμένα.
Ι.ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ: Και πιθανότατα δεν θα ήταν και οι συνοδοί σας, σωστά;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ένα κομμάτι απ’ αυτούς ναι.
Ι.ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ: Κύριε Βαρδινογιάννη, η επιδιωκόμενη έκρηξη αυτό που έγινε, που ρίξανε τις ρουκέτες, ήταν σε κατοικημένο μέρος; Υπήρχαν σπίτια γύρω, απέναντι;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Βέβαια.
Ι.ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ: Δηλαδή η μια ξέφυγε και έπεσε και σε σπίτια επάνω. Εάν εκρηγνύετο ή εάν ξεφεύγανε οι άλλες και πέφτανε σε σπίτια και γινότανε έκρηξη θα σκοτωνότανε και άλλος κόσμος;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Με ρωτάτε πράγματα τα οποία εγώ δεν μπορώ να απαντήσω, δεν τα ξέρω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Υπάρχει ερώτηση εκ μέρους σας κύριε Λυκουρέζο;
Α.ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Μόνο μια ερώτηση. Επειδή ρωτήσατε τον κ. μάρτυρα γι’ αυτή την έκρηξη. Σας είπε ότι υπήρχε ένα αυτοκίνητο που είχε κάποια έκρηξη που προκάλεσε την φθορά του άλλου αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το σχεδιάγραμμα εδώ, το αυτοκίνητο στο οποίο ήταν αυτοί οι τρεις σωλήνες, από τους οποίους εκτοξεύτηκαν ρουκέτες, αυτό είχε τα εκρηκτικά μέσα. Οι εκτοξευτήρες οι αυτοσχέδιοι. Μήπως στόχος ακριβώς αυτής της έκρηξης του αυτοκινήτου του δικού του, στο οποίο από απόσταση πυροδοτήθηκε, ήταν ακριβώς να κόψουν το δρόμο του συνοδευτικού;
Γιατί μεταξύ των δυο έγινε η έκρηξη, γιατί έγινε αυτή η έκρηξη καταλάβατε; Το γιατί δεν εξερράγησαν οι ρουκέτες, σας είπε κάποια, έχουμε και εξηγήσεις από τη δικογραφία, δεν θα μπούμε τώρα στη λεπτομέρεια. Τι θέλανε με την έκρηξη να πετύχουν δηλαδή;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν νομίζω ότι ο σκοπός ήταν να απομονώσουν το συνοδευτικό, διότι για να το κάνουν αυτό, έπρεπε να απομονώσουν εμένα, να με έχουν στα χέρια τους. Εγώ ήμουν στο αυτοκίνητο. Ήθελαν να χτυπήσουν εμένα και με τις δυο περιπτώσεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχετε το λόγο αν θέλετε να κάνετε ερωτήσεις.
Κ.ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Μια ερώτηση μόνο την εξής. Κύριε Βαρδινογιάννη, μιλήσατε προηγουμένως για κάποιους στρατιωτικούς με τους οποίους συζητήσατε μετά από το συμβάν, αυτό ήθελα λίγο να διευκρινίσετε. Κατ’ αρχήν είναι στρατιωτικοί από την Ελλάδα ή από το εξωτερικό αυτοί με τους οποίους μιλήσατε;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Καταρχήν είμαι και εγώ στρατιωτικός και από την πείρα που ξέρω και από τις γνώσεις που έχω?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι ήσαστε είπατε;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Στρατιωτικός είμαι του Ναυτικού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αντιναύαρχος εν αποστρατεία.
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ναι. Τα ξέρω και εγώ αυτά τα πράγματα. Και ρώτησα ορισμένους συναδέλφους που είχα παλιά και μου είπαν έτσι και έτσι.
Κ.ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Είστε δηλαδή πεπεισμένος, σ’ αυτό θέλω να καταλήξω, στην άποψη ότι η απόσταση βολής ήταν μικρή γι’ αυτό δεν επέτρεψε την έκρηξη των ρουκετών αυτών;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Να την αυξήσουνε λέτε την άλλη φορά;
Κ.ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Όχι τίποτα να μην αυξήσουν, είπατε κάτι πριν θέλω να δω εάν το κατάλαβα καλά. Είναι μια εκδοχή αρκετά ενδιαφέρουσα που για να είμαι ειλικρινής δεν την είχα λάβει υπόψη μου. Δηλαδή έχουμε απρόσφορη απόπειρα.
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Έτσι μου είπαν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εντάξει. Ο κ. Ραχιώτης.
Ι.ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Μια δυο ερωτήσεις κύριε μάρτυς. Έτυχε ν’ ακούσω στην αμέσως προηγούμενη προκήρυξη που διαβάζαμε – αφορούσε τον Μπακογιάννη η προηγούμενη προκήρυξη – είχε το όνομά σας μέσα, σας ανέφερε αυτή η προκήρυξη. Προφανώς αυτή η προκήρυξη είχε βγει νωρίτερα, προηγούμενη ενέργεια ήταν αυτή. Σας είχε οδηγήσει, το ότι σας ανέφερε η προκήρυξη της 17Ν παλαιότερα, σας είχε οδηγήσει στο να πάρετε κάποια μέτρα επιπλέον προστασίας; Το είχατε λάβει υπόψη σας, τουλάχιστον σαν γεγονός;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Το ήξερα ότι αναφερόταν το όνομά μου, αλλά δεν με οδήγησε να πάρω κανένα μέτρο παραπάνω, απ’ ότι έπαιρνα.
Ι.ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Η εκτίμησή σας είναι, γιατί σας ανέφεραν και στις προηγούμενες προκηρύξεις, πριν γίνει η ενέργεια; Τι συμβολίζατε δηλαδή;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν με απασχόλησε καθόλου το θέμα.
Ι.ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Εκείνη την εποχή, εκτός από τις γνωστές οικονομικές δραστηριότητες που ξέρει ο κόσμος ότι έχετε, είχατε και εφημερίδα;
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν θυμάμαι. Η ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ έβγαινε τότε, δεν θυμάμαι;
Ι.ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Πρέπει να έβγαινε. Γιατί λέτε στην κατάθεσή σας λέτε, πηγαίνατε και στην ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, ή ο σωματοφύλακάς σας ερχότανε από την ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ.
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Εγώ δεν πήγαινα στην ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ. Και δεν θυμάμαι εάν τότε την βγάζαμε ακόμα την ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ. Ένα διάστημα την είχαμε πάντως.
Ι.ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Δεν έχω άλλη ερώτηση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εντάξει νομίζω ότι τελειώσατε.
Β.ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επανερχόμεθα στην προηγούμενη. Έχουμε να διαβάσουμε καταρχήν καταθέσεις που ζητήθηκε, ζητήθηκε του κ. Τσαγκάρη Δημητρίου. Δεύτερη προκήρυξη καταρχήν. Κυρία Κούρτοβικ την δεύτερη προκήρυξη εάν την έχετε.
¶μα είναι καθαρά τα γράμματά της, βεβαίως να την διαβάσω από εδώ. Ποια είναι από τις δύο; 9/10. Κι αυτή είναι πολύ μεγάλη, την θέλετε όλοι κι αυτή, έτσι; Εντάξει παιδέψτε τον Πρόεδρο να διαβάζει:
«Αυτή τη φορά ο Τύπος και τα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όχι μόνο συναγωνίστηκαν στην ψευδολογία και την αποπληροφόρηση, αλλά έκαναν και ένα βήμα πιο μπροστά. Χρησιμοποιώντας τις μοντέρνες τεχνικές της διαφήμισης και του marketing οργάνωσαν ολόκληρη εκστρατεία μαζικής πλύσης εγκεφάλου εγκαινιάζοντας πανηγυρικά το πλουραλιστικό καθεστώς του πολιτικο-ιδεολογικού ολοκληρωτισμού, της φασιστικής τρομοκράτησης των πλατιών μαζών, δίνοντάς μας ένα μικρό δείγμα του είδους της δημοκρατίας που θα εγκαθιδρύσει ο Μητσοτάκης.
Τέτοιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές καμπάνιες είχε να γνωρίσει ο λαός μας μόνο τα χρόνια της χούντας. Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα θα προσπαθήσουμε να απορρίψουμε ορισμένα από τα διάφορα προϊόντα που επιχείρησαν να μας πλασάρουν οι διάφοροι διαφημιστές – δημοσιογράφοι με τη δύναμη όχι της λογικής και του επιχειρήματος, αλλά το ψεύδους και της συνεχούς επανάληψή τους.
Το πρώτο απ’ αυτά τα προϊόντα είναι, ότι οι αγωνιστές της «17Ν› είναι τελείως απομονωμένοι και ότι δεν εκπροσωπούν απολύτως κανέναν. Είναι γνωστό ότι στις πρόσφατες εκλογές είχαμε ζητήσει από όσους μας υποστηρίζουν να ψηφίσουν άκυρο – «17Ν›, λευκό ή αποχή ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες.
Θα χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, εδώ σαν αποδεικτικό μέσο τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών της 18 Ιουνίου, παρ’ ότι πιστεύουμε ότι αυτά δεν είναι αντιπροσωπευτικά της πραγματικής μας δύναμης και την παρουσιάζουν μικρότερη απ’ όση είναι στην πραγματικότητα. Τα δεχόμαστε όμως σαν μια απλή ένδειξη με την παραπάνω επισήμανση και επιφύλαξη.
Σε συνθήκες, λοιπόν, τελείως δυσμενείς για μας και χωρίς καμιά ουσιαστική προεκλογική εκστρατεία τα άκυρα και τα λευκά υπερδιπλασιάζονται και περνούν από 57.372 –0,9%, το ’85 σε 147.918 – 2,22%. Πιστεύουμε ότι ένα μικρό μόνο μέρος απ’ αυτά δεν ανήκουν στο επαναστατικό ρεύμα και τη «17Ν› αφού είχαμε κάνει τελείως ξεκάθαρο το τι θα σημαίνουν αυτοί οι ψήφοι.
Στη χειρότερη, λοιπόν, για μας περίπτωση οι ψήφοι που δεν μας ανήκουν, ορισμένοι κυρίως λευκοί που είχαν και άλλη έννοια και ανέρχονται συνολικά σε 19.000 τόσο –0,29% δεν μπορούν να ξεπερνούν το 0,22%. Συνεπώς οι άκυροι και λευκοί ψήφοι που έχουν δοθεί στο Επαναστατικό ρεύμα και τη «17Ν› ανέρχονται χοντρικά σε περίπου 130.000, δηλαδή 2%.
Η μελέτη της αποχής είναι κάπως πιο δύσκολη γιατί οι αριθμοί δεν είναι ακριβείς για διάφορους λόγους. Η αποχή από 19,8% το ’85 έφτασε σε 20,41% τον Ιούνη. Στις συγκεκριμένες όμως συνθήκες της χώρας μας υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που μπορούν να θεωρηθούν σαν δεδομένα.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σημαντική αποχή δυτικο-ευρωπαϊκού τύπου που έχει αιτία την αποπολιτικοποίηση, προτιμάει κάποιος να πάει στην εξοχή παρά να ψηφίσει, λόγω της καταλυτικής σημασίας του ρουσφετιού, της πλατιάς και μαζικής εξαγοράς ψήφων που κάνει θραύση κυρίως στην επαρχία και που έχει σαν συνέπεια να ψηφίζουν ακόμη και οι ετοιμοθάνατοι.
Έτσι η εποχή που καταγράφεται αποτελείται από τη μια από ανθρώπους που πραγματικά και για λόγους ανώτερης βίας δεν μπορούν να ψηφίσουν. Κατηγορία που όπως δείχνει το παράδειγμα των άλλων χωρών σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να φτάνει το 20% και ούτε καν το 10% και από την άλλη από ανθρώπους που διαφωνούν πολιτικο-ιδεολογικά με το κοινοβουλευτικό θέατρο, χώρος στον οποίον δεσπόζει το επαναστατικό ρεύμα της άκρας Αριστεράς.
Είναι άλλωστε πασίγνωστο ότι μετά το ’74 πάρα πολλοί αγωνιστές της άκρας Αριστεράς δεν ψήφισαν. Είναι, λοιπόν, τελείως λογικό και θεμιτό να θεωρήσουμε, ότι από το 20,41% της αποχής, ένα ποσοστό που ανέρχεται τουλάχιστον σε 2% με 3% ανήκει στο Επαναστατικό ρεύμα.
Συνολικά, λοιπόν, είτε σαν άκυρο – λευκό, είτε σαν αποχή οι ψήφοι που δόθηκαν στο Επαναστατικό ρεύμα και τη «17Ν› σαν κύρια δύναμη του χώρου ανέρχονται σε 4% με 5% σύμφωνα με το εκλογικό αποτέλεσμα της 18 Ιούνη. Το ποσοστό αυτό βρίσκεται κάτω από την πραγματική μας δύναμη, αφού ένας κόσμος που μπορεί να μας υποστηρίξει προτίμησε για λόγους χρήσιμης ψήφου να ψηφίσει είτε Συνασπισμό, είτε ΠΑΣΟΚ.
Το ελάχιστο, λοιπόν, αυτό ποσοστό, το 4% με 5%, σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα καθιστούν το Επαναστατικό ρεύμα και τη «17Ν› την 4η πολιτική δύναμη της χώρας μετά τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και πάνω από την ΕΑΡ που δεν εκπροσωπεί ούτε ένα 6%, τη ΔΗΑΝΑ, το ΚΚΕ Εσωτερικού Α.Α. κλπ.
Εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι τα παραπάνω είναι αυθαίρετα. Εμείς υποστηρίζουμε ότι όχι μόνο δεν είναι αυθαίρετα, αλλά αντίθετα είναι σωστές εκτιμήσεις που επιβεβαιώνονται από το παρακάτω:
Πρώτον, όταν πήραμε την παραπάνω προεκλογική θέση διάφοροι δημοσιογράφοι έγραψαν, ότι η «17Ν› παίρνει μεγάλο ρίσκο, γιατί αν οι παραπάνω ψήφοι, άκυροι, λευκοί κυρίως συρρικνωθούν σε ασήμαντα ποσοστά τύπου 0% θα έχει πλέον αποδειχθεί ότι η «17Ν› είναι τελείως απομονωμένη.
Κανένας, λοιπόν, απ’ όλους αυτούς τους δημοσιογράφους που δεν χάνουν ευκαιρία να χτυπάνε τη «17Ν› δεν τόλμησε να επιχειρήσει να αποδείξει κάτι τέτοιο με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα.
Δεύτερον, γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος, ειδικευμένος σε θέματα (τρομοκρατίας)δήλωνε προεκλογικά, ότι η θέση της «17Ν› θα αποβεί μπούμερανγκ γι’ αυτή κρίνοντας προφανώς από την Ιταλία και προεξοφλώντας το ασήμαντο ποσοστό τους. Ούτε αυτός που σαν ειδικευμένος γνωρίζει ασφαλώς τα αποτελέσματα βγήκε να πει λέξη.
Τρίτον, γνωστός δημοσιογράφος του συγκροτήματος που κάθε άλλο παρά μας συμπαθεί διαφώνησε με το Διευθυντή του και έγραψε σχολιάζοντας τα εκλογικά αποτελέσματα, ότι 4η πολιτική δύναμη είναι η ΔΗΑΝΑ λέγοντας, ότι σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα 4η πολιτική δύναμη δεν είναι η ΔΗΑΝΑ, αλλά η «17Ν› αποδίδοντάς μας έτσι έμμεσα πάνω από 65.867 – 1% ψήφους.
Αυθαίρετα, λοιπόν, είναι αυτά που διαφημίζουν οι διάφοροι τσαρλατάνοι – δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ότι είμαστε απομονωμένοι και ότι δεν εκπροσωπούμε την 4η πολιτική δύναμη στη χώρα και ότι μόνο οι εκλογές του Ιούνη δείχνουν μια δύναμη που μπορεί να υπολογιστεί σε τουλάχιστον 4% με 5%.
Είναι τέλος λογικό, ότι τόσο η εκλογική αναμέτρηση, όσο και η θέση μας για άκυρο – λευκό – αποχή όντας σε ένα πεδίο αναμέτρησης τελείως δυσμενές για μας έδωσε ένα ποσοστό μικρότερο από την πραγματική μας δύναμη, πράγμα άλλωστε που ανταποκρίνεται στα μεγαλύτερα ποσοστά που δίνουν όλες οι σφυγμομετρήσεις που έγιναν κατά καιρούς για την «17Ν›.
Αυτό, λοιπόν, το εκλογικό αποτέλεσμα σημαίνει ότι τουλάχιστον 260.000 με 325.000 συμφωνούν και επιδοκιμάζουν τις ενέργειες, επικροτούν απόλυτα τη συνεπή 15χρονη ένοπλη επαναστατική δραστηριότητά μας, σημαίνει ότι όχι μόνο η «17Ν› δεν απέτυχε, αλλά αντίθετα πέτυχε εκεί όπου όλοι οι άλλοι επαναστάτες της άκρας Αριστεράς απέτυχαν.
Πέτυχε να βάλει ένα φρένο στη διαδικασία της συνεχούς και βαθμιαίας περιθωριοποίησης, μαρασμού και αφερεγγυότητας της επαναστατικής πρότασης που προωθεί το καθεστώς από το ’74 κάνοντας την επίκαιρη, φερέγγυα, αλλά και σημαία συσπείρωση όλων των επαναστατών.
Πέτυχε να γίνει ο κύριος πόλος αναφοράς όλων όσων απορρίπτουν τις διάφορες ρεφορμιστικές διαδικασίες. Πέτυχε να καταδείξει, ότι 15 χρόνια μεταπολίτευση δεν κατόρθωσαν να συρρικνώσουν τον επαναστατικό ρεύμα και ότι αυτή η πολιτική δύναμη που αγωνίζεται για μια ριζική επαναστατική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας παραμένει και είναι πολύ ισχυρή μέσα στη χώρα.
Αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια έχουν συνειδητοποιήσει οι ηγεσίες όλων των κομμάτων: Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και αυτή εξηγεί την ανώτερη ποιοτικά σημερινή συντονισμένη αντιεπαναστατική επίθεσή τους.
Το δεύτερο προϊόν της διαφημιστικής καμπάνιας – πλύση εγκεφάλου του καθεστώτος είναι, ότι είμαστε τρομοκράτες του ελληνικού λαού και η δήθεν αγνοί κραυγή αγωνίας, πότε θα σταματήσει αυτός ο κύκλος του αίματος της «17Ν›, έχουμε γράψει και άλλοτε ότι η δράση μας είναι ένοπλο αντάρτικο πόλης, που χτυπάει επιλεκτικά διάφορους εχθρούς του λαού και όχι τρομοκρατία του είναι η εξάσκηση βίας με κύριο στόχο τον εκφοβισμό πλατύτερων στρωμάτων, παραδείγματος χάρη μια βόμβα μέσα στον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος.
Δεν χρειάζεται εδώ να σταθούμε ιδιαίτερα, γιατί οι πάντες γνωρίζουν, ότι κανένας εργαζόμενος δεν τρομοκρατείται από τη «17Ν› και ότι κανείς δεν κινδυνεύει. ¶λλωστε και μόνο η φράση τους «15 θύματα σε 14 χρόνια δράσης› καθιστά καταγέλαστη την άποψη τους, ότι η «17Ν› τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό. Μπορεί ίσως να τρομοκρατούνται μερικοί, αλλά δεν ξεπερνούν τις 5.000 άτομα σε πληθυσμό 10 εκατομμυρίων και είναι μια τελείως ασήμαντη μειοψηφία, τελείως ξεκομμένη από τον ελληνικό λαό. Είναι ο ηγετικός όμιλος της άρχουσας μεγάλη καπιταλιστικής τάξης και όσοι βρίσκονται στις κορυφές της ιεραρχικής κρατικής εξουσίας.
Ενώ, λοιπόν, οι σφαίρες της «17Ν› δεν τρομοκρατούν και ούτε θα μπορούσαν ποτέ να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό, γίναμε μάρτυρες μιας άλλης άσφαιρης, αλλά πραγματικής και σε ασύλληπτα μεγαλύτερη κλίματα επιχείρηση τρομοκράτηση και εκφοβισμού.
Είναι η μαζική εκστρατεία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τόσο ηλεκτρονικών, όσο και εντύπων, πανομοιότυπη μ’ αυτές που γνώρισε ο λαός μας στη διάρκειας της χούντας ενάντια στους αντιστασιακούς τρομοκράτες του λαού.
Είναι η μαζική πλύση εγκεφάλου δίκην διαφημιστικής καμπάνιας να πειστεί με το ζόρι ο λαός ότι κινδυνεύει από τους τρομοκράτες και συνάμα η προσπάθεια εκφοβισμού του με τα διάφορα αντιτρομοκρατικά μέτρα, νόμους, αστυνομικά σώματα κλπ.
Και αυτά όλα σε μια φάση όπου η Νέα Δημοκρατία πασχίζει να δείξει ένα δημοκρατικό πρόσωπο ανανεωμένο για να κερδίσει την αυτοδυναμία.
Ο καθένας, λοιπόν, μπορεί να αντιληφθεί αν και που υπάρχει τρομοκρατία και τι είδους είναι η δημοκρατία που επαγγέλλονται. Υπάρχουν ορισμένοι κύριοι συνήθως πολιτικοί, εκδότες, δημοσιογράφοι, αλλά και ορισμένοι άλλοι που μετά από κάθε ενέργεια της «17Ν› ωσάν πραγματικές στρουθοκάμηλοι βγάζουν το κεφάλι τους από την άμμο, βλέπουν μόνο την ενέργεια της «17Ν›, αρχίζουν να τσιρίζουν και να συναγωνίζονται σε άναρθρες κραυγές κατακεραυνώνοντας τη «17Ν› γιατί δεν σέβεται το ύψιστο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή.
Οι κύριοι αυτοί μετατρέπονται στη συνέχεια σε κροκόδειλους, χύνουν μερικά δάκρυα και εγκαθίστανται αναπαυτικά στα διάφορα βρομόνερα ότι επιδίδονται με άνεση στη γνώριμή τους ασχολία, στο μεγάλο τσιμπούσι.
Αυτοί οι ευαίσθητοι και σφόδρα ανησυχούντες κύριοι στην προσπάθειά τους να σταματήσουν επιτέλους αυτό τον περίφημο κύκλο του αίματος της «17Ν› δεν μπορούν να διακρίνουν έναν άλλον ωκεανό αίματος που είναι δίπλα τους και που τροφοδοτεί το μεγάλο φαγοπότι τους.
Δεν βλέπουν ότι τα τελευταία 15 χρόνια σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές του καθεστώτος δολοφονήθηκαν στα διάφορα βιομηχανικά κάτεργα και στα σαπιοκάραβα των εφοπλιστών τουλάχιστον 2.000 εργάτες και σακατεύτηκαν σοβαρά τουλάχιστον 150.000 άλλοι.
Δεν βλέπουν ότι το νέφος δολοφονεί κάθε χρόνο περίπου 100 κατοίκους του λεκανοπεδίου και 5.000 μόνο το ’87 και προκαλεί σοβαρές βλάβες στην υγεία των ασθενέστερων.
Δεν βλέπουν ότι το καθεστώς δολοφόνησε και σακάτεψε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς στα μεσαιωνικά αχούρια – δημόσια νοσοκομεία του. Οι κύριοι αυτοί δεν βλέπουν τους ζωντανούς νεκρούς που φυτοζωούν στο περιθώριο, που οδηγούνται νομοτελειακά στη μιζέρια, στα ναρκωτικά, στα ψυχοφάρμακα, στον αλκοολισμό, στις ασθένειες, ψυχιατρεία, αργό θάνατο.
Οι κύριοι αυτοί δεν βλέπουν τέλος, ότι όλος αυτός ο ωκεανός αίματος και ανθρώπινης δυστυχίας δεν είναι τυχαίος, αλλά συνέπεια συστηματικής πρακτικής του καθεστώτος, είναι η άλλη όψη του πλούτου, είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσει μια πολύ μικρή μειοψηφία να οικοδομήσει αστρονομικές περιουσίες και να ζει μέσα στην προκλητική χλιδή.
Έτσι, λοιπόν, οι κύριοι αυτοί δεν βλέπουν, ότι το καθεστώς αυτό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι κατ’ εξοχήν ανθρωποκτόνο και κανιβαλικό, αφού έχει βασίσει τη μεγιστοποίηση του κέρδους και τον προκλητικό πλούτο των ολίγων στο ανθρώπινο αίμα, τον πόνο και τη δυστυχία, ότι είναι ένα καθεστώς που όχι μόνο δεν σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως διακηρύσσει στο Σύνταγμά του, αλλά την περιφρονεί προκλητικά, ότι όχι μόνο δεν σέβεται τις ανθρώπινες αξίες και το ύψιστο δικαίωμα στη ζωή, αλλά τις καταπατεί συστηματικά, τις έχει κουρελιάσει και κατά ξεφτιλίσει.
Η ευαισθησία τους, λοιπόν, ηχεί ψεύτικη, υποκριτική και ιδιοτελής. Ψεύτικη και υποκριτική γιατί συγκριτικά με τις σημερινές άναρθρες κραυγές και φωνασκίες τους θα έπρεπε τουλάχιστον την τελευταία 15ετία να εκφράζουν καθημερινά την αγανάκτησή τους με συνεχείς δημοσιογραφικές εκστρατείες, με πηχυαίους τίτλους, με δριμείες καταγγελίες με την πρόταση και εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων προστασίας της ζωής των εργαζομένων και όχι με σποραδικά μονόστηλα στις εσωτερικέ σελίδες, θα έπρεπε να κατακεραυνώνουν καθημερινά αυτή τη βάναυση καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή αυτών των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στο βωμό της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους. Θα έπρεπε να κατακεραυνώνουν τους υπεύθυνους μεγαλοβιομήχανους, τους εφοπλιστές, την πολιτική εξουσία.
Υποκριτική και ιδιοτελής τέλος γιατί όλοι αυτοί οι κύριοι, όντας περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά γρανάζια αυτού του καθεστώτος, συμμετέχουν στο μεγάλο τσιμπούσι ροκανίζοντας τα κόκαλα που τους ρίχνουν οι διάφοροι μεγαλοκαρχαρίες και το καθεστώς.
Αν, λοιπόν, η ευαισθησία τους για την καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή ήταν ειλικρινής, θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί από τις θέσεις τους από καιρό, για να μην πούμε, ότι θα έπρεπε να είχαν αυτοκτονήσει.
Η ένοπλη, λοιπόν, δράση της «17Ν› όχι μόνο είναι θεμιτή και νόμιμη, αλλά είναι και η μόνη ηθική πολιτική δράση που μας επιτρέπει αυτό το ανθρωποκτόνο και βάρβαρο καθεστώς. Είναι η υψηλότερη, αλλά και η μόνη πραγματική εκδήλωση ουμανισμού που μας επιτρέπει αυτή η κοινωνία. Είναι η μόνη πολιτική δραστηριότητα που πηγάζει και βασίζεται στο αιώνια, στις ανθρώπινες αξίες και κύρια στο αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου στην εργασία, στο αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου να ζει μια ανθρώπινη ζωή χωρίς να σακατεύεται, χωρίς να δολοφονείται, χωρίς να δηλητηριάζεται καθημερινά από το νέφος, χωρίς να οδηγείται μέσω της ανεργίας στον αργό θάνατο με τα ναρκωτικά και τη μιζέρια.
Το τρίτο προϊόν που προσπάθησε να πλασάρει αυτή η διαφημιστική καμπάνια ήταν ο Μπακογιάννης. Αγνός βουλευτής, αναπτύσσοντάς την σε δύο άξονες παράλληλους και συμπληρωματικούς. Από την μια παρουσιάζεται ο Μπακογιάννης εκτελέστηκε δήθεν γιατί ήταν αντιδικτατορικός ή γιατί ήταν ο πρωτεργάτης της συμφιλίωσης Δεξιάς – Αριστεράς και από την άλλη αποκρύβονται συστηματικά τόσο οι απάτες του, όσο και το γεγονός ότι είχαν επισημανθεί από την επίσημη δικαιοσύνη του καθεστώτος και όχι από τη «17Ν›.
Έτσι αυτή η διαφημιστική καμπάνια δεν αρκέστηκε στο να καταδικάσει την εκτέλεση μετά τα κλασικά επιχειρήματα, αλλά κινήθηκε σε ένα επίπεδο μαζικής πλύσης εγκεφάλου ολοκληρωτικού τύπου, αφού όχι μόνο αναποδογύρισε τα γεγονότα κάνοντας το άσπρο – μαύρο, όχι μόνο πρόβαλε άσχετα πράγματα, όχι μόνο απόκρυψε την ταμπακέρα και διέγραψε με μιας τις απάτες του Μπακογιάννη σαν να μην υπήρξαν, αλλά το κυριότερο απαγόρευσε και εμπόδισε συστηματικά οποιονδήποτε ακόμη και αν καταδίκαζε την εκτέλεση να μιλήσει γι’ αυτές. Οι ελάχιστοι που μίλησαν από θέση άμυνας απέναντι σ΄ αυτή την επίθεση δεν δίστασαν να μεταμορφωθούν σε δικαστές και να αθωώσουν τον Μπακογιάννη με δυο αράδες.
Όλοι αυτοί οι κύριοι όμως θα πρέπει επιτέλους να διαλέξουν: ή το οποιοδήποτε παρελθόν και παρόν άσχετα με τις απάτες του τον αθωώνει, οπότε δεν μπορούν να παραπέμψουν παραδείγματος χάρη τον Παπανδρέου με του οποίου το αντιδικτατορικό πολιτικό ακαδημαϊκό παρελθόν δεν μπορεί να συγκριθεί ο Μπακογιάννης ή όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ή μηδαμινό ρόλο στην υπόθεση και σημασία έχουν οι απάτες τους και τίποτα άλλο.
Όσον αφορά, λοιπόν, τις απάτες είναι προφανές και κατανοητό στον καθένα, ότι η «17Ν› δεν αποδέχεται το αστικό νομικό πλαίσιο και καθεστώς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το λαμβάνει υπόψη της. Οι απάτες του Μπακογιάννη εντοπίστηκαν από την ίδια την Αστική δικαιοσύνη του καθεστώτος και όχι από την «17Ν›, τόσο από το χουντικό Εισαγγελέα Δωρή, όσο και από τον Εισαγγελέα Ευθυμιάδη, αλλά και από άλλους.
Μπορεί να υπάρχει διάσταση απόψεων και αμφισβήτησης στα πλαίσια του αστικού νόμου για το αν οι απάτες του Μπακογιάννη ήταν κακούργημα ή πλημμέλημα για το ποιες παραγράφονται ή όχι, κανένας όμως επίσημος θεσμός της δικαιοσύνης του καθεστώτος δεν αρνήθηκε ποτέ ότι οι απάτες αυτές έγιναν.
Όλη αυτή η καμπάνια δεν είναι παρά μια απεγνωσμένη και μάταιη προσπάθεια του ένοχου πολιτικού κόσμου, όντας τελείως πανικοβλημένος επιχείρησε μία χυδαία παραχάραξη της πραγματικότητας και της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Συνάμα είναι μια εκδήλωση περιφρόνησης, καταρράκωσης και εξευτελισμού της ίδιας της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης τους και τρομοκράτησης της (ο Εισαγγελέας Ευθυμιάδης απειλείται ανοιχτά, για την οποία μπορεί να είναι υπερήφανος ο αριστερός υπουργός Κουβέλης).
Δύο μόνο στοιχεία δείχνουν το ρόλο, αλλά και το μάταιο της όλης εκστρατείας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεώρησε υποχρέωσή του να υπερασπιστεί τον Μπακογιάννη χαρακτηρίζοντάς τον έντιμο. Το τυπικό και δικολαβικού τύπου επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από μερικούς, πως γνώριζαν την αναφορά του Εισαγγελέα Ευθυμιάδη την 1η Ιούνη, αφού λένε ότι είχαν αποφασίσει την εκτέλεση από τα πριν;
Η διατύπωση και μόνο αυτού του επιχειρήματος προϋποθέτει αποδοχή της απάτης του Μπακογιάννη και της ενοχής του, αφού δεν αμφισβητεί την ύπαρξή τους, αλλά απλώς το πώς μάθαμε τη συγκεκριμένη αναφορά.
Παρ’ όλη τη συστηματική παραχάραξη της πραγματικότητας από την πλευρά του πολιτικού κόσμου με πρωτοστατούσες τις ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του Συνασπισμού, η εκστρατεία αυτή και πάλι απέτυχε. Ολόκληρος ο Ελληνικός λαός που γνώριζε καλά από μήνες τις απάτες του Μπακογιάννη αντιλήφθη από τις πρώτες ώρες και πριν ακόμα ετοιμαστεί αυτή η προκήρυξή μας για ποιους λόγους είχε εκτελεστεί και επικρότησε στη μεγάλη πλειοψηφία του τη δίκαιη εκτέλεση ενός από τους απατεώνες συνενόχους του Κοσκωτά.
Και παρ’ ότι έδωσαν άλλο περιεχόμενο στην εκτέλεση και προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν προεκλογικά λέγοντας, ότι μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ, απέτυχαν οικτρά στο να κινητοποιήσουν το παραμικρό λαϊκό στρώμα, πέραν από τους γνωστούς τραμπούκους της Νέας Δημοκρατίας, τις κυράτσες της και τους αξιοθρήνητους Σιάντους του Συνασπισμού.
Στο σημείο αυτό και επειδή την ημέρα της εκτέλεσης γινόταν η παραπομπή – θέατρο του Παπανδρέου για την οποία μιλάγαμε, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι θα συμπέσει με την παραπομπή, οφείλουμε μια εξήγηση. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η σύμπτωση αυτή είναι τυχαία και άλλωστε λειτούργησε σε βάρος μας. Κι αν βέβαια τα τσακάλια οι δημοσιογράφοι που γνωρίζουν συνήθως τα πάντα έψαχναν στοιχειωδώς, θα το ανακάλυπταν.
Η ενέργεια δεν ήταν δυνατόν να γίνει τις προηγούμενες 10 μέρες, γιατί το τμήμα της οδού Δημοκρίτου ανάμεσα στη Σκουφά και την Τσακάλωφ ήταν κλειστό επειδή εκτελούνταν έργα. Τα έργα τελείωσαν την προηγούμενη μέρα, Δευτέρα στις 8:15 το πρωί, οπότε ελευθερώθηκε ο δρόμος.
Τα έργα αυτά μας εμπόδισαν, διότι δεν υπήρχε απολύτως κανένας άλλος δρόμος διαφυγής, γρήγορος και χωρίς φανάρια που να μη βάλει σε κίνδυνο τους συντρόφους όπως θα το διαπιστώσει όποιος μελετήσει στοιχειωδώς την περιοχή.
Από την άλλη δεν είχαμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε μια μέρα, γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να φύγει ο Μπακογιάννης στην Ευρυτανία στο τέλος της εβδομάδας και να ματαιωθεί η επιχείρηση όπως και τον Μάη. Έτσι παρ’ ότι γνωρίζαμε ότι η σύμπτωση θα λειτουργούσε σε βάρος μας, δεν μπορούσαμε να την αναβάλλουμε ακόμα και για μέρα γιατί παίρναμε έτσι το ρίσκο να ματαιωθεί οριστικά.
Η σύμπτωση αυτή υπήρξε το κύριο επιχείρημα της ηγεσίας του Συνασπισμού, φτάνοντας σε πρακτικές που αγγίζουν τα όρια, αν δεν τα ξεπερνάνε, του ανοιχτού χαφιεδισμού. Κι ενώ ισχυρίστηκαν ότι μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου, παράλληλα άρχισαν να γράφουν και να διαδίδουν μέσω των διαφόρων κονδυλοφόρων τους ότι η ενέργεια ευνοεί τη Νέα Δημοκρατία και ότι μας έβαλε η διεθνής Δεξιά και οι πανταχού Μυστικές Υπηρεσίες. Δηλαδή μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ με σκοπό να ευνοήσουμε τη Νέα Δημοκρατία.
Τα διάφορα παραμύθια τους τους έχουν οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση. Περιττό να προσθέσουμε ότι κατά την γνώμη μας αυτή η ενέργεια στις συγκεκριμένες συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας δεν ευνοεί κανέναν. Δεν ευνοεί τη Νέα Δημοκρατία, όπως αποδείχτηκε ότι δεν ευνόησε το ΠΑΣΟΚ η ενέργεια ενάντια στον Πέτσο.
Όσα δηλώνει σήμερα η ηγεσία του Συνασπισμού, μας θυμίζει την πρακτική του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μόνιμη άποψη του ήταν ότι πίσω από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες βρίσκονταν οι Μυστικές Υπηρεσίες. Επί χρόνια όμως γίνονταν δεκάδες συλλήψεις αγωνιστών των Ερυθρών Ταξιαρχιών χωρίς ποτέ να τολμήσουν να ψελλίσουν λέξη σε βάρος τους.
Κατάπιναν τη γλώσσα τους όχι μόνο γιατί δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν ότι οι συλληφθέντες ήταν αγνοί αγωνιστές, αλλά γιατί δεν μπορούσαν καν να ισχυριστούν ότι οι επώνυμοι αγωνιστές ήταν ποτέ δυνατόν να χειραγωγούνται από τις Μυστικές Υπηρεσίες. Και παρ’ ότι οι συλλήψεις συνεχιζόντουσαν επί χρόνια και οι εκατοντάδες και χιλιάδες συλληφθέντες τους διέψευδαν πανηγυρικά, αυτοί συνέχιζαν απτόητοι το παραμύθι τους για τις Μυστικές Υπηρεσίες γιατί ήταν η πιο βολική γι’ αυτούς άποψη.
Τέλος να πούμε δυο λόγια για τον Μίκη. Ο Μίκης έχει μια μεγάλη ιστορία στον τόπο και συνεπώς έχει ορισμένες υποχρεώσεις απέναντι του και απέναντι στο Λαϊκό Κίνημα. Δικαίωμα του είναι να μη σέβεται πια αυτή την ιστορία του. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να μη σέβεται αυτόν τον λαό που κάποτε τον αγάπησε και τον λάτρεψε. Και θα ήταν το πιο τραγικό πράγμα γι’ αυτόν τον λαό το παλιό ίνδαλμα του να κλείσει την αυλαία της αγωνιστικής τους ιστορίας σαν κοινός πληροφοριοδότης.
Το τέταρτο προϊόν αυτής της διαφημιστικής εκστρατείας είναι η άποψη ότι η 17Ν αγωνίζεται ενάντια στην δημοκρατία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το γνωστό ιδεολόγημα «Δημοκρατία ίσον κοινοβουλευτισμός και αγώνας για μια άλλη δημοκρατία ίσον δικτατορία›.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων κατά καιρών έχουν ρωτηθεί στις διάφορες αναμετρήσεις, διαψεύδουν την παραπάνω άποψη. Το συγκεκριμένο σημερινό πολίτευμα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν είναι η δημοκρατία, αλλά μια συγκεκριμένη ιστορική έκφραση της, η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Η ανθρωπότητα όμως δεν έχει γνωρίσει μόνο αυτού του τύπου την δημοκρατία. Στην κλασική αρχαιότητα π.χ. αλλά και σε άλλες κοινωνίες υπήρχαν μορφές άμεσης δημοκρατίας, αλλά και μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που βασίζονταν όχι στην εκλογή, αλλά στην εκ περιτροπής συμμετοχή όλων στα αξιώματα της εξουσίας ή και στην επιλογή τους μέσω κλήρωσης.
Ακόμη, η σύγχρονη αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία διαφέρει ριζικά από χώρα σε χώρα, αλλά και από εποχή σε εποχή. Έτσι ενώ η Γαλλική Επανάσταση διακήρυξε τις αρχές της πολιτικής ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας και του εκλογικού δικαιώματος, εντούτοις η πρώτη Γαλλική Δημοκρατία δεν επέτρεψε παρά μόνο σε μία μικρή μερίδα ευπόρων να ψηφίζουν και μόνο με την Επανάσταση του Φλεβάρη του 1848 κατακτήθηκε το εκλογικό δικαίωμα για όλους.
Και πάλι όμως αυτό το δικαίωμα κατακτήθηκε στη πράξη για τον μισό πληθυσμό, δηλαδή τις γυναίκες, ένα αιώνα μετά, δηλαδή το 1946 με την 4η Γαλλική Δημοκρατία παρ’ ότι αυτό αναγνωριζόταν σαν αρχή από το 1789. Σημασία λοιπόν δεν έχουν οι αφηρημένες διακηρύξεις αρχών, αλλά η συγκεκριμένη υλοποίηση τους στην πράξη.
Η συγκεκριμένη υλοποίηση αυτών των αρχών στη σημερινή κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία της Δύσης παρουσιάζει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά που αποτελούν στοιχεία όχι διεύρυνσης, αλλά αντίθετα περιορισμού και περιστολής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αναίρεσης των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Τα καθεστώτα αυτά έχουν εξελιχθεί σε μια ιδιότυπη μορφή πολιτεύματος που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν κοινοβουλευτισμό κοινωνικού εκφασισμού. Παρ’ ότι δεν είναι ο χώρος κατάλληλος για να κάνουμε μια διεξοδική ανάλυση θα αναφέρουμε με συντομία τα κύρια χαρακτηριστικά του.
1) το πρώτο στοιχείο είναι ο ασφυκτικός και συστηματικός έλεγχος κάθε πολίτη μέσω τόσο της αστυνομοκρατίας όσο κυρίως μέσω του μαζικού ηλεκτρονικού φακελώματός του, ορουγουλιανού τύπου υπέρ όχι του «μεγάλου αδελφού› αλλά του απρόσωπου συστήματος. Μέσω του ηλεκτρονικού φακελώματος ελέγχεται κάθε δραστηριότητα ιδιωτική, επαγγελματική, συνδικαλιστική, πολιτική του ατόμου με σκοπό το τσάκισμά του στην παραμικρή αντίστασή του στις επιλογές της άρχουσας τάξης.
2) η συστηματική χειραγώγηση των μαζών και της κοινής γνώμης με τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και κυρίως τα ηλεκτρονικά, ένα μικρό δείγμα αυτής της χειραγώγησης είχαμε και στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες με την λεγόμενη ελεύθερη ιδιωτική ραδιοφωνία.
Ο πλουραλισμός σημαίνει πληθώρα μέσων στην υπηρεσία μιας πολιτικοϊδεολογικής ολοκληρωτικής πλύσης εγκεφάλου όπου σε όλα τα σημαντικά και θεμελιώδη ζητήματα προβάλλεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και διαφημίζεται μια και μόνη δεσπόζουσα άποψη και εξοστρακίζεται οποιαδήποτε άλλη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση των μαζικών μέσων ενημέρωσης στο ακανθώδες και συνάμα ζωτικό για την ανθρωπότητα ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας στις χώρες που διαθέτουν πληθώρα πυρηνικών αντιδραστήρων και πραγματοποιούν πυρηνικές δοκιμές.
3) η καταπάτηση και παραβίαση στην πράξη των περισσοτέρων από τα δικαιώματα του ανθρώπου για μεγάλες μάζες εργαζομένων, τους ξένους εργάτες, τους άνεργους, τη νεολαία, τους περιθωριακούς αλλά και τους χαμηλόμισθους και ο σεβασμός τους μόνο για ορισμένες κατηγορίες υψηλόμισθων και σχετικά ευπόρων πολιτών εφόσον δεν προβάλλουν αντίσταση.
Τα μοντέρνα και επιστημονικά βασανιστήρια κάνουν θραύση σε όλες τις πολιτισμένες χώρες της Δύσης τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Αγγλία, Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. Γίνονται τόσο ενάντια σε ποινικούς όσο και στους πολιτικούς αγωνιστές, τους τρομοκράτες.
Παράλληλα έχουμε και επίσημη αναίρεση ορισμένων δικαιωμάτων. Παράδειγμα που είναι και επίκαιρο λόγω της έκδοσης των Τούρκων αγωνιστών και της απειλούμενης έκδοσης του Παλαιστίνιου αγωνιστού Καμντάν το δικαίωμα στο άσυλο.
Το δικαίωμα αυτό που δεν είναι μόνο κατάκτηση του διαφωτισμού και της αστικής δημοκρατίας αλλά της αρχαιότητας όπου θεωρούνταν ιερό και ταυτιζόταν με την φιλοξενία, σήμερα αναιρείται από όλες τις δημοκρατίες της Δύσης με την σειρά μέτρων που έχουν θεσπιστεί. Νομίζω πρέπει να υπάρχει μια παρένθετη λέξη νομοθετικών μέτρων που έχουν θεσπιστεί.
4) η κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας, η μεγάλη αποχή που παρατηρείται σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις στη Δύση όπως και τα παραπάνω στοιχεία έχουν σαν αποτέλεσμα να αμφισβητείται η νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας για την άσκηση μιας ορισμένης πολιτικής και να καταστρατηγείται η βασική αρχή της Δημοκρατίας, η αρχή δηλαδή της πλειοψηφίας.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές το πρώτο Κόμμα στη Γαλλία συγκέντρωση 28% των εκφρασμένων ψήφων με 50% αποχή που σημαίνει ότι είναι πρώτο Κόμμα ενώ αντιπροσωπεύει 14% του Εκλογικού Σώματος. Σε αυτό ιδιαίτερα το σημείο η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ χειρότερη λόγω της εκλογικής πελατείας, του ρουσφετιού και της μαζικής εξαγοράς ψήφων σε όλη τη χώρα από τα δύο μεγάλα Κόμματα, με συνέπεια τα εκλογικά τους αποτελέσματα να έχουμε πολύ λίγη σχέση με την πραγματικότητα. Με συνέπεια τέλος να εκλέγεται ο οποιοσδήποτε που διαθέτει οικονομική δύναμη ακόμα κι αν είναι απατεώνας όπως το δείχνει η παρουσία στη Βουλή τόσων των απατεώνων υπεύθυνων για τις προβληματικές όσο και των απατεώνων υπεύθυνων για το σκάνδαλο Κοσκωτά ανάμεσα στους οποίους και ο Μπακογιάννης.
Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι αν παρουσιαζόταν στις εκλογές όχι μόνο ο Κουτσόγιωργας, ο Πέτσος και ο Τόμπρας αλλά ακόμα και ο Κοσκωτάς θα εκλέγονταν με τα τσαρούχια. Τα παραπάνω βασικά στοιχεία συνθέτουν μια εικόνα, την εικόνα μιας αστικής κοινωνίας όχι ουμανιστικής αλλά απάνθρωπης. Ενός δυτικού πολιτεύματος όχι έστω κλασικής αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας αλλά κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού, αν όχι φασισμού.
Τα στοιχεία αυτά αφορούν όλη την κοινωνία και όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όχι μόνο δηλωμένες τέτοιες όπως ο Λεπέν, οι Νεοναζί και γι αυτό τον ονομάζουμε κοινωνικό και όχι πολιτικό. Η Ελλάδα σήμερα οδηγείται από την ΕΟΚ προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς την Δημοκρατία όπως ψευδολογούν οι διάφοροι δημοσιογράφοι.
Οποιοσδήποτε Έλληνας έχει ζήσει έστω και για λίγο σε αυτές τις χώρες τα τελευταία χρόνια δοκίμασε την πικρή γεύση αυτών των ζοφερών και απάνθρωπων καθεστώτων. Δεν είναι τέλος τυχαίο ότι σήμερα και προς το παρόν η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία είναι οι πιο δημοκρατικές χώρες σε όλη την Δυτική Ευρώπη. Και αυτό γιατί είναι νωπή ακόμα η μνήμη των λαών τους από τις δικτατορίες και η δυνατότητα άμεσης σύγκρισης με αυτές, έχουν παίξει ανασταλτικό ρόλο τουλάχιστον μέχρι σήμερα γι αυτή την πορεία.
Η Ένοπλη Επαναστατική πάλη ενάντια σε αυτά τα καθεστώτα στην Γερμανία, στην Ιταλία, τη Γαλλία και αλλού δεν ήταν τρομοκρατία. Δεν ήταν μια πρόσκαιρη δράση απελπισμένων διανοουμένων. Δεν ήταν μια προσωρινή αναλαμπή αλλά μια συγκεκριμένη και μόνιμη μορφή κοινωνικής αντίστασης στα καθεστώτα κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού που πηγάζει από αυτές τις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί και την έλλειψη δυνατότητας οποιασδήποτε αλλαγής μέσα από νόμιμες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Αυτή η αντίσταση παρότι τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί λόγω των αθρόων συλλήψεων και ισχυρών χτυπημάτων που έχει δεχθεί, δεν έχει σταματήσει και ούτε θα σταματήσει. Έτσι παρόλα τα ασφυκτικά αντιτρομοκρατικά οπλοστάσια, παρόλη την τεραστίων διαστάσεων πολιτικοϊδεολογική εκστρατεία του καθεστώτος ενάντια στην τρομοκρατία, παρόλη την χρησιμοποίηση αυτών που υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας αποφυλακίζοντάς τους με αντάλλαγμα το συστηματικό χτύπημα από τον τύπο της Ένοπλης Πάλης, ένας τέτοιος παρουσιάστηκε πέρσι κι εδώ. Παρόλα τα ναζιστικού τύπου «τρέβι› η Ένοπλη Πάλη δεν σταματάει. Μόνο στην Ιταλία τα τελευταία 2-3 χρόνια είχαμε ορισμένες εκτελέσεις και δεκάδες συλλήψεις μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών ενώ μας λέγανε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έχουν διαλυθεί εδώ και χρόνια.
Η Ένοπλη Πάλη όντας η μόνη ουσιαστική μορφή κοινωνικής αντίστασης στα καθεστώτα κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού θα συνεχιστεί και γι αυτό αυτά έχουν αναγάγει την πάλη εναντίον της στο ύψιστο πολιτικό τους οργανώνοντας μια πολύμορφη τεραστίων διαστάσεων αντεπαναστατική εκστρατεία τη λεγόμενη αντιτρομοκρατία.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η 17Ν δεν αγωνίζεται ενάντια στη Δημοκρατία αλλά ενάντια στη συγκεκριμένη μορφή της, τον κοινοβουλευτικό, κοινωνικό εκφασισμό προς τον οποίο οδηγείται η Ελλάδα μέσα από την ΕΟΚ. Αγωνίζεται και μία διαφορετική και άλλου τύπου Δημοκρατία. Δεν κάνουμε φτηνή δημαγωγία λέγοντας ότι είμαστε αντεξουσιαστές και είμαστε υπέρ της πλήρους και ολοκληρωτικής εφαρμογής της άμεσης Δημοκρατίας αφού είναι προφανές ότι η καθημερινή συγκέντρωση εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και λιγότερων για να αποφασίζουν καθημερινά για τα διάφορα προβλήματα, είναι απραγματοποίητη στις σύγχρονες κοινωνίες.
Αγωνιζόμαστε όμως για μια κοινωνία, για μια Δημοκρατία θεσπισμένη στη βάση της αρχής της άμεσης συμμετοχής των εργαζομένων όχι μόνο στην διαχείριση των οικονομικών μονάδων αλλά και στην άμεση συμμετοχή τους στους διάφορους θεσμούς της κρατικής και πολιτικής εξουσίας.
Στη βάση της συνύπαρξης μορφών άμεσης Δημοκρατίας με τις ριζικά αλλαγμένες μορφές αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, με βάση τις αρχές της αιρετότητας, της ανακλητότητας και της αυτής λογοδοσίας στη βάση του οποιουδήποτε αντιπροσώπου.
Τα αιτήματα αυτά άλλωστε της άμεσης συμμετοχής των εργαζομένων και της άμεσης Δημοκρατίας δεν είναι δικά μας αλλά είναι τα κυρίαρχα οικουμενικά αιτήματα των λαών σε Ανατολή και Δύση. Και το γεγονός ότι δεν υπάρχει μια Δημοκρατία που να στηρίζεται σε αυτές τις αρχές δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί αφού η αποδοχή μιας τέτοιας άποψης θα σήμαινε ότι δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το καινούριο σε κανένα τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Τα γεγονότα τέλος ότι δεν προτείνεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο ή Σύνταγμα μιας τέτοια Δημοκρατίας δεν έχει καμία σημασία αφού η ιστορία διδάσκει ότι η οποιαδήποτε ριζική αλλαγή μιας κοινωνίας δεν προήλθε από Συντάγματα και προγράμματα στα χαρτιά αλλά από την ριζική και ανελέητη κριτική των αντιφάσεων αυτής της κοινωνίας. Την υιοθέτηση από τις μάζες των βασικών κατευθυντήριων ιδεών αυτής της κριτικής και από την συνακόλουθη πάλη εναντίον της.
Οι οποιεσδήποτε θετικές προτάσεις υλοποίησης αυτών των ιδεών δεν ακολούθησαν γραμμική και μονοσήμαντη πορεία αλλά πορεία με καμπές, αντιφατικότητες και σκαμπανεβάσματα όπως άλλωστε συμβαίνει σε οτιδήποτε αληθινά καινούριο.
Τέλος θα πούμε δύο λόγια για ένα άλλο ζήτημα γιατί προβλέπουμε ότι ορισμένοι τσαρλατάνοι θα μας αντιτάξουν την γνωστή θέση. Για ποιο κρίση της Δυτικής Δημοκρατίας μας μιλάτε με την σημερινή χρεοκοπία του Σοσιαλισμού και με την υιοθέτηση από τις χώρες του υπαρκτού Σοσιαλισμού της Δυτικής Αστικής Δημοκρατίας.
Καταρχήν όσα συμβαίνουν σε αυτές τις χώρες συνιστούν την χρεοκοπία του σταλινισμού και όχι του Σοσιαλισμού. Έχουμε πει και άλλοτε ότι στις χώρες αυτές δεν ήταν η εργατική τάξη που βρισκόταν στην εξουσία αλλά μια γραφειοκρατία τόσο τεχνοκρατική όσο και κομματική, εργατικής αριστοκρατίας που είχε επιβληθεί στην εργατική τάξη με μέθοδες αντιδημοκρατικές, βίαιες και πολλές φορές αιματηρές.
Κατά συνέπεια το ερώτημα αυτό δεν απευθύνεται σε μας αλλά στους Σιάντος της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ, τους «Φαρακοφλωράκηδες› για τους οποίους αυτά τα καθεστώτα ήταν σοσιαλιστικά και στους οποίους οι συντελούμενες σήμερα αλλαγές έχουν δημιουργήσει πλήρη πολιτικοϊδεολογική σύγχυση, τρικυμία εν κρανίω.
2) η διαδικασία δημοκρατικοποίησης που είναι αναμφίβολα θετική εξέλιξη περιορίζεται από το γεγονός ότι γίνεται από τα πάνω με μέθοδες συγκεντρωτικές ως υπερσυγκεντρωτικές, με αντιδημοκρατικές αποφάσεις όπως η πρόσφατη απαγόρευση των απεργιών με κύριο στόχο τον έλεγχο από την γραφειοκρατία και το κράτημα των εργαζομένων και της εργατικής τάξης στη γωνία.
3) μέσα στα πλαίσια αυτής της δημοκρατικοποίησης υπάρχουν πολλές αντιμαχόμενες συνιστώσες. Αλλά όχι δύο μεταρρυθμιστές και συντηρητικούς όπως λέει η Δυτική προπαγάνδα. Υπάρχει μία τάση της τεχνοκρατικής γραφειοκρατίας που προσπαθεί αντιγράφοντας πράγματι ορισμένες πλευρές της αστικής αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας να νομιμοποιήσει την εξουσία της απέναντι στην εργατική τάξη αντικαθιστώντας ένα μέρος της κομματικής γραφειοκρατίας. Υπάρχει όμως και μία τάση που κυριαρχεί στη βάση της εργατικής τάξης και των καταμερισμένων εθνοτήτων της Σοβιετικής Ένωσης.
Στη Σοβιετική Ένωση που μάχεται για μορφές άμεσου ελέγχου στα μέσα παραγωγής και μορφές άμεσης Δημοκρατίας όπως το έδειξαν οι πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις και αυτές των καταπιεσμένων εθνοτήτων στην ΕΣΔ και ισχυρότατη Αριστερή τάση της αλληλεγγύης και το γεγονός ότι στις πρώτες μετά από 40 χρόνια εκλογές στην Πολωνία η αποχή υπήρξε τεράστια, φτάνοντας μέχρι 50%.
Το ποια θα είναι λοιπόν η εξέλιξη και η πορεία της δημοκρατικοποίησης σε αυτές τις χώρες και ποια τελική μορφή θα πάρει είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το πει κανείς σήμερα και όποιος ισχυρίζεται ότι πρόκειται απλά για αποδοχή και υιοθέτηση και αντιγραφή της αστικής αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας στα σίγουρα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.
Από όλη αυτή την πολιτικοϊδεολογική αντιεπαναστατική εκστρατεία του καθεστώτος δεν μπορούσε να λείψει και ο φίλος μας ο αντιεξουσιαστής, ο ΓΒ. Παρότι όσα γράφουμε παραπάνω για τους διάφορους κύριους στρουθοκάμηλους είναι μία απάντηση και σε αυτών, θα σταθούμε σε μερικά ζητήματα που έχουν κάποια γενικότερη σημασία.