Μέσα από την αιρετική της διασκευή, η Άννα Αδριανού μεταμορφώνει τον μονόλογο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, «Η πιο δυνατή», σε ένα μονόπρακτο, ένα σκληρό «παιχνίδι για δύο», που παρουσιάζεται στο θέατρο Βικτώρια, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.
Δίνοντας μάχη με μία άλλη γυναίκα για τον ίδιο άντρα, η ηθοποιός Άννα Αδριανού παλεύει μέχρις εσχάτων επί σκηνής, για να κρατήσει τον σύζυγό της, και μας μιλά για την παράσταση «Οι πιο δυνατές».
Μέσα από την αιρετική της διασκευή, η Άννα Αδριανού μεταμορφώνει τον μονόλογο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, «Η πιο δυνατή», σε ένα μονόπρακτο, ένα σκληρό «παιχνίδι για δύο», που παρουσιάζεται στο θέατρο Βικτώρια, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.
Δίνοντας για πρώτη φορά φωνή και στην άλλη γυναίκα, η Άννα Αδριανού κάνει την ανατροπή και μιλά για την παράσταση, την αγάπη και το «ανεπίτρεπτο» σήμερα.
Μιλήστε μας για αυτόν τον μονόλογο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ.
«Στον μονόλογο “Η πιο δυνατή”, μια παντρεμένη γυναίκα συναντά, τυχαία σε ένα καφέ, τη γυναίκα που ήταν για μεγάλο διάστημα ερωμένη του άντρα της. Κάθεται δίπλα της, δεδομένου ότι αυτές οι δυο υπήρξαν και φίλες κάποτε, και μέσα από έναν εκπληκτικό μονόλογο προσπαθεί να της πει όλα όσα ξέρει, αλλά και όσα ένιωσε και νιώθει με την απιστία τους. Εκθέτει τη δική της θέση και τον αγώνα που έκανε, για να πάρει πίσω αυτόν τον άντρα και να αποδειχτεί μέσα από την συναισθηματική αυτή μάχη… “Η πιο δυνατή”!».
Πώς διαμορφώνεται το έργο μέσα από τη δική σας διασκευή;
«Όταν πρωτοδιάβασα αυτό το έργο, όπου μια παντρεμένη γυναίκα κάνει έναν σαρκαστικό μονόλογο μπροστά στην ερωμένη του άντρα της, βάζοντάς την στη θέση της και προσπαθώντας να της αποδείξει ότι “αυτή είναι η πιο δυνατή”, αναρωτήθηκα τί είχε άραγε να απαντήσει σε όλο αυτό, εκείνη η “άλλη γυναίκα”, που στον Στρίντμπεργκ παραμένει μυστηριώδης και δέχεται την ήττα της σιωπηλή. Η επαφή μου με τη σκηνοθέτιδα Πέπη Μοσχοβάκου και όσα είπαμε - ψάχνοντας να κάνουμε ένα έργο, που να αφορά στις γυναίκες και τους ερωτικούς τους ρόλους - με ιντριγκάρισε και με έβαλε μπροστά στην πρόκληση να “συμπληρώσω” το έργο με την απάντηση αυτής της ερωμένης. Άλλωστε, ερωμένη και σύζυγος είναι δυο πλευρές της γυναικείας ερωτικής ζωής. Οι δυο όψεις του θηλυκού προσώπου, που ψάχνει μέσα από διαφορετικούς δρόμους το ίδιο πράγμα: την αγάπη του άντρα, καθώς και οι δυο θέλουν να επηρεάσουν την ζωή του και να γίνουν για αυτόν “η μία και μοναδική”».
Ποια ερωτικά μονοπάτια διαβαίνουν οι ήρωες της παράστασης;
«Είναι δυο γυναίκες, που εκφράζουν δυο δυνατές γυναικείες επιθυμίες. Ανάγκες, μπορώ να πω. Την ανάγκη για ασφάλεια, σταθερή αγάπη, σπιτικό, οικογένεια και την ανάγκη για πάθος. Μέσα από την παράσταση της Πέπης Μοσχοβάκου, τις βλέπουμε να αντιπροσωπεύουν μια από τις δύο θέσεις η καθεμιά και να αγωνίζονται για αυτήν, αλλά στην πραγματικότητα η καθεμία έχει ανάγκη και τα δυο, για να είναι ευτυχισμένη. Θέλει να είναι σύζυγος και ερωμένη μαζί. Το ένα χωρίς το άλλο την κάνει αδύναμη τελικά».
Ποια θέση παίρνει σε αυτήν τη σκληρή αναμέτρηση η ηρωίδα που ενσαρκώνετε;
«Τη θέση της γυναίκας που θέλει να κρατήσει τον άντρα της πάση θυσία, ακόμα και όταν δεν τον εκτιμάει. Γιατί τον βλέπει σαν τρόπαιο και έχει συνηθίσει να ζει μέσα από τον ρόλο της συζύγου».
Πόσοι τρόποι υπάρχουν να αγαπάμε;
«Μόνο ένας. Η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, παρόρμηση της στιγμής, αλλά και απόφαση. Απόφαση να βγούμε από τον εγωισμό και τον εαυτό μας, να μπούμε στη θέση του άλλου και να προσφέρουμε όσα θα θέλαμε να μας προσφέρουν. Αλλά για να το κάνουμε αυτό από τη θέση του δυνατού, πρέπει πρώτα από όλα να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας».
Στον έρωτα επιτρέπονται όλα;
«Ούτε στον πόλεμο δεν επιτρέπονται όλα. Υπάρχουν συνθήκες που καθορίζουν κάποια πράγματα. Όσο, βέβαια, ο έρωτας είναι πιο πολύ μια μέθη, που προέρχεται από τη λίμπιντο, τόσο ο ζωικός άνθρωπος γίνεται κτητικός και επιθετικός και δεν έχει φραγμούς, ούτε κανόνες. Όσο, όμως, ο έρωτας γίνεται μια υπέρβαση του εαυτού μας, τόσο μας εξευγενίζει και μας οδηγεί στη μεταμόρφωσή μας σε κάτι καλύτερο».
Στην τροπή που έχει πάρει η ζωή μας τον τελευταίο καιρό, τί θεωρείτε ανεπίτρεπτο;
«Την έλλειψη αλληλεγγύης, συμπόνιας και συμμετοχής στα προβλήματα των άλλων. Αν αυτή η περίοδος δε μας κάνει καλύτερους και πιο “συμπαγείς” μεταξύ μας, τότε σαν λαός είμαστε πραγματικά χαμένοι».
Πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθούν, τελικά, τα πράγματα;
«Εγώ πάντα αισιοδοξώ. Όταν πιστεύεις με πάθος και βαθιά αισιοδοξία στο καλύτερο και είσαι διατεθειμένος να αγωνιστείς για αυτό και, κυρίως, να ξεχάσεις για λίγο το στενό ατομικό σου συμφέρον, τότε κάθε κακή περίοδος μπορεί να γίνει αφετηρία για κάτι καινούργιο και για πρόοδο».
Ταυτότητα παράστασης
Θεατρική διασκευή: Άννα Αδριανού, σκηνοθεσία: Πέπη Μοσχοβάκου, σκηνικά: Λαμπρινή Καρδαρά, κοστούμια: Χαρά Μποτσιβάλη, κίνηση: Νερίνα Ζάρπα, φωτισμοί: Δημήτρης Κομνηνός, μουσική επιμέλεια: Σταμάτης Γιατράκος. Παίζουν: Άννα Αδριανού, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Ελεάννα Χατζάκη.
Πληροφορίες
Θέατρο Βικτώρια, Μαγνησίας 5 (3ης Σεπτεμβρίου 119 - 200 μέτρα από τον σταθμό της πλ. Βικτωρίας), τηλ.: 210 8233125, 6972 964339. Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 12 ευρώ, τηλεφωνική προκράτηση: 10 ευρώ, νεανικό (έως 30 ετών): 8 ευρώ, κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας: δωρεάν.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης