Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Εκεί είναι το ζητούμενο, που πάτε να καταλήξετε. Λοιπόν, ο Ηρακλής στον οποίο ανεφέρθη μέσα στο ταξί, είπε «με σκότωσε ο φίλος μου ο Ηρακλής› και το είπε παρουσία του αστυφύλακα, μπήκε κάποιος αστυφύλακας από ένα περιπολικό σε κάποιο φανάρι για να μάθει τί γίνεται. Δηλαδή η ¶μεσος Δράση είχε ειδοποιηθεί, ένα περιπολικό ερχόταν, προηγήθηκε από το ταξί για να ανοίγει το δρόμο και σε κάποιο φανάρι, ο αστυφύλακας πήδηξε στο ταξί και κάθισε μπροστά νομίζω, ο Μιχάλης ήταν ξαπλωμένος πίσω.
Λοιπόν του είπε «ποιος είστε›, εκεί του είπε «κύριε, εγώ πεθαίνω›. Και αυτός τον ρώτησε ποιος τον σκότωσε. Είπε η 17Ν. Τον ρώτησε «πού το ξέρετε› και απήντησε μου το είπε ο φίλος μου ο Ηρακλής.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιος είναι ο Ηρακλής;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Υπάρχουν τρεις ερμηνείες. Καταρχήν, τη γνώμη μου θα πω γιατί δεν έχω γνώση, υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Η μία υπόθεση είναι ότι είναι η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ τα τσιμέντα, η εταιρεία και λόγω αυτής της φασαρίας, που δεν θα αναφερθώ εγώ, και αυτή η φασαρία τον σκότωσε.
Η δεύτερη υπόθεση είναι ένας Ηρακλής που τώρα έχει πεθάνει. Λέγεται Ηρακλής Μαθιόπουλος και ήταν μέλος του Δ.Σ. της εταιρείας ΗΡΑΚΛΗΣ και της ΚΑΛΜΑΚ μετά. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, δεν τον ήξερα ποτέ, δεν ξέρω τί ρόλο έπαιξε, όταν με ρώτησαν «ποιον Ηρακλή ξέρετε›, αυτό είπα. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι Ηρακλήδες κ. Πρόεδρε, υπάρχουν Ηρακλήδες και στο ακροατήριο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και της μυθολογίας κτλ.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Και στους κατηγορούμενους κ. Πρόεδρε υπάρχει Ηρακλής.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Με ψευδώνυμο «Ηρακλής›;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι, το κανονικό του όνομα. Υποθέσεις κάνω, γνώμες τρελές λέω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Υπάρχει όνομα Ηρακλής, εντάξει. Μα δεν είναι κατηγορούμενος γι αυτό το πράγμα ο κ. Κωστάρης, αν εννοούμε αυτόν. Δεν είναι κατηγορούμενος γι αυτή την πράξη. Αλλά Ηρακλής, μήπως είπε αυτά που έγραφαν δεξιά-αριστερά, μήπως φούσκωσαν μερικά μυαλά, έβγαλαν πιστόλια και μας σκότωσαν.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Προσπάθησα να σας εξηγήσω όσο μπορώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν έχουμε τίποτε άλλο φαντάζομαι. Ερωτήσεις.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Με όλη τη λύπη μου κι εγώ, ζητώ συγνώμη που θα υποβάλλω ερωτήσεις, προκαταβολικά, αλλά νιώθω την ανάγκη να σας ρωτήσω δυο τρία πράγματα και πολύ περιορισμένα γιατί είμαι μόνο τρία λεπτά εδώ, δεν έχω ακούσει όλη σας την κατάθεση.
Καταρχήν να σας ρωτήσω, επειδή λείπει ο συνήγορος του κ. Κωστάρη, οφείλω να σας ρωτήσω εκπροσωπώντας τον, αντικαθιστώντας τον προσωρινά, εάν ο σύζυγός σας γνώριζε τυχόν τον κ. Κωστάρη.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Εγώ δεν ανέφερα ποτέ τη λέξη Κωστάρης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ας τον αφήσουμε απ΄ έξω τον άνθρωπο. Δεν είναι κατηγορούμενος.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Με τον τρόπο που αναφέρεστε φορτίζετε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τρόπο που μπορεί να δημιουργεί κάποιες υπόνοιες για έναν άνθρωπο.....
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας σκότωσε κ. Κούρτοβικ. Ως εκ τούτου δικαιούμεθα κι εμείς να κάνουμε περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Αδίκως έγινε ό,τι έγινε στον σύζυγό σας, εσείς δεν πρέπει να είστε άδικη όμως απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν είπα τίποτα για κανέναν.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Όταν λέτε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αναφερθήκατε εκτενώς προηγουμένως, θα ήθελα να μου πείτε τί εννοείτε «η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας σκότωσε›;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Νομίζω ότι αν ζούσατε κι εσείς στην Αθήνα εκείνη την εποχή και διαβάζατε εφημερίδες, θα ξέρατε ότι αναφέρονταν οι εφημερίδες στην ιδιωτικοποίηση της τσιμεντοβιομηχανίας ΗΡΑΚΛΗΣ. Αυτά είπα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Θεωρείτε ότι ο τρόπος με τον οποίο αναφέρονταν οι εφημερίδες δημιουργούσε πρόβλημα στο σύζυγό σας;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι, δεν το θεωρώ αυτό γιατί υπήρχε η εποχή η οποία ακόμα δεν είχε συλλάβει ότι οι οικονομίες των κρατών θα σωθούν με τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Την εποχή εκείνη το είχε ή δεν το είχε συλλάβει;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ο σύζυγός μου το είχε συλλάβει, η εποχή όχι και γι αυτό υπήρχαν αμφιβολίες. Μετέπειτα, ιδιωτικοποιήθηκαν και προσπαθούμε να ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ξέρετε ότι υπάρχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία πάνω στο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, αλλά ξέρετε τα τελευταία χρόνια διεθνώς, έτσι λειτουργεί ο δυτικός κόσμος.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ο δυτικός κόσμος ναι, έτσι λειτουργεί, στη Δύση ανήκουμε κα Βρανοπούλου αλλά θέλω να σας ρωτήσω, γνωρίζετε ότι υπάρχει μια ολόκληρη πολιτική φιλοσοφία και πολιτική θεωρία γύρω απ’ αυτό το ζήτημα.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Για όλα τα πράγματα υπάρχουν δύο θεωρίες.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Γνωρίζετε ότι υπάρχει άλλη;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Με συγχωρείτε, με θεωρείτε βλάκα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορισμένοι Έλληνες δικαιούνται να διαφωνούν και ίσως και η πλειοψηφία καμιά φορά δικαιούται.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Πρόεδρε, κρατιέμαι από κάτι που είπε η κα Βρανοπούλου. Είπε ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας σκότωσε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έγραφαν οι εφημερίδες ότι κάτι γινόταν εκείνη την εποχή.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ναι, με την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ. Είπατε ακόμα ότι εκείνη την εποχή ακόμα δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα έσωζαν την οικονομία μας.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Θεωρείτε ότι άνθρωποι αγράμματοι και ημιμαθείς είχαν δυνατότητα να το κρίνουν; Να κρίνουν μια κατάσταση;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κα Αβρανοπούλου, όταν ζούμε σε μια ανοικτή κοινωνία, έχει δικαίωμα και ο αγράμματος και ο αγρότης και ο καθένας να τα κρίνει. Όλα, τα πάντα κρίνονται.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Βεβαίως και είπα ότι υπάρχουν πολλαπλές επιπτώσεις, υπάρχει και αναρχία....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μέσα στο γίγνεσθαι της δημοκρατίας αποκαθίσταται, αν ληφθούν από την κορυφή ορισμένες αποφάσεις που δεν ανταποκρίνονται στη βούληση της βάσης, υπάρχει μετά η αλλαγή όπως λέγεται. Εκείνο είναι ένας νόμιμος τρόπος έκφρασης στη δημοκρατία. Μία ψήφο έχω εγώ, κάθε 3-4 χρόνια, δεν έχω τίποτε άλλο, και καμιά διαμαρτυρία στο δρόμο. Όχι να πάρω το πιστόλι....
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Πρόεδρε, προσπαθούμε να διερευνήσουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μας το είπε εμφανέστατα ότι έγραφαν οι εφημερίδες.....
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Αν θέλετε όμως, θα ήθελα να έρθουμε στην εποχή να δούμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρετε πόσα είπε για την εποχή εκείνη; Τί αναλύσεις έκανε; Θέλετε να διαβάσετε τα πρακτικά να δείτε ότι τα έχει πει όλα;
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Θέλω να ρωτήσω την κα Βρανοπούλου εάν εκείνη την εποχή υπήρχε έντονη αντίδραση από τον Τύπο και από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, απέναντι στη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων. Εσείς το είπατε.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Βεβαίως. Λοιπόν, ο τύπος εκφράζει απόψεις συχνά διαφόρων κομμάτων. Τότε η αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, για να κάνει αντιπολίτευση ήταν εναντίον αυτής της πωλήσεως και γι αυτό το λόγο ο Τύπος που ήταν με το ΠΑΣΟΚ έγραφε εναντίον.
Βεβαίως υποθέτω και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ και η ΑΥΓΗ που δεν τις διαβάζω καθημερινά, αλλά υποθέτω και αυτός ο Τύπος. Ο Τύπος που ήταν προσφιλής στην κυβέρνηση, ήταν υπέρ γιατί ήταν κυβερνητική απόφαση, πράξις της διυπουργικής επιτροπής και ο Βρανόπουλος ήταν εκτελεστικό όργανο. Ανακοίνωσαν την πώληση του ΗΡΑΚΛΗ στο Ζάππειο και είπαν να πάνε τρεις Υπουργοί και όχι ο Βρανόπουλος. Την πώλησε η κυβέρνηση, ο Μάνος, ο Παλαιοκρασσάς και ο Αδριανόπουλος.
Ο καημένος ο Βρανόπουλος, όταν ήταν η χαρά, η πώληση, η πρώτη ιδιωτικοποίηση με επιτυχία που ήταν υπερήφανη η κυβέρνηση της Ν.Δ., δεν είχε κληθεί, γιατί να πάρει μέρος στις δόξες; Δεν είχε κληθεί στο Ζάππειο.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Δεν θέλω να πω ότι έχει την ευθύνη ο Βρανόπουλος, εγώ δεν ξέρω καθόλου πώς έγιναν αυτά τα πράγματα, απλά ρωτώ εάν ήταν από τα άτομα τα οποία θεωρήθηκαν υπεύθυνα, ανεξαρτήτως της ευθύνη που είχε, για μια διαδικασία η οποία ανέτρεπε μια πολιτική, την πολιτική που είχε ακολουθήσει η Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία σ’ αυτά τα ζητήματα. Αυτό ρωτώ. Εάν είχε θεωρηθεί υπεύθυνος και αν αυτή η πολιτική ήταν η πολιτική του κυβερνώντος κόμματος της χώρας.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ως υπεύθυνος έχει και μια αίσθηση κατηγορίας. Ο άντρας μου εξετέλεσε μια κυβερνητική απόφαση, ήταν Διοικητής.......
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εγώ ρωτώ εάν το κοινό αίσθημα, έκρινε, όπως είχε διαμορφωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, εάν ήταν υπέρ εκείνη την περίοδο, ήδη μάλλον τις προηγούμενες δεκαετίες και μέχρι εκείνη την περίοδο ήταν ένα λαϊκό αίτημα, η εθνικοποίηση του πλούτου του εθνικού, το να περιέρχεται στο κράτος, να ανήκει στο δημόσιο η διαχείριση και η ιδιοκτησία του εθνικού πλούτου, των κρίσιμων μονάδων παραγωγής. Υπήρχε ένα τέτοιο πνεύμα και ένα τέτοιο κλίμα;
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Το ΠΑΣΟΚ όπως είπα πριν, δεν το πίστευε. ¶λλαξαν τα πράγματα, η Ν.Δ. ήρθε στα πράγματα, το οποίο σημαίνει ότι έχει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού καλώς ή κακώς η κυβέρνηση και ο λαός, η κοινή γνώμη, η πλειοψηφία, ψηφίζει μια νέα κυβέρνηση για να πραγματοποιήσει τους πολιτικούς της στόχους. Η Ν.Δ. βγήκε και πήρε την πλειοψηφία.....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μήπως να πάμε και για ψήφο εμπιστοσύνης εδώ μέσα; Σας παρακαλώ πολύ. Δε θέλουμε τέτοιες αναλύσεις εμείς. Εσείς νομίζετε ότι μπορεί να δικαιολογήσει η οποιαδήποτε άποψη του κ. Βρανόπουλου ή έστω μία εκτελεστική όπως λέει η κυρία, ή η αποφασιστική συμβολή του πάνω στις ιδιωτικοποιήσεις, αν μπορεί να δικαιολογήσει να πάρουμε ένα πιστόλι να σκοτώσουμε.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Πρόεδρε επιτρέψτε μου να αντιδράσω έντονα και με αγανάκτηση σ’ αυτό που λέτε. Δεν σας είπα αυτό. Επιτρέψτε μου να αγανακτώ, μου έχετε ξαναπροσάψει αυτή τη μομφή και σας έχω ξανά απαντήσει ότι άλλο δικαιολογώ και άλλο αιτιολογώ σ’ ένα Δικαστήριο, αναζητώ τα κίνητρα σε ένα Δικαστήρια.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα τα κίνητρα ποια θα ήταν ήταν; Αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις δεν ήταν τα κίνητρα; Η κυρία νομίζω το είπε.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν ήταν παρούσα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Την ώρα που ήμουν εδώ, είχα την αίσθηση ότι η κα Βρανοπούλου την απέδωσε σε αυτούς που σκότωσαν τον σύζυγό της, το ότι το έκαναν για μία εφήμερη δόξα.
Σ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ανέλυσα την προκήρυξη.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε Πρόεδρε είπα, είμαι τρία λεπτά στην αίθουσα κατά την κατάθεση της κας Βρανοπούλου, άκουσα κάποια πράγματα και είχα λόγο να ρωτήσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχατε λόγο, αλλά ελέχθησαν.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: ΟΙ τελευταίες της όμως διατυπώσεις, νομίζω ότι έτειναν να αναιρέσουν το περιεχόμενο της προηγούμενης, προφανώς, όπως μου την εξηγείτε τώρα, κατάθεσή της.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτά λέει η μάρτυς, είτε αναιρεί είτε δεν αναιρεί. Δικαίωμά της, θα τα σχολιάσετε. Εσείς κάντε ερωτήσεις. Μπορείτε να σχολιάσετε μετά την αποχώρηση της μάρτυρος. Τώρα δε μπορείτε να τη σχολιάζετε και να της λέτε ότι λέει πράγματα αντιφατικά ή δε λέει. Αυτό είναι δικαίωμά της.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Όχι, νομίζω ότι δε λέει πράγματα αντιφατικά. Ζητώ συγνώμη και πάλι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τον κ. Θωμά Σερίφη παρακαλώ. Ήσαστε εκεί, στον τόπο της δολοφονίας;
Θ. ΣΕΡΙΦΗΣ: Δεν ήμουν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχει απαλλακτικό βούλευμα σε αυτό; Εγώ δεν τον έχω γράψει εδώ πέρα ως συμμέτοχο διότι είναι απαλλακτικό το βούλευμα.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ: Κύριε Πρόεδρε συγνώμη, η ερώτηση αν ήταν παρών στη δολοφονία είναι ερώτηση που βγαίνει από τα στοιχεία που υπάρχουν στη δικογραφία; Για το Θεό.... Δημιουργούνται εντυπώσεις κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπαμε, δεν κατηγορείται ο άνθρωπος και έχει απαλλαγεί με το βούλευμα. Δεν δημιουργούνται εντυπώσεις τόσο εύκολα όσο νομίζετε.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εάν κ. Πρόεδρε δείτε τη δικογραφία θα δείτε ότι ο μάρτυρας τον αναγνώρισε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προχωρούμε. Παρακαλώ να έρθει η κα Μαρίνα Ιφιγένεια Βρανοπούλου. Είστε θυγατέρα, τότε ήσαστε πολύ μικρό κοριτσάκι....
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ήμουν 11 χρονών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πηγαίνατε στο σχολείο;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι. Στην ΣΤ’ Δημοτικού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σε ποιο σχολείο;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Στο κολέγιο Αθηνών.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχατε φύγει για το σχολείο εκείνη την ημέρα; Ήταν καθημερινή.
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, Δευτέρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχατε φύγει νωρίτερα από το μπαμπά σας
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μετά;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν είμαι σίγουρη, δε θυμάμαι ακριβώς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πείτε μου, πώς ζήσατε εσείς τα γεγονότα εκείνη την εποχή; Ό,τι θυμάστε από την παιδική σας μνήμη.
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Θυμάμαι την προηγούμενη ημέρα που καθόμουν με τον πατέρα μου, είχα αγώνες κολύμβησης και είχε έρθει να με δει και μου έλεγε πόσο με αγαπάει και πόσο καλά είμαστε. Την επόμενη μέρα ξύπνησα, πήγα στο σχολείο, ήρθε η θεία μου και με πήρε και μου είπε ότι χτύπησαν τον πατέρα μου και από κει και πέρα δεν τον ξαναείδα ποτέ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάθατε πώς έφυγε από τη ζωή;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, το έμαθα, είδα πριν μια εβδομάδα και τη νεκροψία και το πτώμα και τις σφαίρες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα είδατε από τα στοιχεία. Καλά θα κάνατε να μην τα βλέπατε.....
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, καλό θα ήταν.....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάθατε ποιοι τον σκότωσαν; Για ποιο λόγο; Ή δε θέλετε να πείτε κάτι στο Δικαστήριο; Αν θέλετε κάτι να πείτε στο Δικαστήριο πείτε το.
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει λόγος που τον σκότωσαν, ήταν αδικία, ήταν μια τρέλα, δεν ξέρω τί να σας πω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχε επίπτωση πάνω στη δική σας ανάπτυξη;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Εμένα μου έχει αλλάξει τη ζωή αυτό το πράγμα, δεν το καταλαβαίνετε; Ένα παιδί που δεν έχει τον πατέρα του; Πάντα έχω το κενό, εμένα πάντα μου λείπει κάτι. Γι αυτό θα ήθελα να μιλήσω σήμερα. Θέλω να πω ότι, πολλές φορές όταν κάποιος δεν πονάει ο ίδιος, όταν δεν αφορά τον ίδιο ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του, μερικές φορές είναι πιο επιεικής και αυτό το βλέπω από τα Μέσα, απ’ όλους. Θέλω να μην ξεχνάμε τί έγινε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Με τί ασχολείστε εσείς τώρα;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Σπουδάζω στην Αγγλία, Πολιτικές Επιστήμες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σε ποιο Πανεπιστήμιο;
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Στο University College of London.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν έχετε κάτι να πείτε, ό,τι θέλετε εσείς προς το Δικαστήριο.
Μ.-Ι. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Απλά, σας παρακαλώ όποιος φταίει να τιμωρηθεί και να μην είμαστε ούτε επιεικείς ούτε τίποτα. Εγώ δεν έχω τον πατέρα μου κι ένας άνθρωπος αυτή τη στιγμή έχει χαθεί και καθόμαστε και ασχολούμαστε με λεπτομέρειες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Εισαγγελεύς, οι κ.κ. συνάδελφοι... Δεν υπάρχει ερώτηση. Λυπάμαι πάρα πολύ κι εγώ για τον θάνατο του πατέρα σας.
Ο κ. Δημήτριος Βρανόπουλος. Είναι επίσης πολιτικώς ενάγων. Τότε πόσων χρονών ήσαστε, με το συμβάν;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Ήμουν 13.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είστε δυο χρόνια μεγαλύτερος από την αδελφή σας. Πηγαίνατε στο Γυμνάσιο;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Β’ Γυμνασίου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο κολέγιο κι εσείς;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Στο κολέγιο κι εγώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκείνη την ημέρα είχατε φύγει πριν από τον πατέρα σας;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, ήταν εξεταστική περίοδος κι εγώ εκείνη την ημέρα δεν είχα εξετάσεις και τον είδα να φεύγει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ό,τι θυμάστε με τη μνήμη σας εκείνης της εποχής, την παιδική και όπως όλα αυτά τα χρόνια έγιναν νοητικές διεργασίες στο μυαλό σας, προσπαθήστε να αναπλάσετε το συμβάν όπως το ζήσατε.
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Όπως σας είπα, είχαμε εξετάσεις. Ευτυχώς ή δυστυχώς ήμουν στο σπίτι εκείνη την ημέρα και τον αποχαιρέτισα. Τον ρώτησα τι ώρα θα γυρίσει, μου είπε αργότερα. Έτρεξα πίσω του και τον ρώτησα τι ώρα ακριβώς, είπε κατά τις 6 και δεν τον ξαναείδα ποτέ.
Ήμουν πολύ μικρός πια και τότε και τώρα δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό το πολυπόθητο γιατί. Γιατί άμα έχει πεθάνει από κάποιο ατύχημα τότε λες το ήθελε η φύση, άμα έχει κάποια αρρώστια το δικαιολογείς και λες ο Θεός, κάπως το εξηγείς. Ενώ τώρα λες ότι κάποιος αποφάσισε να τον σκοτώσει.
Όταν ήμουν μικρός ένιωθα στην αρχή και λίγο ντροπή και έλεγα «γιατί κάποιος να τον σκοτώσει; Ίσως έκανε κάτι κακό ο μπαμπάς. Ο μπαμπάς ήταν κακός άνθρωπος, κάτι έκανε›. Και τώρα μεγάλωσα και ακούω και διαβάζω μόνο τα καλύτερα. Γράφουν, μιλάνε ακόμα γι’ αυτόν μετά από 10 χρόνια.
Τώρα δουλεύω κι εγώ σε μια Τράπεζα. Όλοι ακόμα μιλάνε. Και δεν μπόρεσα να καταλάβω από τη στιγμή που δεν έκανε κάτι κακό και ήταν φοβερός πατέρας και ένας επαγγελματίας, έλεγα δεν έκανε κάτι λάθος και γιατί τον σκότωσαν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας στοίχισε πάρα πολύ; Πως μεγαλώσατε χωρίς τον πατέρα σας;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτό το γιατί. Λες ότι ίσως όλη η κοινωνία δεν συμφωνεί και είναι εναντίον και δεν το καταλαβαίνει, αλλά αυτοί ίσως είχαν κάποια λογική. Ας προσπαθήσω να καταλάβω τουλάχιστον αυτή τη λογική, τι σκεφτόντουσαν εκείνοι οι άνθρωποι. Είπα να διαβάσω κι εγώ την προκήρυξη, να δω και τι λέει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τώρα με την ωριμότητα τη μεγαλύτερη που έχετε, νέος άνθρωπος βέβαια είστε, αλλά μου φαίνεται ότι εργάζεστε πλέον απ’ ότι άκουσα.
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Εργάζομαι, ναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπατε τραπεζικός.
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως. Όσο μπορώ να είμαι τραπεζικός στα 23 μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχετε σπουδάσει οικονομικά δηλαδή.
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Βεβαίως, ναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Την ξαναδιαβάσατε την προκήρυξη ?
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Διάβασα την προκήρυξη και λέει αηδίες. Δεν μπορώ να διανοηθώ. Ίσως τότε αυτά τα πράγματα δεν είχαν μπει ακόμα στην κοινωνία, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν ήταν μεγάλο πράγμα. Τώρα είναι αδιανόητο να θεωρείται η ιδιωτικοποίηση κακό πράγμα, εθνικό ξεπούλημα και τέτοια. Είναι τρελό.
Βλέπουμε τόσα παραδείγματα παγκοσμίως και στην Ελλάδα έχουν γίνει τόσες ιδιωτικοποιήσεις και ξέρουμε ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Ίσως τότε να ήταν αλλιώς, να μη το καταλάβαιναν οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω.
Μετά η προκήρυξη έλεγε για μίζες, έλεγε για σπίτια και άλλες κουταμάρες που δεν εξηγούνται. Τότε σκέφτηκα ότι ίσως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που δεν μπορούσαν να γράψουν. Αυτά που έγραψαν είναι αηδίες, αλλά ίσως κάτι άλλο.
Αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο, γιατί το να σκοτώσεις τον Βρανόπουλο επειδή είναι εύκολο, αυτό δεν το θεωρώ λόγο. Όπως φάνηκε, κάποιοι γελοίοι μπορούν να σκοτώσουν οποιονδήποτε. Και νομίζω δυστυχώς ότι εγώ από αυτή τη δίκη αυτό ζητάω.
Να αλλάξουν τα πράγματα δεν γίνεται, να ξαναέχω τον πατέρα μου δεν γίνεται. Ίσως να απαντηθεί το γιατί. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα γίνει γιατί απ’ ότι βλέπουμε είναι πολύ δειλοί έστω και τόσα χρόνια να το παραδεχτούν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς ποιο λέτε να είναι το γιατί; Κατά την δική τους αντίληψη, γιατί βέβαια δεν λέω αν εγκρίνετε εσείς αυτό το σκεπτικό τους ή την αιτιολογία όπως λέει η κα Κούρτοβικ. Όχι την δικαιολόγηση, αλλά την αιτιολόγηση.
Εμείς σκοτώνουμε τον Α γι’ αυτόν και γι‘ αυτόν τον λόγο. Αυτό είναι μια αιτιολογία. Δικαιολογία βέβαια είναι διότι έχουμε δίκιο και καλά κάναμε και τον σκοτώσαμε. Αυτό δεν μπορεί να το πει εύκολα κανένας βέβαια, αλλά το πρώτο εμείς τον σκοτώσαμε γι’ αυτό και γι’ αυτό, τι καταλαβαίνετε εσείς;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Σας είπα, προσπάθησα να καταλάβω τι σκεφτόντουσαν αυτοί, γιατί τον σκότωσαν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διαφωνούσαν δηλαδή με τις ιδιωτικοποιήσεις;
Δ. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Δυστυχώς το μόνο πράγμα που έχουμε είναι αυτή η προκήρυξη τους, η οποία δεν λέει τίποτα. Δεν λέει τίποτα, που να στέκει σήμερα, που να αποδείχτηκαν όλα εντάξει, καμιά κατηγορία για τίποτα, οπότε κάτι άλλο ή ήταν αυτό που είπα, εύκολο.
Ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο, εκείνη την εποχή τα κατάφεραν, όπως έγραφαν στην προκήρυξη προσπάθησαν αρκετές φορές. Κάποια μέρα που ήταν εύκολο, έγινε. Δεν είναι δύσκολο να δολοφονήσεις κάποιον.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ασφαλώς, απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα έτσι είναι. Μια μικρή ζούγκλα είναι η κοινωνία με τους κανόνες βέβαια κάπως που έχουμε φτιάξει εμείς για να τον εξανθρωπίσουμε, αλλά δεν έχει ξεφύγει πάρα πολύ. Γενικά, δεν εννοώ μόνο τις συμπεριφορές αυτού του είδους. Και άλλες συμπεριφορές μας προσεγγίζουν λίγο προς τον πρωτογονισμό και τη ζούγκλα.
Ο κ. Εισαγγελεύ, οι κύριοι συνάδελφοι; Δεν υπάρχει ερώτηση. Εκφράζω τη λύπη μου κι εγώ.
Ο κ. Νικόλαος Γρίσπος. Πολιτική Αγωγή. Είναι ο έτερος εναντίον του που εστράφη η πράξη εν αποπείρα κατά την κατηγορία. Χωρίς να ορκιστείτε. Προσπαθήστε να θυμηθείτε τα περιστατικά όπως συνέβησαν. Θα τα ήθελα όσο μπορείτε πιο αυθεντικά να μας τα πείτε.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ήμουν υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ήσασταν δηλαδή Αστυνομία κλπ.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Όχι. Και ήμουν οδηγός και στην προηγούμενη Διοίκηση στον κ. Γερμίδη και μετά στον κ. Βρανόπουλο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο προηγούμενος ήταν ο κ. Γερμίδης, μετά ήταν ο κ. Βρανόπουλος.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Και παρέμεινα οδηγός. Στην αρχή ήμουν στο συνοδευτικό αυτοκίνητο και μετά πέρασα στο μπροστά αυτοκίνητο. Όσο ήμαστε στην Τράπεζα, είχαμε κάποια αυξημένα μέτρα, είχαμε ασφάλεια περισσότερη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Δηλαδή είχαμε και συνοδευτικό και μηχανή. Στην αρχή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Οπότε είχατε κάποια κάλυψη.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Και ανά περιόδους ερχόντουσαν και από την Αντιτρομοκρατική, ερχόντουσαν και από το επιτόπιο Τμήμα. Στα χρόνια που πέρασαν, λίγο – λίγο αφαιρούνταν και είχαμε μείνει ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από πότε σταμάτησε να είναι Διοικητής;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Στις εκλογές του ’93 τον Οκτώβριο άλλαξε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον Οκτώβριο του ’93, δηλαδή λίγο καιρό πριν. Από κείνη τη στιγμή και μετά ?
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Φύγαμε οι δυο μας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πηγαίνατε οι δυο σας. Το αυτοκίνητο τίνος ήταν;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Της Τράπεζας. Ήταν ένα θωρακισμένο BMW, το οποίο το είχαν και προηγούμενοι Διοικητές.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό με το οποίο τον μεταφέρατε εκείνη την ημέρα;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μάλιστα, πάντα. Αυτό μου έδωσαν όταν έφυγα από την Τράπεζα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κι εσείς παρ’ ότι δεν ήταν πια Διοικητής ήσασταν δίπλα του.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Η Τράπεζα μου είπε να πάρω το αυτοκίνητο ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχατε εντολή από την Τράπεζα και πηγαίνατε μαζί.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μάλιστα. Κάθε μέρα έκανα το δρομολόγιο ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ασκούσε το λειτούργημα του δικηγόρου;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μετά που έφυγε από τη Τράπεζα, πηγαίναμε στο γραφείο του καθημερινά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχε δικηγορικό γραφείο μας είπε η σύζυγος του, έτσι δεν είναι;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μάλιστα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον πηγαίνατε λοιπόν. Το οποίο πόσο μακριά ήταν;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Από τη Φιλοθέη κατέβαινα στη Σόλωνος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στη Φιλοθέη ήταν η κατοικία του;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μάλιστα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Φιλοθέη – Σόλωνος. Σόλωνος πόσο ψηλά;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Στο 39. Είναι μεταξύ Αμερικής και Ομήρου. Κάθε πρωί ανέβαινα στη Φιλοθέη, τον έπαιρνα περίπου την ίδια ώρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πήγατε λοιπόν μαζί εκείνο το πρωί. Τι ώρα τον πήρατε από το σπίτι του;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Γύρω στις 8:45.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και φτάσατε;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: 09:05, 09:10. Ένα τέταρτο, 20 λεπτά περίπου. Πάντοτε άλλαζα κάποια δρομολόγια κι έτσι δεν είχα τον ίδιο χρόνο. ¶λλαζα διαδρομές συνήθως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν βαριέσαι, απεδείχθη ότι κι αυτά ? Τέλος πάντων. Από δω δηλαδή απ’ ότι βλέπω.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Κατέβηκα θυμάμαι την Ιπποκράτους, μπήκα στη Σκουφά και κατέβηκα την Ομήρου. Φτάνοντας στο φανάρι της Ομήρου, με πιάνει κόκκινο. ¶νοιξε την πόρτα και κατέβηκε. Περνάω απέναντι. Κατά σύμπτωση βρήκα θέση αριστερά, Ομήρου και Σόλωνος.
Κλείδωσα το αυτοκίνητο, γιατί ενώ δεν τον συνόδευα γιατί ήμουν οδηγός, για κάποια δουλειά που με ήθελε μου λέει «έλα μέσα να σου δώσω κάτι›. Όντως. Αλλά έτυχα και βρήκα και παρκάρισα και τον πρόλαβα στα μισά της διαδρομής που πήγαινε με τα πόδια.
Φτάνοντας πίσω του, προχωρούσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Με το που φτάνουμε στην είσοδο, μπροστά εκείνος, πίσω δεξιά λίγο εγώ. Έχει και μια κολώνα για να μπεις μέσα στην είσοδο. Μπαίνοντας μέσα στην είσοδο άρχισαν οι πυροβολισμοί. Δεν είχε φτάσει το κεφαλόσκαλο της εισόδου. Δεν είχα καμία οπτική επαφή, δεν είδα τίποτα, ούτε τους πυροβολισμούς που έπεσαν και δεν ήξερα από πού ερχόντουσαν.
Στο σκύψιμο που έκανε από τους πυροβολισμούς, πήγα να χωθώ κι εγώ μέσα στην είσοδο για να καλυφθώ κάπου και βρέθηκα μπροστά σε κάποιον κύριο με ένα πιστόλι παρατεταμένο. Το γύρισε και πάνω μου.
Έσκυψα κατ’ ευθείαν κάτω, γονάτισα και προσπάθησα να σπρώξω το χέρι του, να αποφύγω ό,τι μπορούσα. Με πυροβόλησε φυσικά και μένα και δεν ήταν τυχαίο, γιατί απλούστατα όπως γονάτισα γύρισε τον καρπό και με πυροβόλησε στο στήθος. Μπορούσε να με κλωτσήσει, μπορούσε να με απειλήσει απλώς και μόνο. Ούτε όπλο κράταγα, τίποτα. Δεν είχα τίποτα να τον απειλήσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήσασταν άοπλος εσείς τελικώς;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ναι. Δεν ήμουν συνοδός. Να το έχω στο αυτοκίνητο να το κάνω τι; Δεν ωφελούσε. Και το είχαμε συζητήσει και με τον συχωρεμένο τον Βρανόπουλο. Ήταν άσκοπο να κουβαλάω ένα όπλο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και λέει «όχι, δεν θέλω όπλο›.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ναι, γιατί πήγαινα σε κάποιες δουλειές που δεν ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ούτε κι ο ίδιος είχε όπλο.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ούτε ο ίδιος. Κυκλοφορούσα στην Αθήνα που δεν είχα τέτοιο δικαίωμα να κυκλοφορώ μόνος μου μ’ ένα όπλο στο κέντρο της Αθήνας. Έγραφε πάνω η άδεια οπλοφορίας μου ότι ήταν για τον Διοικητή της Εθνικής Τραπέζης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ένα λεπτό να γυρίσουμε λίγο πιο πίσω. Σας είχε πει ποτέ ότι «μας απειλούν κ. Γρίσπο, πρέπει να προσέχουμε, πρέπει να φυλαγόμαστε›;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μιλάμε από την περίοδο που έχουμε φύγει πλέον από την Τράπεζα. Μάλιστα ρώτησα και κάποια φορά όταν φύγαμε από την Τράπεζα μαζί «έτσι οι δυο μας θα είμαστε, δεν θα έχουμε κάποια βοήθεια, κάποιον άνθρωπο;› «Όλα θα τακτοποιηθούν› μου λέει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πιο πριν υπήρχαν απειλές;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Απ’ ότι έμαθα, ποτέ από τον ίδιον, αλλά από τον συνοδό που είχαμε και κάποιον που υπήρχε στην Τράπεζα, υπήρχαν. Αλλά βέβαια δεν ήταν ποτέ τρομοκρατημένος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ένας που θέλει να σκοτώσει κάποιον τώρα χρειάζεται να πάει να του κάνει απειλές για να κάθεται να φυλάγεται κιόλας; Καμιά φορά οι απειλές είναι και από τρίτα πρόσωπα για να σου δείξουν ότι είναι απαραίτητο να σε φυλάνε μερικοί.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Και κατά τη διάρκεια που ήμασταν μαζί, κυκλοφορούσε με τα πόδια, ελεύθερος, χωρίς να έχει κανένα φόβο, δεν ζήταγε κάποια συνοδεία στον δρόμο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήταν ελεύθερα, όπου θέλετε κύριε βαράτε με. Δεν φοβόταν δηλαδή.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Όχι. Απ’ ότι μου είπε μια φορά «δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, δεν έχω κάνει κάτι κακό›. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για κάτι κακό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η νοοτροπία βέβαια αποδεικνύεται ανεπιτυχής. Τέλος πάντων. Πέστε μου τι έγινε μετά.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Πυροβολήθηκε ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσες φορές ακούσατε να πυροβολούν;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Γύρω στις 4-5 πρέπει να έπεσαν στον συχωρεμένο τον Βρανόπουλο και μία σε μένα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μετά ταύτα τι έγινε; Το άτομο που σας πυροβόλησε ήταν το ίδιο που πυροβόλησε τον αείμνηστο Βρανόπουλο;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Το ίδιο άτομο ήταν σίγουρα. Δεν υπήρχε άλλος μπροστά μας. μπροστά μου τουλάχιστον, εκεί που μπορούσα να ελέγχω.
Το μόνο που κατάφερα, γιατί όπως καταλαβαίνετε αυτά είναι δευτερόλεπτα που γίνεται, δεν υπάρχει χρονικό διάστημα να κάτσεις να δεις τον άλλον και να τον μελετήσεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είδατε το πρόσωπο του;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Όχι, είδα τη φιγούρα του. Είδα το σχέδιο των μαλλιών του, ότι είχαν μια χωρίστρα έντονη, μελαψός, με ένα μουστάκι, αλλά δεν πρόλαβα να ασχοληθώ με μάτια, πρόσωπο, να μου θυμίζει κάτι. Ήταν συγκεχυμένο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν μπορείτε λοιπόν να αναγνωρίσετε κάποιον σε εκείνον ο οποίος σας πυροβόλησε εσάς και ενδεχομένως να ήταν το ίδιο πρόσωπο.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Το ίδιο πρόσωπο ήταν σίγουρα. Αυτό είναι δεδομένο, γιατί ήταν η τελευταία σφαίρα που έφαγα και ήταν ο μοναδικός μπροστά μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι όπλο ήταν ξέρετε;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: 45άρι. Και μάλιστα το ξέρω γιατί ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσες σφαίρες έχει το 45άρι;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: 6 και μία που παίρνει στη θαλάμη 7.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρω ότι βαστάμε, με το κρακ βάζουμε τώρα τη μία και μετά πετάμε την γεμιστήρα ή έτσι;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Έτσι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν πιστεύω να τα άλλαξαν τα πράγματα. Τα είχαμε παλιά στο Στρατό.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Και η τελευταία, έμεινε πίσω το κλείστρο την ώρα που με πυροβόλησε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: 7 λοιπόν. Και είναι μερικά που παίρνουν και παραπάνω λέτε.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Βεβαίως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξέρω τούτο εδώ. Αυτό νομίζω 9 παίρνει. Καλά θα τα δούμε.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μετά τον πυροβολισμό έπεσα προς τα πίσω κατά κάποιο τρόπο. Έφυγε προς τα πάνω προς τη Σόλωνος, προς τη πλατεία Κολωνακίου, χωρίς να πάω εγώ από το παράθυρο ...
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς που να πάτε με μια σφαίρα μέσα σας;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Απλώς άνοιξα την πόρτα, φώναξα βοήθεια και πήγα πάνω από το θύμα πλέον σαν υποστήριξη κι εγώ ότι μπορώ. «κάνε κουράγιο, θα μας πάνε›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ζούσε εκείνη την ώρα;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ναι, ακόμα ζούσε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας μίλησε;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Δεν μπορούσε να πει πολλά. Γιατί, την μητέρα του, τα γνωστά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι έλεγε;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Τη μητέρα του ζητούσε. Ο κάθε άνθρωπος όταν φτάνει σ’ εκείνη την στιγμή ? Τον κράτησα όσο μπορούσα. Πλέον μετά ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ζούσε τότε απ’ ότι μας είπε η μητέρα του.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για τον πατέρα του είχε πει ότι είχε πάθει κάποια προσβολή. Τέλος πάντων.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Από κει και πέρα μας πήραν με κάποιο ταξί. Εγώ τουλάχιστον για τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι και πολλά εξαιτίας από το αίμα που έχανα κι εγώ, να καταλαβαίνω και να μην καταλαβαίνω. Με έβαλαν σ’ ένα ταξί. Θυμάμαι ήταν ο ταξιτζής και μια κυρία μέσα ξανθιά, που μπορούσα να δω από το πίσω κάθισμα που με ξάπλωσαν. Με πήγαν στο ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκεί υποβληθήκατε σε εγχείρηση και αφαίρεση ?
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Βεβαίως. Τον πνεύμονα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το βλήμα είχε μείνει μέσα;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Όχι, είχε βγει. Βγήκε από τη θηλή και βγήκε απ το 11ο πλευρό από κάτω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχε διατρήσει τον πνεύμονα;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Ναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προς το μέρος ήταν το αριστερό;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Το αριστερό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πως δεν σας χτύπησε στην καρδιά;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Μα ήταν πολύ εύκολα. Πιστεύω ότι ήταν τόσο κοντά, ώστε η σφαίρα δεν είχε πάρει τη φορά γιατί ήταν διατρητικές και του κ. Βρανόπουλου και άνοιγαν. Αλλά ήταν τόσο κοντά που πλέον δεν άνοιξε και βγήκε απλώς πίσω. Γιατί αν άνοιγε, θα τα έκοβε όλα μέσα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν άνοιγε, βέβαια θα τα έκοβε όλα. Σας σημάδεψε προς αυτό το μέρος για να σας σκοτώσει ή απλώς ήθελε να σας τραυματίσει;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Στο στήθος για τραυματισμό δεν νομίζω. Θα μπορούσε να με χτυπήσει στα πόδια, θα μπορούσε να με κλωτσήσει και να φύγει, δεν θα ακολουθούσα. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο να με απειλεί ? Εκεί προσπαθούσα τελευταία στιγμή ό,τι μπορώ να κάνω και για τους δύο μας. Ήταν η απειλή μπροστά μου, το όπλο ήταν μπροστά μου, δεν ήταν κάπου αλλού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρετε γιατί ήθελε να σας σκοτώσει ή να σας εκφοβίσει ή να σας τραυματίσει;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Έτσι πιστεύω. Και από αυτά που είχα ακούσει μέχρι τώρα, πακέτο όλοι πήγαιναν. Δεν είχε να αφήσουν κανέναν. Όλοι οι οδηγοί πήγαιναν μαζί. Αν ήθελαν να μη με σκοτώσουν, θα μπορούσαν να μην την έκαναν την ημέρα εκείνη που τυχαίως βρέθηκα και δεν ήμουν. Να έκαναν κάποια άλλη μέρα τη δολοφονία ίσως. Δεν ενδιέφερε δηλαδή αν ήμουν ή δεν ήμουν. Έπρεπε να τελειώσει η υπόθεση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρετε ποιος ήταν αυτός που πυροβόλησε;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Δεν ξέρω. Αν τον αναγνώριζα θα μπορούσα να πω. Από τη στιγμή που δεν έχω δει κάτι ιδιαίτερα ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάντως ο στόχος τους πρέπει να ήταν βέβαια ο κ. Βρανόπουλος.
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Βεβαίως. Απλώς βρέθηκα στη μέση. Μπορούσα να τους χαλάσω τα σχέδια ίσως με τον τρόπο που νόμιζαν και με τελείωσαν και μένα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μόνο γι’ αυτό ήρθαν σ’ εσάς;
Ν. ΓΡΙΣΠΟΣ: Δεν νομίζω ότι μπορούσαν από μένα να έχουν κάτι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είχαν κανένα λόγο ειδικά να χτυπήσουν εσάς.