ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Σας εκάλεσα «αξιοτίμους›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Μυλωνά, επειδή είστε νεότερος και μπορεί να μην έχετε προβλήματα υγείας, μην αποκτήσετε από τώρα. Μαλακά τα πράγματα. Δεν είπε ότι αναφέρεται σε εσάς. Απεναντίας είναι μια γενική κρίση, την οποία ασφαλώς την υιοθετείτε και την υπογράφετε όλοι, έτσι δεν είναι;
Ι. ΜΥΛΩΝΑΣ: Δε μπορώ να δεχθώ ότι είναι απερίσκεπτη η υπεράσπιση, ότι δε σέβεται τη Δημοκρατία, ότι επιφέρει κίνδυνο στην ορθή διεξαγωγή της δίκης. Είναι απαράδεκτα πράγματα να λέγονται αυτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπε τέτοιο πράγμα ο κ. Εισαγγελεύ και δεν το κατάλαβα;
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Μπορούμε να πάρουμε κι εμείς το λόγο συντόμως;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας παρακαλώ, έχουμε μια διαδικασία τεράστια.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Με θίγει προσωπικά κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας είπα πάλι, ότι δεν θίγει τους συνηγόρους, το εδήλωσε ο κ. Εισαγγελεύς. «Τους αξιοτίμους συνηγόρους› είπε, δεν είπε ούτε καν συνηγόρους, «τους αξιοτίμους›. Αυτά τα υπογράφει ο καθένας μας εδώ μέσα που είπε ο κ. Εισαγγελεύς. Αλίμονο εάν δεν είναι έτσι. Για την υπόθεση ήθελε να πει ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη πρέπει να λάμψει σε αυτή την αίθουσα κτλ.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Και ότι «η υπεράσπιση θέτει σε κίνδυνο τη διεξαγωγή της δίκης›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπατε τέτοιο πράγμα κ. Εισαγγελεύ; Κύριε Αγιοστρατίτη πώς το καταλάβατε εσείς; Πείτε δυο λόγια σας παρακαλώ. Και παρακαλώ, άλλη φορά δεν πρέπει να λέμε τίποτε άλλο εκτός από τούτη την ουσία της δίκης. Έχουμε απόδειξη εμείς τώρα, βρισκόμαστε στο στάδιο των αποδείξεων. Στις αγορεύσεις ό,τι θέλουμε να λέμε. Παρακαλώ όλους τους παράγοντες, δε μου χρειάζονται εμένα αυτά. Δε μου χρειάζονται καθόλου. Είδατε, παρακωλύεται η δίκη, πυροδοτεί άλλες εκρήξεις που δεν μου χρειάζονται. Ή θα κάνουμε την δίκη ή δεν θα την κάνουμε. Έχουμε πολυτέλεια χρόνου νομίζετε;
Γ. ΑΓΙΟΣΤΡΑΤΙΤΗΣ: Πιστεύω ότι εκφράζω και όλους τους συναδέλφους, νομίζω ότι αφορμή για όσα διετύπωσε ο κ. Εισαγγελέας απετέλεσε ο δικός μου σχολιασμός για την συγκεκριμένη μάρτυρα, την κα Γεννηματά. Εγώ θέλω να επαναλάβω ότι όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι οι συνάδελφοι, φροντίδα τους πρώτη έχουν να διαφυλάξουν και τους θεσμούς και τη δικαιοσύνη. Αν υπάρχουν κάποιες παρεκτροπές από οποιαδήποτε πλευρά και στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ προσωπικά έχω την άποψη ότι υπήρξε μία μεθόδευση σ’ αυτό το θέμα των αναγνωρίσεων, δε σημαίνει ότι ούτε τη Δημοκρατία θέλουμε να πλήξουμε ούτε οτιδήποτε άλλο.
Αγώνες έχουμε κάνει για να διαφυλάξουμε εμείς αυτούς τους θεσμού και ιδιαίτερα το θεσμό της δικαιοσύνης. Νομίζω ότι αν ερμηνεύθηκαν κάποια πράγματα εσφαλμένα δεν πρέπει να συνεχισθεί το θέμα. Ούτε αν ερμηνεύθηκαν διάφορες δικές μου απόψεις, ούτε του κ. Εισαγγελέως, ο οποίος πιστεύω με το πάθος που τον διακρίνει, ίσως υπερέβαλλε και θεωρήθηκε ότι αυτά τα πράγματα αφορούν τους δικηγόρους. Νομίζω ότι δόθηκαν οι διευκρινίσεις. Πιστεύω ότι και οι δύο πλευρές για το ίδιο πράγμα πονάμε, για τη σωστή απονομή της δικαιοσύνης και παρακαλώ αυτό το θέμα να τελειώσει, να προχωρήσουμε στους παραπέρα μάρτυρες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Γεωργίου θέλετε να πείτε κι εσείς δυο λόγια.
Σ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ: Δε ζητώ τον λόγο να πω ότι ο κ. Εισαγγελεύς έθιξε αυτή την πλευρά, εγώ ζητώ το λόγο για να πω και για να δείτε πόσο σημαντικό είναι και πόσο ανακύπτει το θέμα που είχε τεθεί από αυτή την πλευρά, της χρήσης των προανακριτικών απολογιών. Γίνεται μία συστηματική επίθεση από πλευράς υπεράσπισης κατά των μαρτύρων. Η συστηματική δε επίθεση γίνεται κατ’ αυτών των μαρτύρων οι οποίοι έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν.
Και βέβαια η χρήση των προανακριτικών απολογιών την οποία το Δικαστήριό σας δεν επέτρεψε και είναι πολύ αργά για να επιτρέψει πλέον, πιστεύω ότι θα έθετε μία βάση για να δούμε και την αξιοπιστία τους, για να δούμε και τί λένε οι μάρτυρες, για να μαζευτούν και ορισμένα πράγματα που έχουν πει οι κατηγορούμενοι και τώρα θέλουν να τα πάρουν πίσω....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν γίνεται κάθε μέρα χρήση κ. Γεωργίου; Δεν έχουμε δικαίωμα και είπαμε να τις αναγνώσουμε σ’ αυτό το σημείο είπαμε.
Σ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ: Να αναγνώσουμε όχι, αλλά να διασταυρώσουμε τις προανακριτικές απολογίες με τις μαρτυρικές καταθέσεις και να δούμε εάν κάποιοι άλλοι μεθοδευμένα ομολόγησαν πράγματα με συνεννοήση με άλλα κέντρα πέραν της προδικασίας, πέραν των διωκτικών αρχών και πέραν της ανακρίσεως και σερβίρουν αυτά που σερβίρονται εδώ και φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
Ι. ΜΥΛΩΝΑΣ: Δε μπορώ να δεχθώ ότι γίνεται επίθεση εκ μέρους των συνηγόρων υπεράσπισης, γιατί ο ομιλών ήταν που επί 20’ και παραπάνω, έκανε ερωτήσεις στην κα μάρτυρα και σχολίαζε. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι έκανα επίθεση στην μάρτυρα. παρακαλώ να ανακαλέσει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αρκετά. Εσείς κ. Ευαγγελάτε δυο λόγια μονάχα για να προχωρήσουμε στη διαδικασία.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, θέλω να επισημάνω τρία πράγματα. Πρώτον, μου κάνει εντύπωση -και δεν αποτελεί κανέναν υπαινιγμό- αλλά τουλάχιστον γνωρίζω ότι η χρήση του άρθρου 358 δεν είναι δυνατόν παρά να περιορίζεται μέσα στα όρια της διαγνωστικής διαδικασίας στα οποία περιορίζεται και το Δικαστήριό σας τις επισημάνσεις και παρατηρήσεις οι οποίες δεν μπορεί να μεταβάλλονται σε αγορεύσεις. Διότι γεννάται το ερώτημα: όταν θα έρθει η ώρα της αγόρευσης, τότε δεν ξέρω αν θα έχουμε κάτι να πούμε, αλλά εν πάση περιπτώσει.
Όταν θα έρθει η σειρά μας για να κάνουμε τις παρατηρήσεις μας στις υποθέσεις αυτές?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα τα πείτε και θα σας ακούσουμε με μεγάλη προσοχή.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Δεν έχω καμία αγωνία αν θα τα πούμε ή όχι, εμείς τουλάχιστον θα περιοριστούμε γιατί θέλουμε να βοηθήσουμε την επιτάχυνση της διαδικασίας.
Υπάρχει όμως ένα άλλο θέμα το οποίο για εμένα έχει μεγάλη ευαισθησία. Εστράφησαν εμμέσως πλην σαφώς κατά κάποιας μορφής εμφάνισης τηλεοπτικών δικών από την τηλεόραση. Δεν είναι δυνατόν το Δικαστήριό σας να περιορίσει αυτό, αλλά δεν είναι δυνατό να περιοριστεί και η ελευθερία του Τύπου.
Εκείνο που θέλω να υπομνήσω εγώ προς όλους τους συναδέλφους, είναι ότι πρέπει να σεβαστούμε την απόφαση της Ολομέλειας των Δικηγόρων Συλλόγων στις 15 Απριλίου του 1996 και των περαιτέρω αποφάσεων των Δικηγορικών Συλλόγων.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτά να τα πείτε στον κ. Παξινό.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Θέλω να πω ότι πρέπει να αποφύγουμε τις τηλεοπτικές δίκες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί ο Τύπος να είναι ελεύθερος και να ενεργεί όπως αυτός κρίνει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα είπα. Έκανα μάλιστα και την παρομοίωση. Την ακούσατε: ότι η Δημοκρατία θέλει το φύλακα και ο πιο άγρυπνος φύλακας είναι ο Τύπος.
Είναι η υπόθεση Σιπαχίογλου. Παρακαλείται ο κ. Παντελής Λουδάρος. Έχει διαταχθεί η βίαιη προσαγωγή του κ. μάρτυρα. «Ορκίζομαι να πω την αλήθεια›.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ορκίζομαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μιλάμε για ένα περιστατικό 4/7/94 τι ώρα ήταν, τι ακούσατε, τι είδατε για να μας διαφωτίσετε.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Εγώ είμαι παλαιοπώλης. Έχω 7 παιδιά, 15 εγγόνια και 4 δισέγγονα. Τα λέω όλα αυτά γιατί έχω ταλαιπωρηθεί κ. Πρόεδρε. Είχα το φορτηγάκι φορτωμένο με αντικείμενα, με σαβούρα. Για μια στιγμή, έχουμε μπλοκαριστεί και δεν «κουνάει φύλλο›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σε ποιο μέρος ήσασταν;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Στην παραλία. Στου «ΦΡΑΠΑ› κοντά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο Παλαιό Φάληρο.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ναι. Και έργο να τραβούσαμε, ταινία δηλαδή αυτό δεν θα γινόταν! Έχουμε σταματήσει και δίπλα μου είναι μια ALPHA ROMEO χρώματος βυσσινί. Είναι όλη πάνω στο πεζοδρόμιο και μόνο οι ρόδες είναι κάτω. Εγώ έχω το νου μου τώρα για να ξεκινήσω, γιατί είμαστε μπλοκαρισμένοι.
Για μια στιγμή ακούω ένα μπαμ, όχι περίστροφο. Γυρίζω εγώ φυσιολογικά δεξιά μου και βλέπω ότι έχει σπάσει το τζάμι του συνοδηγού και έχει χώσει το χέρι του και το κεφάλι του ο Τούρκος (μετά που έμαθα ότι είναι Τούρκος) έχει κάνει την κίνηση αυτή, έχει ανοίξει την πόρτα κι αρχίζει και κυλάει και του ρίχνει τέσσερις πέντε. Το χέρι του πήγαινε σαν έμβολο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιος ήταν αυτό;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ένα λεπτό. Είπα στην αρχή ότι το κεφάλι το είχε μέσα, δεν μπορούσε να το έχει έξω και να βαράει. Το είχε μέσα και το χέρι του πήγαινε σαν πιστόνι. Την ώρα που βλέπω εγώ έτσι, λέω «ληστεία γίνεται›. Κατεβαίνω κάτω, ανοίγω την πόρτα, παίρνω στα χέρια μου τον Τούρκο?.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο άνθρωπος που λέτε με το πιστόλι στο χέρι;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ένα λεπτό. Σας τα λέω με τη σειρά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πέστε τα όπως θέλετε, εντάξει δεν σας διακόπτω ξανά
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι δεν κάνουμε τίποτα. Μπράβο.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας παρακαλώ, δεν μου αρέσει να γελοιοποιούμε τη διαδικασία.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν πειράζει ας γελάνε. Ο Τούρκος ήταν τόσο δα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κοντός;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ναι. Δεν είχε ούτε τρίχα ούτε τίποτα. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι τον είχα σαν κούκλα στα χέρια μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πουκάμισο φόραγε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ένα πουκάμισο φορούσε και ήταν ανοιχτός και δεν είχε ούτε μια τρίχα. Σαν νεογέννητο παιδάκι ήταν. Πρώτη φορά είδα δηλαδή τέτοιο κορμί σαν γυναίκα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το εξής και γι’ αυτό τα λέω όλα αυτά. Οι σφαίρες δεν βγήκαν από μπρος. Ο άνθρωπος αυτός, μ’ ένα «γκουφ› άκουσα στα χέρια μου. Για μια στιγμή τελείωσε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξεψύχησε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Βεβαίως. Μου λέει για μια στιγμή ένας «άφησέ τον κάτω γιατί μπορεί να κινδυνεύει›. Αφού τον άφησα κάτω αρχίζω τώρα με τον κύριο. ¶ρχισα με τις? Επιτρέπετε να τα πω;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αστειεύεστε; Όλα θα τα πείτε.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Μπράβο. Του λέω: «Ρε πουστάρα δεν ντρέπεσαι ρε γύφτο να σκοτώσεις τον άνθρωπο; Μωρή κουφάλα του λέω θα πεθάνεις. Γιατί; Τι σου έκανε ο άνθρωπος;›. Αυτός πήγαινε σαν ρομπότ και μου κάνει αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας δείχνει το πιστόλι;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Βεβαίως. Σαν παντόφλα ήταν. Στη γωνία την ώρα που πήγαινα να πιάσω τις σφαίρες, ήταν ένας τύπος κι όλο μου έλεγε «Μη›. Αυτό το «Μη› μου έχει μείνει εμένα. Όλο μη και μη και μη! Στο «Μη› κάνω έτσι και χάθηκε. Νόμιζα ότι ήταν σαν αυτό το έργο που βλέπουμε με τους αγγέλους που εξαφανίζονται. Φώναζα την αστυνομία ένα άγκιστρο να είχα και του πετούσα, τον έπιανες. Στη γωνία ήταν ένα SUZUKI σαραβαλάκι, στο περίπτερο όπως θα τα πει που αυτός τους ξέρει όλους, γιατί εκεί ήταν οι κύριοι και είχαν τσάντες με ρακέτες ότι δήθεν είναι η θάλασσα και θα κάνουν σπορ, εν πάση περιπτώσει. Πηγαίνει, ανοίγει, ήταν άλλοι δύο κι ένας εκείνος τρεις. Ανοίγει δεξιά πίσω, μπαίνει μέσα με κατεύθυνση για Αμφιθέα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι αυτοκίνητο είπαμε ότι ήταν;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: SUZUKI.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ¶σπρο; Μαύρο;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν είδα άσπρο και μαύρο. Εγώ γκάριζα, μετά ήρθε η Αστυνομία, του λέω «σιγά ρε φίλε μην μου ρίξεις και καμιά αδέσποτη εμένα!›
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Του Τούρκου;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Μετά έμαθα για Τούρκο και για 17Ν. Να δω πτώμα εγώ; Δεν ζυγώνω. Ας τραβούσα εγώ με τις πλημμύρες και έχω σώσει κόσμο. Με καταλάβατε; Είχα ένα ψηλό αυτοκίνητο. ¶λλο θέλω να σας πω. Τώρα με αυτό το μαρτύριο που τράβηξα. Κύριε Πρόεδρε, εκτός από αυτά που τραβιόμουν πάνω, τώρα ένα μήνα έρχομαι ο φουκαράς, βενζίνες, και ξέρετε τι γίνεται. Ζούγκλα στο δρόμο!
Χτες κακώς έκανα εγώ που πήρα τη γυναίκα αυτή που έφυγε ύστερα στο αυτοκίνητο. Και άμα μου ‘ρθει καμία αδέσποτη; Εγώ έχω μια μάντρα παιδιά! Ποια είναι εμένα η ασφάλειά μου; Εμένα δεν μου έδωσαν ούτε σφεντόνα. Το μόνο που έλεγα ο φουκαράς ξέρετε τι ήταν; Λέω: «κύριε Αρχηγέ εάν μου βαρούσε θα τρυπούσε το αυτοκίνητο;› λέει «δεν ήταν ο στόχος σε εσένα›.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιος Αρχηγός ήταν αυτός;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν ξέρω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πήγατε σε αυτόν και καταθέσατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Τι λέτε κ. Πρόεδρε; Μήπως με άφησαν; Με πρόσεχαν και στο σπίτι. Σοβαρά μιλάμε; Επιτόπου από εκείνη την ημέρα δεν ξεκόλλησαν. Παρά πλύθηκε το αμάξι και πήγαμε με συμβατικό και με μηχανές και ιστορίες και έτσι κι αλλιώς. Μόνο στο κλαδί δεν βγήκα! Κορόιδο είμαι; Της πιάτσας είμαστε! Να με πιάσουν εμένα και να με στείλουν; Με δίχως κέρδος κέρατα; Γιατί; Σκεφτείτε την ταλαιπωρία. Έφυγα από το ¶νω Καλαμάκι από το Μπραχάμι για να έρθω το πρωί έκανα 3,5 ώρες. Πάνε και τα φερμουίτ, πάω κι εγώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάνε τα φερμουίτ!
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Συγγνώμη αυτό είναι σημαντικό. Εδώ η Αμερική έκανε ολόκληρο πόλεμο?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι μας νοιάζει εμάς;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: ¶λλο λέω. Είναι σημαντικό. Δεν πέρασα κανένα φανάρι ή μου έγραψαν καμιά κλήση. Ας μου δώσουν τα έξοδα. Κι εγώ εντάξει είμαι της πιάτσας δεν έχω ούτε σύνταξη ούτε τίποτα. Κύριε Πρόεδρε να μου δώσουν κάτι, αφού είναι στο χέρι σου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα συμμερίζομαι όλα αυτά.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ό,τι πεις εσύ. ¶μα κάνεις μια έτσι, να δώσει το Δημόσιο. Γιατί άμα λάχει κανένας και τη φέρει του τα δίνουν χοντρά και φεύγει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είμαστε εδώ το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους να βγάζουμε συντάξεις.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Εντάξει κ. Πρόεδρε είσαι ωραίος άνθρωπος και πανέξυπνος. Δεν χρειάζεται να σου πω εγώ τίποτα. Ο,τι νομίζεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ οι δικαστές δεν είναι αν είναι έξυπνοι ή όχι. Εδώ θέλουμε να σας ρωτήσουμε ορισμένα πράγματα. Αυτά εντάξει, ας πούμε τώρα λίγο για την υπόθεση.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ήρθα να βοηθήσω, να βρω και το διάολό μου δηλαδή;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πέστε μου λοιπόν είδατε δυο ανθρώπους.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δύο;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσους είδατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Έναν είδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έναν είδατε μόνο;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ποιος είπε δύο;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είπατε έναν με τις σφαίρες που σας είπε «Μη›
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ναι. Τον άλλο δεν τον είδα, όλο μου έλεγε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τον είδατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον έναν τον είδατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν σας είπα κ. Πρόεδρε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο πρόσωπο τον είδατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ένα λεπτό κ. Πρόεδρε να χαρείς την οικογένειά σου να σου πω. Όταν βαρούσε αυτός είχε το κεφάλι του. Αυτός ήταν 1.85 με 1.90.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τόσο ψηλός;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Βεβαίως. Με κοντό μαλλάκι με τον κροκόδειλο στο μπλουζάκι, με το μπλε παπουτσάκι, ωραίο παιδί ήταν. Με κατάλαβες;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Που να καταλάβω!
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Το κεφάλι του το είχε μέσα στο αμάξι. Πως θα βάραγε; ¶μα το έχει έξω και βαράει δεν θα τον πετύχει, δεν θα βρει το στόχο του ο κύριος που την είχε στημένη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είδατε το πρόσωπό του;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Και από την άλλη να σας πω κάτι; Πως ήξεραν αυτοί ότι θα φύγει με το δικό του αμάξι, ενώ έφευγε με το υπηρεσιακό. Πως το ήξεραν;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιο υπηρεσιακό;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν ξέρω. Έτσι είχα μάθει εγώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο Τούρκος;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Βέβαια.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ενώ τούτο ήταν το δικό του.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Βέβαια και ο χριστιανός το είχε πάνω. Μήπως ήταν κανένας κλέφτης; Σαν σφίγγα ήταν; Τόσος δα! Δεν μπόρεσε να αντιδράσει ο φουκαράς έφαγε 5 και κλάταρε. Τι να κάνω; Να μην τον πιάσω; Λίγους έχω πιάσει στο δρόμο; Αλλά τώρα δεν ξαναπιάνω κανέναν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε μάρτυς, θέλω να μου πείτε αν αναγνωρίσατε αυτό τον άνθρωπο.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ποιον ν’ αναγνωρίσω κ. Πρόεδρε; Από την πρώτη στιγμή θα το έλεγα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Θα έλεγα ότι τον γνώρισα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον αναγνωρίσατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Όχι. Για όνομα του Θεού πως θα πω «είναι ο κύριος›; Τότε θα γίνουμε κότες! Ρόμπα θα γίνω!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ρόμπα ξεκούμπωτη!
(Διαλογικές συζητήσεις)
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν γίνεται κ. Πρόεδρε. Εγώ έχω παιδί 50 χρονών και δεν μπορώ να πω ψέματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχετε στην ηλικία μου παιδί;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Βέβαια. 50 χρονών γιο έχω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είμαι 50 εγώ!
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Τι είσαι; Έχεις ρυτίδες; Δεν έχεις τίποτα.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε μάρτυς, δίνουμε ένα τόνο ο οποίος δεν προσήκει στη σοβαρότητα. Σκοτώθηκε ένας άνθρωπος. Μήπως πρέπει να είμαστε πιο σοβαροί;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Τι να πω κ. Πρόεδρε ότι «τον είδα και να τονε›. Είναι δυνατόν να το πω;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τον είδατε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πέστε το λοιπόν!
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Έτσι έχω καταθέσει. Εάν ξέφευγα λίγο ξέρεις τι θα μου έλεγες; «Έλα εδώ ρε φίλε, γιατί μας ήρθες εδώ;›. Για όνομα της Παναγίας!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι ψέματα δεν θέλω να μου πείτε.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ο,τι έχω δει αυτό είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είδατε απλώς ότι σκοτώθηκε.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Και ότι τον είχα στα χέρια μου και ξεψύχησε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήταν ψηλός ή κοντός αυτός που πυροβόλησε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Είπαμε 1.85 με 1.90. Θα του πάρω και μέτρο για τα παπούτσια; Είναι δυνατόν; Αυτός κρατούσε την παντόφλα και όλο έτσι μου έκανε. Τι να έκανα;
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας παρακαλώ πάρα πολύ. Δεν είναι τόσο για να ξελιγωνόμαστε! Σκοτώθηκε ένας άνθρωπος και αναπαριστάνει τις συνθήκες.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν πειράζει. Κύριε Πρόεδρε, θα σου πω κάτι. Από το ’41 μέχρι τώρα πέρασαν 63 χρόνια. ¶μα θα ζήσουμε 10 - 20 χρόνια ακόμη δεν τρέχει τίποτε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσο χρονών είστε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Πόσο με έχεις;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσο είστε;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: 65 - 70. Αλλά προσέχω τον εαυτό μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: 65 ή 70;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Διότι ο άνθρωπος είναι, όπως είναι ένα αμάξι καινούριο που παίρνεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ εξαντλήθηκα!
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, όταν πάρεις ένα αμάξι καινούριο και δεν το πλακώσεις να το στρώσεις, θα χτυπήσει μπιέλα. Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Αν δεν προσέχεις και πίνεις οινοπνεύματα, ξενύχτια?.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν θέλω συνταγές γιατί εγώ δεν είμαι υγιεινιστής.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Θα σου σουρώσεις, θα γίνεις σαν γριά!
(Διαλογικές συζητήσεις)
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: ¶σε να γελάσουμε λίγο κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι. Παρακαλώ πολύ! Καταλαβαίνετε κ. μάρτυς εδώ πέρα ότι δεν ήρθαμε για να γελάσουμε; Κοιτάξτε, όταν εξετάζονται τέτοιες υποθέσεις που σκοτώθηκε ένα ανθρώπινο πλάσμα, νιώθω ένα ψυχικό πλάκωμα. Ούτε να γελάσω μπορώ ούτε να αστειευτώ. Σας παρακαλώ πολύ.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δεν πειράζει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι δεν πειράζει;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Εκ φύσεως είναι. Ο άνθρωπος γεννιέται με μια σφραγίδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριοι συνάδελφοι; Όχι. Φαντάζομαι ούτε η Πολιτική Αγωγή θα έχει κάτι. Αφήστε τον να φύγει.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, τι να πει ο δικηγόρος; Ο άνθρωπος κάνει τη δουλειά του. Τι να πει; Μπορείς να μου βγάλεις κάτι; Φουκαράς είμαι. Έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τέλος πάντων. Συμπαθής άνθρωπος είσαι, αλλά τι να κάνουμε.
Α. ΤΖΑΝΕΤΗΣ: Είπατε ότι είδατε τον δράστη να μπαίνει μέσα στο SUZUKI.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ποιο SUZUKI; Μήπως δεν άκουσες καλά;
Α. ΤΖΑΝΕΤΗΣ: ¶κουσα καλά. Το SUZUKI ένα αυτοκίνητο δεν είναι;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Περίμενε εγώ θα σου πω πρώτα και μετά εσύ. Δηλαδή εγώ που της πράξης και τα έζησα θα μου πεις εσύ;
Α. ΤΖΑΝΕΤΗΣ: Κύριε Πρόεδρε να κάνω την ερώτησή μου;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς φταίτε που ρωτάτε! Εγώ είδατε, όταν άρχισε να μου λέει για ρυτίδες σταμάτησα να ρωτάω.
Α. ΤΖΑΝΕΤΗΣ: Το αυτοκίνητο με το οποίο έφυγε αυτός που πυροβόλησε υπήρχε κι άλλος μέσα ναι ή όχι;
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Έξω ήταν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Α. ΤΖΑΝΕΤΗΣ: Δεν πειράζει. Τι να πεις; Ό,τι και να πεις είναι αρλούμπες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λέει εσείς είστε της θεωρίας και αυτός είναι της πράξης.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Η βάση είναι αυτή που είπα και ό,τι έχω γράψει. Θα πιάσω τώρα να ξεφτίλα τον Πρόεδρο; Είναι δυνατόν; Να πω ψέματα; Τι ήρθα και ορκίστηκα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να μην πείτε ψέματα και καλά κάνετε και δεν λέτε.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Μπράβο. Όλες οι τηλεοράσεις για το όνομά σας λένε! Είσαι πρώτος!
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας παρακαλώ πάρα πολύ κ. μάρτυς αφήστε τον Πρόεδρο να κάνει τη δίκη. Τελειώσατε να πάτε στην ευχή του Θεού.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Θα μου βγάλεις τίποτα κ. Πρόεδρε; Να χαρείς την οικογένειά σου; Κύριε Πρόεδρε στο χέρι σου είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μακάρι να μπορούσα. Αλλά δεν είμαι του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Εδώ το μόνο που μοιράζει τούτο το Δικαστήριο είναι φυλακή. Δεν έχει τίποτα άλλο να μοιράσει. Ένα τσουβάλι με φυλακή.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Δηλαδή δεν γίνεται τίποτα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από εμένα έχει. Στο καλό να πάτε.
Π. ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Όχι που να πάω; Το χαρτί να πάρω την κατάθεση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποια κατάθεση; Να πάτε στην ευχή του Θεού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Αναστάσιος Παπαδόπουλος. Δεν είπε ο άνθρωπος και τίποτα, σας παρακαλώ. Το χέρι σας στο ευαγγέλιο. «Ορκίζομαι να πω την αλήθεια›.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ορκίζομαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μιλάμε για μια υπόθεση ανθρωποκτονίας που έγινε 4/7/94 στο Παλαιό Φάληρο. Πού ακριβώς, αν βρισκόσασταν εσείς, περιγράψτε μου όπως τα ζήσατε τα γεγονότα. Εγώ δεν θα παρεμβαίνω.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ είχα το περίπτερο και μόλις πήγα κατά τις 08:20΄να ανοίξω το πρωί είδα απέναντι από την μεριά της παραλίας έναν ψηλό κι ένα κοντό να ετοιμάζονται να περάσουν απέναντι. Μάλιστα επειδή ο ψηλός κρατούσε και μία τσάντα και φαινόταν μια ψάθα θαλάσσης, λέω «ακόμα δεν ανοίξαμε έρχονται στο περίπτερο›. Όντως ήρθαν. Στα 5 μέτρα εκεί που είναι οι Συνήγοροι ήταν ένα αμάξι παρκαρισμένο το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν το δικό τους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τί αμάξι ήταν αυτό;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ένα SUZUKI παλιό μικρό και πήγε ο ψηλός και έκατσε πίσω στο πορτμπαγκάζ ακίνητος, έτσι όρθιος και ο κοντός ήρθε στα 2 μέτρα όπως είστε εσείς από μένα τώρα στο περίπτερο 08:25΄περίπου. Από τις 08:25΄μέχρι τις 08:55’ κάπου εκεί τον είχα δίπλα μου. Ήταν πολύ κινητικός ο κοντός. Πήγαινε με στυλ, κοίταζε επί του παραλιακού δρόμου δεξιά-αριστερά, ξαναγυρνούσε δυο-τρία βήματα πίσω. Ο ψηλός ακίνητος.
Λέω εγώ «τί θέλουν αυτοί τώρα εκεί πέρα;›. Επειδή κουβαλούσα εγώ τα πράγματα έξω και ήταν η πόρτα από πίσω ελεύθερη λέει «τί θέλει τώρα, να μπει μέσα να κλέψει τίποτα;› και τους είχα στο νου μου. Εν τω μεταξύ λίγο μετά από την άλλη μεριά του περιπτέρου βλέπω έρχεται κάποιος και κάθεται σε ένα πεζουλάκι που έχει η πολυκατοικία εκεί, κούναγε έτσι χαρωπά τα πόδια του σε ένα στυλ free, ανέμελο.
Στην αρχή μου φάνηκε σαν ένας γνωστός και τον κοιτάω, λέω «όχι δεν είναι αυτός› δεν του ξαναδίνω σημασία. Κατά τις 08:55’ μπαίνω μέσα στο περίπτερο να εξυπηρετήσω και όπως εξυπηρετώ ακούω κάτι κρότους. Λέω «σαν πυροβολισμοί είναι αυτοί οι κρότοι› και ταυτοχρόνως αυτοκίνητα να φρενάρουν. Καταλαβαίνετε, καλοκαίρι, Δευτέρα 09:00΄το πρωί η παραλιακή έχει traffic. Φρεναρίσματα, αυτοκίνητα, κακό. Πετάγομαι έξω και βλέπω τον Τούρκο που έχει ανοίξει την πόρτα και κρατάει την κοιλιά του και πέφτει κάτω στην άσφαλτο.
Εγώ δεν τους είχα δει που είχαν φύγει αυτοί γιατί εξυπηρετούσα. Οπότε αυτομάτως πετάγομαι από το περίπτερο και πάω προς την γωνία που είναι 2-3 μέτρα χωρίς να ξέρω ότι είναι το αυτοκίνητό τους και έχω φτάσει στο αυτοκίνητό τους μπροστά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στο SUZUKI.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι. Και φωνάζοντας «τον σκότωσαν τον Τούρκο, τον έφαγαν›. Εκείνη την ώρα βλέπω τον κοντό, στη μέση είχαν τον ψηλό και από την άλλη μεριά όπως τους έβλεπα από την αριστερή ήταν το άλλο το άτομο που καθόταν από την αντίθετη μεριά του περιπτέρου, που ήρθε μετά. Οπότε είμαι εγώ μπροστά στο αμάξι εγώ και φωνάζω, αυτοί είναι στην απέναντι μεριά του πεζοδρομίου που είναι 2 μέτρα το πεζοδρόμιο και μου κάνει έτσι, μου σηκώνει ο ψηλός το πιστόλι, κράταγε ένα πιστόλι στο χέρι του και προχώραγαν με λίγο γρήγορο βήμα. Ούτε να τρέχουν, ούτε τίποτα.
Μου κάνει έτσι το πιστόλι, μου το τεντώνει, έβγαλε μια φωνή άναρθρη που δεν την κατάλαβα, οπότε τραβιέμαι εγώ προς τα πίσω για να πάρω από το περίπτερο τηλέφωνο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτός ήταν ο κοντός ή ο ψηλός;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ψηλός είχε το πιστόλι τον οποίο τον είχαν στη μέση. Ο κοντός αριστερά, δεξιά αυτός με τα γένια που ήταν, αξύριστος. Τραβιέμαι εγώ πίσω, μπαίνουν αυτοί στο αμάξι, οδηγούσε ο αξύριστος. Ο κοντός μπήκε συνοδηγός και αυτός ο ψηλός με πιστόλι μπήκε στο πίσω κάθισμα. Ήταν κι ένας κηπουρός εκεί στην πολυκατοικία, βγήκε και αυτός και φώναζε και γύρισε με ένα αγριεμένο ύφος ο ψηλός από πίσω και μας χτύπησε με την κάνη του όπλου το τζάμι του πίσω καθίσματος που καθόταν κι επειδή φώναζε και ο άλλος ο κηπουρός γύρισε με ένα αγριεμένο ύφος, χτυπάει με την κάνη και έφυγαν.
Με πήραν εμένα, με πήγαν στην Αντιτρομοκρατική, μου έδειξαν εκεί διάφορες φωτογραφίες οι οποίες δεν έμοιαζαν εκείνη την στιγμή. Με πήραν στις 10:00΄το πρωί και με έφεραν από την Αντιτρομοκρατική στις 20:00΄το βράδυ. Στο δρόμο όπως ερχόμασταν λέω του Αστυνομικού από την Αντιτρομοκρατική «δεν πιστεύω να έχω κανένα πρόβλημα γιατί η γυναίκα μου είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί› και μου λέει ο Αστυνόμος από την Αντιτρομοκρατική επί λέξει «φίλε, σε καταλαβαίνω κι εγώ έχω παιδιά αλλά μην ανησυχείς. Ήδη αυτοί ξέρουν τί μας έχεις καταθέσει. Δεν μας έχεις πει τίποτα παραπάνω απ’ όσα μας έχουν πει οι μάρτυρες τόσα χρόνια. Το πολύ-πολύ να σε πάρουν κανένα τηλέφωνο σπίτι, να σε φοβίσουν μήπως θυμηθείς κάτι παραπάνω›. Δευτέρα 20:00΄το βράδυ. Από την Τετάρτη άρχισαν για 5 ημέρες τηλέφωνα στο σπίτι.
Ο φόνος έγινε Δευτέρα πρωί. Δευτέρα βράδυ 20:00΄που με έφερναν από την Αντιτρομοκρατική μου είπε αυτά τα λόγια ο Αστυνόμος. Την Τετάρτη άρχισαν τα τηλέφωνα στο σπίτι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πού ήσαν;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν μίλαγαν. Το σήκωνε ο μικρός. Νομίζω μια φορά του είπαν «πού είναι ο μπαμπάς σου;› είπε «στην δουλειά›, το έκλεισαν. Το σήκωνε η γυναίκα μου μετά δεν της μίλαγαν. Το απόγευμα που ήμουν εγώ στο σπίτι δεν έπαιρνε κανένας. Επειδή εγώ είχα συνέταιρο στο περίπτερο ήμουν μια βδομάδα πρωί, μία απόγευμα. Αλλά από το γεγονός αυτό και επειδή ήρθαν κανάλια, ήρθαν Τούρκοι δημοσιογράφοι και με έψαχναν το άλλαξα το ωράριο και δούλευα μόνο πρωί.
Το απόγευμα που ήμουν σπίτι δεν έπαιρναν τηλέφωνο. Μόνο τα πρωινά που έλειπα και δεν μίλαγαν, 5 μέρες. Μετά μόλις βγήκαν οι εφημερίδες και άρχισαν οι συλλήψεις και είδα τις πρώτες φωτογραφίες που αρχίζουν να τους βγάζουν, αναγνώρισα τους δύο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιοι ήσαν;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ο κοντός ήταν ο κ. Κονδύλης και ο άλλος που ήταν με το ανέμελο στυλ που ήταν ο οδηγός του αυτοκινήτου ο αξύριστος ήταν ο κ. Κουφοντίνας. Τον ψηλό δεν τον αναγνώρισα. Ο ψηλός ήταν γύρω στο 1,85-1,90 αλλά τότε ήταν πολύ αδύνατος. Όταν μου έδειξαν πριν τις γιορτές....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν ταιριάζει με κανέναν σας έδειξαν;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μου τις έδειξαν τις φωτογραφίες. Βέβαια οι φωτογραφίες που μου έδειξαν ήταν με μαλλί, πιο παχουλός. Αλλά και την δεύτερη ημέρα που ήρθα εδώ στο Δικαστήριο και επειδή δεν είχατε φωνάξει το όνομα και ανεβήκαμε εδώ πέρα για να μας πείτε πότε θα έρθουμε και τους είδα, είναι ο κ. Ξηρός.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιος; Μην κοιτάτε. Ποιος Ξηρός, είναι τρεις οι κατηγορούμενοι.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ο Σάββας, αυτού που έσκασε η βόμβα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μπορείτε να το περιγράψετε τώρα με το μυαλό σας όπως τον είχατε δει τότε, όχι τώρα. Τώρα λέτε ότι τον είδατε, δεν απογίνεται αυτό. Τον είχατε περιγράψει τότε;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τότε είχε κοντό μαλλί.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν έχετε την καλοσύνη θυμηθείτε τί είχατε πει τότε.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Είχε κοντό, ήταν πολύ αδύνατος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Χρώμα μαλλιού αν θυμάστε.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αδύνατος είπατε.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Πολύ αδύνατος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ψηλός είπατε.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: 1,85-1,90. Κίτρινο μπλουζάκι πρέπει να φορούσε τότε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το κίτρινο αλλάζει, γίνεται και κόκκινο.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Νομίζω κίτρινο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έφερε τίποτα ακουστικά, τίποτα καπέλα.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, γυαλιά φόραγε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ δεν είπα γυαλιά. Είδατε πώς ρωτάω τους μάρτυρες; Έτσι θα τους ρωτάτε κι εσείς.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Και καθόταν από τις 08:00΄μέχρι 08:55΄που τους έχασε εγώ ακίνητος πίσω από το αμάξι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ακίνητος καθόταν.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Δηλαδή μου θύμιζε το στυλ πώς περιμένει ένα ντόμπερμαν, ένα πιτμπουλ να τους δώσεις την εντολή να ορμίζει, ένα τέτοιο στυλ είχε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ντόμπερμαν δηλαδή που ήταν έτοιμο να επιτεθεί.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Πώς το βλέπουμε το σκυλί που περιμένει και του λέμε «όρμα› κάτι τέτοιο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς φοβηθήκατε να έρθετε σήμερα εδώ να καταθέσετε και θα έρθουμε μετά στις λεπτομέρειες. Σήμερα ήρθατε εδώ και καταθέτετε τα πράγματα όπως εσείς τα αντιληφθήκατε, όπως μας τα είπατε και τα ακούσαμε εμείς. Φοβηθήκατε; Φοβάστε;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κοιτάξτε, ο μεγάλος φόβος υπήρξε εκείνες τις ημέρες γιατί σας είπα η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Δηλαδή είχα φτάσει στο σημείο το πρωί να παίρνω τα δεύτερα κλειδιά να βάζω το αμάξι μπροστά και μετά να πάω στη δουλειά μου γιατί το κράταγε η γυναίκα μου το αυτοκίνητο. Από κει και πέρα ....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σήμερα σας έχει φύγει ο φόβος αυτός;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μου έχει φύγει αλλά από ποια άποψη μου έχει φύγει; Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι γραφικός σε αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι, να μην είστε γραφικός. Να μου πείτε γιατί θέλω εγώ να δω γιατί έρχονται άλλοι και μου λέει «ότι εμείς φοβόμαστε, λιποθυμάμε› άλλοι λένε «δεν υπολογίζουμε τίποτα›.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Έχω κάποιες ιδέες. Είναι οι παλιές ιδέες. Αγαπώ την πατρίδα μου, πονάω αυτά που γίνονται, θέλω το παιδί μου να είναι όπως παλιά, λυπάμαι που η σημαία δεν σηκώνεται στα σχολεία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Νομίζω ότι το να αγαπάει κανείς την πατρίδα του δεν είναι παλιά ιδέα. Είναι σύγχρονη ιδέα.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όλα αυτά με πειράζουν ακόμα και τώρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τί σας πειράζει;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Που σε πολλά σχολεία δεν σηκώνεται το πρωί η σημαία όπως παλιά που την σηκώνανε, όλα αυτά. Δεν θα με πείραζε ο φόβος για να έρθω να καταθέσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτά είναι και η παγκοσμιοποίηση. Να καίμε τις σημαίες χωρίς να είναι αδίκημα σιγά-σιγά. Το είπε και το Συνταγματικό Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Δυστυχώς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αλλά εδώ είμαστε Έλληνες και λέτε ότι πρέπει να είμαστε ακόμη και εσαεί.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Θα μείνουμε λίγοι στο τέλος δυστυχώς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λίγοι όχι δεν θα μείνουμε. Μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι. Εμείς λοιπόν ξαναγυρίζουμε πάλι στην κατάθεσή σας. Σας μένει καμία αμφιβολία ότι είναι αυτοί οι τρεις;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Για τους δύο όχι που έχω αναγνωρίσει από την αρχή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από τους δύο τί ποσοστό;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Για τον κ. Κονδύλη και τον κ. Κουφοντίνα είμαι σίγουρος 100%.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για τον κ. Ξηρό όμως λέτε 85%.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: 85-90% όπως είδα το πρόσωπό του τώρα είναι αυτό το πρόσωπο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θέλετε να τον ξαναδείτε πάλι, να δείτε ποιος είναι. Κοιτάξτε εκεί πέρα. Ξέρετε και πού κάθεται, εντάξει.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Βέβαια 85-90%. Να μην πω 100%, όχι. Αλλά ένα 90%. Ήταν πολύ αδύνατο το πρόσωπο, ήταν ξυρισμένος, δεν είχε αυτό το μαλλί, ήταν πολύ πιο αδύνατος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ¶λλο κάτι που να μπορεί να βοηθήσει το Δικαστήριο πάνω σε αυτό. Καταρχήν ξέρετε ότι τον σκότωσαν, βέβαια πέθανε ο Τούρκος. Το ξέρετε αυτό.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, το κατάλαβα αυτό μόλις μου σήκωσαν το πιστόλι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο Σιπαχίογλου έχει πεθάνει. Ξέρετε τί δουλειά έκανε αυτός, αν εργαζόταν κάπου;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Το μόνο που ήξερα ότι ήταν στην Πρεσβεία, ήταν πελάτης μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήταν και πελάτης σας; Πού καθόταν, πόσο κοντά;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ποσειδώνος 55 είμαι εγώ, στο 54 ήταν αυτός.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δίπλα, δηλαδή μόλις ξεκίνησε το αυτοκίνητο, απέναντι.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα το προηγούμενο βράδυ πέρασε από μένα. Δεν έπαιρνε μέτρα αυτός. Ερχόταν το τούρκικο το τζιπάκι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το υπηρεσιακό.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, έβγαινε ένας Τούρκος έξω και τον περίμενε στο πεζοδρόμιο κι ένας ήταν στη θέση του οδηγού. Εκείνη την ημέρα το τζιπάκι το πρωί δεν ήρθε. Είχε βγάλει ο άνθρωπος το βράδυ το αυτοκίνητό του στο πεζοδρόμιο το οποίο για μένα κάτι δεν λέει. Μπορεί να το είχε βγάλει να το πάνε για σέρβις. Μέτρα δεν έπαιρνε. Και την γυναίκα του έβγαινε και με τα παιδιά του βόλτα. Το τζιπ πολλές φορές τον άφηνε στο περίπτερο κι έκανε τα 15-20 μέτρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήταν άνθρωπος που μίλαγε μαζί σας;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, μάλιστα την Κυριακή το βράδυ «γεια σου, τί κάνεις› μου λέει «τί κάνετε καλά;›. «Είδες› μου λέει «μαθαίνω ελληνικά› σπαστά και το πρωί τον σκότωσαν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάθαινε κι ελληνικά. Δεν πρόλαβε, δεν τον άφησαν.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ένας κοντούλης ήταν με γυαλιά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κοντός ήταν όπως μας είπε και ο άλλος ο μάρτυρας εδώ.
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κοντούλης, αδύνατος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Εισαγγελεύ; Ο κ. συνάδελφος θέλει να ρωτήσει.
κ. ΖΑΪΡΗΣ: Παρακαλώ, το πρόσωπο που σας πρότεινε το όπλο ήταν αυτός που πυροβόλησε τον Τούρκο ή κάποιος άλλος;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτός. Ο μόνος τουλάχιστον που είδα εγώ που κρατούσε όπλο. Το είχε κάτω όταν προχώραγαν.
κ. ΖΑΪΡΗΣ: Διακρίνατε ποιος από τους τρεις είναι αυτός που πυροβόλησε;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ναι, σας είπα ότι μοιάζει πολύ με τον κ. Ξηρό.
κ. ΖΑΪΡΗΣ: Αυτός που πυροβόλησε ο ψηλός. Συγκρατήσατε αριθμό και νούμερα, γράμματα του αυτοκινήτου που διέφυγαν;
Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, γιατί κατάλαβα ότι είναι το αυτοκίνητό τους. Όταν με απείλησαν με το όπλο είχα φτάσει μπροστά στο αυτοκίνητο. Αλλά το αυτοκίνητο το βρήκα εγώ παρκαρισμένο εκεί το πρωί.