Τίτλος γραμμένη στην πρώτη σελίδα, μέσα σε εισαγωγικά και άρα ψευδέστατος αφού πουθενά εμείς δεν γράφαμε τέτοια φράση. Πουθενά δεν παίρναμε τέτοια θέση ενώ αντίθετα γράφαμε ρητά ότι εμείς δεν παίρνουμε καμιά απολύτως θέση επί της ουσίας, δηλαδή για το τι έπρεπε να κάνουν οι οικολόγοι. Αυτό το κατόρθωμα της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ› αποκαλύπτει με ποιο τρόπο μπορεί να φιμωθεί στην ουσία η φωνή της 17Ν, πολύ πιο αποτελεσματικά από την απαγόρευση δια νόμου. Κλείνουμε την παρένθεση και γυρίζουμε στο θέμα μας.
Ενάντια στα παραπάνω κορυφαία φαινόμενα εκμαυλισμού και εξαχρείωσης της κοινωνίας από τον πολιτικό κόσμο και τον Τύπο, ελάχιστοι τόλμησαν να υψώσουν τη φωνή τους και να τα καταγγείλουν. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχει και κάποιος του οποίου η φωνή έχει ιδιαίτερα αξία γιατί δεν είναι αναρχικός και επαναστάτης, αλλά λειτουργός της γνωστής δικαιοσύνης που έχει σαν αποστολή του την επιτήρηση της εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών και των νόμων αυτού του καθεστώτος.
Ο Αντιεισαγγελέας Ιωαννίνων Κ. Λογοθέτης σε άρθρο του σε απογευματινή εφημερίδα στις 20 Γενάρη (που δημοσιεύτηκε με καθυστέρηση σχεδόν ένα μήνα απ’ ότι συμπεραίνεται από τις ευχές και καταχωνιασμένο στις τελευταίες σελίδες για να περάσει απαρατήρητο) γράφει μεταξύ άλλων:
«Αντίθετα η διάχυτη πίστη ότι κάποιοι μπορούν ατιμώρητα να ασχημονούν ότι άλλοι είναι πάνω από τους νόμους και άλλοι ελεύθερα εμπαίζουν τους θεσμούς, ταχύτατα προκαλεί την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού. Ποια λοιπόν κοινωνική ευπρέπεια μπορούμε να αξιώνουμε από τον μέσο πολίτη όταν υπάρχει επίσημο και ειδικό νομοθέτημα για την συγκάλυψη των ατασθαλιών των εκάστοτε υψηλά ισταμένων;
Γιατί ας μη ισχυριστεί κανείς ότι ο νόμος «περί ευθύνης Υπουργών› στοχεύει στην αποκάλυψη των όποιων παρεκτροπών. Αντίθετα στην κάλυψη τους αποβλέπει και μάλιστα με τρόπο τόσο φανερό ώστε ο μηχανισμός άρχισε πια να γίνεται αντιληπτός από το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν.
Μπορεί κάποιες δεκάδες ηλικιωμένων νομικών να κατανοούν τα δικονομικά και ουσιαστικά τεχνάσματα αυτού του νομοθετήματος, τα εκατομμύρια όμως των απλών ανθρώπων αυτού του τόπου που δεν έχουν διαβάσει Ποινικό είτε Συνταγματικό Δίκαιο, εύλογα απορούν για την ευκολία με την οποία τιμωρείται ο κλέφτης ενός πορτοφολιού σε σύγκριση με την ατιμωρησία των λυμεώνων του δημοσίου χρήματος.
Μεγάλη φυσικά η αξία και η σημασία τόσο του Συνταγματικού όσο και του Ποινικού Δικαίου. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι πάνω από όλα αυτά υπάρχει κάτι άλλο πολύ πιο απλό, αλλά και πιο σημαντικό: η κοινή λογική. Και όταν αυτή κατάφωρα βιάζεται, λίγο ενδιαφέρουν τον μέσο πολίτη οι αιτίες αυτού του βιασμού.
Εκείνο όμως που ενδιαφέρει όλους μας (κι έχει επισημανθεί δεκάδες φορές) είναι οι διαλυτικές συνέπειες της ισοπεδωτικής άποψης «δεν βαριέσαι, τίποτα δεν γίνεται, όλοι το ίδιο είναι›. Η απογοήτευση, η απάθεια, η παραίτηση των πολιτών είναι έντονα σήματα κινδύνου για την επερχόμενη κατάρρευση του κοινωνικού οικοδομήματος›.
Και τελειώνοντας γράφει:
«Επίλογος: Οι σκέψεις που εκτέθηκαν είναι σίγουρα πικρές και μάλλον αντίθετες σε κάποια κρατούσα κατάσταση πραγμάτων. Είναι φανερό όμως ότι οι κρατούσες καταστάσεις, οι παγιωμένες αντιλήψεις και οι βολικές μυθοπλασίες έφεραν όχι μόνο την οικονομία, αλλά και την κοινωνία μας στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Συνεπώς η κατάθεση της διαφορετικής άποψης είναι και υποχρέωση›.
Τέλος θα αναφερθούμε σ’ ένα από τα πρόσφατα γεγονότα που δείχνει ολοκάθαρα ότι ο λαϊκισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός (έρπων ή αλματώδης) δεν είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν απλά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας όπως αναμασάνε οι διάφοροι αγύρτες δημοσιογράφοι.
Σ’ ένα γεγονός που δείχνει ότι όλες οι αστικές δυνάμεις αλλά και ολόκληρος ο Τύπος καλλιεργούν μέσα από δήθεν συναινετικές διαδικασίες τις παραπάνω ιδεολογίες προσπαθώντας να τις επιβάλλουν στην κοινωνία και σε ευρύτερα στρώματα. Στις πρόσφατες συζητήσεις που έγιναν ανάμεσα στους διάφορους μανδαρίνους του κράτους, τους εκπροσώπους των ιδιοκτητών και των ενοικιαστών για τη σύνταξη του νομοσχεδίου για τα νοίκια, διαβάσαμε επανειλημμένα ότι ένα από τα λίγα σημεία συμφωνίας αν όχι το μόνο, ήταν η παροχή προστασίας στους ξένους ενοικιαστές.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι δεν πρόκειται για τους εύπορους ξένους αφού τα νοίκια στα μεγάλα σπίτια πάνω από 120 τ.μ. απελευθερώνονται, αλλά για τις δεκάδες χιλιάδες εργάτες του τρίτου κόσμου. Αυτό λοιπόν το πρωτοφανές μέτρο δεν είναι απλά λαϊκίστικο, αφού στοχεύει στη θωπεία του μικροαστού μικροϊδιοκτήτη ψηφοφόρου όλων των κομμάτων από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, μέχρι το μικροϊδιοκτήτη του ΚΚΕ, της ΕΑΡ αλλά και των οικολόγων, κλείνοντάς του το μάτι και λέγοντας του: να, κάτι μένει και σένα, εκμεταλλεύσου τους Πακιστανούς και τις Φιλιππινέζες. Πρόκειται για απροκάλυπτα ρατσιστικό και φασιστικό μέτρο, αφού κουρελιάζει ανοιχτά τα περιβόητα «ανθρώπινα δικαιώματα› θεσπίζοντας διακρίσεις σε βάρος μειονοτήτων με βάση το γεγονός ακριβώς ότι είναι «άνθρωποι› του τρίτου κόσμου και όχι δυτικά σκυλιά. Αυτό λοιπόν το απροκάλυπτα ρατσιστικό και φασιστικό μέτρο που στιγματίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία δεν τόλμησε να καταγγείλει σαν τέτοιο ούτε ένα πολιτικό κόμμα, ούτε μία εφημερίδα, ούτε ένας δημοσιογράφος, ούτε ένας επώνυμος διανοούμενος.
Ας προσθέσουμε τέλος, ότι αν το μέτρο δεν θεσπίστηκε, οφείλεται στο γεγονός ότι ξένοι αλλά Δυτικοί ενοικιαστές απείλησαν, με επιστολές τους στις εφημερίδες, να στείλουν την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπου σίγουρα θα την καταδίκαζαν, αφού εκεί βασιλεύει το γνωστό δόγμα, καλά νάμαστε ρατσιστές, καλά νάχουμε ρατσιστική πρακτική, όχι όμως και να το ομολογούμε ανοιχτά.
Μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση, η αθώωση του δολοφόνου Μελίστα από την «ανεξάρτητη› Δικαιοσύνη βρίσκεται σε πλήρη λογική συνέπεια με την ατιμωρησία των ενόχων για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Ήρθε απλά να θυμίσει ότι μαζί με τους διεφθαρμένους και λυμεώνες πολιτικούς, βαδίζουν πιασμένοι χέρι – χέρι οι αργυρώνητοι και εξωνημένοι δικαστές. Ήρθε να κάνει ακόμη πιο ευδιάκριτη τη ρήξη των δεσμών ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος, τους πολιτικούς, τους δικαστές. Ήρθε να δικαιώσει πανηγυρικά τη δράση της 17Ν. Ολόκληρος ο λαός, ολόκληρη η κοινωνία μπορεί να κάνει άνετα σήμερα τη σύγκριση ανάμεσα στη δικαιοσύνη του διεφθαρμένου αστικού κράτους και αυτήν της 17Ν, παρ’ ότι η απονομή «δικαιοσύνης› δεν είναι η αποστολή μας, κι ούτε η δράση μας μπορεί στις σημερινές συνθήκες να εκφράσει τις θέσεις μας για μια δικαιοσύνη σε μια ελεύθερη κοινωνία.
Από τη μια το κράτος, οι πολιτικοί και οι δικαστές, αφήνοντας ατιμώρητους τους ενόχους του σκανδάλου Κοσκωτά, στέλνει το μήνυμα σε όλους τους μεγαλόσχημους: Συνεχίστε να κλέβετε ασύδοτα τον ελληνικό λαό. Κανείς δεν θα σας πειράξει. Το ίδιο το κράτος μεριμνά γι’ αυτό. Από την άλλη η 17Ν, επιχειρώντας να εκτελέσει έναν από τους υπεύθυνους του σκανδάλου, τον απατεώνα Πέτσο και εκτελώντας έναν από τους υπολοίπους υπεύθυνους, τον απατεώνα Μπακογιάννη, πούχει κλέψει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές μαζί με τον Κοσκωτά, στέλνει το μήνυμα στους μεγαλόσχημους: Οποιοσδήποτε καρχαρίας κλέβει τα χρήματα του ελληνικού λαού, θα χτυπιέται ένοπλα.
Από τη μια το κράτος, οι πολιτικοί και οι δικαστές, μετά από πέντε χρόνια κωλυσιεργίας, αθωώνει το δολοφόνο Μελίστα, του 15χρονου Καλτεζά, στέλνοντας το ακόλουθο μήνυμα σε όλους τους μπάτσους των ΜΑΤ, ΜΕΑ: Δολοφονείτε τους διαδηλωτές, ακόμη και 15χρονους. Ένα απόλυτο δικαίωμά σας. Δεν ρισκάρετε τίποτα. Κανένας δεν θα σας πειράζει. Από την άλλη η 17Ν, με τη βομβιστική ενέργεια ενάντια στο λεωφορείο των ΜΑΤ στην Καισαριανή μια βδομάδα μετά τη δολοφονία Καλτετζά, αλλά και με την αναίμακτη εισβολή στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, όπου δεν άνοιξε ρουθούνι, στέλνει το εξής καθαρό μήνυμα στους αστυνομικούς που έγινε πλήρως κατανοητό: Οποιαδήποτε υπηρεσία μπάτσων πυροβολεί και δολοφονεί 15χρονα παιδιά, είτε απλούς διαδηλωτές, θα δέχεται κεραυνοβόλας απάντηση με το ίδιο ακριβώς νόμισμα. Οποιοσδήποτε δεν τραβάει πιστόλι και δεν πυροβολεί, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ας συγκρίνει ο καθένας τις δύο δικαιοσύνες και ας κρίνει ποια υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της ελληνικής κοινωνίας και ποια οδηγεί στον εκμαυλισμό, την εξαχρείωση, τη διάλυση της κοινωνίας.
ΒΑΣΕΙΣ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Σε μια εποχή όπου η κατάρρευση του σταλινισμού και η συνακόλουθη ορμητική εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο έχει θέσει επί τάπητος το ζήτημα της πλήρους αποχώρησης όλων των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων και όλων των στρατιωτικών βάσεων της Σοβιετικής Ένωσης από όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.
Σε μια εποχή όπου η ίδια η Σοβιετική Ένωση αναζητάει με επιμονή αυτή την αποχώρηση και το γενικότερο αφοπλισμό στα πυρηνικά, ενώ κανείς πια δεν μπορεί να επικαλείται στα σοβαρά τον «από Βορρά κίνδυνο› για τη χώρα μας.
Σε μια εποχή όπου ο ίδιος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αναγκάζεται από τα παραπάνω γεγονότα, να κλείσει ορισμένες βάσεις του με το σταγονόμετρο, προσπαθώντας να προλάβει τους λαούς και τη γενίκευση του κινήματος ενάντια στις ξένες στρατιωτικές βάσεις.
Σε μια χώρα τέλος όπως η Ελλάδα όπου το όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας –μέρος της οποίας είναι το αίτημα για το οριστικό κλείσιμο όλων των ξένων στρατιωτικών βάσεων στη χώρα μας- κινητοποίησε γενιές και γενιές αγωνιστών, υπήρξε ο κύριος στόχος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και παραμένει σήμερα το υπ’ αριθμόν ένα παλλαϊκό αίτημα.
Σε μια τέτοια λοιπόν συγκυρία, οι φαύλες πολιτικές ηγεσίες και ο κίτρινος Τύπος τους δεν τολμάνε να θέσουν το ζήτημα, που μπαίνει από μόνο του, από τα ίδια τα γεγονότα, παρουσιάζοντας μια συμπεριφορά πούναι «βασιλικότερη του βασιλέως›. Μόνο που δεν κλαίνε που οι αμερικάνοι κλείνουν δύο από τις δεκάδες βάσεις τους, μεταφέροντάς τες στην Κρήτη.
Το ζήτημα του άμεσου και οριστικού κλεισίματος όλων των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας μπαίνει σήμερα στην ημερήσια διάταξη άμεσα και επιτακτικά, από τα ίδια τα γεγονότα στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Ολόκληρος ο ελληνικός λαός, όντας και σε αυτό το σημείο σε πλήρη αντίθεση με εξωνημένες στο Δυτικό κεφάλαιο πολιτικές ηγεσίες και τον Τύπο τους, απαιτεί το άμεσο και οριστικό κλείσιμο, χωρίς καμία διαπραγμάτευση, όλων των αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων και την αποχώρηση όλων των αμερικάνικων στρατιωτικών αποστολών.
Όσον αφορά το Συνασπισμό και τα ΚΚΕ-ΕΑΡ, η αξιοθρήνητη ηγεσία τους συνεχίζει απτόητη τον εμπαιγμό των εργαζομένων. ¶λλοτε, με την προκλητική συμπεριφορά και τις απειλές Φλωράκη στους εργαζόμενους της Πειραϊκής – Πατραϊκής τον Οκτώβρη, επειδή αποδοκίμασαν και γιουχάρισαν τους ηγέτες που τους ξεπούλησαν. ¶λλοτε με τις όψιμες καταγγελίες Φαράκου στην Πτολεμαϊδα τον Οκτώβρη -μετά το γιουχάισμα- ότι η Ν.Δ. ευθύνεται για το τεράστιο σκάνδαλο των προβληματικών, με το οποίο όπως δήλωσε ο Φαράκος, οι πρώην ιδιοκτήτες διασπάθισαν 1 τρις σε σημερινές δραχμές›, αναγνωρίζοντας έτσι αυτός την αξιοπιστία της 17Ν αλλά ομολογώντας συνάμα ότι ο Συνασπισμός εξαπάτησε τους εργαζόμενους όταν μιλούσε για κάθαρση με τους ενόχους της Ν.Δ. και στήριξε την κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Όταν, ενώ κατηγορούσε τη Ν.Δ. επειδή πρότεινε, όπως έλεγε ο Φαράκος, «να δοθούν πάλι πίσω οι προβληματικές στο ιδιωτικό κεφάλαιο χωρίς όρους και προϋποθέσρεις›, το επιχειρεί σήμερα με τον υπουργό του Γιάνναρο. Όταν ο κύριος αυτός εμπαίζει ανοιχτά σήμερα τους εργαζόμενους δίνοντάς τους ψευδείς υποσχέσεις ότι όσοι απολυθούν θα επανενταχθούν δήθεν σε άλλες επιχειρήσεις και όταν δηλώνει ότι αποκλείεται να επανέλθουν οι παλιοί μέτοχοι, λες και μπορεί κανείς σήμερα να εξακριβώσει ποιος βρίσκεται πραγματικά πίσω από κάποιο ξένο ή ντόπιο όμιλο επενδυτών, που ζητάει ν’ αγοράσει σε εξευτελιστική τιμή κάποια προβληματική. Όταν τέλος συνεχίζει τη συναίνεση σε σχέση με τα σκανδαλώδη εις βάρος των μισθωτών και του λαού φορολογικά συστήματα και τα δήθεν πόθεν έσχες.
Η 17Ν είχε δηλώσει προ πολλού ότι τα ΚΚΕ-ΕΑΡ και σήμερα ο Συνασπισμός, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά αυτά της νέας μικροαστικής τάξης πούχει μια ορισμένη οικονομική άνεση και είναι βολεμένη. Η πτώση του Συνασπισμού στις εκλογές του Νοέμβρη, σχεδόν κατά το ένα τέταρτο της δύναμής του, δεν είναι μόνο αποδοκιμασία των ψηφοφόρων του για τον εμπαιγμό της στήριξης της κυβέρνησης Τζαννετάκη, αλλά εκλογική έκφραση του παραπάνω γεγονότος. Η πτώση του Συνασπισμού ήταν μεγαλύτερη και ιδιαίτερα σημαντική σε όλα τα παραδοσιακά εργατικά προπύργια, όπου το κόμμα είχε πολύχρονη και βαθιά επιρροή, ενώ αντίθετα το μόνο μέρος από όλη την Ελλάδα όπου ο Συνασπισμός αύξησε τη δύναμή του στις εκλογές του Νοέμβρη ήταν το Ψυχικό. Αυτό και μόνο τα λέει όλα.
Τέλος πρέπει να επισημάνουμε ότι όσον αφορά τις εσωκομματικές διαδικασίες ο σταλινισμός στα ΚΚΕ-ΕΑΡ ζει και βασιλεύει παρ’ ότι οι πάντες ορκίζονται στο όνομα της περεστρόικα. Γιατί σε αυτό τον τομέα ο σταλινισμός μετά τον Χρουστόφ δεν εκφράζεται με τη φυσική εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων αλλά με την πολιτική εξόντωση που πραγματοποιείται με αυθαίρετα διοικητικά μέτρα. Με την επιβολή μας περιστασιακής πλειοψηφίας και ηγεσίας αυθαίρετα και διοικητικά και όχι μέσα από πλατύ πολιτικό διάλογο σε όλο το κόμμα. Κατά συνέπεια καταδίκη του σταλινισμού σημαίνει πριν από όλα κατάργηση στην πράξη της οργανωτικής δυνατότητας πούχει η ηγεσία να διαγράφει στην ουσία με απλή πλειοψηφία της ΚΕ όλους τους εσωκομματικούς της αντιπάλους. Κατάργηση της δυνατότητάς της να μεταβάλλει έτσι το συσχετισμό των δυνάμεων μέσα στο κόμμα και να διαιωνίζει την επιβολή της.
Η δυνατότητα αυτή, πούναι συνέπεια της απόφασης του 10ου Συνεδρίου, που ο Λένιν δέχτηκε σαν έκτακτη και πολύ επικίνδυνη, λόγω των ειδικών συνθηκών του 1920, άνοιξε διάπλατα το δρόμο στο Στάλιν για να απομακρύνει και να εξοντώσει διαδοχικά όλους τους διαφωνούντες, και να πνίξει κάθε διαφορετική άποψη. Σήμερα επιτρέπει σε οποιαδήποτε ηγεσία να διαγράφει όλους τους διαφωνούντες με την επίσημη γραμμή και να παραμείνει σαν ηγεσία, διοργανώνοντας εκ των υστέρων συνέδρια «δημοκρατικά› με συμμετοχή μόνο των δικών της ανθρώπων. Ένα τέτοιο συνέδριο είναι και το πρόσφατο συνέδριο της ΚΝΕ, ενώ η συστηματική άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ να συζητήσει ανοιχτά σε δημόσιο συνέδριο, με τη συμμετοχή των διαγραμμένων, τα επίμαχα σημεία διαφωνίας, διαιωνίζει το σταλινισμό. Τέλος ας σημειώσουμε και τη συνένοχη σιωπή των δήθεν αντισταλινικών πρώην θαυμαστών του Τσαουσέσκου, ηγετών της ΕΑΡ, μπροστά σε αυτή την καραμπινάτη σταλινική πρακτική των στενών συνεργατών τους, του ΚΚΕ.
Ε.Ο. 17Ν
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ – ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
Κομάντος της 17Ν επιτέθηκε σε αποθήκες στρατοπέδου στην περιοχή της Λάρισας δίπλα στο χωριό Συκούριο τη νύχτα της 24 προς 25 Δεκέμβρη 1989. Οι αποθήκες φυλάγονταν από στρατιώτες και άνδρες της εθνοφυλακής αλλά δεν αντιλήφθηκαν τίποτε.
Συνολικά αφαιρέθηκε μεγάλη ποσότητα από ρουκέτες των 2,36 και 3,5 ιντσών, σφαίρες διαμετρήματος 0,45, 0,38, 0,30, των 7,62 χειροβομβίδες, ηλεκτρικούς και μηχανικούς πυροκροτητές και άλλο χρήσιμο υλικό.
¶λλο κομάντος επιτέθηκε το Σάββατο 3 Φλεβάρη στο Πολεμικό Μουσείο, ακινητοποίησε τους φύλακες και τους επισκέπτες και απαλλοτρίωσε δύο εκτοξευτές μπαζούκας 2,36 και 3,5. Η επιχείρηση έγινε ομαλά χωρίς να ανησυχήσει ιδιαίτερα κανένας φύλακας ή επισκέπτης.
Αντίθετα από ό,τι γράφτηκε, οι εκτοξευτές λειτουργούν κανονικά. Περιττό βέβαια να προσθέσουμε ότι εκτοξεύουν ρουκέτες 2,36 και 3,5 ιντσών όμοιες με αυτές πούχαμε απαλλοτριώσει από τις αποθήκες του Συκούριου στις 25 Δεκέμβρη.
Αθήνα 4-2-90
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε να αφήσουμε το Μαρινόπουλο, είναι η μοναδική περίπτωση για μια σειρά υποθέσεων που έχουμε Πολιτική Αγωγή. Προχωρούμε στις άλλες και θα τη δούμε την ημέρα εκείνη. Όλες οι άλλες δεν έχουν παράσταση Πολιτικής Αγωγής από εδώ και πέρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Απόντες θα είναι κι εδώ, να διαβάσουμε. Έκρηξη γραφεία ΕΟΚ. Γερακάρης, Γρηγορόπουλος και Δαρμής απόντες.
Στο σημείο αυτό αναγιγνώσκεται:
1. Ιατροδικαστική έκθεση.
2. Έκθεση αυτοψίας
3. Έκθεση πραγματογνωμοσύνης
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η έκθεση πραγματογνωμοσύνης τα έχει πει έτσι λεπτομερώς. Να διακόψουμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που είχε διακοπεί. Κύριε Εισαγγελεύ, να πούμε ποιες υποθέσεις θα γίνουν μετά, ποιους θα μαζεύουμε δηλαδή εδώ πέρα διότι υπάρχει μία δυσχέρεια με μάρτυρες. Τί κάνουμε δηλαδή; Όλοι να απουσιάζουν σήμερα; Συνεννοημένοι ήταν; Εμείς το είπαμε και το φωνάξαμε και το ήξεραν, γι αυτό τους τιμωρήσαμε βέβαια. Τί κάνουμε μετά ταύτα;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, για αύριο λέτε τώρα;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για αύριο.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Για τον Γερμανό Πρέσβη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάει αυτό. Η γυναίκα του έχει πεθάνει. Αυτός δεν πρόκειται να έρθει μας είπαν.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Η Αμερικάνικη Πρεσβεία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στην Αμερικάνικη Πρεσβεία πόσοι;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όλοι όσοι είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι για να τους φέρουν αύριο;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πότε είναι κ. Γραμματεύ;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Στην Αμερικάνικη Πρεσβεία ήσαν όλοι απόντες. Τί θα κάνω εγώ τώρα; Εκεί είχε πολιτική αγωγή. Ούτε οι πολιτικώς ενάγοντες ήρθαν, ούτε κανένας ήρθε. Διατάξαμε βιαία προσαγωγή και τελειώσαμε με αυτούς. Αν δεν έρθουν δεν ήρθαν, με γεια τους.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, ότι διαβάσατε σε έγγραφα από αύριο κανονικά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βέβαια, από δω και πέρα οι μάρτυρες είναι να έρχονται συνέχεια. ¶μα δεν θέλουν να έρχονται τί να τους κάνω. Μπορεί να μην έρθουν ποτέ οι μάρτυρες. Δεν θα προχωράει η υπόθεση; Τους έχετε καλέσει. Όποτε έρθουν θα τους εξετάσουμε.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ληστεία super market ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ήρθαν αυτοί. Ούτε του Πολεμικού Μουσείου ήρθαν σήμερα. Τους φώναξα εγώ και ήταν απόντες. Ας έρθουν λοιπόν αύριο του Βύρωνα, του Πολεμικού Μουσείου, του ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ – ένας είναι ο κ. Νικολακόπουλος – της έκρηξης στα γραφεία της ΕΟΚ, Τράπεζα Εργασίας Πατησίων, Τράπεζα Εργασίας Περιστέρι.
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Είναι Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Πατησίων, είναι άλλο πράγμα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συκουρίου .......
(Διαλογικές συζητήσεις)
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Είναι Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, δεν είναι ΕΛΤΑ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό είναι το λάθος. Αυτοί να έρθουν αύριο, όλοι αυτοί. Μόνο τα ΕΛΤΑ είπανε να έρθουν την άλλη βδομάδα μετά τον Σόντερς. Ο Σόντερς Δευτέρα. Έρθουν δεν έρθουν εμείς θα την κάνουμε.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Αμέσως μετά είναι οι 8 μάρτυρες του ΕΛΤΑ Αιγάλεω και Βύρωνα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να είναι μαζί για να είναι ενιαία η θέση.
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Και μία απόπειρα ανθρωποκτονίας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μέσα είναι όλα. Επίσης θα έρθουν αύριο και της Τράπεζας Εργασίας Περιστέρι. Κάποτε πρέπει να μάθουν να έρχονται οι μάρτυρες. Τί κάνουμε δηλαδή; Κρατάμε έτσι τον κόσμο εδώ πέρα; Εμείς θα κάνουμε διακοπές δηλαδή και είμαστε ωραίοι; Δεν μπορώ να καταλάβω δηλαδή κανενός την νοοτροπία. Ομολογώ ότι έχω μείνει ενεός.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Ευαγγελάτε, πόσοι θα έρθουν; Πολύ ωραία το τοποθετείτε εσείς αλλά βλέπετε δεν έρχονται και μπορεί και να μην έρθουν ποτέ οι μάρτυρες. Δηλαδή θα καθόμαστε εμείς stand by εδώ και δεν θα προχωράει η δίκη; Τί κάνουμε εδώ πέρα; Εμείς θα προχωράμε έρχονται δεν έρχονται αυτοί. Θα δείτε 2-3 μάρτυρες θα έχουμε αύριο πάλι. Γι αυτό λέω πολλούς να το ακούσουν. Τα κανάλια αυτή την ώρα θα έχουν εκπέμψει, πάει την χάσαμε.
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Έχουμε και άλλα υπόλοιπα όμως. Ο Περατικός έχει μείνει υπόλοιπο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όποιος θέλει θα έρχεται και όταν θα έρχονται θα τους προγραμματίζουμε μετά. Ας εξασφαλίσουμε την εδώ προσέλευσή τους.
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, να προσθέσω κι εγώ κάτι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ναι κ. Εισαγγελεύ ότι θέλετε.
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Ξεκινάμε αύριο με την ληστεία του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Πατησίων. Εν συνεχεία παραλείπουμε αυτούς που έχει διαταχθεί βιαία προσαγωγή, όποτε θα έρθουν εν πάση περιπτώσει θα βρούμε έναν τρόπο που θα ορίσουμε......
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι, την βάζουμε και αυτή, μπορεί να έρθουν. Εμείς τα βάζουμε όλα και όποιοι έρχονται θα εξετάζονται κ. Εισαγγελεύ. Διατάζει βιαία προσαγωγή. Αν έρθει μόνος του ο άνθρωπος πάει η βιαία προσαγωγή. Ας το ακούσουν ότι η δίκη γίνεται. Δεν το καταλαβαίνουν δηλαδή; Τέτοιες υποθέσεις, τέτοιες δίκες τώρα; Δείχθηκα εγώ λίγο έτσι λάσκος που είπα Μ. Πέμπτη να μην κάνουμε και τώρα σκόρπισαν όλοι; Γίνεται σκορποχώρι στο τέλος. Δεν πρέπει ούτε μία ώρα να αφήνουμε.
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, δεν ξεκαθάρισε τί θα γίνει με την ληστεία στον Βύρωνα. Αυτή είναι μία υπόθεση που δεν περιλαμβανόταν ως προς τους μάρτυρες στον προγραμματισμό μας τον σημερινό, αναγνώσαμε έγγραφα. Να πούμε λοιπόν ότι και αυτή είναι αύριο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ το είπα και ο Βύρωνας να έρθει. Αυτές που είπαμε σήμερα θα έρθουν.
κ. ΜΑΡΚΗΣ: Βύρωνας, Πολεμικό Μουσείο, ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ κλπ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όταν λέμε Βύρωνα εννοούμε τις υποθέσεις τις συγκεκριμένες. Παρακαλώ να αναγνωσθεί της Επαναστατικής Οργάνωσης 17Ν η προκήρυξη της 17/12/90 ΕΟΚ.
κ. ΖΑΪΡΗΣ: (Διαβάζει):
«Επαναστατική Οργάνωση 17Ν, Αθήνα 17/12/1990. Τόσο η σημερινή κυβερνητική πρακτική της αυθαιρεσίας και της γενικευμένης καταστολής του λαϊκού κινήματος όσο και τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν πρόσφατα το αντιαπεργιακό με το οποίο καταργείται το δικαίωμα της απεργίας και ο νέος 509 με τον οποίο καταργούνται οι κουτσουρεμένες ήδη ατομικές ελευθερίες ολοκληρώνουν την πορεία εκφασισμού του κοινοβουλευτικού φασισμού. Θεμελιώνουν και εγκαινιάζουν επίσημα το καθεστώς του κοινοβουλευτικού φασισμού.
Το καθεστώς αυτό δεν είναι ελληνική ευρεσιτεχνία. Έχει εγκαθιδρυθεί και λειτουργεί εδώ και χρόνια σε όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης με πρωτοπόρες την πρώην Δυτική Γερμανία και την Ιταλία. Δύο χώρες στις οποίες η κλασική αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία δεν είχε ποτέ βαθιές ρίζες στις αντίστοιχες κοινωνίες, εν αντιθέσει με το φασισμό και το ναζισμό που βασίλεψαν εκεί, ο μεν επί μία 20ετία ο άλλος επί 1 δεκαετία με πλατιά κοινωνική συναίνεση και οδήγησαν στην βαρβαρότητα του πολέμου και στα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα.
Το μοντέλο αυτούς του καθεστώτος έχει επιβληθεί από την ΕΟΚ σε όλες τις άλλες χώρες και σήμερα επιβάλλεται και στην Ελλάδα. Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του καθεστώτος είναι τα εξής: η συστηματικά μαζική πλύση εγκεφάλου και η χειραγώγηση των λαών μέσω των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Δεκάδες ηλεκτρονικά και μη Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας που ανήκουν ή ελέγχονται από ισχυρούς οικονομικούς ομίλους της άρχουσας τάξης ελέγχουν και φιλτράρουν την πληροφόρηση, την κατευθύνουν, την διαμορφώνουν και την σερβίρουν με τρόπο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, ποδηγετούν τις μάζες.
Η ψευδολογία, η παραπλάνηση και η διαστρέβλωση βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Πίσω από τον πλουραλισμό των Μέσων κρύβεται η πιο αποκρουστική μονολιθικότητα που οδηγεί στον κρετινισμό και την αγελοποίηση. Το δικαίωμα στην ελεύθερη πληροφόρηση χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει καμία δημοκρατία έχει στην ουσία προ πολλού καταργηθεί.
Η περσινή κάλυψη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης των δύο ταυτόχρονων γεγονότων της πτώσης του σταλινικού καθεστώτος Τσαουσέσκου και της ναζιστικής εισβολής των ΗΠΑ στον Παναμά είναι αποκαλυπτική αυτής της κατάστασης. Χωρίς να έχουμε καμία πρόθεση να υποστηρίξουμε το σταλινικό καθεστώς Τσαουσέσκου σταλινισμού που έχουμε στιγματίσει και καταδικάσει προ πολλού και όχι αφού κατέρρευσε ,όπως οι θλιβεροί ηγέτες της ΕΑΡ και του ΚΚΕ που μέχρι πρότινος τον παρουσίαζαν σαν σοσιαλισμό. Να θυμίσουμε ότι πέρσι όλα τα ΜΜΕ, όλες ανεξαιρέτως οι τηλεοράσεις της Δύσης κρατικές και ιδιωτικές μιλούσαν για γενοκτονία στην Ρουμανία, έδειχναν εικόνες ομαδικών τάφων, μίλαγαν για 80.000 νεκρούς στην Τιμισοάρα.
Μίλαγαν για υπόγειες στοές και καταφύγια του Τσαουσέσκου για ¶ραβες, Λίβυους κλπ, πράκτορες που έχει στρατολογήσει ο Τσαουσέσκου, για ορφανά γενίτσαρους πούχε μετατρέψει δια της βίας σε πραιτωριανούς. Από την άλλη όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν μετέδιδαν σχεδόν καμιά εικόνα από την ναζιστικής εισβολή των ΗΠΑ στον Παναμά – αφού οι αμερικάνοι απαγόρευαν στους κάμεραμαν να παίρνουν εικόνες φτάνοντας μέχρι του σημείου να τους πυροβολούν – υποβαθμίζοντας έτσι τη σημασία της εισβολής σε ένα ανεξάρτητο κράτος και μιλώντας για μία ή δύο δεκάδες νεκρούς.
Δύο μήνες μετά αποκαλύφθηκε η μεγάλη απάτη των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Όλα όσα θυμίσαμε παραπάνω και μετέδωσαν όχι μόνο οι τηλεοπτικοί σταθμοί αλλά και οι ραδιοφωνικοί και ο γραπτός τύπος ήταν ψέματα ή αποτελέσματα μακάβριας σκηνοθεσίας.
Οι ομαδικοί τάφοι ήταν σκηνοθετημένοι,. Πτώματα είχαν παρθεί από το νεκροτομείο και τα νοσοκομεία και παρουσιάζονταν σαν θύματα βασανιστηρίων και εκτελέσεων. Οι νεκροί δεν ήταν 80.000 αλλά σε όλη τη Ρουμανία μαζί τους εκτελεσμένους πράκτορες της Σεκουριτάτε του Τσαουσέσκου το πολύ 700 και στην Τιμισοάρα δεν ξεπερνούσαν τους 100. τα περί Αράβων και ορφανών γενιτσάρων καθαρά ψέματα.
Από την άλλη το σύνολο των νεκρών από την αμερικάνικη ναζιστική εισβολή ξεπερνάει τους 10.000 κυρίως άμαχος πληθυσμός. Οι αριθμοί όμως δεν εμπόδισαν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας να μιλάνε για γενοκτονίες στη Ρουμανία και όχι στον Παναμά. Αυτός είναι ο δυτικός πλουραλισμός και η ελευθερία στην πληροφόρηση.
Η απάτη αυτή δεν έγινε τυχαία αλλά για συγκεκριμένους πολιτικοιδεολογικούς λόγους. Το πραγματικό γεγονός της πτώσης του σταλινικού καθεστώτος Τσαουσέσκου έπρεπε να παρουσιαστεί μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο ιδιαίτερα τώρα που ήταν το τελευταίο σχεδόν σταλινικό καθεστώς και που τα άλλα είχαν πέσει ειρηνικά.
Η εικόνα των ομαδικών τάφων και η «γενοκτονία› υποβάλλουν στη συνείδηση του τηλεθεατή την εικόνα των κρεματορίων των Ναζί και τον οδηγούν στο να ταυτίσει μέσω των δύο αυτών κοινών εικόνων το ναζισμό με τον κομμουνισμό (και όχι βέβαια το σταλινισμό). Αυτή η εξίσωση ναζισμού-κομμουνισμού στη λαϊκή συνείδηση και κατ’ αντιδιαστολή ο εξαγνισμός και το αυτεγκώμιο της «Δυτικής Δημοκρατίας› ήταν ο στόχος της παραπάνω απάτης.
Εκτός όμως από τη χειραγώγηση της πληροφόρησης, χώρες σαν την Ελλάδα είναι θύματα σήμερα μιας πολιτιστικής κατοχής από τη Δύση, ενός πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Τα δεκάδες δυτικά σήριαλ που προβάλλονται καθημερινά και ανεξέλεγκτα από τους διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς, ιδιωτικούς και κρατικούς, ελληνικούς και ξένους αποχαυνώνουν το άτομο, διαφημίζουν, προπαγανδίζουν κι επιβάλλουν ξένες συνήθειες ήθη και έθιμα, κανόνες συμπεριφοράς.
Καλλιεργούν τη βαθμιαία αποσύνδεση του πολίτη από τη γλώσσα του, από την κουλτούρα του, το παρελθόν του, την ιστορία του, την ταυτότητά του. Στρώνουν έτσι το δρόμο για να αποδεχθεί σαν φυσικό το πλήρες ξεπούλημα της χώρας στη Δύση και τη μετατροπή του σε πιστό υπηρέτη των Δυτικών επικυρίαρχων.
Ο ασφυκτικός και συστηματικός έλεγχος του πολίτη μέσω της αστυνομοκρατίας και κυρίως του μαζικού ηλεκτρονικού φακελώματος οργουελιανού τύπου. Με τη μέθοδο του ηλεκτρονικού φακελώματος συλλέγονται πληροφορίες που αφορούν την πολιτική, συνδικαλιστική, οικονομική, επαγγελματική, ιδιωτική δραστηριότητα του ατόμου, τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, ακόμη και τα προβλήματα υγείας. Οι πληροφορίες αυτές αποθηκεύονται από τράπεζες πληροφοριών δημόσιες ή ιδιωτικές εν αγνοία του πολίτη με στόχο την χρησιμοποίηση τους εν καιρώ.
Αν κάποιος έρθει σε σύγκρουση με τις επιταγές του συστήματος ή έστω ισχυρών οικονομικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης, είτε στο χώρο της πολιτικής, είτε του συνδικαλισμού, είτε του τόπου οι πληροφορίες αυτές βγαίνουν από την ναφθαλίνη και χρησιμοποιούνται για τον εκβιασμό του για να κάμψουν την αντίστασή του.
Είτε λοιπόν θα ευθυγραμμιστεί και θα συνεχίσει απρόσκοπτα την καριέρα του, είτε όχι, οπότε αντιμετωπίζει τη διαπόμπευση και το διασυρμό, την επαγγελματική και οικονομική καταστροφή και συνακόλουθα οικογενειακή και ατομική αλλά και το φάσμα της μιζέριας αφού θα μετατραπεί με μιας σε μέλος του τέταρτους κόσμου (δηλαδή των άνεργων περιθωριοποιημένων νεόπτωχων της Δύσης).
Η μετατροπή λοιπόν του ενεργού υπεύθυνου και σκεπτόμενου πολίτη σε άβουλο μέλος μιας αγέλης, η συντριβή της ανθρώπινης προσωπικότητας και του κάθε αντιρρησία που αμφισβητεί τις επιλογές της εξουσίας και αντιστέκεται είναι ο στόχος του μαζικού ηλεκτρονικού φακελώματος.
Η κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας αλλά κυρίως των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Αυτό το σημείο έχει καθοριστική σημασία αφού οι προϋποθέσεις φυλάκισης του πολίτη και άρα το καθεστώς ελευθερίας του δεν διαφέρει από αυτό της δικτατορίας στην τελευταία φάση της το 1972-73. αυτό είναι που προσδιορίζει το καθεστώς σαν Κοινοβουλευτικό Φασισμό και όχι σαν αυταρχική Δημοκρατία, αφού ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να χάσει την ελευθερία του, να συλληφθεί και φυλακιστεί χωρίς καμιά δικαστική εγγύηση, χωρίς δικηγόρο, να κρατηθεί επί μέρες σε λευκά κελιά σε πλήρη απομόνωση, να βασανιστεί με μοντέρνα ψυχοφάρμακα, ακόμη και να καταδικαστεί, πρακτική που δεν διαφέρει από αυτήν της χούντας.
Αν συγκρίνουμε την συμπεριφορά της χούντας στον Καράγιωργα, όταν τραυματίστηκε από βόμβα που έσκασε στα χέρια του με αυτήν του σημερινού καθεστώτος στο Μαζοκόπο θα δούμε ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές αν η χούντα δεν ήταν πιο ήπια και παρ’ όλο που βρισκόμασταν στην πρώτη φάση της δικτατορίας όταν η κατάσταση ήταν πολύ πιο σκληρή.
Αν συγκρίνουμε τις συνθήκες σύλληψης και κράτησης των Μπουκετσίδη, Κογιάνη και Μπέργκνερ χωρίς να έχει καν ψηφιστεί ο νόμος 509 και χωρίς κανένας επιβαρυντικό στοιχείο, με τις συνθήκες σύλληψης και κράτησης μελών αντιστασιακών οργανώσεων με οπλισμό το 72-73 από την χούντα θα δούμε ότι το σημερινό καθεστώς είναι πολύ πιο βάρβαρο και απάνθρωπο.
Όλα αυτά βέβαια τα γνωρίζουν καλύτερα από μας οι αξιολύπητοι, θλιβεροί και χρεωκοπημένοι ηγέτες της αριστεράς του Συνασπισμού, του ΚΚΕ και της ΕΑΡ που όχι μόνο ποιούν τη νήσσα για τη σημερινή κατάσταση και την κατάργηση των παραπάνω δικαιωμάτων και ελευθεριών αλλά έχουν και σημαντικότατες πολιτικές ευθύνες γι αυτές.
Με την συγκυβέρνηση το καλοκαίρι του 89 στην κυβέρνηση Τζανετάκη και την προπαγάνδα του ότι η δεξιά άλλαξε, ότι είναι μοντέρνα, δημοκρατική και εκσυγχρονιστική, οδήγησαν αρκετούς αριστερούς στο να ψηφίσουν Ν.Δ στρώνοντας έτσι το δρόμο για το σημερινό ξεπούλημα της χώρας και την γενικευμένη ασυδοσία παρόμοια αν όχι χειρότερη του ΠΑΣΟΚ, τον κοινοβουλευτικό φασισμό.
Ξεσκεπάστηκαν όμως και για έναν άλλο λόγο. Ένα από τα βασικά τους επιχειρήματα στη διάρκεια της Οικουμενικής αλλά και γενικότερα, ήταν ότι η αριστερά δεν μπορεί να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες δυνάμεις όταν υπάρχει οριακά πλειοψηφία και έχει μεγάλα τμήματα του λαού αντίθετα στην πολιτική της.
Ενώ λοιπόν η αριστερά δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, η δεξιά και σήμερα η Ν.Δ. όντας μειοψηφία και έχοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία εξαγοράζοντας τον ελεεινό Κατσίκη έχει δικαίωμα να εφαρμόζει μια πολιτική ριζικής ανατροπής των πάντων, να ξεπουλάει ασύδοτα τη χώρα, να καταργεί κατακτήσεις των εργαζομένων και ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, εγκαθιδρύοντας το καθεστώς του κοινοβουλευτικού φασισμού, χωρίς η οριακή πλειοψηφία να αποτελεί εμπόδιο.
Η ιδεολογική τρικυμία που τους έφερε η πτώση των σταλινικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης, έφερε και την πολιτική και έδειξε ολοκάθαρα ρίχνοντας και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις πόσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι αυτοί – όχι μόνο οι παλιοί αλλά και οι νέοι ηγέτες – για το λαϊκό κίνημα και τις λαϊκές κατακτήσεις και ελευθερίες, όπως άλλωστε ήταν οι συγγενείς τους ιδεολογικά ηγέτες των προηγουμένων «σοσιαλιστικών› καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης.
Ένα άλλο από τα χαρακτηριστικά των καθεστώτων κοινοβουλευτικού φασισμού είναι η πολιτική συναίνεση και όχι η κοινωνική που εκφράζεται με την απουσία αντιπολίτευσης τόσο από τα κοινοβουλευτικά κόμματα όσο και από τα επίσημα συνδικάτα. Αυτό συμβαίνει σήμερα και στη χώρα μας. Η κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας και των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών με το νέο 509 δεν προκάλεσε καμία ουσιαστική μαζική κινητοποίηση και αγώνα από την πλευρά τόσο των κομμάτων όσο και των συνδικάτων.
Η πρόσφατη απεργία για το αντιαπεργιακό ήταν απεργία-κοροϊδία, στάχτη στα μάτια και όχι αγώνας όπως άλλωστε και οι απεργιακές κινητοποιήσεις του Οκτώβρη. Μ’ αυτές οι πουλημένοι και ελεγχόμενοι από τα κόμματα εργατοπατέρες χειραγώγησαν τους εργαζόμενους. Δέχτηκαν τις απεργίες γιατί δεν μπορούσαν να τις εμποδίσουν για να σπάσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις και την αγανάκτηση, οδηγώντας τες παθητικά χωρίς καμία στρατηγική στο αδιέξοδο και την αποτυχία.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μόνες κινητοποιήσεις-αγώνες έγιναν σε χώρες που δεν ελέγχονταν από τα κόμματα και τα συνδικάτα και ήταν αυτές των καθηγητών το καλοκαίρι και η πρόσφατη των μαθητών. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και στις χώρες της δυτικής Ευρώπης όπου οι μόνες κινητοποιήσεις κι αγώνες γίνονται έξω από τα συνδικάτα με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, με απεργιακές επιτροπές που εκλέγονται και λογοδοτούν σχεδόν καθημερινά στις γενικές συνελεύσεις, γελοιοποιώντας τους διάφορους εργατοπατέρες και σαρώνοντας τους διάφορους αντιαπεργιακούς νόμους που απαγορεύουν τις απεργίες.
Η μόνη λοιπόν σήμερα συστηματική πολιτική αντιπολίτευση, η μόνη πραγματική αντίσταση στην αντιλαϊκή λαίλαπα του καθεστώτος είναι αυτή του επαναστατικού κινήματος και της 17Ν όπως το αναγνωρίζει η ψήφιση του ιδιώνυμου αντεπαναστατικού νόμου, του νέου 509.
Ο νόμους αυτός που ψηφίστηκε από τους Γραικύλους ηγέτες της Ν.Δ. μετά από απαίτηση της ΕΟΚ τιμάει το επαναστατικό κίνημα και τη 17Ν. Αποτελεί την επίσημη αναγνώριση από το καθεστώς ότι η σημαντικότερη πολιτική συνιστώσα στην πολιτική σκηνή είναι το επαναστατικό ρεύμα και μέσα σε αυτό και η 17Ν.
Αποτελεί αναγνώριση όχι μόνο της ύπαρξης και ανάπτυξής του αλλά και του ότι όντας η μόνη πραγματική αντιπολίτευση αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για το καθεστώς όπως ήταν αναγνώρισή του κομμουνιστικού κινήματος και της ανάπτυξής του ο 509.
Η απαγόρευση τέλος της δημοσίευσης των προκηρύξεων αποτελεί επίσημη ομολογία και αναγνώριση της φερεγγυότητας και αξιοπιστίας τους, ομολογία ότι η μόνη φωνή που λέει σήμερα την αλήθεια στον ελληνικό λαό είναι αυτή του επαναστατικού κινήματος και της 17Ν, ομολογία ότι το καθεστώς φοβάται αυτή την φωνή και γι αυτό τη φιμώνει.