Yπάρχει μια ακτίνα φωτός, μικρή αλλά πραγματική, για την επίλυση του Μεσανατολικού. Οι δύο πλευρές, παλαιστινιακή και ισραηλινή, βρίσκονται και πάλι στo τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ο «οδικός χάρτης» διαφέρει κατά πολύ από όλα τα προηγούμενα ειρηνευτικά σχέδια, κυρίως από τα σχέδια της Μαδρίτης και του Οσλο.
Πρώτον είναι μια πόρτα πιο μεγάλη από τις προηγούμενες. Καλεί για τερματισμό της κατοχής παλαιστινιακών εδαφών, και αποδέχεται μια γενική αναγνώριση του ισραηλινού κράτους με παράλληλη αναγνώριση και ενός παλαιστινιακού κράτους.
Το σχέδιο αυτό προβλέπει τη συζήτηση της συριακής και λιβανικής πτυχής στις διαπραγματεύσεις, γιατί στόχος του σχεδίου είναι η επίτευξη συνολικής ειρήνης που να βασίζεται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Και τρίτον, το κουαρτέτο (ΟΗΕ, Ε.Ε., Ρωσία και ΗΠΑ) διαβεβαιώνει για καλή εκτέλεση όλων των όρων του ειρηνευτικού αυτού σχεδίου.
Αυτά ως προς τη θεωρία. Αλλά, όπως διαβεβαιώνει και το μαθηματικό θεώρημα της μη πληρότητας, που έχει γενική ισχύ, καμία θεωρία δεν είναι δυνατόν να είναι πλήρης.
Η ισραηλινή κυβέρνηση ενέκρινε την Κυριακή με επιφυλάξεις τον «οδικό χάρτη», αλλά ψήφισε και πρόταση -με 16 ψήφους υπέρ και καμία κατά- με την οποία αρνείται κατηγορηματικά το δικαίωμα επιστροφής των παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους. Το ειρηνευτικό σχέδιο αναφέρει σε μια και μόνο φράση το πρόβλημα των προσφύγων, μαζί με την ανάγκη να υπάρξει συμφωνία για το καθεστώς της Ιερουσαλήμ.
Ποιος παλαιστίνιος ηγέτης θα παραιτηθεί από το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων στα σπίτια τους, με το αντάλλαγμα της οικοδόμησης ενός εύθραυστου κράτους στο 40% των παλαιστινιακών εδαφών;
Ο Ακίβα Ελντάρ έγραψε την προηγούμενη εβδομάδα στην ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz»: «ας υποθέσουμε ότι, παρά τις δυσκολίες, θα υπάρξει φέτος ή του χρόνου ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος με προσωρινά σύνορα, όπως ορίζει ο «οδικός χάρτης». Τι θα λάβει το Ισραήλ ως αντάλλαγμα για την αναγνώριση του νέου κράτους, εκτός από ένα διάλειμμα στη βία;»
«Πρέπει να τελειώνουμε με την ισραηλινή κατοχή, έστω και αν δεν μάς αρέσει η λέξη», δήλωσε χθες ο Αριέλ Σαρόν σε κομματική εκδήλωση. Το εννοεί ή αγοράζει χρόνο για να αποφύγει πιέσεις;
Και ο νέος παλαιστίνιος πρωθυπουργός; Πολλοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα του είναι ο Γιασέρ Αραφάτ. Λάθος. Ο Μαχμούντ Αμπάς έχει ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, που λέγεται Χαμάς, και έχει λαϊκή στήριξη.
Οσο περισσότεροι μαχητές σκοτώνονται από τον ισραηλινό στρατό, τόσο περισσότερα κύτταρα δημιουργούνται. Πώς θα τους σταματήσει ο Αμπού Μάζεν; Με εμφύλιο και ενώ ο Σαρόν αρνείται να παγώσει πρώτα τους οικισμούς;
Πώς θα «πουλήσει» ο Μάζεν στον λαό του τον, βίαιο εν ανάγκη, αφοπλισμό των ακραίων οργανώσεων;
Πώς θα συνδυαστούν οι ανησυχίες της κάθε πλευράς;