Η πρώτη μου εντύπωση τότε ήταν ότι ο άρρωστος ήταν φοβισμένος, μου έκανε ερωτήσεις «αν υπάρχουν αστυνομικοί›, «αν φυλάγεται το ασανσέρ›, «εάν το δωμάτιο του 10ου ορόφου βλέπει στο Λυκαβηττό ή βλέπει στο Χίλτον› κατάλαβα ότι φοβόταν και ότι τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα το που βλέπει το δωμάτιο, δοθέντος ότι κι εμείς είχαμε τέτοιους φόβους από την αρχή μήπως τυχόν και κάποια ρουκέτα ή κάτι άλλο μας έρθει και μας πάρει όλους μαζί η μπάλα. Του είπα ότι «Σάββα θα είμαι κοντά σου μην φοβάσαι, θα φυλάγεσαι› και με ρώτησε «αν είναι ο Στέλιος στο νοσοκομείο, αν είναι πάνω ο Στέλιος›. Δεν ήξερα ποιος είναι ο Στέλιος και ρώτησα εκεί τους άλλους και μου είπαν ότι ο Στέλιος είναι ο κ. Ξηρός. Λέω «ναι πάνω είναι, μίλησα μαζί του πριν από λίγο›.
Πήγαμε πάνω στο 10ο όροφο, τον τοποθετήσαμε στο θάλαμο που έπρεπε να είναι και μετά από ένα διάστημα μπήκε η νοσηλεία που έπρεπε να μπει, ένα αντιβιοτικό που είχε ξεκινήσει από το απόγευμα η πρώτη δόση κάτω στη μονάδα. Την ώρα που έπαιρνε αυτή τη δόση, έκανε αλλεργική αντίδραση, αισθάνθηκε έντονο αίσθημα καύσης, δύσπνοια και το αντιμετωπίσαμε πάρ’ αυτά. Με μια δόση κορτιζόνης που του είχαμε βάλει και ένα αντιαλλεργικό φάρμακο άρχισε ο άρρωστος να συνέρχεται.
Εκείνη την ώρα αφού υπήρχε αυτή η βελτίωση βγήκα έξω από το θάλαμο και είπα στον Εισαγγελέα και στον κ. Σύρο ότι «απόψε δεν θα τον εξετάσουν, δεν θα μιλήσουν μαζί, διότι ο άρρωστος έχει πρόβλημα›. Μου λέει «εντάξει γιατρέ, δεν σκοπεύουμε εξάλλου να τον εξετάσουμε αλλά αφού το λες κι εσύ, θα φύγουμε›.
Την ώρα που εγώ ήμουν μέσα στο θάλαμο ξανά και μπήκαν μέσα οι δύο λειτουργοί για να τον καληνυχτίσουν λέγοντάς του «καληνύχτα Σάββα τα λέμε αύριο› εκείνος τους ζήτησε να μείνουν για να τελειώσουν αυτό που έλεγαν πιο μπροστά. Δεν ήξερα εγώ τι έλεγαν πιο μπροστά, ή ό,τι μιλούσαν πιο μπροστά.
Από αυτό το πράγμα συμπέρανα ότι ο άρρωστος συνεργαζόταν στις συνομιλίες αυτές με τις διωκτικές Αρχές. Εν πάση περιπτώσει έφυγαν οι δύο, εμείς κάτσαμε και αντιμετωπίσαμε όλα τα προβλήματα, αποχώρησα από το νοσοκομείο κατά τις 3 η ώρα όταν πια ήταν όλα ήσυχα και την άλλη μέρα το πρωί στην πρωινή επίσκεψη, το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν αυτό το πράγμα ακριβώς: «Αυτό που έχω ακούσει από την κάτω μονάδα και αυτό που έγινε χτες το βράδυ να μην θες να κοιμηθείς αλλά να θες να συνεργαστείς με τις Αρχές για να μιλήσεις, εγώ σαν γιατρός δεν το εγκρίνω. Υπάρχουν ώρες μέσα στις δυνατότητές σου, μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια στα οποία μπορείς να μιλάς και να συζητάς με οποιουσδήποτε, αλλά αυτό δεν θα είναι εις βάρος του ύπνου σου›.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι ουδέποτε τόσο ο Εισαγγελέας ο κ. Διώτης, όσο και ο στρατηγός ο κ. Σύρος -οι οποίοι κατά κανόνα αν δεν απατώμαι ήταν μαζί- δεν τον εξέταζαν ποτέ πρωινές ώρες, δηλαδή οι δικές μας εξετάσεις πολλές φορές κρατούσαν και 4 και 5 η ώρα το απόγευμα αναλόγως με τα προβλήματα που είχαμε. Ποτέ, εκείνες τις ώρες, δεν παρέβαιναν στο έργο μας.
Από εκεί και πέρα όμως όταν εμείς αποχωρούσαμε συζητούσαν. Αυτό το ξέραμε, το μαθαίναμε από το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά πολλές φορές το έβλεπα και ο ίδιος ότι γινόταν αυτό το πράγμα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτά που λέτε, πότε γίνονται;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Αυτή η συζήτηση που λέω τώρα για το ότι υπέστησα την προσοχή ότι πρέπει να κοιμάται, έγινε στις 10 του μηνός το πρωί. Δηλαδή τον βράδυ τον παρέλαβα πρωί – πρωί του ξαναείπα αυτό το πράγμα: ότι πρέπει να κοιμάσαι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πότε μαθαίνετε ότι κουβεντιάζει με τον κ. Διώτη και τον κ. Σύρο;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ήταν γνωστό, ξέραμε στη μονάδα όλοι ότι αυτά είχαν ξεκινήσει.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Από πότε κουβεντιάζαν;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Από Παρασκευή βράδυ της προηγούμενης εβδομάδας προς Σάββατο ξημερώματα, από 5 προς 6 του μήνα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Από τότε αρχίζουν την κουβέντα.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ναι. Αυτό έγινε με τη δική του συναίνεση.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Και εσείς στις 10 του το είπατε;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Εγώ στις 10 του μηνός το πρωί του λέω ότι «δεν είναι δικό μου θέμα αλλά πρέπει να ξεκουράζεσαι, πρέπει να κοιμάσαι. Διότι ένας τραυματίας στην κατάστασή σου θα πρέπει πάνω από όλα...›.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Και τι απαντάει;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Η απάντησή του ήταν ότι δεν μπορεί να κοιμάται τα βράδια και θέλει παρέα. Του είπα ότι «σε αυτό το πράγμα μπορώ να σε βοηθήσω, μπορώ να σου δώσω ένα ελαφρύ ηρεμιστικό και να κοιμάσαι› μου λέει «όχι τα αποφεύγω› του λέω «καλά, εγώ δεν θα σου δώσω ποτέ κανένα ηρεμιστικό χωρίς να σε ρωτήσω και χωρίς να το θέλεις, αλλά σε παροτρύνω να το κάνεις, να κοιμάσαι. Αν δε εκείνοι δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, σου λέω ότι εγώ ο ίδιος μπορώ να διακόψω μια τέτοια συζήτηση για ιατρικούς λόγους, ή να αποτρέψω μια τέτοια συζήτηση για ιατρικούς λόγους› μου λέει «γιατρέ, εγώ θέλω να τα πω και να τελειώνω με αυτή την ιστορία›.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: (Εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Εισαγγελεύς παρακαλώ ο μάρτυρας είναι υψηλού επιπέδου ας τον αφήσουμε να πει ό,τι θέλει και μετά τις απορίες μας θα τις λύσουμε. Μην τον διακόπτουμε θα χάσει τον ειρμό του ο άνθρωπος. Έχει κάτι στο μυαλό του που πρέπει να το πει. Και εγώ έχω απορίες ενδιάμεσα τις σημειώνω, θα τα ρωτήσουμε. Αλλά ας τον αφήσουμε διότι βλέπετε είναι υψηλού επιπέδου ο άνθρωπος και έχει λόγο που είναι κατανοητός απόλυτα.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Θέλω να σημειώσω ότι τίποτα απολύτως από αυτά που λέω, δεν έγιναν μόνο με παρουσία δική μου. Ουδέποτε εξέτασα τον άρρωστο εγώ και αυτός οι δυο μας. Υπήρχαν πάντοτε παρόντες τουλάχιστον ένας εξειδικευμένος ή ένας ειδικευόμενος και υπήρχαν σε πολλές περιπτώσεις πολλοί άλλοι γιατροί άλλων ειδικοτήτων και οι πιο υψηλόβαθμοι από εμένα μέσα στην κλινική. Επομένως αυτά που λέω θα πρέπει να τα πουν κι άλλοι.
Είχα σχηματίσει την εντύπωση μετά από τη συζήτηση που είχαμε το πρωί της 10ης του μηνός τελεσίδικα πια ότι ήταν ελεύθερη επιλογή του αρρώστου να συνεργάζεται με τις Αρχές. Από εκεί και πέρα δεν είχα λόγο αυτό να το αμφισβητήσω.
Εντούτοις την ενημέρωση των συγγενών η οποία από εμένα ξεκίνησε εκείνη την ημέρα, την οποία και τηρούσα ευλαβικά την περίοδο που ήμουν εγώ αρμόδιος, η αλήθεια είναι ότι ήταν άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν συμπαράσταση, ο παπά – Τριαντάφυλλος είναι μια προσωπικότητα η οποία είχε ζωγραφισμένη τον πόνο στον πρόσωπό του και αισθάνθηκα αυτή την ανάγκη πολλές φορές να σταθώ κοντά του.
Σε αυτή την ενημέρωση την οποία τηρούσα ευλαβικά και απαντούσα σε οποιαδήποτε ερώτηση, κατάλαβα ότι οι συγγενείς είχαν πρόβλημα με το ελεύθερο επισκεπτήριο. Έκανα και σε αυτό το πράγμα παρέμβαση, δεν θυμάμαι αν ήταν η ίδια μέρα νομίζω ότι ήταν η ίδια μέρα, στις 10 του μηνός έκανα παρέμβαση στον Εισαγγελέα ότι ο άρρωστος δικαιούται να έχει επισκεπτήριο όπως όλοι οι τραυματίες, δικαιούται ο άρρωστος να βλέπει τους συγγενείς του διότι είναι πλήρως επικοινωνών και νομίζω ότι πια δεν κινδυνεύουν τα τραύματά του από το επισκεπτήριο.
Μου λέει «Το αίτημά σας γιατρέ είναι πάρα πολύ σωστό και το μελετούμε› και εκείνη την ίδια μέρα έκαναν οι συγγενείς μια παράσταση διαμαρτυρίας μπροστά στο θάλαμο του αρρώστου στο διάδρομο φωνάζοντας κάποια συνθήματα. Πήγα πάνω με σκοπό πάλι να υπενθυμίσω αυτό το αίτημα και εντούτοις ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός παρά το ότι γι’ αυτό τον λόγο είχα πάει πάνω με αποκάλεσε βαλτό της Αστυνομίας.
Εν πάση περιπτώσει τα ξεπερνάμε αυτά. Νομίζω όμως ότι από την επομένη μέρα το επισκεπτήριο αποκαταστάθηκε, από εκεί και πέρα δεν υπήρχαν σοβαρά τουλάχιστον προβλήματα από το επισκεπτήριο. Στις 10 του μηνός όλη μέρα το πρωί έφαγα πολλές ώρες για να μπορέσω να συντονίσω όλες τις ειδικότητες και να αναμοχλεύσω τα διαγνωστικά που είχαμε μέχρι τότε πετύχει και να σχηματίσω κι εγώ ο ίδιος μια πιο σωστή άμεση αντίληψη.
Έτσι «φαγώθηκε› όλη ημέρα στις 10 του μηνός και στις 11 του μηνός, η πρωινή εξέταση των οφθαλμίατρων αποκάλυψε ότι ο άρρωστος είχε αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Αυτή η αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς επειδή δεν ήταν μια συνηθισμένη αποκόλληση από αυτές που συνήθως παθαίνουμε, αλλά οφειλόταν στην αιμορραγία που υπήρχε ενδο-οφθάλμια και στη φάση που απορροφιόταν το αιμάτωμα έκανε συμπτήσεις μέσα, κόλλησε αμφιβληστροειδής και είχε το αιμάτωμα. Αυτό απαιτούσε μια πολύ ειδική επέμβαση όχι τη συνηθισμένη του αμφιβληστροειδούς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από αυτά που έχουν σχέση με το επίπεδο συνείδησης κατά τη διάρκεια των απολογιών του. Τίποτε άλλο δεν μας ενδιαφέρει.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: (Εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έβλεπε καθόλου 11/7;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ο άρρωστος έβλεπε δεν είχε διαφορά στην όραση από τις προηγούμενες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο άρρωστος λοιπόν έβλεπε μια χαρά.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ο άρρωστος έβλεπε, είχε μια όραση γύρω στα 2/10 και μπορούσε να μετρά σύμφωνα με τη γνωμάτευση των οφθαλμιάτρων δάχτυλα κλπ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να υπογράψει μπορούσε;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Δεν είμαι γι’ αυτό 100% σίγουρος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λέμε ότι του ανεγνώσθη και υπογράφει ως έπεται. Είπαμε πουθενά ότι δίνουμε τις καταθέσεις να τις διαβάζουν; Δεν λέει ο νόμος τέτοια πράγματα. Έχουμε κάνει και ανακριτές. Ευτυχώς δηλαδή.
Ι. ΒΛΑΧΟΣ: Κύριε Πρόεδρε σε άνθρωπο που δεν μπορεί να διαβάζει αναγιγνώσκεται γιατί μπορεί να ζητήσει κάποια στιγμή στην Αθήνα να πει «να το δω κι εγώ› και δίνεται και το ξέρουμε όλοι. Σε άνθρωπο που δεν βλέπει όμως δεν είναι το ίδιο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν δίνουν τίποτα. Αναγνώσθη και υπογράφεται ως έπεται. Έτσι λέει ο νόμος.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ενδεχομένως μεγάλα γράμματα θα μπορούσε να δει, πάντως μικρά δεν γνωρίζω. Θυμάμαι όμως ότι σε κάποια φάση διάβασε ταμπέλα, γιατί οι ταμπέλες ήταν με κεφαλαία γράμματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ένα «Σ› έβαλε εδώ πέρα αντί για υπογραφή, αν το έβαλε αυτός βέβαια. Αυτό μπορούσε να το κάνει;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Θα μου επιτρέψετε να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν παριστάμην σε οποιαδήποτε τέτοια διαδικασία. Δεν είδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μπορούσε να κάνει τέτοιο πράγμα; Στην κατάσταση που ήταν το μάτι του, μπορούσε να βάλει αυτό το «Σ›;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Θα μπορούσε να το βάλει. Αλλά για να διαβάσει αυτά τα γράμματα όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα δεν λέει πουθενά ότι τα διάβασε. Η οποία αφού αναγνώστηκε και βεβαιώθηκε υπογράφεται ως ακολούθως. Έχετε την καλοσύνη να διαβάσετε λίγο και το άρθρο εκεί πέρα;
???.: Να το διαβάσουμε κ. Πρόεδρε, δεν έχουμε κάνει πρώτη φορά ανάκριση. Με συγχωρείτε πολύ. Στην ανάκριση πολλές φορές ο ίδιος ο κατηγορούμενος, ο μάρτυρας, ζητά να αναγνώσει αυτό που έχει γράψει ο άλλος. Αλίμονο δηλαδή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εντάξει.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Από κει και πέρα όλες οι μέρες της εβδομάδας αυτής κύλησαν με πολύ μεγάλη ένταση λόγω του προβλήματος αυτού με το μάτι, το οποίο δεν ήταν κάτι που προκλήθηκε από ψυχολογική ένταση γιατί ακούστηκε κι αυτό, ότι θα μπορούσε από το στρεσάρισμα να το είχε πάθει, ήταν θέμα του αιματώματος και όχι στρεσαρίσματος. Ήταν του τραύματος, λόγω της αιμορραγίας. Γι’ αυτό και χρειαζόταν ηλεκτομή.
Μέχρι και τις 13 του μηνός που ήταν μέρα Σάββατο κύλησαν όλες οι μέρες με πολύ μεγάλη ένταση πάνω σ’ αυτόν τον τομέα, διότι έπρεπε να οργανωθεί αυτό το χειρουργείο το οποίο δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ήταν πάρα πολύ λεπτή επέμβαση, η οποία και τελικά πραγματοποιήθηκε όπως ξέρετε στο Γενικό Κρατικό.
Γεγονότα από τις 14 και μετά δεν μπορώ να ξέρω μέχρι τις 22 του μηνός που ανέλαβα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον ξαναείδατε λοιπόν πάλι.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Τον ξαναείδα πάλι. Η κατάσταση του ήταν σημαντικά καλύτερη. Είχε αναλάβει βάρος, είχε αποδεσμευτεί παντελώς από το οξυγόνο πλέον σχεδόν. Το μόνο πρόβλημα που μας απασχολούσε ήταν το τραύμα του, το οποίο όταν είχα φύγει είχα στείλει κάποιες εξετάσεις για καλλιέργειες από το τραύμα και είχε αναπτυχθεί ένας μύκητας, ο οποίος στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν έχουμε συναντήσει άλλο περιστατικό, το οποίο προερχόταν από τον τόπο της έκρηξης. Είναι ένας μύκητας, που είναι παράσιτο των φυτών.
Αυτό είχε σφηνωθεί μέσα στο τραύμα, μέσα στο κάταγμα και συγκεκριμένα στο σίδερο που κράταγε εσωτερικά τον δείκτη της δεξιάς χειρός. Προκειμένου να το γλιτώσουν το δάχτυλο, να μη του αφαιρεθεί, είχαν βάλει εκεί ένα σίδερο. Εκεί μέσα είχε πιάσει αυτόν τον υπομύκητα και δεν μπορούσε να θεραπευτεί. Όλα τα γνωστά φάρμακα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα τα αντιμυκητασικά είχαν δοκιμαστεί χωρίς αποτέλεσμα διότι κάθε μέρα έβγαινε με την ίδια ένταση αυτός ο μύκητας της καλλιέργειας.
Είχαν γίνει αλλεπάλληλα συμβούλια με καθηγητές λοιμωξιολόγους και από την Αθήνα και από την Κρήτη ένας ειδικός λοιμωξιολόγος, ο κ. Σαμόνης, ο καθηγητής στο Ηράκλειο, ο οποίος ασχολήθηκε στην Αμερική με αυτό το μικρόβιο συγκεκριμένα και είχε εμπειρία και παραγγείλαμε κάποια φάρμακα στο εξωτερικό, τα οποία δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, για να τα χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτόν τον λόγο. Από τα κανάλια δυστυχώς ακούσαμε ότι αυτά τα φάρμακα ήταν ορός της αλήθειας.
Ήταν το φάρμακο ΝΑΤΑΜYCIN το οποίο είναι ειδικό για τον μύκητα αυτόν και το φάρμακο BORICONAZOLIN. Και τα δυο ήταν αντιμυκητασικά. Το NATAMYCIN μάλιστα κυκλοφορούσε σαν αλοιφή στη Γερμανία και σαν κολλύριο στην Αμερική. Βέβαια τα βρήκαμε στην ίδια χώρα και τα δύο. Αυτά εισήχθησαν μέσω του ΕΟΦ, από τον αρμόδιο φορέα.
Τελικά χρησιμοποιήθηκε μόνο το ΝΑΤΑΜΥCIN, δεν χρησιμοποιήθηκε η BORICONAZOLIN, δεν χρειάστηκε. Μόνο όταν αφαιρέθηκε αργότερα το σίδερο αυτό που είχε μπει στο δάχτυλο και έγινε αυτή η επέμβαση θεραπεύτηκε από αυτόν τον μύκητα παρά όλα τα φάρμακα.
Αυτός ήταν και ο λόγος της μεγάλης καθυστέρησης που έμεινε στον Ευαγγελισμό. Διότι δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε άλλες επεμβάσεις, να αποκαταστήσουμε στα αυτιά και να αποκαταστήσουμε τον καταρράχτη που είχε στον αριστερό οφθαλμό, λόγω του ότι υπήρχε αυτός ο υπομύκητας.
Επίσης κάτι που θέλω να πω σχετικά με τα φάρμακα κι αυτά όλα που ακούσαμε εμείς, είναι ότι στις 11 του μηνός στην ενημέρωση των συγγενών μου ειπώθηκε από την κα Ρομέρο ότι «πως ξέρω ότι δεν θα του δώσουν φάρμακα οι διωκτικές αρχές και να τον αναγκάσουν να μιλήσει;› Διαβεβαίωσα ότι τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να γίνει και όποιος επιχειρήσει να κάνει ένα τέτοιο πράγμα θα είμαι ο πρώτος που θα το καταγγείλω.
Το βράδυ της ίδιας μέρας έκανε συστάσεις από ένα κανάλι και είπε «να προσέχουν αυτοί που έχουν πρόσβαση στις φλέβες του›. Αυτό με ανάγκασε την επόμενη μέρα το πρωί να στείλω μια εξέταση και μάλιστα ήταν συμβουλή του ειδικευόμενου, ένας άριστος γιατρός που ήταν μαζί μου στην ομάδα, μου είπε να τους στείλουμε μια εξέταση για να προσδιορίσουμε στο αίμα τυχόν ψυχοτρόπα φάρμακα, να έχουμε μια απόδειξη.
Εστάλη λοιπόν μια εξέταση στις 12 Ιουλίου το πρωί, η οποία ζητούσε από το νοσοκομείο να μετρήσει επίπεδα στον ορό του ασθενούς όλων των ψυχοτρόπων φαρμάκων που είναι σε θέση το εργαστήριο να μετρήσει. Δυστυχώς στις 12 και στις 13 λόγω του χειρουργείου του ματιού, δεν μπόρεσα να ασχοληθώ άλλο με το θέμα και όταν γύρισα μετά από την άδειά μου, είδα ότι είχαν μετρήσει μόνο βενζοριζεπίνες και βαρβιτουρικά. Για τα υπόλοιπα ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ δεν είχε φροντίσει να τα στείλει σε άλλο νοσοκομείο που θα έκανε την εξέταση αυτή και θα μπορούσαμε να έχουμε την απάντηση για άλλα φάρμακα.
Θέλω όμως να πω ότι δείγματα ορού από την εποχή εκείνη σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες υπάρχουν. Αυτά αναζητήθηκαν εκ των υστέρων, όταν πια είχε φύγει ο Σάββας και υπήρξε εκείνη η εκπομπή η εξευτελιστική για εμάς από τον κ. Τριανταφυλλόπουλο, όπου παρουσίαζε και τη συνέντευξη του κ. Ξηρού σε μια απ’ αυτές, είχε την παραίνεση ο Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας να μου πει να ψάξουμε να βρούμε μήπως τυχόν από τις εξετάσεις που του είχαν στείλει υπήρχαν κρατημένα δείγματα ορού δικού του σε διάφορα ψυγεία.
Αυτό το πράγμα πολλές φορές γίνεται στις εξετάσεις οι οποίες είναι πολύ ειδικές, όπου μπορεί το αποτέλεσμα να χρειάζεται να συγκριθεί με επόμενη εξέταση και υπήρχε μια πιθανότητα. Δυστυχώς, επειδή είχε περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα βρήκα μόνο δύο δείγματα. Δεν θυμάμαι ακριβώς τις ημερομηνίες, το ένα ήταν τέλος Ιουλίου και το άλλο ήταν μέσα Αυγούστου, 18-20, δε θυμάμαι τις ημερομηνίες διότι τα βρήκαμε αυτά τα δείγματα σε δύο εργαστήρια, τα υπόλοιπα δεν τα είχαν κρατήσει.
Το ένα ήταν από έναν έλεγχο που του είχα στείλει ψάχνοντας μήπως υπήρχαν και άλλοι ιοί, δεδομένου ότι είχε ανακαλυφθεί και κάποια άλλη ίωση παλιά στον άρρωστο και η άλλη εξέταση ήταν από ανοσολογικές εξετάσεις, ψάχνοντας μήπως ο άρρωστος είχε κάποιο πρόβλημα ανοσοκαταστολής, λόγω του FUZARIUM.
Βρήκα λοιπόν από το κάθε δείγμα δύο μπουκαλάκια, τα οποία έχουν κρατηθεί σε ψυγεία και φυλάσσονται το ένα από μένα σε κάποιο ψυγείο και το άλλο από τον Διευθυντή της ιατρικής υπηρεσίας. Δεν είχα δυστυχώς την πρόνοια να το είχα κάνει αυτό και άλλες φορές, παρά το ότι υπήρξαν αυτές οι προειδοποιήσεις από την κα Ρομέρο και αν ήμουν λίγο πιο ξύπνιος θα το είχα κάνει.
Εν τούτοις ήταν τα προβλήματα τα οποία μας βασάνισαν για τον ίδιο τον άρρωστο, αλλά παράλληλα αντιμετωπίζοντας καθημερινά σχεδόν και δέκα άλλους αρρώστους που είχαν τα ίδια και περισσότερα δικαιώματα ίσως γιατί ήταν πιο βαριά η κατάστασή τους να απασχοληθώ μαζί τους, δυστυχώς κάποιες λεπτομέρειες δε μπορούσαν παρά να ξεφύγουν.
Μέχρι που έφυγε ο άρρωστος εγώ δεν διαπίστωσα ποτέ να έχει αλλοιωμένο επίπεδο συνείδησης, τουλάχιστον από τις 9 του μηνός του βράδυ και μετά, τα διαστήματα που ήμουν υπεύθυνος. Σε όλες τις συναντήσεις μας, στις εξετάσεις που κάναμε, στις δικές μου, στων άλλων ειδικοτήτων στις οποίες εγώ αναγκαστικά ήμουν παρών όταν έρχονταν δηλαδή οι άλλες ειδικότητες ως σύμβουλοι, είδα ότι είχε πάντοτε πολύ καλή επικοινωνία, είχε άριστη συνεργασία, ήταν πάρα πολύ ευγενικός και ευχάριστος, ήταν υπομονετικός σε όλα του τα προβλήματα και με αυτή την ιδιότητα τον είχαμε ομολογουμένως αγαπήσει όλοι.
Το αν ήταν επιλογή δική του να είναι ελεύθερος, εγώ αυτή την εντύπωση είχα, ότι ήταν δική του επιλογή να μιλήσει ελεύθερα. Εάν νομίζει ότι είχε παραισθησίες τις οποίες εμείς δεν διαβλέψαμε και μεριμνήσαμε γι αυτό, κάνει λάθος. Εμείς ποτέ δεν είδαμε ότι ο άρρωστος είχε κάποια συμπτώματα παραληρήματος, ή παραισθησίες, ή ψευδαισθήσεις. Αν είχαμε την παραμικρή τέτοια υπόνοια να είναι σίγουρος ότι θα του είχαμε φέρει όχι έναν και δυο, αλλά εκατό ψυχιάτρους.
Εν τούτοις δεν μας έδωσε ποτέ τέτοιο δικαίωμα να το υποθέσουμε, ούτε ποτέ είδαμε ένας από μας –κι ήμαστε τόσοι γιατροί στην ομάδα κάθε μέρα, μαζί με τις άλλες ειδικότητες εννοώ- κάποιος να δει κάτι και να ψυλλιαστούμε ότι κάτι μπορούν να του κάνουν με φάρμακα και να λέει αυτά που λέει. Έτσι λοιπόν, δεν το είδαμε πάρα μόνο εκ των υστέρων, μετά που ειπώθηκαν από τον ίδιο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Φέρεται εδώ, αποδεικνύεται από έγγραφα δημόσια ότι έχει δώσει, έχει εξετασθεί ως κατηγορούμενος. 11 Ιουλίου, 20 Ιουλίου, 27 Ιουλίου από προανακριτικές αρχές, δηλαδή από αστυνομίες και ενώπιον του κ. Ανακριτή, του Ειδικού Εφέτη Ανακριτή, στις 9/8, μέχρι τις 17/8 μάλιστα γιατί είναι διακοπτόμενη και μάλιστα παρουσία συνηγόρου η τελευταία. Λέει περίπου τα ίδια πράγματα, επιβεβαιώνοντας τα προηγούμενα. Αυτό υποδηλώνει ότι έστω και αρχικά μπορούσε να έχει ελαττωμένο επίπεδο συνείδησης;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Όχι βέβαια, αν έλεγε ξανά τα ίδια πράγματα και αργότερα, δεν μπορούσε να είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκείνο το οποίο όμως εμένα μου κάνει εντύπωση είναι το εξής: ¶τομα τα οποία κάποια στιγμή αποφασίζουν να πάρουν το πιστόλι να βγουν στο δρόμο και ας πούμε ότι αυτά τα οποία λέει είναι αλήθεια, ας τα υποθέσουμε προσωρινά αλήθεια για να κάνουμε τον συλλογισμό μας. Αυτοί αποκτούν έναν δικό τους αξιακό κόσμο και η συνείδησή τους είναι πολύ καθαρή και πιστεύουν ότι με αυτό που κάνουν ωφελούν την κοινωνία κτλ.
Θα μου πείτε ιδεοληπτικά κτλ. δεν τα ξέρω, δεν τα αντιμετωπίζω, εγώ τα παίρνω από την εσωτερική πλευρά, όταν όμως αρχίσουν και λένε «πωπω τί κάναμε...› αρχίζει και σαλεύει και το μυαλό πλέον, αρχίζει ένας έλεγχος διαφορετικός. Διαπιστώσατε κάτι τέτοιο; Διότι εδώ εμφανίζεται στις απολογίες ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος τα δέχεται ότι τα έχει κάνει όλα. Οι συμπεριφορές του φαίνονταν φυσιολογικού ανθρώπου πλέον ή ενός ανθρώπου που ήταν θλιμμένος και έλεγε «πωπω τί έκανα›;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Όχι, ήταν φυσιολογικότατες οι αντιδράσεις του πάντοτε. Δεν είδαμε ποτέ, από τις 10 του μηνός και μετά, εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν είδα να διακατέχεται από κάποιο άγχος, εκτός από τα προβλήματα που ενέσκηπταν κάθε φορά αναφορικά με την υγεία του. Από τα υπόλοιπα όλα δεν διαπίστωσα τέτοιο πράγμα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ξέρετε, ο ψυχίατρος που είχε έρθει την άλλη φορά εξήγησε περίπου σ’ αυτό το επίπεδο τις αντιδράσεις, τις πιθανές αντιδράσεις ενός ανθρώπου ο οποίος δρα κατά κάποιον τρόπο και μετά μετανιώνει. Δημιουργούνται ορισμένα προβλήματα λέει ψυχολογικά, αρχίζει πια και σαλεύει που λένε. Έχουμε παραδείγματα εδώ μέσα, ένας άνθρωπος που μετάνιωσε μετά, μας απασχόλησε εδώ μέσα πολύ σχετικά με έναν από τους κατηγορουμένους, ότι «τί πήγα κι έκανα, κι εγώ μετάνιωσα και γράφω και κάτι ποιήματα που δείχνουν ότι είμαι μετανιωμένος› κτλ. Εδώ σε τούτον εδώ, βλέπετε κάτι τέτοιο;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Εγώ αν είχα δείγματα μιας παθολογικής ψυχολογικής συμπεριφοράς θα καλούσα ψυχιάτρους, αυτό όμως δεν έγινε, δεν μου έδωσε ποτέ τέτοια δείγματα, ότι μπορεί να υπάρχουν. Βέβαια θα μπορούσε ο ίδιος μέσα του να παλεύει με τέτοιες ιδέες, διότι από την ενασχόλησή μου μαζί του κατάλαβα ότι είναι ένας άνθρωπος με αρχές, με ιδέες, ήταν ένας άνθρωπος σωστός. Σωστός ως προς τη συνέπειά του, δηλαδή του έλεγες ότι «θα προσέξεις το χέρι το δεξί, θα το κρατήσεις εκεί πέρα›. Ήταν ικανός να το κάνει αυτό με πάσα πειθαρχία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αλλιώς δεν θα έκαναν τέτοια πράγματα, αν τα έκαναν, πρέπει να είναι πειθαρχημένοι άνθρωποι. Διότι λέει «εγώ αναλαμβάνω πολιτική ευθύνη›, δηλαδή «ήμουν στη 17Ν, από κει και πέρα δεν σου λέω τί έκανα›. Δικαίωμά του είναι. Αλλά εκείνο το οποίο εξακολουθεί να με απασχολεί είναι αυτό, «ξέρεις, τα έκανα, αλλά να τώρα υποχωρώ και ζητώ και την επιείκεια της πολιτείας› και μάλιστα αν τα δεχτούμε ότι είναι αληθινά αυτά.... κάπου ένας άνθρωπος που είναι συνειδητός αγωνιστής σε μια ιδέα δική του, που εγώ δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να την καθυποτάξω σε λογικούς κανόνες, δεν το βλέπω φυσιολογικό μετά να είναι μια χαρά ο άνθρωπος.
Εκτός αν θεωρεί δηλαδή ότι «τα εξομολογήθηκα και ησύχασα, μου έφυγε κάποιο άγχος›, αλλά το άγχος θα έπρεπε να το είχε πριν.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Πιθανώς όταν συνειδητοποίησε τί είχε κάνει, να μην είχε και τρόπο οπισθοδρόμησης. Δηλαδή την Πέμπτη που εφημέρευα εγώ και αποσωληνώθηκε, είχε ήδη ανακαλυφθεί η Πάτμου από την Τρίτη και με το που πήγα στον όροφο επάνω εγώ την Τρίτη, είχε ήδη αποκαλυφθεί η Δαμάρεως. Δηλαδή είχε μπει ήδη σε έναν τέτοιο δρόμο αυτή η ιστορία που και να ήθελε ο άνθρωπος να αντισταθεί...
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Νομίζω ότι μόνος του την αποκάλυψε τη Δαμάρεως, δεν τη βρήκε η αστυνομία.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Εγώ δεν τα ξέρω αυτά τα πράγματα, προσπάθησα να μείνει ο εαυτός μου έξω από αυτά τα νομικά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Την Πάτμου τη βρήκαν από τις φωτογραφίες που έβγαλαν δεξιά-αριστερά, είπαν οι γείτονες «αυτό το παιδί έρχεται εδώ πέρα, είναι ο τάδε›. Οπότε πήγαν με τα κλειδιά οι άλλοι και τον βρήκαν, αυτό ήταν εύκολο. Αλλά τη Δαμάρεως δεν τη βρήκαν. Αυτός άκουγε ειδήσεις; Έβλεπε στον εξωτερικό κόσμο τι γινόταν; Τις φωτογραφίες του κτλ.....
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ο ίδιος δε μπορούσε να ακούσει καθόλου, ειδήσεις θα πώς θα άκουγε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Του τα μετέδιδε κανένας;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Δε νομίζω. Νομίζω ότι υπήρχε ραδιόφωνο στο τέλος Αυγούστου όμως. Στην αρχή όχι, δεν υπήρχε καμία περίπτωση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ θέλω στην αρχή να δω ποιο κλίμα υπήρχε τότε, πώς τα είπε, γιατί τα είπε, αν τα είπε, όλα τα ψάχνουμε τώρα καταλάβατε;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είπατε για τα φάρμακα και αν κατάλαβα καλά, είστε κατηγορηματικός, ότι φάρμακα δόθηκαν τα αναγκαία για την ασθένειά του, τίποτε άλλο.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Και μόνο, και τα οποία φάρμακα όσον αφορά την ψυχολογική σφαίρα, ήταν μόνο πριν αποσωληνωθεί, όχι μετά.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτά τα φάρμακα μήπως είχαν επίπτωση για την πνευματική του υγεία;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Η δράση των φαρμάκων αυτών αναλόγως με το είδος, είναι συνήθως περιορισμένη, δεν είναι για πολλές μέρες. Αν δεχτούμε δηλαδή ότι είναι πιθανόν μία βενζοδιαζεπίνη όπως ήταν η καταστολή που έπαιρνε, να κρατηθεί στον οργανισμό του μέχρι να μεταβολισθεί και δυο μέρες, και τρεις μέρες καμιά φορά. Δεν δικαιολογείται όμως αν πάρουμε αυτή την υπόθεση, ότι από κει και πέρα, από αυτό το φάρμακο, εξακολουθούσε να έχει αυτή τη συμπεριφορά 60 μέρες.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτό που ρωτώ στοχεύει στο εξής: Αν αυτά που είπε ήταν αποτέλεσμα των φαρμάκων.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Γι αυτόν ακριβώς το λόγο νομίζω ότι δεν ήταν.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μπορούμε να το πούμε αυτό το πράγμα ναι ή όχι;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Σας είπα ότι ακόμα και να ξεκίνησε υπό την επήρεια τέτοιων φαρμάκων, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορεί κανένας να είναι κατηγορηματικός πώς διαφορετικός οργανισμός μεταβολίζει ένα φάρμακο από έναν άλλον, εν τούτοις από τη συνέχεια από κει και πέρα δεν εξηγείται να είναι απόρροια του φαρμάκου.
Επίσης ένα άλλο που θα μπορούσε κάλλιστα με τα φάρμακα να ισχυριστεί κανένας είναι ότι ο ασθενής αυτός χρειάστηκε αρκετά φάρμακα σε συνδυασμό. Μιλάμε για αντιβιοτικά, για πολλά κολλύρια, και τα οποία αφορούσαν την υγεία του. Θα μπορούσε κάποιος να πει «πού ξέρετε ότι ο συνδυασμός δέκα φαρμάκων δεν μπορεί να κάνει μία παρενέργεια και αυτό να είναι αποτέλεσμα....›
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτό έδειξε να εμφανίζεται;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Εγώ τουλάχιστον δεν διεπίστωσα αλλά δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι θα το βρει γραμμένο, δηλαδή να βρει κάπου ότι πέντε-δέκα φάρμακα σε συνδυασμό μαζί μπορεί να κάνουν μια, δυο, τρεις, τέσσερις παρενέργειες. Ο αντίλογος σε ένα τέτοιο πράγμα είναι ότι κανένας συνδυασμός δεν κρατήθηκε σταθερός σε όλο αυτό το διάστημα. Πολλά φάρμακα άλλαξαν στην πορεία και δεν υπήρξε καμία άλλη μεταβολή.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δηλαδή ο ψυχισμός του και η πνευματική του κατάσταση ήταν η αυτή.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Τουλάχιστον όσον ήταν στον 10ο, ναι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πράκτορες υπήρχαν εκείνη την ημέρα στον χώρο;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Όχι βεβαίως. Ο έλεγχος όλων μας, συμπεριλαμβανομένων και των γιατρών, για να μπουν στο χώρο της μονάδας, ήταν αυστηρότατος από τις αρχές.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ποιος ήλεγχε;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ήταν διαφορετικές ομάδες αστυνομικών. Δηλαδή ήλεγχε και η Υπηρεσία Ασφάλειας του νοσοκομείου.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όταν λέτε Υπηρεσία Ασφάλειας του νοσοκομείου τι εννοείτε;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Υπάρχουν φύλακες του νοσοκομείου, οι οποίοι είναι έμμισθοι υπάλληλοι του νοσοκομείου και οι οποίοι είχαν αρμοδιότητα να καταγράφουν τα άτομα που έμπαιναν μέσα στον χώρο της μονάδας.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μπορούσαν να εμποδίσουν κάποιο άτομο;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Βεβαίως. Όποιος έμπαινε μέσα στον χώρο της μονάδος έπρεπε να είχε λόγο να μπει.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Υφίστατο έλεγχο δηλαδή;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Βεβαίως. Από τα δικά μας όργανα, από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και από την Ασφάλεια. Επίσης υπήρχαν δυο αστυνομικοί στην είσοδο του θαλάμου στην κάτω μονάδα κι αυτό συνεχίστηκε και στον 10ο όροφο, οι οποίοι κατέγραφαν όποιον έμπαινε μέσα στον θάλαμο.
Εγώ εκείνη την ημέρα μπορεί να μπήκα στον θάλαμο 30 φορές, 20, δεν ξέρω πόσες μπήκα, 10; Κάθε φορά έγραφαν το όνομα μου. Μπήκε τάδε ώρα, βγήκε τάδε ώρα. Φαντάζομαι ότι και τις άλλες μέρες θα γινόταν το ίδιο πράγμα. Αυτές οι καταστάσεις πρέπει να υπάρχουν στην Αστυνομία.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ακούστηκε ότι Αμερικάνοι πράκτορες, η CIA, άλλοι πράκτορες της αγγλικής, δεν ξέρω τι άλλο, ότι παρενέβησαν και επηρέασαν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ότι λένε δηλαδή, πετάνε ένα πράγμα εκεί πέρα, πρέπει εμείς να τρώμε την ώρα μας; Δεν μας νοιάζουν αυτά τα πράγματα. Ας το αποδείξουν αυτοί, να λένε ότι ήταν οι πράκτορες του FBI και οι πράκτορες της CIA και όλα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ακούγονται πολλά απίθανα κ. Πρόεδρε και αχαρακτήριστα. Πρέπει να υπάρξει μια βεβαιότητα. Διότι κ. Πρόεδρε η Δίκη δεν είναι συνηθισμένη, ούτε οι κατηγορούμενοι είναι συνηθισμένοι.
Κύριε μάρτυς, σας ερωτώ.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Πιστεύω ότι ήταν αδύνατο να μπουν άλλα άτομα μέσα στον χώρο νοσηλείας του χωρίς να γίνουν αντιληπτά από εμάς. Διότι ο θάλαμος στον κάτω όροφο εφυλάσσετο από τους αστυνομικούς, ήταν γυάλινος δε και μπορούσαμε να βλέπουμε τον άρρωστο με κατ’ ευθείαν όραση από τον χώρο της νοσηλείας. Επομένως αν γινόταν να μπουν άλλα άτομα μέσα με διαφορετική ιδιότητα που λέτε, θα το βλέπαμε.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Έμεινε μέσα όμως στην Εντατική ο Εισαγγελέας ο κ. Διώτης και ο Ταξίαρχος ο κ. Σύρος. Αυτό πως έγινε;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Σας είπα ότι την εποχή εκείνη δεν ήμουν εγώ αρμόδιος στη μονάδα. Αυτό που άκουσα είναι ότι ζήτησε ο ίδιος να μιλήσει στην Αστυνομία κι έτσι πήγαν. Αυτό άκουσα από άλλους μέσα από τον χώρο.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ποιος ίδιος;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ο ίδιος ο άρρωστος.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ο άρρωστος λοιπόν ζήτησε να μιλήσει στην Αστυνομία. Με τον κ. Διώτη και τον κ. Σύρο;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Δεν το ξέρω αυτό. Δεν το ξέρω και ούτε έχω άμεση επαφή. Αυτό το πράγμα μόνο εμμέσως μπορώ να το επιβεβαιώσω. ¶μεσα εγώ δεν το άκουσα αυτό το πράγμα. Δεν ήμουν αρμόδιος στον άρρωστο.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τι μπορείτε να βεβαιώσετε;
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ότι το άκουσα κι όχι μόνο εγώ, πολλά άτομα το έλεγαν, ότι ο κ. Ξηρός είχε ζητήσει ο ίδιος την Αστυνομία για να μιλήσει.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ο ίδιος ζήτησε.
κ. ΠΙΤΑΡΙΔΗΣ: Ο ίδιος, ναι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τώρα, ο πατέρας του τον επισκέφτηκε. Κύριε Πρόεδρε, με συγχωρείτε, δεν μπορώ να αισθάνομαι πίεση όταν εξετάζω τον μάρτυρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κι εγώ δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η διαδικασία και είμαι υποχρεωμένος να πω να υποβάλλετε τις ερωτήσεις σας με συντομία και βραχύτητα. Σε όλους το λέω. Δεν το λέω σ’ εσάς.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Επί θέματος τόσο σοβαρού κ. Πρόεδρε όλο το βάρος της διαδικασίας εδώ θα κριθεί, αν ο κ. Σάββας Ξηρός ήτο σε θέση να καταθέσει ή όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ρωτάτε με σαφήνεια. Ήταν σε θέση;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Να τελειώνει αυτή η ιστορία κ. Πρόεδρε. Δεν μπορεί να μείνει κ. Πρόεδρε ούτε σκιά. Κύριοι δικαστές, ούτε σκιά δεν επιτρέπεται να μείνει. Η Πολιτεία είναι καθαρή, είναι ολόλευκη. Δεν χρειάζεται το παραμικρό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Εισαγγελεύ, 5 λεπτά διακοπή παρακαλώ.