ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ζείτε στο νησί εσείς;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όχι, δεν ζω στο νησί αλλά είμαι από τους ανθρώπους οι οποίοι πηγαίνουν σταθερά, μόνιμα σε αυτόν τον τόπο για διακοπές. Ζούμε ένα μήνα εκεί.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είστε εκπαιδευτικός;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Είμαι δάσκαλος για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το είπα προηγουμένως.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εδώ στην Αθήνα;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι, εδώ στην Αθήνα σε σχολείο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτετε το καλοκαίρι όπως όλα τα σχολεία.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι. Ένα μήνα συνήθως ήμασταν στην Γαύδο.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Σε δημόσιο σχολείο;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Σε δημόσιο σχολείο στο Πέραμα. Στο Δημόσιο Ειδικό Σχολείο Περάματος. Όλα αυτά και πολλά άλλα. Ποια είναι τα άλλα; Οι συνθήκες διαβίωσης στο νησί δεν είναι πολύ εύκολες. Πρέπει να ξέρετε ότι ακόμα και σήμερα παρότι επισκέφθηκαν το νησί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Βουλευτές, οι πάντες δεν έχει ρεύμα. Ακόμα όταν δεν είναι εύκολη η ζωή για τους ίδιους τους κατοίκους, πολύ δυσκολότερη γίνεται για τους καλομαθημένους παραθεριστές.
Αυτοί οι καλομαθημένοι παραθεριστές είχαν την συνήθεια να απευθύνονται στον Μήτσο. Ο Μήτσος είχε ένα μπουκάλι παραπάνω νερό που το χρειαζόταν βέβαια ο ίδιος αλλά δεν τον πείραζε να ταλαιπωρηθεί, να κουβαλήσει από το λιμάνι στο δέντρο του στον ώμο το νερό. Δεν έχει δρόμους το νησί. Όλα γινόντουσαν στην πλάτη.
Ο Μήτσος είχε το ένα πιάτο φαγητό παραπάνω από αυτό που δεν του περίσσευε αλλά φρόντιζε να έχει. Όταν εμείς του γκρινιάζαμε «αμάν ρε Μήτσο κόψε αυτή την συνήθεια› είχε αυτό τον λόγο που έλεγε «δεν πειράζει, άνθρωποι είναι›. Ακόμα και κάποιους κακομαθημένους οι οποίοι εκμεταλλευόντουσαν την κατάσταση για τον Μήτσο ήταν άνθρωποι οι οποίοι έχουν μια ανάγκη «δεν πειράζει βρε αδελφέ›.
Να μην τα πολυλογώ, ήταν ο άνθρωπος τον οποίο εγώ θαύμαζα για όλα του, για τη στάση του στη ζωή, για τη δυνατότητα που είχα να συζητώ μαζί του πολλά πράγματα, για την πολιτική, για τη ζωή, για το θάνατο, για τον συνδικαλισμό, για τη δουλειά μου, για τις μεθόδους της δουλειάς μου, για όλα.
Να αναφερθώ σε κάποια συγκεκριμένα γεγονότα τα οποία θεωρώ σημαντικά: Το 1995 είχα πάει ένα ταξίδι στην Αλβανία, κάθισα μία εβδομάδα εκεί, συνάντησα πολλούς ανθρώπους, μίλησα με πάρα πολλούς ανθρώπους από τα αλβανικά Κόμματα, από την ελληνική μειονότητα, από τη θρησκευτική ηγεσία εκεί των Ελλήνων κτλ. Όταν γύρισα, τα συζητήσαμε, ήταν συζητήσεις οι οποίες δεν ήταν απλές, εύκολες, ήταν συζητήσεις οι οποίες ξεκινούσαν, σταματούσαν, συνεχίζονταν.
Θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε ο Μήτσος τους ανθρώπους τότε. Γι αυτόν δεν ήταν οι άνθρωποι που είχαν μια διαφορετική εθνική καταγωγή, ένα διαφορετικό θρήσκευμα. Ο τρόπος με τον οποίο έκανε τις «διακρίσεις› ο Μήτσος, ήταν οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Ένας λαός ο οποίος έβγαινε από μια στυγνή, δύσκολη εποχή και προσπαθούσε να επιβιώσει. Ο αγώνας που έδινε εδώ, αλλά ο αγώνας που έδινε κι εκεί, να μπορέσει να φτιάξει τις δομές της κοινωνίας του, να δημιουργήσει πάλι αυτό που λέμε κοινότητα ανθρώπων. Τους πονούσε, ήθελε να συζητά γι αυτό, ήθελε να μαθαίνει.
Τον ενδιέφερε πολύ, αυτά τα παιδιά που ήταν στο σχολείο πώς τα δέχονταν οι δάσκαλοι, πώς τα αντιμετωπίζαμε, πώς φροντίζαμε τη μόρφωσή τους, πώς αντιμετωπίζαμε τις οικογένειές τους. Αγανακτούσε με εκείνη τη συνήθεια που υπήρχε εκείνη την εποχή να τα βαφτίζουμε ομαδικά, να τα εκχριστιανίζουμε, να εκμεταλλευόμαστε την ανάγκη τους, να προσπαθούμε να αλλοιώσουμε τα εθνικά τους χαρακτηριστικά, τη φυσιογνωμία τους, τα πάντα.
Με έναν ευγενικό τρόπο, ήθελε να υπάρχει βοήθεια σε αυτά τα παιδιά, απαιτούσε από μας τους εκπαιδευτικούς να τα στηρίξουμε με τον καλύτερο τρόπο, σεβόμενοι παράλληλα τις ιδιαιτερότητές τους. Δεν το συναντούσες συχνά αυτό έξω από τον δικό μας τον κλάδο. Μάλιστα και μέσα στον δικό μας τον κλάδο χρειάστηκε πολλές φορές να επέμβουμε να διορθώσουμε κακές καταστάσεις. Αυτά τα συζητούσαμε, μου άρεσε να τα συζητώ με τον Μήτσο.
Θυμάμαι το ’97, όταν είχαμε τις κινητοποιήσεις οι εκπαιδευτικοί για τους μισθούς, την ευκολία με την οποία αντιλαμβανόταν, πράγμα που προσπαθούσαμε να το εξηγήσουμε στην ελληνική κοινωνία και δεν το αντιλαμβανόταν ή δεν είχαμε δυνατότητα να το εξηγήσουμε εύκολα, ο Τύπος δεν ήταν με το μέρος μας, ότι ο μισθός δεν είναι ένας απλός μισθός, ο τρόπος που παίρνει τον μισθό σου, τα επιδόματα, ο βασικός μισθός έχουν σχέση με τη σύνταξή σου, έχουν σχέση με την ίδια σου τη δουλειά.
Όλα αυτά με τον Μήτσο μπορούσε να τα συζητήσεις. Ήταν μια πολύ ικανοποιητική συζήτηση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ¶λλα θέματα συζητούσατε με το Μήτσο, σχετικά με μια Οργάνωση που δρούσε εκείνη την εποχή, έριχνε κάτι ρουκέτες, έκανε κάτι απόπειρες ή και τετελεσμένες πράξεις κατά ζωής ανθρώπου, έτυχε να συζητήσετε γι αυτά τα πράγματα; Γιατί καλοί είναι οι Αλβανοί, πράγματι ήταν άτυχοι άνθρωποι εκεί πέρα, είχαν ένα καθεστώς το οποίο είχε την πρόθεση να τους κάνει ευτυχισμένους, δεν το μπόρεσε κι έτσι τους έκανε χειρότερους απ’ ότι ήμαστε εμείς.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Εγώ σας είπα, είμαι δάσκαλος στο Πέραμα. Οποιοσδήποτε κάνει μια βόλτα στο Πέραμα και περάσει έξω από τα καφενεία του Περάματος στις 7 το πρωί, θα δει δεκάδες νέους ανθρώπους απογοητευμένους γιατί ούτε εκείνη την ημέρα, ούτε μια οποιαδήποτε ημέρα βρήκαν ένα μεροκάματο να ζήσουν. Όποιος έρθει στο δικό μας το σχολείο που δουλεύω εγώ και δει την κατάσταση στην οποία ζουν οι οικογένειες αυτών των ανθρώπων, θα καταλάβει ότι αυτό που λέμε κοινωνικός ανταγωνισμός, είναι τόσο εμφανής, τόσο έντονος, που οποιαδήποτε άλλα πράγματα ωχριούν μπροστά σε αυτή την κατάσταση, σε αυτή την πραγματικότητα.
Είναι η κοινωνία η οποία καθοδηγεί τη σκέψη σου και τη λογική σου, να βλέπεις αυτά που πραγματικά έχουν σημασία, αξία, αυτά στα οποία πρέπει να παρέμβεις, να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις από οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για το αν κάποιος, κάπου, κάποτε κτλ. Νομίζω ότι ο Μήτσος έκανε αυτές τις συζητήσεις, ενδιαφερόταν γι αυτά τα πράγματα. Ήταν ο Μήτσος που όταν άρχισε να βγάζει μέλι, είχα και εγώ και η σύζυγός μου η οποία δούλευε στο σχολείο στο Μενίδι –δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το πω, αν θέλει ο Μήτσος να το πω αυτό- ήταν ο άνθρωπος ο οποίος μου έφερνε το μέλι να το μοιράσω στα παιδιά και να τους δώσω και κανα-δυο πεντόκιλα παραπάνω στους γονείς τους μπας και το πουλήσουν και βγάλουν κάνα φράγκο. Αυτό είχε, αυτό έκανε.
Αυτά συζητούσαμε με τον Μήτσο. Ήταν ο Μήτσος ο οποίος μου έδωσε την ιδέα να ζητήσω από τους ανθρώπους του Περάματος, αντί να καταθέτουν στεφάνια στις 25 Μάρτη και στις 28 Οκτωβρίου, να δίνουν λίγα χρήματα στο Ειδικό σχολείο Περάματος για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες των ανθρώπων του σχολείου. Αυτά ήταν ο Μήτσος.
Ήταν ο Μήτσος που όταν κάποτε έγινε μία ερώτηση από τρίτο πρόσωπο τί παράγει αυτό το εργοστάσιο, απάντησε μονολεκτικά, λέγοντας «υπεραξία›. Ο Μήτσος ήταν αυτός.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δουλεύουν όμως και εργάτες σε αυτό το εργοστάσιο.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν δουλεύουν κ. Πρόεδρε, πουλάνε την εργασιακή τους δύναμη σε ένα πολύ χαμηλό αντίτιμο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπατε προηγουμένως γι αυτούς που είναι χωρίς δουλειά, ότι είναι το έσχατο πλέον. Πραγματικά, κι εγώ σκέφτομαι καμιά φορά σαν απώτερο εφιάλτη να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην έχω δουλειά.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Αυτό δεν είναι εφιάλτης, είναι καθημερινή πραγματικότητα. Και για σας προφανώς δεν είναι, είναι για άλλους. Ούτε για μένα, γιατί είμαι δημόσιος υπάλληλος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν πρέπει να σκέφτομαι όμως και τους άλλους κοινωνούς; Φυσικά πρέπει να τους σκέφτομαι.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ποιους να σκεφτούμε; Τους ανθρώπους του Περάματος θα τους σκεφτούμε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και του Περάματος και παντού.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ας ξεκινήσουμε από εκεί, δεν με αφορούν οι άλλοι, αυτοί που είναι στην άλλη πλευρά του κοινωνικού ανταγωνισμού εμένα δεν με αφορούν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Οι άνεργοι είναι οι χειρότεροι απ’ όλους. Τα εργοστάσια που δουλεύουν, παράγουν είπατε υπεραξία. Δεν σκέφτεστε όμως ότι απασχολούν και ανέργους, που θα ήταν άνεργοι αλλιώς;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δε συμφωνώ, λυπάμαι. Χρησιμοποιώ άλλα ρήματα κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πάρα πολύ ωραία είναι όλα αυτά που λέτε για τους ανέργους, αλλά χωρίς τα εργοστάσια, θα ήταν όλοι άνεργοι. Βέβαια, θα γινόταν η επανάσταση τότε και ήταν καλά.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Τα εργοστάσια δεν έγιναν μόνο τους, δεν φύτρωσαν, τα εργοστάσια κάποιος τα έκανε, από κάποιον έβγαλαν χρήματα....
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θέλω να πω όμως για τις ενέργειες της 17Ν είχατε συζητήσει; Αυτό μ’ ενδιαφέρει.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δε νομίζω ότι κάποιος σε αυτή την κοινωνία, στο δικό μου έστω περιβάλλον, στον κόσμο, στη γειτονιά μου, τον ενοχλούσαν οι ενέργειες της 17Ν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Με τον κ. Κουφοντίνα, σας λέω πάλι, είχατε συζητήσει ποτέ για τη 17Ν; Ναι ή όχι;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ο Μήτσος ήξερε ότι εγώ συνδικαλίζομαι, ήξερε ότι εγώ είμαι στο Κίνημα των εκπαιδευτικών, δεν υπήρχε λόγος εγώ να συζητήσω, δεν είχα και καμία αρνητική στάση απέναντί τους. Δεν με αφορούσε, δεν είχα καμία αρνητική στάση απέναντί τους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας ρωτώ, κάνατε συζήτηση ναι ή όχι; Για να τον βοηθήσετε, να δούμε, εάν κάνατε συζήτηση να δούμε πώς τα έβλεπε τα πράγματα, διότι ο ίδιος τώρα δέχεται....
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ο ίδιος δεν έπαιρνε θέση σ’ αυτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν κάνατε λοιπόν συζητήσεις.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Έκανα συζητήσεις, έλεγα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι στην Αριστερά, είναι αυτό που είναι όλοι μας, έχουν μια επιλογή να λειτουργούν με έναν τρόπο ο οποίος εμένα δεν με αφορά. Δεν τον αντιμετωπίζω εχθρικά αυτόν τον χώρο γιατί σε εμένα δεν κάνει κακό –κι όταν λέω εμένα, εννοώ τους ανθρώπους- και με αυτή την έννοια μπορούσα να σκέφτομαι για τους δεκάδες ανθρώπους οι οποίοι υπέφεραν από την άλλη πλευρά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προσέξτε, με τις ερωτήσεις που κάνω δε θέλω να βγάλω κάτι εναντίον κανενός.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Καταλαβαίνω ότι θέλετε να διερευνήσετε, σας λέω, οι συζητήσεις γίνονται κυρίως από μένα, ο Μήτσος δεν έπαιρνει θέση σε αυτά τα ζητήματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πιστεύατε ότι μπορεί να είναι αυτός μέλος αυτών των Οργανώσεων.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όταν συνέβη το περιστατικό της έκρηξης της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού, εγώ ήμουν στη Γαύδο. Τις πρώτες μέρες δεν έδωσα σημασία, δεν ενδιαφέρθηκα κιόλας να μάθω ιδιαίτερα πολλά....
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τον ξέρατε τον Σάββα Ξηρό;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όχι, δεν τον ξέρω,
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ούτε κανένα άλλον βέβαια από τους κατηγορουμένους. Ξέρατε τον κ. Κουφοντίνα. Ήσαστε μαζί στη Γαύδο τότε που έγινε η έκρηξη;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Εγώ ήμουν στη Γαύδο τότε. Τις δύο-τρεις πρώτες ημέρες δεν έδωσα πολλή σημασία. Μετά μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου και μου είπε ότι η Κική ήταν η πρώην σύζυγος του Σάββα Ξηρού και άρχισα να μπαίνω σε σκέψεις, «κάτι συμβαίνει εδώ›.
Είπα ένα τυχαίο περιστατικό είναι, όλοι έχουμε γνωστούς, κι εγώ με μία έννοια είμαι γνωστός του Μήτσου, δεν σημαίνει τίποτε αυτό. Όταν όμως άρχισε το νησί να γεμίζει με αστυνομικούς που είχαν χέρια 16χρονου αλλά εμφανίζονταν ως μπετατζήδες, άρχισαν να μπαίνουν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου. Έβλεπες παντού, όπου και να πήγαινες, στη θάλασσα, διάφορους τύπους που υποδύονταν τους παραθεριστές. ¶ρχισα να ενοχλούμαι κάπως.
Στη συνέχεια, όταν μαθεύτηκαν όλα και ότι κατηγορείται ο Μήτσος, όταν οι μεγαλοδημοσιογράφοι άρχισαν να κανιβαλίζουν εναντίον ανθρώπων, όταν η Κική ήταν στο μάτι του κυκλώνα και διάφοροι κακοποιούσαν ό,τι εύκαιρο έβρισκαν εκείνη την εποχή, όταν έβλεπα ότι διάφοροι πολιτικοί που δεν τους ήξερε σχεδόν κανείς, δεν θα τους μάθαινε, θα εξαφανίζονταν, έκαναν πια καριέρα εις βάρος οποιουδήποτε Αριστερού, όταν κακοποιούσαν όλοι μαζί την έννοια της Αριστεράς, τους Αριστερούς, την Αντίσταση κτλ., άνθρωποι που εκείνη την εποχή φρόντιζαν μόνο την καριέρα τους και τίποτε άλλο, που άρχισαν να ασχολούνται με τη δημοκρατία όταν μπορούσαν να την πουλήσουν, να την εμπορευθούν καλύτερα, είχα θυμώσει πάρα πολύ με τον Μήτσο.
Ένας Μήτσος εξαφανισμένος, άνθρωποι οι οποίοι σέρνονταν δεξιά και αριστερά από την αστυνομία, οι φόβοι οι δικοί μου, μπορώ να πω ότι είχα αγανακτήσει με τον Μήτσο, ήταν ένα ανάμεικτο πράγμα, θυμός και στεναχώρια μαζί. Έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να ανεχθώ να υπάρχει αυτή η κατάσταση και για όλα να ευθύνεται ο Μήτσος. Ο Μήτσος ο δικός μου, να ευθύνεται γι αυτά, δεν το δεχόμουν. Ο Μήτσος ο δικός μου έπρεπε να βγει να πει κάτι. Δεν μπορούσε να τα αφήνει όλα αυτά να γίνονται. Θυμός και στεναχώρια μαζί. Δεν έτυχε να του το πω, το λέω τώρα ελπίζω να το ακούει και ελπίζω να καταλαβαίνει τί εννοώ.
Μια μέρα πήρε το ταξί και πήγε και είπε «εγώ είμαι, εδώ είμαι› και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στήριξε τους ανθρώπους του, μας είπε κι εμάς «υποστηρίξτε την Αριστερά› η στάση του. Όπως καταλαβαίνετε η στάση μου με τον Μήτσο δεν ήταν μια απλή στάση. Με τον φίλο μου μπορούσα να θυμώσω πολύ, θεωρούσα τον φίλο μου ένοχο που έξω από το σπίτι μου κυκλοφορούσαν τύποι με μηχανές που μάλλον μου θύμιζαν ανθρώπους που κάνουν πόρτα στα νυχτερινά μαγαζιά. Ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος εκείνη την εποχή στην Αθήνα που αν σήκωνε το χέρι του υπήρχε ένα ταξί κάθε στιγμή μπροστά του άδειο που μπορούσε να τον πάει στο σπίτι του χωρίς καν να δηλώσει πού μένει. Θύμωσα για πολλά πράγματα.
Είχα θυμώσει με όλο το κλίμα και περίμενα από τον Μήτσο να έχει μία στάση την οποία ο Μήτσος είχε. Δεν με εξέπληξε ο Μήτσος ο οποίος μια μέρα βγήκε και είπε «εγώ είμαι εδώ›. Ο Μήτσος απέδειξε ότι θα μπορούσε να κρύβεται ακόμη, ήταν όμως αυτός που βγήκε και είπε «ναι, εγώ είμαι, είμαι εδώ, έρχομαι μόνος μου, μπορώ να περπατήσω όλη την Αθήνα με τα πόδια και να έρθω να σας πω ναι, εγώ είμαι›. Ήρθε και ανέλαβε αυτά που ανέλαβε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλιστα, την πολιτική ευθύνη. Ερωτώ τώρα: Εσείς, όσο τον γνωρίζατε, μπορούσατε να υποψιαστείτε ότι ο κ. Κουφοντίνας, σας είχε δώσει ποτέ την εντύπωση ότι ήταν μέλος της 17Ν;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δε μπορώ να σκεφτώ για τότε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όταν μάθατε και έλεγαν τέτοια πράγματα;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν έκανα σκέψεις ποτέ αν ο Μήτσος είναι ή δεν είναι κτλ. Δεν έκανα τέτοιες σκέψεις.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είχατε καμία αφορμή. Όταν το μάθατε λοιπόν, που τον κατηγορούσαν και έλεγαν ότι είναι κτλ., πριν εμφανιστεί αυτός, πιστέψατε ότι είναι;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Το πρώτο πράγμα που ένιωσα, σας το περιέγραψα προηγουμένως, ήταν στεναχώρια και θυμός. Σήμερα, σκέφτομαι ότι ο Μήτσος, μόνο ο Μήτσος μπορούσε να ήταν στη 17Ν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μόνος του;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Μόνο ο Μήτσος. Μόνο ένας άνθρωπος σαν τον Μήτσο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς είστε εκπαιδευτικός και φυσικά, όπως μας είπαν εδώ πέρα, κάποιος άλλος εκπαιδευτικός σε μεγαλύτερο σχολείο, μας είπε εδώ ότι η Παιδεία μεταφέρει την κυρίαρχη ιδεολογία διότι αυτά παίρνει και από τις σχολές κτλ. Μέσα στην κυρίαρχη ιδεολογία η ανθρωποκτονία δεν χωρεί όπως ξέρετε, η αφαίρεση της ζωής.
Αυτή η Οργάνωση για την οποία είστε υπερήφανος που λέτε για τον Μήτσο και λέτε ότι μόνο ένας άνθρωπος σαν τον Μήτσο.....
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν είμαι υπερήφανος για την Οργάνωση. Είμαι υπερήφανος που γνώρισα έναν άνθρωπο σαν το Μήτσο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έναν άνθρωπο σαν το Μήτσο που ήταν σε μια Οργάνωση, και μόνο τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να είναι σε τέτοια Οργάνωση, άρα είστε υπερήφανος διότι ήταν και στην Οργάνωση.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όχι, δεν είμαι υπερήφανος για τη 17Ν. Δεν έχω δηλώσει ποτέ ότι συμπάθησα τη 17Ν είτε πολιτικά είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ δεν κάνω εδώ δηλώσεις «απεταξάμην› και αν ακόμα είστε υπερήφανος, εγώ δεν πρόκειται να σας πω τίποτα.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Μα δεν είμαι, δεν έχω λόγους να υποστηρίξω τη 17Ν. Πολιτικά είμαι αλλού από τη 17Ν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Προσεγγίζω τη μαρτυρία γνωστικά, προσπαθώ να πάρω στοιχεία από σας, αυτά δηλαδή που έχετε μέσα στην ψυχή σας να μου τα δώσετε. Εγώ ούτε να παγιδεύσω θέλω κανέναν ούτε τίποτα. Θέλω να μου πείτε όμως πώς εσείς μπορείτε να δικαιολογήσετε τη γεφύρωση μεταξύ μιας επαναστατικής ιδεολογίας που μπορεί να έχετε και εσείς ενδεχομένως ή κι εγώ με άλλη μορφή ή και άλλοι συνήγοροι εδώ, με άλλη μορφή φυσικά ο καθένας μας, από την ιδεολογία στο να παίρνουμε το 45άρι και ξεκινάμε και βάζουμε στόχο άνθρωπο. Πώς μπορείτε αυτό να το γεφυρώσετε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Μία απλή λέξη: Αγανάκτηση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αγανάκτηση για ποιο πράγμα;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Για την αδικία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι δηλαδή εκδίκηση;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Είναι αγανάκτηση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι εκδίκηση όμως;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Εγώ, έχοντας μια άποψη για τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, δεν θα υιοθετούσα μία τέτοια συμπεριφορά. Μπορώ να καταλάβω όμως αυτό που άκουγα πάντα, όλα αυτά τα χρόνια, από πολλούς ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης, κάθε επαγγελματικής ομάδας «μια 17Ν τους χρειάζεται›, μπορώ να το καταλάβω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κοιτάξτε, όποιος τα έχει με κάποιον με τον προϊστάμενό του στο γραφείο κτλ., μπορεί να πει «ένας τέτοιος του χρειάζεται αυτουνού›. Αλλά αυτό το εννοούσε όμως, να πάει να σκοτώσει τον προϊστάμενό του επειδή δεν τα έχει καλά;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν ξέρω, ξέρω ότι ο κόσμος εκφραζόταν με αυτόν τον τρόπο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ας αφήσουμε λοιπόν τον κόσμο και ας πάμε από εσωτερικές διεργασίες της ψυχής αυτών των ανθρώπων, όποιοι και να είναι, οι οποίοι από την επαναστατική ιδεολογία πέρασαν στη δράση, η οποία περνά τα όρια του ποινικού νόμου.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν ξέρω να σας το εξηγήσω αυτό. Εγώ είμαι ένας απλός δάσκαλος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είστε Αριστερός άνθρωπος, μπορείτε να προσεγγίσετε κατά κάποιον τρόπο κάτι τέτοιες απόψεις που εγώ ίσως είμαι πολύ μακριά και δεν μπορώ να το δω, γιατί εγώ έχω όλες τις ιδεολογίες μπροστά μου, οι οποίες χωράνε στο σύνταγμά μου και είναι όλες οι ιδεολογίες μέσα στο σύνταγμα, δεν απαγορεύεται η σκέψη, η παράνομη δράση απαγορεύεται. Αλλά μπορείτε να δώσετε κάποια δικαιολόγηση, κάποια αιτιολόγηση, πώς παίρνουμε κάποτε το 45άρι; Μου είπατε τη λέξη «αγανάκτηση›.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι, με αυτή τη λέξη μπορώ να σας απαντήσω, με τίποτε άλλο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «Αγανάκτηση› μπορεί να πει «εκδίκηση›; Ή μπορεί να πει «καλυτέρευση της κοινωνίας›;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Οι άνθρωποι οι οποίοι εκτέλεσαν αυτές τις πράξεις μπορούν να απαντήσουν. Εγώ δεν μπορώ να απαντήσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θέλω να πω, λέμε «αγανάκτηση› ή μήπως είναι διάθεση καλυτέρευσης της κοινωνίας, έστω και με λάθος μέσα, αυτό είναι άλλο θέμα.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Οπωσδήποτε κανείς δεν αγανακτεί εν κενώ. Αγανακτεί γιατί υπάρχει κάτι κακό το οποίο δεν πρέπει να διορθώνεται και πιθανότητα να πιστεύει ότι ο τρόπος αυτός είναι ένας από τους τρόπους που μπορούν κάποια πράγματα να αλλάξουν. Πιθανότατα να σκέφτονται και έτσι οι άνθρωποι, αυτό δεν με αφορά εμένα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το άλλο σκέλος είναι: Πιστεύετε ότι αυτές οι πράξεις άλλαξαν στο καλύτερο την κοινωνία; Τη βοήθησαν να πάει ένα βήμα μπροστά; Ήταν ουδέτερες; Ήταν αρνητικές; Πώς τις κρίνετε εσείς πια σαν ένας άνθρωπος που βλέπω είστε ζωντανός στη σκέψη και ζείτε σε ένα χώρο δικό σας......
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όλα κινούνται, η κοινωνία θα κινηθεί και χωρίς τη 17Ν. θα κινηθεί σε κάθε περίπτωση. Εάν η 17Ν πέτυχε κάτι, το μέλλον θα μας το δείξει, η ιστορία θα καταγράψει τα αποτελέσματα, θα γίνουν όλα γνωστά. Νομίζω ότι είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, δεν μπορούμε να βγάλουμε σήμερα συμπέρασμα. Λειτουργώ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, είμαι συνδικαλιστής, πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο εγώ μπορώ. Οι επιλογές των άλλων, όταν δεν κάνουν κακό στη δική μου πολιτική, δεν με ενοχλούν. Και δε νομίζω ότι έκανα κακό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν κάνουν όμως κακό σε άλλους ανθρώπους, δε σας ενοχλεί κι αυτό;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Μα κακό είναι το σύστημα ολόκληρο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το σύστημα είναι πάγκακο, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε πάρα πολύ καλύτερο.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ενώ είμαστε δάσκαλοι παντού, σε όλα τα σχολεία, οι ίδιοι δάσκαλοι και στο Πέραμα, και στον Χολαργό και στην Κηφισιά, τα παιδιά των φτωχών δεν περνούν στην Ιατρική.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ρίξτε μια ματιά στην έρευνα.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ρίξτε μια ματιά στις Σχολές της Ιατρικής της τελευταίας πενταετίας.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Το αντίθετο συμβαίνει.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ρίξτε μια ματιά. Αφήστε τη γενιά σας. Δέστε τη δική μας τη γενιά, τις επόμενες γενιές.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: (Εκτός μικροφώνου)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ¶λλαξαν τα πράγματα; Δεν διαβάζει κανένας κ. Κουφοντίνα. Δεν ανοίγει βιβλίο κανένας πια.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Σας παρακαλώ, μην λέτε δεν ανοίγει βιβλίο. Είναι δυνατόν; Δηλαδή οι προηγούμενες γενιές ήταν καλύτερες και άνοιγαν βιβλίο και οι τωρινές γενιές, η γενιά της κόρης μου που είναι 22 ετών δεν ανοίγει βιβλίο;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξέρω. Βλέπω τα περισσότερα παιδιά.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν είχαμε βιβλία. Τώρα έχουν βιβλία και τα ανοίγουν είναι επιλεκτικό το σύστημα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα περισσότερα ξέρουν τον Calvin Clain!
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είστε συνδικαλιστής;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ναι το είπε.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Συνδικαλίζομαι στους εκπαιδευτικούς.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Πότε εργάζεστε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Πότε εργάζομαι;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ναι.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Καθημερινά από το πρωί στις 8 έως το μεσημέρι στις 2.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Και συνδικαλίζεστε και εργάζεστε.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Προφανώς.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τίποτα δεν είναι προφανές.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Τι δεν είναι προφανές; Ενας άνθρωπος ο οποίος εργάζεται και συνδικαλίζεται δεν είναι προφανές; Δεν καταλαβαίνω. Εν κενώ δηλαδή; Πως; Θα εργάζομαι και θα αδιαφορώ για το συνδικαλισμό ή θα συνδικαλίζομαι και θα αδιαφορώ για την εργασία μου; Δεν γίνεται.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όταν σκεφτείτε, θα καταλάβατε.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Εγώ σκέφτομαι αλλά δεν καταλαβαίνω. Επιμένω. Δεν το λέτε σωστά. Όταν κάποιος εργάζεται, συνδικαλίζεται και όταν συνδικαλίζεται εργάζεται.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τελειώσαμε με αυτό. Οι ρουκέτες κατά εργοστασίου;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν τις έριξα εγώ πάντως.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Από τη 17Ν.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Η πολιτική ευθύνη της οποίας είχε ο κ. Κουφοντίνας. Οι ρουκέτες αυτές ωφέλησαν τους εργαζομένους ή όχι; Ή τους έβλαψαν;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: (Εκτός μικροφώνου)
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν ρώτησα εσάς. Όταν έρθει η ώρα τότε θα μας πείτε. Δηλαδή όταν γκρέμισαν ένα κομμάτι από τη Λεβενμπρόι, οι εργάτες;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Για τους εργαζόμενους πιστεύω ότι ήταν μια ουδέτερη ενέργεια. Ούτε καλό τους έκανε ούτε κακό τους έκανε. Δεν επιδείνωσε την εργασιακή κατάσταση τους, δεν την έκανε καλύτερη.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όταν βούλιαξαν το πλοίο του Καραπιπέρη οι εργαζόμενοι ναυτεργάτες;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Οι χιλιάδες άνεργοι του Περάματος?
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εγώ δεν λέω γι΄ αυτό. Οι ναυτεργάτες έχασαν ή κέρδισαν;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ούτε έχασαν, ούτε κέρδισαν.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Επειδή πήγαν στο ταμείο ανεργίας. Αν εννοείτε αυτό συμφωνώ μαζί σας.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όχι βέβαια. Δεν πήγαν στο ταμείο ανεργίας. Γιατί οι δουλειές στα καράβια δεν είναι κάποια δουλειά που την έχεις και ζεις με αυτήν, μέχρι τα βαθιά σου γεράματα και θα βγάλεις και σύνταξη. Είναι δουλειές τις οποίες σε παίρνει το αφεντικό και κρατάνε ένα μήνα και όταν βρει φτηνότερο εργάτη για να μην διεκδικήσεις αυτή τη βασική αύξηση ενσήμων από τα χρονοεπιδόματα κλπ, σε απολύει για να πάρει έναν άνθρωπο ο οποίος με πιο φτηνό μεροκάματο, επειδή το έχει ανάγκη θα πάει να δουλέψει.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κύριε μάρτυς μας ακούν εδώ. Με την ωραιοποιημένη κουβέντα δεν αλλάζει η πραγματικότητα.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν έκαναν πιο εύκολη, ούτε χειροτέρεψαν τη ζωή των ανθρώπων.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Σας λέω ότι με την ωραιοποιημένη κουβέντα δεν αλλάζετε την πραγματικότητα.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Προσπαθήστε να καταλάβετε κι εγώ πως σας απαντώ.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ξέρω πως απαντάτε.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Λέω, ότι οι ενέργειες κατά την άποψή μου της 17Ν δεν προσέφεραν τίποτα στο Κίνημα, δεν έκαναν κακό στο Κίνημα. Αυτή είναι η εκτίμησή μου. Πολιτικά έτσι το εκτιμώ.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Σκοτώνοντας τον Μπακογιάννη κέρδισε η πολιτική ζωή του τόπου κάτι;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν γνωρίζω να κέρδισε η πολιτική ζωή του τόπου κάτι.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Σκοτώνοντας τον Σόντερς κέρδισε κάτι η πολιτική ζωή της Ελλάδας;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Να πάρουμε ένα – ένα τα περιστατικά. Το 1998 την περίοδο του πολέμου ήμουν 15 μέρες στη Γιουγκοσλαβία, είδα αεροπλάνα να περνούν και να βομβαρδίζουν διπλανά από τα κτίρια που έμενα, είδα τους ανθρώπους να είναι κάτω από τα σπίτια τους και να ξενυχτούν όλη τη νύχτα. Μην με ρωτάτε για πράγματα τα οποία δεν με αφορούν. Με αφορά γιατί ο βρετανικός ιμπεριαλισμός, γιατί οι Αμερικάνοι, γιατί οι Έλληνες, γιατί όλοι αυτοί πήγαν και βομβάρδισαν ένα γειτονικό λαό. Εάν μένατε μια μέρα στη Γιουγκοσλαβία, μια μέρα στο Βελιγράδι, αν πηγαίνατε να δείτε τις γέφυρες του Νόβισαντ κατεστραμμένες, θα σας ενδιέφεραν περισσότερα αυτά τα πράγματα. Δεν με ενδιαφέρει η 17Ν αν σκότωσε ή δεν σκότωσε τον Σόντερς. Δεν προσέφερε κάτι, ούτε έκανε κάτι κακό. Εμένα αυτό είναι το κριτήριό μου. Εγώ θέλω μέσα από το συνδικαλισμό να αλλάξω αυτή την κοινωνία.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όταν σκοτώνονται οι Τούρκοι διπλωμάτες οι εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδας κερδίζουν ή βλάπτονται;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Αυτά είναι ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Εγώ δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν με αφορούν εμένα αυτά. Νομίζω ότι μπορείτε να απευθυνθείτε στο Μήτσο και όχι σε εμένα. Τι θέλετε να τοποθετηθώ υπέρ ή κατά; Έχω τοποθετηθεί προκαταβολικά. Έχω μια στάση η οποία πολιτικά είναι ξεκάθαρη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Νομίζω κ. Εισαγγελεύς ο άνθρωπος έχει θέσεις που είναι κρυστάλλινες και τις έχει διατυπώσει σε εμάς. Από εκεί και πέρα ας εκτιμήσει καθένας την κατάθεσή του. Είναι ελεύθερος να σκέφτεται.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν καταδικάζω κανέναν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν επαινώ όμως και κανέναν. Αυτό είπε.
Ο κ. Γεωργαντόπουλος έχει τον λόγο.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε μάρτυς, σημείωσα ότι για όλα του τον θαυμάζετε.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Και εξακολουθώ να τον θαυμάζω.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Εξακολουθείτε να τον θαυμάζετε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Βεβαίως.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ο κ. κατηγορούμενος για όλα σας, σας θαύμαζε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ελπίζω.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Τι εντύπωση αποκομίσατε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ελπίζω να με αγαπάει όσο τον αγαπώ. Η λέξη θαυμασμός δεν με ενδιαφέρει. Ελπίζω να νιώθει τόσο φίλος, όσο νιώθω εγώ.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Με τι επώνυμο τον ξέρατε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν τον ήξερα με επώνυμο. Όχι ο Μήτσος. Ο Μήτσος και η Κική. Προσέξτε το αυτό. Ο Μήτσος και η Κική. Δεν αναφερόμουν ποτέ στο Μήτσο. Ο Μήτσος και η Κική έλεγα. Με αυτή τη σειρά.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Επομένως δεν ξέρατε τα επώνυμα των κυρίων κατηγορούμενων;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Γνώριζα το Σωτηρόπουλος, αλλά με ένα θολό τρόπο. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ. Εκ των υστέρων, για να πω την αλήθεια τότε το τελευταίο διάστημα.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Μιλάμε για τη Γαύδο;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Και για την Αθήνα. Βρισκόμασταν πολύ συχνά στην Αθήνα, κάναμε παρέα.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Θολά στο μυαλό σας έχετε αυτό το επώνυμο Σωτηρόπουλος.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Εκείνος για το δικό σας επώνυμο;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Νομίζω ότι το ξέρει.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Το είχατε πει;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Νομίζω ναι. Φαντάζομαι ότι το ξέρει.
Χ. ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν έχω άλλη ερώτηση.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Ευαγγελάτος έχει τον λόγο.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Ήθελα μερικά διευκρινιστικά. Πρώτα – πρώτα συμφωνώ μαζί σας ότι οι αγώνες γίνονται και θα γίνονται σε αυτή ανθρωπότητα.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Καθένας κάνει τους αγώνες που μπορεί να κάνει. Όλοι είναι σεβαστοί.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Θα μου επιτρέψετε κι εσείς να με ακούσετε πρώτα;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι – ναι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Εκτός αν είστε εναντίον του διαλόγου, ή υπηρετείτε τον διάλογο μόνο προς την πλευρά σας.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Επειδή είπατε συμφωνείτε μαζί μου, ήθελα να το διευκρινίσω.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Κατάλαβα ορισμένα πράγματα που νομίζω ότι σε πολλά μπορεί να είμαστε σύμφωνοι και σε μερικά άλλα να μην είμαστε. Αυτό είναι δικό μου θέμα όπως είναι και δικό σας.
Εγώ συμφωνώ ότι οι αγώνες όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα θα συνεχίζονται για ένα καλύτερο αύριο και ότι αγωνιζόμαστε σε αυτό τον κόσμο όχι για να τον εξωραϊσουμε, αλλά αγωνιζόμαστε για να τον αλλάξουμε σε βάθος. Συμφωνείτε; Έτσι περίπου.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Με μια συμπλήρωση. Ο καθένας μπορεί να αγωνίζεται με τον τρόπο που μπορεί. Αρκεί να το κάνει.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Ο καθένας μπορεί να αγωνίζεται με τον τρόπο που μπορεί και αρκεί να το κάνει και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αυτό-αναγορεύεται ότι αυτός είναι μεγάλος αγωνιστής και ότι μόνο αυτός έχει το μονοπώλιο να αγωνίζεται. Ο καθένας όπως νομίζει πρέπει να βάζει το λιθαράκι του από εκεί που μπορεί.
Να προχωρήσω σε συγκεκριμένες ερωτήσεις. θέλω το εξής να μου πείτε: είπατε ότι για πρώτη φορά στη Γαύδο γνωρίσατε τον κ. Κουφοντίνα –αν θυμάμαι καλά, διορθώσετε με σας παρακαλώ- το 1992.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Επίσης άκουσα με μεγάλη χαρά ότι έχετε οικογένεια κι άκουσα για μια κόρη 22 ετών.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Έχετε άλλα παιδιά;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όχι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Από πότε παρέχετε τις υπηρεσίες σας –για εμένα τουλάχιστον- υψίστης σημασίας, ο εκπαιδευτικός είναι εκείνος που δίνει τα πρώτα νάματα στα παιδιά.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Το ’88.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: ¶κουσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι μεταξύ των συζητήσεων που είχατε, ήταν μετά από τις εμπειρίες που αποκομίσατε σ’ ένα ταξίδι που κάνατε στην Αλβανία. Έτσι;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Τον ξέρατε ως Μήτσο, ως Δημήτρη δεν τον είχατε ακούσει.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Τον έλεγε η Κική Δημήτρη.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Αλλά τον βλέπατε ως οικογένεια Σωτηροπούλου. Το όνομα Λαμπρόπουλος το είχατε ακούσει;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Δεν νομίζω.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Δεν νομίζετε ή δεν θυμάστε;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Με το βομβαρδισμό που μας έγινε εκείνο το διάστημα, τα χιλιάδες μικρά πράγματα που πρόσθετε ο καθένας για να αυξήσει τη θεαματικότητα στην τηλεόραση στο κανάλι του, δεν το είχα ακούσει.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Δεν εκφράζω κανένα κανάλι, η ταπεινότητά μου δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια κανένα κανάλι να την προβάλλει. Δεν έχω καμία σχέση με τα κανάλια, εγώ ασκώ ένα λειτούργημα εδώ και προσπαθώ όσο γίνεται να έρθω μαζί σας σε μια επικοινωνία για να συνεννοηθούμε.
Θέλω να μου πείτε μεταξύ αυτών των συζητήσεων για την Αλβανία και γι’ αυτό το λαό -έκανε και μια τοποθέτηση ο κ. Πρόεδρος- μιλήσατε καθόλου για έναν –κατά την ταπεινή μου άποψη βέβαια, δεν ξέρω, μπορεί να έχετε διαφορετική άποψη- άνθρωπο που λέγεται Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος και για το έργο που προσφέρει; Μιλήσατε καθόλου γι’ αυτό;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Πρέπει να ομολογήσω αυτή την συζήτηση. Αν την κάναμε δεν τη θυμάμαι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Έχετε ακούσει για τον Αρχιεπίσκοπο και για την κοινωνική προσφορά του. Κάνατε καμία συζήτηση;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Καμία απολύτως.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Πολλά καλοκαίρια συναντηθήκατε στη Γαύδο;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Όλα τα καλοκαίρια μέχρι και το ’99.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Από το ’92 μέχρι το ’99.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Κάθε καλοκαίρι ήσασταν μαζί στη Γαύδο.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ναι. Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Συζητήσατε για τόσα πολλά και ενδιαφέροντα θέματα και σας είχε κάνει εντύπωση –δεν νομίζω ότι θα θεωρεί και ο κ. Κουφοντίνας ότι είναι παντογνώστης- το εύρος και το βάθος των γνώσεών του για κάθε πράγμα. Συζητήσατε ενδεχομένως για την απόλυτη αξία της ζωής;
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Ως θέμα απόλυτη αξία της ζωής κλπ., όχι.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Γιατί άκουσα που μιλήσατε και για το θάνατο και για τη ζωή και για φιλοσοφίες.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Έμπαιναν πάντοτε αυτά τα ζητήματα στις συζητήσεις μας.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Όταν ακούσατε όσα φέρονται ότι τελέστηκαν από αυτήν την Οργάνωση; Εγώ δεν λέω ότι είναι ένοχος κανείς, δεν λέω ότι είναι αθώος κανείς. Γίνεται ένας αγώνας για να βρούμε την αλήθεια. Όταν ακούσατε για κάποιες ληστείες, όταν ακούσατε για κάποιους φόνους η αντίδρασή σας και όταν ακόμα ο κ. Κουφοντίνας 2 μήνες δεν εμφανίζονταν και ταυτόχρονα ήσασταν και θυμωμένος αυτούς τους 2 μήνες Ιούλιο-Αύγουστο, έτσι είπατε, που δεν εμφανιζόταν ο Μήτσος να δείξει ποιος είναι.
Κ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ: Είπα στενοχωρημένος και θυμωμένος. Αντιμετώπιζα τα πράγματα με έναν ανθρώπινο συναισθηματικό τρόπο.