Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Σε αυτή την κατηγορία όπως διατυπώνεται ως αρχηγός της 17Ν, ως ηθικός αυτουργός πιο νομικά, υπάρχει και μια λογική προϋπόθεση που θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας. Η λογική προϋπόθεση είναι μιας αβουλίας των υπολοίπων μελών της 17Ν, δηλαδή ότι υπήρχαν κάποια άβουλα όντα που τους προκαλούσε τη βούληση, ότι η 17Ν ήταν μια Οργάνωση άβουλων κατ’ αρχήν όντων που χρειαζόταν μια διαρκή πρόκληση βούλησης επί 27 χρόνια.
Δεν μιλάμε για ένα κλασικό μοντέλο στρατολόγησης ότι σε πείθω, σε στρατολογώ και έκτοτε είσαι σε μια Οργάνωση και δρας, σου παράγω καθημερινά βούληση την οποία χωρίς εμένα δεν θα την είχες. Αυτό το μοντέλο –γιατί με αυτό το μοντέλο κατηγορείται ο κ. Γιωτόπουλος- πως το βλέπετε;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Αυτό διαψεύδεται από την ιστορική πορεία της Αριστεράς. Διότι εάν χαρακτηρίζει κάτι την Αριστερά μέχρι τώρα είναι η συλλογική της αποτυχία παγκοσμίως. Η συλλογική αποτυχία παγκοσμίως και εδώ σε τι οφείλεται; Διότι αποτελείται από εξαιρετικά μουλαρωμένες και πεισματάρικες προσωπικότητες. Υπάρχει ένας συνωστισμός προσωπικοτήτων στην Αριστερά πάντοτε. Δεν υπάρχει το αγελαίο φαινόμενο και εννοώ στις Οργανώσεις, στην πρωτοπορία, όχι βέβαια στην ψηφοφορία όπου συμμετέχουμε όλοι.
Αλλά συνήθως και από την πείρα που έχω εγώ στις Αριστερές Οργανώσεις και επειδή κατ’ εμέ προσωπικά -και εννοώ και επιστημονικά- η 17Ν είναι επαναστατική Οργάνωση αριστερής προέλευσης, δεν γνωρίζω πλην τον Γιωτόπουλο κανέναν άλλο εδώ. Γνώρισα εδώ τον κ. Σερίφη ο οποίος όπως μου είπε δεν είναι στην Οργάνωση αυτή.
Οι Οργανώσεις αυτές αποτελούνται από ισχυρές προσωπικότητες και θέλει πολύ τόλμη και θάρρος και έλλειψη αβουλίας αλλά ευβουλία για να συμμετάσχεις σε συνθήκες παρανομίας παρατεταμένης, σε μια τέτοια Οργάνωση. Επομένως αποκλείεται να υπήρχαν εδώ άβουλοι αμνοί τους οποίους έστελνε ο Γιωτόπουλος. Από την παράδοση την επαναστατική την αριστερή και από τη συγκεκριμένη εικόνα που δείχνει η Οργάνωση αυτή προφανώς δεν ισχύει. Δεν μπορούσε ο Γιωτόπουλος να είναι.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Αξιολογείτε ως αναχρονικό στοιχείο ότι αυτή η αβουλία αλλά ταυτόχρονα κι αυτή η διαβολική ικανότητα του Γιωτόπουλου κράτησε επί 27 χρόνια, δεν μιλάμε για μια περίοδο; Πως το αξιολογείτε αυτό; Σαν κατηγορία λέει ότι είναι μια κατάσταση που επί 27 χρόνια κάποιοι έμειναν άβουλοι και κάποιος έμεινε το πρόσωπο που τους παρέσυρε.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Αυτά είναι παλιμπαιδισμοί των επιχωρίων δικών μας καλαμαράδων οι οποίοι δεν τα ξέρουν, ή οι εισαγωγές αμερικανικής προέλευσης. Γιατί στην Αμερική υπάρχει το μοντέλο του «κλέφτες και αστυνόμοι›, «Ο γκάνστερ και ο καουμπόι›?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο καλός και ο κακός. Εμείς και οι άλλοι.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Αυτά είναι σχήματα μανιχαϊκά που δεν μπορούσαν να ισχύσουν, τουλάχιστον στην περίπτωση επαναστατικής Αριστερής Οργάνωσης.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Πάμε τώρα σ’ ένα δεύτερο ζήτημα. Επειδή τέθηκε ένας ισχυρισμός από τους κατηγορούμενους ο οποίος λοιδορήθηκε και λοιδορείται συνεχώς από την Πολιτική Αγωγή και προηγούμενα και από ένα συνάδελφό μου, ότι η δίωξή μας σχετίζεται με την αντιστασιακή μας δράση και τη συγκεκριμένη κατεύθυνση που είχε αυτή η αντιστασιακή μας δράση και η απάντηση που την ακούσατε προηγούμενα είναι ότι χοντρικά «Ήσασταν αραχτοί στα café των Παρισίων› και ότι «Αυτό είναι όλο – όλο και μας πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες σήμερα›. Τα λέω καλά κ. Γεωργίου; Έτσι τέθηκε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πετάτε κι εσείς κάπου – κάπου!
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Για να είναι σαφές από πού προέρχεται. Θέλω μια απάντηση σε ένα θέμα που τέθηκε, δεν τέθηκε με μορφή ερώτησης, αλλά εγώ θα το κάνω ερώτηση όμως ώστε να διευκολύνω.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Εγώ δεν παραπέμπω στη Μαρξ, εγώ παραπέμπω παραδείγματος χάρη στον Κοσμά τον Αιτωλό, τον ¶γιο Κοσμά τον Αιτωλό, ο οποίος λέει τα εξής: «Ο δάσκαλος οφείλει πάντοτε να αναρωτιέται τι σόι μαθητές έχει απέναντί του›. Εσείς αυτή τη στιγμή είστε κριτές, άρα δάσκαλοι. Επομένως ταιριάζει πάρα πολύ η σοφία αυτή του Κοσμά του Αιτωλού γι’ αυτό.
Αλλά συμπληρώνει ο ¶γιος και λέει το εξής: «Οφείλουν όμως παραλλήλως και οι μαθητές να αναρωτιόνται τι σόι δασκάλους έχουν›, εγώ είμαι οπαδός του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και επομένως στην ερώτηση αυτή απαντώ το εξής:
Οφείλω κι εγώ ως μαθητής εδώ να αναρωτηθώ ποιοι συνήγοροι μου απευθύνουν ερώτηση, ποιοι δικαστές -επειδή είμαστε συνομήλικοι- μου απευθύνουν τις ερωτήσεις, δηλαδή εκείνη τη μετέωρη και εξαιρετικά δύσκολη εποχή όσοι λόγω ηλικίας ήμασταν εκεί, που ήμασταν και τι κάναμε.
Θα έλεγα προς τον κ. συνήγορο που είπε για τα καφενεία, ότι υπάρχει το εξής απόρριμμα ότι: ποιος θα ήταν ο πλέον αξιοκατάκριτος, ή ο λιγότερο επιβλαβής προς την πατρίδα: αυτός ο οποίος κωλοβαράει στο καφενείο των Παρισίων όπως ο Ζουράρις π.χ., ή ένας ο οποίος ως νεαρός πρωτοδίκης εδίκαζε όχι εν ονόματι του ελληνικού λαού αλλά εν ονόματι της εκτροπής, ανάμεσα στο ’67 – ’74; Ως μαθητής εγώ και μαθητής του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, βεβαίως θα θέτω την ερώτηση αυτή στους δασκάλους μου!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πολύ ωραία! Μόνο που εσείς δεν πρέπει να θέτετε ερωτήσεις, αλλά να απαντάτε. Τέλος πάντων. Έχουν αντιστραφεί οι όροι εδώ μέσα.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Από το καλοκαίρι που μας πέρασε και μετά, πάρα πολλοί άνθρωποι από τη γενιά σας και από αυτή την ομάδα των ανθρώπων που σπούδασαν στο Παρίσι, αυτές τις λίγες εκατοντάδες ανθρώπων, ενοχοποιήθηκαν σαν ηγέτες της 17Ν και όλοι αυτοί ενοχοποιήθηκαν με στοιχεία.
Έχω εδώ ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ› -που θα σας το καταθέσουμε κιόλας κ. Πρόεδρε- Παρασκευή 25 Ιουλίου 2002, που αναφέρεται σε έναν δεν τον ονομάζει, αλλά είναι από τα τυπικά δημοσιεύματα. Ωστόσο λέει: «Σύμφωνα με πληροφορίες το πιθανότερο είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος να έπαιζε περισσότερο ιδεολογικό, καθοδηγητικό και βοηθητικό ρόλο για τον ίδιο τον Γιωτόπουλο› και μάλιστα η πληροφορία που δίνει είναι ότι «Η παρακμή στο λόγο και στο ύφος των προκηρύξεων σχετίζεται με τη δική του αποχώρηση› του βοηθού – συγγραφέα των προκηρύξεων και δίνει, ύψος, ηλικία, από εκεί και πέρα για όποιον δεν κατάλαβε.
Πιστεύετε ότι αυτό το κλίμα και αυτά τα δημοσιεύματα –όταν λέω κλίμα εννοώ αυτό- έπαιξε ένα ρόλο τελικά στο να διαμορφωθούν οι κατηγορίες απέναντι σε ανθρώπων που δικάζονται σήμερα και μπορεί να έχουν κάποια επιρροή στην τύχη τους; Η, είναι άνευ αντικειμένου για τη δικαστική τους προοπτική, θα έλεγα. Εγώ δεν το συσχετίζω με την απόφαση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν δεν τα φέρνατε εδώ, ούτε θα τα ξέραμε εμείς. Εσείς τα φέρατε.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Αυτό αφήστε το, γιατί πριν τα φέρουμε εμείς αυτά, είχε έρθει η κατηγορία που μπήκε από τέτοια. ¶ρα κάτι ήρθε, κάτι υπάρχει λοιπόν. Τη δουλειά τους την έκαναν αυτά τα δημοσιεύματα και έχετε ένα διαμορφωμένο πλαίσιο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς μας τα φέρνετε να μας διαφωτίσετε.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Εμείς πρέπει να σας δείξουμε τις ρίζες του πλαισίου που σας ήρθε με μορφή βουλεύματος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε συνήγορε δεν έχουμε τίποτα άλλο μπροστά μας; Ούτε μας νοιάζουν αυτά, ούτε μας αγγίζουν. Ποιον λέει;
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Δεν λέει όνομα, αλλά λέει 68 ετών, 1.70 ύψος, με σπίτι στην Αίγινα, μετά βρέθηκαν δύο. Εκτός από τον Σκαρπαλέζο υπήρχε και άλλο πρόσωπο με σπίτι στην Αίγινα. Τώρα διαλέξτε εσείς από εκεί και πέρα. Τι να σας πω εγώ;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι να διαλέξω; Σπίτι; Ελάτε τώρα. Δεν χρειάζονται αυτά, αλλά εσείς αφού τα θέλετε, τι να κάνω κι εγώ.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Νομίζω ότι το συγκεκριμένο Δικαστήριο δεν επηρεάζεται από αυτό, αλλά όλη η προδικασία, η προανάκριση και η ανάκριση επηρεάστηκε. Γιατί και οι ανακριτικές Αρχές και οι διωκτικές Αρχές κυρίως γιατί πρέπει να ζει κανείς εν τόπω και χρόνο, γιατί η συγκεκριμένη Ψωροκώσταινα? Εγώ είμαι πάρα πολύ ερωτευμένος κ. Πρόεδρε με την υπεράρχονο Ελλάδα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Ζουράρι, άμα καθίσετε τακτικός ανακριτής σε τέτοια υπόθεση, θα δω αν έχετε χρόνο όχι να διαβάζετε εφημερίδα, ούτε για φαγητό.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Το ξέρω. Θα έπρεπε ίσως να βρεθεί χρόνος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Που να βρεθεί ο χρόνος να διαβάσουμε τις εφημερίδες;! Και εγώ τώρα αυτή την εποχή ό,τι μου λέει κανένας γνωστός, «Ξέρεις, η εφημερίδα τα έχει με εσένα γιατί καθυστέρησες τη δίκη›, ή «Η τάδε εφημερίδα λέει ότι καλά πάει η δίκη›. Την ίδια μέρα! Τα ακούω. Τι να κάνω; Το ίδιο και οι τακτικοί ανακριτές μπορούσαν να διαβάζουν αυτή την ιστορία για σπίτι στην Αίγινα;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Υπήρξε πίεση όμως, το υπέστην κι εγώ προσωπικά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μην υποβαθμίζουμε τόσο πολύ τα πράγματα. Βέβαια οι υποψίες πάντα πρέπει να υπάρχουν και στο δημοκρατικό καθεστώς για κανέναν δεν θα είμαστε βέβαιοι.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ξέρετε ότι η βάση του δημοκρατικού –και είναι φράση την οποία τη μεταφράζω μάλίστα κι άσχημα στα παιδιά γιατί τους ενοχλεί γιατί είναι η γραμμική αντίληψη που έχει επικρατήσει από τη δύση- αλλά στο δικό μας το καθεστώς το ελληνικό, το ελληνοπρεπές είναι ολοφάνερο. Λέει «Εις την καθ’ ημέραν των αλλήλων επιτηδευμάτων υποψίαν μη λυπηράς όψης?› κλπ. Το δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται προς τη θεσμική αλλήλων δυσπιστία. Πρέπει να δυσπιστείς εσύ προς εμένα και εγώ προς εσένα, για να υπάρξει δημοκρατία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ πάντως σας ακούω. Είδατε; Έχω δυσπιστία;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Όχι. Αλλά λέω ότι η θεσμική δυσπιστία είναι απαραίτητη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσείς βέβαια προς εμένα το είπατε από την αρχή ότι την έχετε. Είπατε αν πούμε «Αθώος› είναι καλή η απόφαση, αν πούμε «Ένοχος› είναι κακή. Χωρίς να ξέρω ο δικαστής τι θα βγάλει, εγώ πάντως από τώρα το απορρίπτω.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Βεβαίως το είπα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό είναι μια μορφή έκφρασης δυσπιστίας.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Γι’ αυτό περιμένω και την έφεση.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχουμε και την έφεση;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Δεν υπάρχει έφεση;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξέρουμε αν χρειάζεται η έφεση.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Υπάρχει ως ασπίς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βλέπετε ότι το τεκμήριο αθωότητας εμείς οι δικαστές το έχουμε. Εσείς το έχετε;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Όχι. Το καταλαβαίνω γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Εγώ μεν έχω το σύμπλεγμα κατωτερότητας του διωκόμενου κατ’ επάγγελμα, κατά συρροή και καθ’ υποτροπήν, όλη η οικογένειά μου από τότε που τη γνωρίζω κι εγώ διώκομαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο πατέρας σας τι ήταν;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Κακός άνθρωπος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή; Τι δουλειά έκανε;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ήταν Κομμουνιστής εν ενεργεία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι δουλειά έκανε;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ιατρός – σεξολόγος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτός που διαβάζαμε κρυφά όταν ήμασταν παιδιά;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ακριβώς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πως ήταν το όνομά του;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Γεώργιος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Χρυσικόπουλος έχει τον λόγο.
Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε μάρτυς τις προκηρύξεις της 17Ν τις έχετε διαβάζει; Τις διαβάζετε από την αρχή;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Στα πρώτα χρόνια αρκετά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μετά τις βαρέθηκε!
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Και αυτή με τον Σόντερς διάβασα.
Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Θα μπορούσατε να μας πείτε κατά τη δική σας εμπειρία ή και με την όποια γνώση έχετε, θεωρείτε ότι είναι προϊόν ενός ανθρώπου που κάποιος έκατσε και την έγραψε; Είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς; Πως γινόταν σε κάποιες Οργανώσεις στις οποίες συμμετείχατε εσείς στο ζήτημα των προκηρύξεων; Πως γράφονταν δηλαδή; Υπήρχε ένας που τα έγραφε δηλαδή και τελείωνε η υπόθεση;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Οι προκηρύξεις της 17Ν είναι πολιτικά κείμενα, είναι σοβαρά πολιτικά κείμενα με την επιφύλαξη που είχα εγώ προσωπικά λόγω χαρακτήρα ότι χρησιμοποιούν την συντεταγμένη αυτή περίξυλη γλώσσα όπως λένε τώρα της Αριστεράς, δηλαδή θα μπορούσαν να γράφονται καλύτερα.
Αλλά είναι κείμενα τα οποία εμένα μου δημιουργούσαν πάντοτε την εξής εντύπωση: πρώτον είχαν μια στοιχειοθέτηση στο πραγματολογικό υλικό εξαιρετικά λεπτομερή και καταλάβαινα ότι είναι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να ενημερώνονται σε ορισμένα πράγματα. Το γενικό πλαίσιο ενός του οποίου έθεταν αυτά τα πραγματικά στοιχεία, ήταν η γενική αντίληψη της επαναστατικής Αριστεράς περί συγκρούσεως κεφαλαιοκρατίας και λαϊκών τάξεων, κέντρου και περιφέρειας ιμπεριαλισμού κλπ., και ήταν αξιοπρόσεκτα πάντοτε με την επιφύλαξη της περί ξύλου γλώσσας.
Αλλά αυτά τα κείμενα είναι συνήθως συλλογικά. Δηλαδή π.χ. έχω γράψει πάρα πολλά κείμενα εγώ, συνήθως γράφουμε εμείς οι γραφιάδες κάτι και συμπληρώνεται και γίνεται με αλλεπάλληλες συζητήσεις «όχι να προσθέσεις αυτό›, «όχι βάλε κάτι εκεί› ακόμη και στα επίσημα αλλά και σε παράνομα.
Δεν υπάρχει –και επιμένω, πρέπει ίσως και το Δικαστήριό σας και το λάβει υπόψη του αυτό- στην παράδοση της Αριστεράς η προσωπική, η ατομική επεξεργασία ενός κειμένου. Το κείμενο στην τελευταία του μορφή είναι πάντοτε αποτέλεσμα συλλογικής επεξεργασίας.
Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Μια τελευταία ερώτηση. Γυρίσατε στην Ελλάδα εσείς ή μείνατε στη Γαλλία;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Πηγαινοερχόμουν.
Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το κλίμα μετά την πτώση της δικτατορίας; Δηλαδή υπήρχε ασφαλής βεβαιότητα ότι είχε αποκατασταθεί η δημοκρατία και ήταν όλα εντάξει;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Εγώ είχα συναντήσει τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης τότε στο σπίτι της κας Χορν, γιατί επί δύο μήνες θυμάμαι ότι και ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης τότε ο Καραμανλής στην άτυπη εκείνη Κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές επί 3 μήνες κρυβόταν και κοιμόταν σε μια θαλαμηγό.
Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Κρυβόταν ο Πρωθυπουργός δηλαδή, κοιμόταν σε άλλο σπίτι κάθε βράδυ.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Βεβαίως ο ίδιος ο Καραμανλής επί 3 – 4 μήνες. Θυμάμαι ότι ο τότε Υπουργός Εξωτερικών ή Εθνικής Αμύνης είχε μιλήσει για τα σταγονίδια τα οποία υπήρχαν του Αβέρωφ. Επομένως βεβαίως υπήρξε μια περίοδο όπου υπήρχε μια υποψία για απόπειρα πραξικοπήματος μερικούς μήνες μετά, υπήρχε αναμφισβήτητη –και λόγω της έκρυθμης κατάστασης στο στράτευμα- λόγω και της εισβολής της Τουρκίας, υπήρχε αναμφισβήτητα μια γενική αντίληψη αστάθειας και ρευστότητας.
Κ. ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν θέλω τίποτα άλλο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Ζαϊρης έχει τον λόγο.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Είπατε ότι τα κείμενα των προκηρύξεων ήταν συνήθως συλλογικά. Πως δικαιολογούνται ορισμένα σοβαρά ορθογραφικά λάθη; Με δεδομένο, ότι το βιβλίο από το οποίο αναγιγνώσκαμε τις προκηρύξεις, αποτελεί πιστή αντιγραφή των προκηρύξεων. Έτσι λέει το βιβλίο.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Σε ποια λάθη αναφέρεστε, για να έχουμε και μια συνείδηση ποιου θέματος θίγετε;
(Διαλογικές συζητήσεις)
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Αφορά σοβαρά ορθογραφικά λάθη τα οποία είναι επαναλαμβανόμενα για μία λέξη συγκεκριμένη πάρα πολλές φορές, τα οποία έχω επισημάνει από την επανειλημμένη μελέτη των προκηρύξεων. Πως δικαιολογούνται αυτά τα σοβαρά ορθογραφικά λάθη;
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι την τελική διατύπωση η οποία πάντοτε είναι αποτέλεσμα συλλογικό, τη συντάσσει ένας μόνο.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Περνάει όμως από μια τελική κρίση, είπατε πριν.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ξέρετε πως περνάει; Ως εξής: εγώ είμαι ο γραφιάς της υπηρεσίας και συνήθως λες το εξής «Να προσθέσεις αυτό›, γίνεται μια συζήτηση το προσθέτουμε. «Να αφαιρέσεις το άλλο›. Επειδή εγώ πάντοτε συνέτασσα την τελική εκδοχή η οποία πήγαινε προς ψήφιση δια βοής κλπ., είναι ολοφάνερο ότι εφόσον εγώ ήμουν ο τεχνικός συντάκτης, προφανώς θα επαναλάμβανα εγώ τα λάθη μου αλλά το κείμενο δεν μπορεί να μην είναι συλλογικό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε πολύ. Να πάτε στο καλό.
Κ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Παρακαλώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η κα Κούρτοβικ έχει τον λόγο.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Επανειλημμένα έχει τεθεί σε αυτή την αίθουσα το ζήτημα των λαθών των προκηρύξεων, το οποίο φαίνεται να αποτελεί ένα στοιχείο επιβαρυντικό πιθανό για κάποιο κατηγορούμενο, ή πιθανό και για τον πελάτη μου, το οποίο δεν μας αποκαλύπτετε ποιο είναι. Εάν τυχόν υπάρχει μια τέτοια θέση, νομίζω ότι θα πρέπει να είμαστε εν γνώσει για να μπορέσουμε να ασκήσουμε κι εμείς τις τυχόν άμυνές μας.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Διαβάστε τις προκηρύξεις.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Δεν θα ψάξω να δω. Πιθανό να έχουμε διαφορετική άποψη και για τη γλώσσα, πιθανό να έχουμε και διαφορετική άποψη και για την ορθογραφία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκείνοι που το ρώτησαν θα σας πουν και σελίδες. Εγώ δεν το εντόπισα. Καταλάβατε; Εγώ τα άκουγα. Τις προκηρύξεις τις άκουγα, δεν τις διάβασα.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Νομίζω ότι θα πρέπει ο κ. Ζαϊρης να το διευκρινίσει.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα σας βρούμε και τις σελίδες.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Πότε κ. Πρόεδρε; Γιατί θα πρέπει προφανώς να δοθεί η δυνατότητα να ασκήσουμε τις άμυνές μας.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Από δικονομικής απόψεως δεν μπορεί να θέτετε δεδομένο που δεν έχει προκύψει από τη διαδικασία. Όταν επισημαίνετε συγκεκριμένο πράγμα, δεν μπορεί να λέτε στο μάρτυρα «Υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα σχολίασέ το μας›. Πρέπει να πείτε ποιο είναι το θέμα, ότι η λέξη αυτή επαναλαμβάνεται εδώ, εδώ, κι εδώ και είναι εσφαλμένη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα τα βρούμε.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Για να μπορεί και ο μάρτυρας να είναι συγκεκριμένος αλλά κι εγώ να σχολιάσω πάνω σε αυτό. Δηλαδή θίγεται δικό μου υπερασπιστικό δικαίωμα με αυτό τον τρόπο που τίθεται.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εντάξει.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Μήπως πρόκειται για λάθος του διορθωτή του κ. Χατζόπουλου. Να το δούμε. Για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καταλάβαμε πλήρως τι λέτε, θα το δούμε συνεπώς. Δεν υπάρχει θέμα. Δεν τελείωσε το ζήτημα εδώ.
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι αρχή της δικονομίας ότι στο μόνο που δεν μπορούμε να βάλουμε φραγμό στις ερωτήσεις, είναι ο δικαστής. Ο Πρόεδρος και οι Δικαστές. Δεν μπορούμε ούτε να τους πούμε γιατί το ρωτάει, ούτε πως το ρωτάει, ούτε τι θέλει να πει.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Αν μου επιτρέπετε όμως, βάλατε φραγμό σε εμένα όταν ρώταγα για πάγκοινος γνωστό γεγονός, το γεγονός ότι ο Σάββας Ξηρός δήλωνε ότι θα κάνει διακοπές με τον κ. Σύρο το καλοκαίρι, όταν έκανα τη σχετική ερώτηση ο κ. Εφέτης ο ίδιος που θέτει αυτό το ερώτημα, με διέκοψε και είπατε κι εσείς ότι δεν μπορώ να ρωτάω επί θέματος το οποίο δεν έχει προκύψει από τη διαδικασία. Γιατί εσείς μπορείτε;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύρια Κούρτοβικ δεν το ίδιο ο δικηγόρος με το Δικαστή. Αυτό το ξέρετε.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Είναι η ισότητα των όπλων κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι λάθος.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Αν σας εσείς μπορείτε να θέτετε στοιχεία που δεν προκύπτουν από τη διαδικασία?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για το Δικαστή δεν υπάρχει νομική δυνατότητα να του πούμε γιατί ρωτάς εκείνο και δεν ρωτάς το άλλο.
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Να λυθεί η απορία δεν έχω κανένα πρόβλημα. Είναι η λέξη: «τέτοιος›, «τέτοια›, «τέτοιο›. Μου έκανε σοβαρή εντύπωση το ότι είναι γραμμένο με «ι›.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Παντού;
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Στα περισσότερα και θα σας φέρω αύριο και σελίδες και σειρά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βλέπετε;
Ν. ΖΑΪΡΗΣ: Είναι παράδοξο το ότι το επισήμανα για να φύγει η απορία μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Γεωργίου έχει τον λόγο.
Ι. ΓΕΩΡΓΙΟΥ: Κατ’ αρχήν ο κ. Σύνεδρος φαίνεται ότι απάλλαξε τους συναδέλφους από κάτι που δεν ήθελαν: να ξαναδιαβάσουν τις προκηρύξεις γιατί φαίνεται βαριούνται. Θα ήθελα να πω δυο κουβέντες μόνο ότι με την ολοκλήρωση της κατάθεσης του προηγούμενου μάρτυρα, αφ’ ενός μεν θεωρώ ότι θεμελιώθηκε η άποψή μου ότι πρέπει να αισθάνομαι περήφανος που δεν υπήρξα συνάδελφός του.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Μετά τα όσα εξέφρασε ως πολιτειολόγος και ως γνώστης του αντικειμένου αυθεντικά όπως μας είπε, οφείλω να συμπληρώσω ότι είμαι ευτυχής που δεν υπήρξα και μαθητής του.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. Ευαγγελάτος έχει τον λόγο.
Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Εφέτες, τελείως επιγραμματικά θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις αποφεύγοντας χαρακτηρισμούς επί της προσωπικότητας του μάρτυρα. Ο μάρτυρας είναι κατά την άποψή μου και νομίζω ότι είναι η ορθότερη άποψη, ένας παράγοντας κι αυτός της δίκης, ο οποίος μεταφέρει είτε αν γνωρίζει γεγονότα, ή γεγονότα τα οποία συνάπτονται με την κρίση του, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να εκφέρει και τις απόψεις του οι οποίες μπορεί να είναι συναρτημένες με ορισμένα γεγονότα τα οποία έζησε και βίωσε.
Όσον αφορά για τον πρώτο μάρτυρα για την αποφυγή άσκοπων επισημάνσεων και επαναλήψεων, θα ήθελα μόνο να τονίσω ότι ο κ. Σκαρπαλέζος δεν προσέφερε τίποτε τόσο προς την κατεύθυνση της κατάλυσης της ενοχής του κατηγορούμενου για τον οποίο εκλήθη να καταθέσει και όσον αφορά και για την προσωπικότητά του η οποία παίζει κάποιο σπουδαίο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.
Εκείνο που χαρακτηρίζει και τις δυο καταθέσεις και του κ. Ζουράρι και του κ. Σκαρπαλέζου, που νομίζω ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό, είναι ένα χάσμα χρονικό που υπάρχει και ιδιαίτερα όσον αφορά την κατάθεση του κ. Ζουράρι όσον αφορά την αξιοποίηση της γνώσης του για την προσωπικότητα του κατηγορούμενου του κ. Γιωτόπουλου.
Διότι όπως τόνισε είχε να τον ξαναδεί από το 1975. Από το 1975 μέχρι σήμερα συνέβησαν πάρα πολλά που θα μπορούσαν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή και της νοοτροπίας και του πλήθους παραστάσεων που μπορεί να χαρακτηριστεί μια προσωπικότητα, αλλά και επίσης για τον τρόπο που αντιμετώπισε ιδεολογικό-πολιτικά το καθεστώς το οποίο πλέον επικράτησε μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974 και μετά.
Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι δεν είναι δυνατό με τη μεθοδολογία αυτή της αντιστροφής, βεβαίως του βάρους της αποδείξεως, βεβαίως η κατηγορούσα Αρχή και η Πολιτική Αγωγή κατά το ανθρωπίνως δυνατό έχει υποχρέωση να προσφέρει στην απόδειξη της κατηγορίας, αλλά έχει το δικαίωμα και ο κατηγορούμενος και είναι και καθήκον όταν του δίδεται η ευκαιρία να ανταποδείξει και να καταλύσει τυχόν στοιχεία τα οποία οδηγούν στην ενοχή του.
Θέλω να υπογραμμίσω ότι κανένα τέτοιο στοιχείο ούτε καν ψήγμα, ούτε πολλοστημόριο δεν προσέφερε ούτε η μία κατάθεση, ούτε η άλλη προς στήριξη της κατηγορίας και ιδιαίτερα η κατάθεση του κ. Ζουράρι δεν έδωσε κανένα φως από το 1972 μέχρι σήμερα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να προσέλθει ο κ. Αντώνιος Σκορδίλης. Είστε ο κ. Αντώνιος Σκορδίλης του Κωνσταντίνου, γεννηθήκατε στην Αθήνα και είστε δημοσιογράφος;
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Μάλιστα
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «Ορκίζομαι να πω την αλήθεια›.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Ορκίζομαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πέστε μου τι ξέρετε για τον κ. Γιωτόπουλο; Πότε τον γνωρίσατε, πως τον γνωρίσατε και ό,τι άλλο είναι χρήσιμο για τη διαδικασία που νομίζετε εσείς.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Είμαι δημοσιογράφος εξειδικευμένος σε θέματα τα οποία αφορούν κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες, με σημείο αναφορά την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων τους, ή με άλλα λόγια την κατοχύρωση κεκτημένων κοινωνικών δικαιωμάτων.
Εξειδικεύομαι κυρίως στο χώρο των ατόμων με αναπηρία, είμαι παράλληλα σύμβουλος έκδοσης σε πάρα πολλά περιοδικά του χώρου, καθώς επίσης σε αντίστοιχα θέματα κοινωνικών δικαιωμάτων που αφορούν ομάδες όπως Τσιγγάνους, Μουσουλμάνους, παιδιά του δρόμου κλπ, αστέγους σε συνεργασία με κάποιες δομές που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα.
Επίσης είμαι ιδρυτικό και ενεργό μέλος της Επιτροπής που συστάθηκε για την καταγραφή και ανάδειξη του πολιτικού χαρακτήρα της δίκης αυτής και των δικών που θα ακολουθήσουν. Έρχομαι εδώ να καταθέσω για τον κ. Αλέξανδρο Γιωτόπουλο τον οποίο δεν γνωρίζω, με σημείο αναφοράς ακριβώς αυτό το οποίο προ ολίγου στην εισαγωγή μου σας ανέφερα, δηλαδή τα ανθρώπινα, τα κοινωνικά δικαιώματα.
Σε ό,τι αφορά τον κατηγορούμενο κ. Γιωτόπουλο υπάρχουν –για να μιλήσουμε και με τη στοιχειώδη λογική με τις πιθανότητες- δυο περιπτώσεις, δύο πιθανότητες: είτε είναι θύμα σκευωρίας, γεγονός το οποίο αποτελεί και τον πυρήνα της υπερασπιστικής του άποψη, είτε είναι ένοχος όσων τον κατηγορούν.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η, εν μέρει. Είναι τρεις λοιπόν.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Μπορούμε να πούμε και τέταρτη ενδεχομένως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τα πράγματα στη ζωή δεν είναι μανιχαϊστικά άσπρο – μαύρο πάντα, είναι και γκρίζο και αποχρώσεις του γκρίζου πολλές φορές.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Ακόμη σε πιο μεγάλο βάθος μπορούμε να το δούμε. Μπορεί να είναι ένοχος για πλαστογράφηση ταυτότητας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι κατά τεκμήριο αθώος για εμένα. Δεν είναι ένοχος ο άνθρωπος.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Υπάρχει το ζητούμενο το οποίο είναι ένα κεντρικό κορυφαίο ζητούμενο της σκευωρίας ή όχι. Οπου σκευωρία μιλάμε για κατασκευή για να το απλοποιήσω ακόμη περισσότερο, είτε μιλάμε για σκοπιμότητα. Εγώ παρακολούθησα την υπόθεση από την αρχή σαν δημοσιογράφος το αντιλαμβάνεστε αυτό που εξειδικεύομαι σε αυτά τα ζητήματα, παρακολούθησα και την εξέλιξή της, έχοντας ένα βασικό σημείο αναφοράς το οποίο θεωρώ ότι είναι κυρίαρχο σημείο αναφοράς για τη δουλειά την οποία κάνω εδώ και αρκετά χρόνια, ή κάποια χρόνια εν πάση περιπτώσει. Δεν είναι επώνυμος δημοσιογράφος, δεν έχω επιδιώξει ποτέ να γίνω γιατί δεν είναι στη φύση μου, δεν ξέρω αν μπορώ κιόλας, τα κριτήρια διαφοροποιούνται, είναι σχετικά αυτά τα ζητήματα.
Το βασικό σημείο αναφοράς μου το έδωσε κατά λάθος ένας εκ των άλλων κατηγορούμενων, μου το διατύπωσε σε πέντε γραμμές ο κ. Γιάννης Σερίφης λέγοντας ότι «Οι δημοσιογράφοι πρέπει να ελέγχουν την εξουσία και τρόπον τινά να είναι δίπλα στο λαό›. Νομίζω ότι αυτό είναι η φύση του επαγγέλματός μας, ο έλεγχος της εξουσίας. Δηλαδή, ό,τι χειρότερο π.χ. θα είναι ο δημοσιογράφος παπαγαλάκι της εξουσίας, ο δημοσιογράφος εκείνος ο οποίος αυτό που θα έκανε π.χ. να αναπαραγάγει μια λογική απαξίωσης.
Ένα βασικό σημείο αναφοράς θα πρέπει να είναι το εξής: ενοχή και σκευωρία δεν συμβαδίζουν, δεν συμπορεύονται. Από εκεί και πέρα αυτό που λέω είναι ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες σκευωρίας βασισμένες σε τεκμήρια σε τρία διαφορετικά επίπεδα.
Ξεκινώ από κάτι πραγματικό, παίρνω ένα παράδειγμα συγκεκριμένο μέσα από όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι σήμερα. Είναι το παράδειγμα εκείνο το οποίο έχει να κάνει με τα περίφημα κλειδιά, τα τρία κλειδιά τα οποία κατασχέθηκαν στις 17 Ιούλη –αν θυμάμαι καλά την ημερομηνία- από το σπίτι του φερόμενου ως αρχηγού της 17Ν του κ. Γιωτόπουλου. Επαναλαμβάνω θα χρησιμοποιήσω την κοινή την στοιχειώδη λογική, η οποία θεωρώ ότι είναι και το βασικότερο εργαλείο για να βγάλει κανείς συμπεράσματα σε υποθέσεις δύσκολες σαν αυτή.
6 του μηνός η γιάφκα της Δαμάρεως ανακαλύπτεται, 10 μέρες μετά γίνεται η κατάσχεση των κλειδιών στο σπίτι του φερόμενου ως αρχηγού του κ. Γιωτόπουλου. Μέσα σε αυτό το δεκαήμερο βεβαίως ο φερόμενος αρχηγός της 17Ν ο κ. Γιωτόπουλος δεν κάνει τίποτα για να απομακρύνει τα κλειδιά τα οποία βρίσκονται μάλιστα –εξ όσων εγώ έχω διαβάσει- στο καλαθάκι του καθιστικού, στον πλέον κλασικό χώρο δηλαδή που βρίσκονται τα κλειδιά σε οποιοδήποτε σπίτι.
Δεν είναι αυτό όμως που με ενδιαφέρει. Στην έκδοση δοκιμής κατασχεθέντων κλειδιών δεν περιλαμβάνεται έκθεση σχετική με τα κλειδιά Γιωτόπουλου, αυτή η οποία βέβαια δόθηκε σε εύλογο χρόνο και συμπεριλήφθηκε στο κατηγορητήριο.
Βάζω το μυαλό μου να δουλέψει: ήταν παράλειψη των αστικών Αρχών; Αμέσως σε ερχόμουν σε αντίφαση με αυτό το οποίο κατά κόρον ελέχθη για ένα μεγάλο διάστημα περί της αναβάθμισης των ελεγκτικών Αρχών, περί της σκοπιμότητας θα έλεγα να μην κάνουν τα λάθη που έχουν κάνει στο παρελθόν οι διωκτικές Αρχές σε αντίστοιχες υποθέσεις, ή τις παραλείψεις. Κατά συνέπεια δεν μπορούσα να φανταστώ ότι οι διωκτικές Αρχές έκαναν κάποιο λάθος.
Αυτό που είπε η λογική μου είναι το εξής: οι διωκτικές Αρχές δεν δοκίμασαν τότε έτσι ώστε να συμπεριληφθεί κατόπιν μετά στο κατηγορητήριο τα κλειδιά Γιωτόπουλου, επειδή ήξεραν ότι είναι αθώος και μπαίνω ακριβώς στον πυρήνα της λογικής. Αυτό λέει η λογική. Δεν μπορώ να δω κάποια άλλη πιθανότητα βασισμένη στη λογική.
Εν πάση περιπτώσει για να δούμε γενικά τις πιθανότητες σκευωρίας σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Το αμέσως επόμενο επίπεδο?
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Να κάνω μια παρέμβαση. Ακούω την επιχειρηματολογία της Υπεράσπισης, την απολύτως λογική και αντιμετωπίσιμη να τη λέει ένας μάρτυρας. Δηλαδή προσφέρει ένας μάρτυρας στη διαδικασία;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ξέρω. Αυτοί ξέρουν που τον έφεραν.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Δηλαδή σαν να ακούω λέξη προς λέξη την επιχειρηματολογία του κ. Ραχιώτη και του κ. Χρυσικοπούλου, κυρίως του κ. Ραχιώτη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτοί ξέρουν που τον έφεραν. Εγώ τι να πω; Θα την εκτιμήσουμε.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Να ήταν επιχειρηματολογία που με βάση τις αποδείξεις προσπαθούμε να τη στηρίξουμε, να την αποδεχτούμε, ή να την ανατρέψουμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα μας πει μετά και για τα αποτυπώματα.
Ι. ΡΑΧΙΩΤΗΣ: Εκ των πραγμάτων είναι μια δίκη που τα στοιχεία της είναι πολύ δημόσια και δημιουργούν και συνειρμούς και συμπεράσματα. Ένας μάρτυρας μπορεί να έχει να πει δυο πράγματα πάνω σε αυτό, επί πραγματικών δεδομένων μιλάει ο μάρτυρας πάντως.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε μάρτυς φύγαμε από τα κλειδιά. Φαίνεται παράλογο;
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Δεν φαίνεται παράλογο, εγώ βγάζω ένα συμπέρασμα. Γιατί θεωρώ ότι τα πάντα έχουν τις εξηγήσεις τους, θεωρώ αδιανόητο να πω ότι κάτι είναι παράλογο.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παράλογο λέω τη συμπεριφορά της αστυνομίας.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Δεν είναι παράλογη είναι λογική η Αστυνομία η οποία γνωρίζει ότι ο κατηγορούμενος τον οποίο διώκει είναι αθώος και δεν είναι δυνατόν ξέροντας ότι δεν είναι ψυχοπαθής και ότι είναι αθώος μπορεί να κάνει μια παράλειψη. Αν εγώ δηλαδή π.χ. γνώριζα εγώ, ήμουν εγώ ο διώκτης τρόπον τινά και γνώριζα ότι είστε αθώος και σας διώκω σκόπιμα, πολύ πιθανότατα θα μου διέφευγε να ελέγξω τα κλειδιά σας γιατί θα το θεωρούσα μη σκόπιμο. Αυτή είναι η λογική.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε μάρτυς, αν ήμουν εγώ που λέτε, θα με έπιαναν γιατί θα αναλάμβανα αμέσως την ευθύνη. Δεν πρόκειται να καθόμουν να λέω τέτοια πράγματα.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Θα λαμβάνατε την ευθύνη αν το είχατε κάνει. Εγώ μιλώ για κάποιον ο οποίος είναι αθώος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εχουμε τα αποτυπώματα. Πέστε μας για τα αποτυπώματα, πως κατά τη γνώμη σας τα βρίσκουμε;
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Θα σας πω αμέσως μετά γι’ αυτό αλλά θέλω να κωδικοποιήσω τη σκέψη μου να δώσω ένα κώδικα στη σκέψη μου.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Αν έχει άποψη και για τα αποτυπώματα τότε θα διακόψουμε.
Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ: Βεβαίως και έχω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Φοβάμαι ότι θα μας πει πάρα πολλά. Αυτό είναι πρόγευση της αγόρευσης.
Διακόπτουμε για αύριο στις 09:00 το πρωί.