Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές το πολιτικό κλίμα της μεταπολίτευσης αλλά και το πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του 1980 με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ήταν τέτοιο στην Ελλάδα που η 17Ν θα μπορούσε να έχει πολλές χιλιάδες μέλη. Όπως μου εξηγήθηκε όμως και συμφώνησα σε αυτό, η 17Ν δεν είχε την πρόθεση να αναπτύξει ως Οργάνωση ένα μειοψηφικό Κίνημα το οποίο θα επέβαλλε με τη βία τις απόψεις του στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτό θα ήταν κατάφορα αντίθετο με την πολιτική ιδεολογία της Οργάνωσης περί αυτό-διαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας του ελληνικού λαού.
Αυτό που η 17Ν ήθελε ως πολιτική Οργάνωση να κάνει ήταν να αποκαλύψει στον ελληνικό λαό την πραγματική αλήθεια της πολιτικής του ζωής με τα κείμενα και τη δράση της, ώστε να αρχίσει να αναπτύσσεται από τον ίδιο το λαό μια παράπλευρη συνολική πολιτική ισχύς και θεσμική μέσα από λαϊκούς θεσμούς με ενέργειες και δράσεις που θα έφταναν μέχρι και την οργανωμένη λαϊκή βία.
Απέναντι δηλαδή στην πολιτική ισχύ των αδίστακτων ισχυρών της κοινωνίας, να αναπτύσσεται μια αντίπαλη πολιτική ισχύς, η ισχύς του λαού, η οποία να μπορεί να επιβάλλει όλο και περισσότερο τη λαϊκή θέληση και τα λαϊκά συμφέροντα και όχι να παίζει στο στημένο παιχνίδι της κατεστημένης πολιτικής. Να αναπτυχθεί τελικά ένα δυϊσμός εξουσίας με κατεύθυνση την ανατροπή της υπάρχουσας από ένα πλειοψηφικό δυναμικό λαϊκό Κίνημα.
¶ρα η 17Ν θα είχε το ρόλο του πυροδότη του λαϊκού Κινήματος και όχι το ρόλο του υποκατάστατου της δράσης του. Ο πολιτικός νόμιμος αγώνας να γίνει άμεσα περιεχόμενο μέσα στον ένοπλο παράνομο αγώνα. Χρειάζονται όχι μόνο σημεία επαφής ανάμεσα στη 17Ν και το λαό, αλλά ένα ταίριασμα και μια αντιστοιχία ανάμεσα στις πρωτοβουλίες και της μεθόδους της μιας και τις διαθέσεις και τις αντικειμενικές δυνατότητες της άλλης.
Το κύριο χαρακτηριστικό των προσδοκιών μας ήταν η συγχώνευση της μαζικής συνέργιας και της παράνομης ένοπλης δράσης. Ο ίδιος ο λαός θα έπρεπε να επιβάλλει νέους αντίπαλους θεσμούς και διαδικασίες για τους δικούς του στόχους. Για να γίνει όμως αυτό, θα έπρεπε σιγά – σιγά ο λαός μας να δείχνει έμπρακτα τις επαναστατικές του διαθέσεις.
Η βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό, ήταν να νιώθει ήδη τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού βαθιά απειλή και μεγάλη επίθεση εναντίον της ενότητάς του με τις διαδικασίες της ζωής, να νιώσει βαθιά απειλή και επίθεση εναντίον της κάλυψης και διεύρυνσης των ζωτικών αναγκών του. Θα έπρεπε τελικά να υπάρχουν αντικειμενικά επαναστατικές συνθήκες. Τότε μόνο η αλήθεια του να αποκαλύψουν του επαναστατικού παραδείγματος και η ιδεολογική επίδραση της θεωρίας θα επιτάχυναν τις εξελίξεις στην κατεύθυνση που η 17Ν ανέμενε.
Στο σημείο αυτό κατά την άποψή μου, υπήρξε τραγικά λανθασμένη εκτίμηση των αντικειμενικών συνθηκών στη σημερινή Ελλάδα. Η λανθασμένη εκτίμηση οφειλόταν στην υπερβολική ευαισθησία και το υπερβολικό αίσθημα αλληλεγγύης των μελών της 17Ν προς τα πιο φτωχά και δοκιμαζόμενα στρώματα του ελληνικού λαού. Οφειλόταν επίσης και στο προηγούμενο παγκόσμιο πολιτικό κλίμα των αμερικανοκίνητων – αμερικανοστηριζόμενων δικτατορικών καθεστώτων όχι μόνο της Ελλάδας τη δεκαετία του ’70 αλλά και στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της ίδιας δεκαετίας όπως εκείνη του Βιετνάμ.
Έτσι ενώ ένα μεγάλο μέρος του λαού ακόμη και συντηρητικοί άνθρωποι αντιλήφθηκαν τις αλήθειες της 17Ν και επιδείκνυε μεγάλη συμπάθεια στον αγώνα μας, την ίδια στιγμή δεν ενέτεινε τους θεσμικούς και δυναμικούς αγώνες του. Αντίθετα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ένταση του συντεχνιακού κλίματος όπου η κάθε κοινωνική ομάδα ενδιαφερόταν μόνο για τα δικά της στενά συντεχνιακά συμφέροντα.
Αυτό το φαινόμενο αποδείκνυε ότι η δράση της 17Ν ξέφυγε από το πολιτικό της στόχο που ήταν ένταση ενός πολιτικού δυϊσμού και διαμόρφωση πλειοψηφικού επαναστατικού ρεύματος στη χώρα. Αντικειμενικά η 17Ν και η δράση της γινόταν ένα υποκατάστατο του Κινήματος, ένα υποκατάστατο μιας υπαρκτής λαϊκής βούλησης που εκφραζόταν με συμπάθεια επειδή συμμαζεύονταν μερικοί κώλοι της εξουσίας από την ανομία τους, την πλήρη διαφθορά τους και την ασυδοσία τους.
Η προσδοκία μας όπως είπα και πριν ήταν η συγχώνευση της λαϊκής ενέργειας και της παράνομης ένοπλης δράσης. Αυτό δεν έγινε. Αυτός κύριε Πρόεδρε και κύριοι Δικαστές ήταν και ο λόγος της αποστασιοποίησής μου ήδη από το 1991 και έφυγα οριστικά από τη 17Ν στις αρχές του ’92.
Όταν συνέβη το τυχαίο γεγονός του ’93 που με οδήγησε σε ανάκριση στην Ασφάλεια εγώ ήδη είχα εγκαταλείψει την Οργάνωση αυτή, δηλώνοντας την πολιτική μου διαφωνία. Εδώ όμως πρέπει να τονίσω κάτι σημαντικό: η 17Ν υπήρξε Οργάνωση με πολιτική ιδεολογία και πολιτικούς στόχους όπως φαίνεται από τα κείμενά της και τις ενέργειές της.
Είχε ως μέσο την οργανωμένη βίαιη πολιτική δράση και τελικά είχε σοβαρό πολιτικό αποτέλεσμα το οποίο φαίνεται από τη συμπάθεια μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι το γκάλοπ που διεξήχθη από σοβαρή εταιρεία δημοσκόπησης και δείχνει ότι παρά τις επιχειρήσεις εξευτελισμού κάποιων φερομένων ως μελών της Οργάνωσης αυτής και παρά τον φόβο που προκαλούσε το κλίμα εκείνων των ημερών στους συμπαθούντες, ένα 20% του ελληνικού λαούς τους θεώρησε λαϊκούς αγωνιστές.
Ας δεχτούμε ως σωστές και τις πληροφορίες που ακούστηκαν σε κάποια τηλεοπτικά κανάλια ότι στο εν λόγω γκάλοπ -σε άλλη ερώτηση η οποία δεν ανακοινώθηκε επίσημα- ο κόσμος σε ποσοστό πάνω των 50% απάντησε ότι δεν ήθελε να συλληφθούν τα μέλη της 17Ν. Τότε έχουμε ένα πράγματι πρωτοφανές φαινόμενο ιδεολογικό-πολιτικής επίδρασης.
Το σαφές συμπέρασμα είναι ότι εδώ έχουμε αντικειμενικό πολιτικό αποτέλεσμα, άρα η δράση δεν είναι υποκειμενικά πολιτική, αλλά τελείως αντικειμενικά. Είναι παντελώς φαιδρή οποιαδήποτε νομική κατασκευή προσπαθεί για προφανείς λόγους να υποστηρίξει ότι το έγκλημα στην περίπτωση αυτή δεν είναι πολιτικό.
Ο ορισμός της ατομικής και της λαϊκής ένοπλης βίας είναι ένα ιστορικό φαινόμενο και δεν ορίζεται ούτε με όρους νομικούς, ούτε αποκλειστικά ηθικούς, αλλά κοινωνικούς. Ο ορισμός πρέπει να είναι ιστορικός, ιδεολογικο-πολιτικός στη συγκεκριμένη κοινωνία, μέσα στην οποία το φαινόμενο παράγεται και παράγεται εξ αιτίας της.
Οι ενέργειες της ατομικής και λαϊκής βίας είναι πάνω στο όνομα του γενικού συμφέροντος και έτσι μπορούμε να πούμε ότι είναι πολιτικές. Οι ενέργειες της 17Ν δεν είχαν ιδιοτελή κίνητρα, προσωπικό πλουτισμό κι άλλα. Είχαν σκοπό να αποτελέσουν τη βάση της προπαγάνδας της Οργάνωσης, της άποψής της σχετικά με το γενικό συμφέρον. Δεν ήταν τυχαίο που πολλοί συμφωνούσαν και επηρεάζουν με τις πολιτικές θέσεις της Οργάνωσης.
Και κάτι άλλο: σε κάθε μορφή ένοπλης βίας υπάρχουν διαφορετικές ηθικές αρχές και άλλη πολιτική λογική, διαφορετικές κοινωνικές αιτίες με διαφορετικούς στόχους και διαφορετικά μέσα. Με τη βίαιη πολιτική της δράση, τα μέλη της 17Ν ρίσκαραν τη ζωή τους, όπως άλλωστε αποδείχθηκε.
Με την πολύ μεγάλη επιχειρησιακή δυνατότητα που είχαν αναπτύξει, εάν στόχος τους ήταν το προσωπικό ή οικονομικό όφελος θα μπορούσαν να ήταν όλοι πάμπλουτοι. Θα ήταν πάμπλουτοι όπως οι μεγαλύτερες επιχειρηματικές και μη οικογένειες αυτής της χώρας, οι οποίες είναι βουτηγμένες μέχρι το λαιμό σε μεγάλες αθέατες υποθέσεις κοινού ποινικού Δικαίου.
Στην περίπτωση της 17Ν δεν υπήρχε από όσο ξέρω και από όσο έχω ακούσει περίπτωση εμπλοκής ούτε ενός πλούσιου ανθρώπου. Ο παραπάνω αντικειμενικός συσχετισμός ιδεολογίας – πράξης αποδεικνύει σε όλο τον ελληνικό λαό ότι η 17Ν δεν είχε ταπεινά κίνητρα.
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω πολύ συνοπτικά σε αυτή τη διαδικασία, την άποψή μου για το που πάνε τα παγκόσμια πράγματα και πως θα μειωθεί το αίσθημα της ενότητας με τη ζωή, πόσο θα αυξηθεί δηλαδή η δυστυχία του κόσμου στο όχι πολύ μακρινό μέλλον. Τότε ίσως ολόκληρος ο ελληνικός λαός να δείξει ουσιαστική αντίδραση, για να προστατέψει τη ζωή του από τις δυνάμεις θανάτου.
Συγκεκριμένα θα ήθελα να αναφέρω τα εξής πολύ συνοπτικά:
Την περίοδο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμοι οι Αμερικανοί διαθέτοντας συντριπτική υπεροχή παγκόσμια, στρατιωτική και οικονομική ισχύ συνωμοτικά σχεδίασαν και επέβαλλαν το διχασμό της Ευρώπης και τον ψυχρό πόλεμο. Στόχο είχαν να προστατέψουν και να επεκτείνουν τα ιδιωτικά καπιταλιστικά συμφέροντα που είχαν σαν βάση τους οι ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο.
Τα εκατομμύρια των νεκρών ανθρώπων από τους πολέμους με τις 250 επεμβάσεις και τις δικτατορίες που επέβαλλαν οι ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει παραβιαστεί ή απειληθεί το έδαφός τους από τις χώρες αυτές, έδειχναν και δείχνουν την εγκληματική τους αποφασιστικότητα στην υποβολή των στόχων τους.
Τότε και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 φαινόταν καθαρά ότι με πολλούς τρόπους οι ΗΠΑ είχαν τη δυνατότητα να ασκούν και το ρόλο του παγκόσμιου οικονομικού ηγεμόνα, διαθέτοντας το δολάριο ως μοναδικό στυλοβάτη του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, μέσω του οποίου προέβαιναν και σε αντίστοιχο νομισματικό πιάτσικο βέβαια και ανακυκλώνοντας μέρος των κερδών τους στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου με τη μορφή σχεδίου τύπου Μάρσαλ με δάνεια, με τη λεγόμενη διεθνή βοήθεια και με άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό των ΗΠΑ.
Το πράγμα άρχισε να αλλάζει από τότε. Σήμερα οι ΗΠΑ είναι σε μεγαλύτερη απόσταση ο μεγαλύτερος παγκόσμιος οφειλέτης διευρύνοντας το εξωτερικό της χρέος. Για να διατηρήσει τους σημερινούς οικονομικούς ρυθμούς ανάπτυξης ο μπατίρης γίγαντας πρέπει να απορροφά όλο και μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου αποταμιευτικού πλεονάσματος υπό τη μορφή άμεσων και έμμεσων ξένων επενδύσεων μέσα στις ΗΠΑ?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Με συγχωρείτε κ. κατηγορούμενε, μήπως ξεφεύγουμε λιγάκι; Διότι σε λίγο θα κάνουμε συστάσεις σε μια χώρα πως θα διαχειρίζεται τα οικονομικά της! Μήπως να τους στείλουμε εμείς ένα Υπουργό Οικονομικών εκεί να τους φτιάξει καλύτερα;
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Οι περισσότερες ενέργειες της 17Ν ήταν αμερικάνικοι στόχοι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν έχει σχέση να συνεχίσετε, αλλά να μας το συνδέσετε να το καταλάβω κι εγώ. Εγώ δεν το έχω καταλάβει.
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Θα συνδεθεί. Οι περισσότεροι στόχοι της 17Ν ήταν αμερικάνικοι στόχοι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εντάξει. Αν νομίζετε ότι έχει σχέση αυτό με την κατηγορία, ευχαρίστως, αλλά εγώ δεν μπορώ να το συνδέσω εύκολα.
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Τα κίνητρα δεν έχουν σημασία κ. Πρόεδρε;
(Διαλογικές συζητήσεις)
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εγώ όφειλα να τον ρωτήσω γιατί κάτι δεν κατάλαβα και μου είπε «Εγώ σας λέω κ. Πρόεδρε ότι έχει σχέση›.
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Σας είπα ότι οι περισσότερες ενέργειες ήταν αμερικάνικοι στόχοι. Ήταν τυχαίο;
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήταν;
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Ναι αμερικάνικοι στόχοι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να τις μετρήσουμε;
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Όχι εντάξει. Αλλά ήταν αρκετοί στόχοι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνεχίστε.
Β. ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ: Το 120% του αμερικάνικου ΑΕΠ σήμερα είναι ξένες επενδύσεις. Εάν οι ξένες επενδύσεις στις ΗΠΑ μειωθούν το ιμπεριαλιστικό τέρας κινδυνεύει από χρεοκοπία, πείνα και εξαθλίωση του μέσου Αμερικανού πολίτη. Δεν μπορεί σήμερα η Αμερική να παίξει το ρόλο του παγκόσμιου οικονομικού ηγεμόνα. Αυτό που της μένει να κάνει είναι –και αυτό κάνει- να χρησιμοποιήσει την πολεμική της μηχανή για να επιβάλλει τους νέους παγκόσμιους όρούς του θανατηφόρου μονοκρατικού παιχνιδιού της.
Μετά τον ψυχρό πόλεμο ο μοναδικός της δρόμος είναι να στρατιωτικοποιεί τις παγκόσμιες αντιθέσεις όσο περισσότερο μπορεί, ώστε να αυξάνει τα κέρδη της από την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και πωλήσεων και να εκβιάζει οικονομικά τους ανταγωνιστικές της με στρατιωτικούς όρους.
Για παράδειγμα ο πόλεμος στο Ιράκ πρόσφατα, είχε εκτός των άλλων και στόχο να συμμαζέψει του Σαουδάραβες και τους συμμάχους τους στον Κόλπο, ώστε να ξαναρχίσουν να αγοράζουν με τους παλιούς ρυθμούς αμερικάνικα ομόλογα και να επενδύουν πάλι τα πετρέλαιο-δόλαρά τους κυρίως στις ΗΠΑ, γιατί από το 2001 – 2002 είχαν αλληθωρίσει προς το ευρώ.
Έτσι το πρώτο τρίμηνο του 2002 οι ξένες επενδύσεις στις ΗΠΑ από 45 δις δολάρια έπεσαν στα 7. Αν αυτό συνεχιζόταν η κατρακύλα των ξένων επενδύσεων η χρεοκοπία της οικονομίας των ΗΠΑ ήταν θέμα λίγου χρόνου. Καταλαβαίνει και μόνο από αυτό κανείς πόσο βιάζονταν για τον πόλεμο στο Ιράκ οι Αμερικανοί, με συνέπεια τους χιλιάδες νεκρούς.
Αυτή η διαδικασία όμως ρουφήγματος του συντριπτικού μέρους της παγκόσμιας υπεραξίας από τις ΗΠΑ, που πρέπει να εντείνεται συνεχώς φτωχαίνει τον υπόλοιπο κόσμο όλο και περισσότερο και δεν του δίνει ελπίδες οικονομικής ανάπτυξης. Η ένταση των πολέμων, της φτώχειας και της δυστυχίας των λαών του πλανήτη είναι δυστυχώς βέβαιη και μόνο από την κατάσταση και τον τρόπο που διασώνεται η οικονομία του μπατίρη – τέρατος, δηλαδή των ΗΠΑ.
Ακόμη και στη χώρα μας υπάρχει η μικρή βέβαια αλλά επαρκή πιθανότητα να δούμε άμεσα μια ολιγοήμερη πολεμική σύρραξη με την Τουρκία ακριβώς επειδή το ιμπεριαλιστικό τέρας θέλει να προχωρήσει σε διαδικασίες πιο έντονης στρατιωτικο-πολιτικής χειραγώγησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα συμφέροντα του τούρκικου στρατιωτικού κατεστημένου κι αυτά των ΗΠΑ στην περίπτωση αυτή, ταυτίζονται. Το μόνο που μένει είναι να πάρουν οι Τούρκοι στρατηγοί το πράσινο φως από το αφεντικό τους να προχωρήσουν. Μ’ αυτό τον τρόπο οι αμερικανοί προχωρούν για να στήσουν πλέον μια παγκόσμια Ουρουγουνιανή μονοκρατορία – δικτατορία των πολέμων, της φτώχιας, της δυστυχίας, με μόνο εργαλείο τους την θανατηφόρα τεράστια στρατιωτική τους ισχύ.
Ιδού το δόγμα της ισχύος των ΗΠΑ, σε πλήρη ανάπτυξη και με στόχο την παγκόσμια δικτατορία. Το ερώτημα εδώ που παραμένει είναι, ποιος μπορεί να τους σταματήσει και πώς;
Κύριοι Δικαστές, κάτι που σχετίζεται με τα προηγούμενα είναι, η ορολογία «τρομοκρατία› και «τρομοκράτης›. Δεν αποδέχομαι αυτό τον όρο, ούτε για τον εαυτό μου, ούτε για κανέναν. Οι αμερικανοί για να αναπτύξουν τους δικούς τους παγκόσμιους μηχανισμούς ελέγχου και χειραγώγησης, και γενικά για να διοχετεύουν την στρατιωτική, κατασκοπευτική και διπλωματική τους ισχύ, χρειάζεται να καλλιεργήσουν παγκόσμια ένα ιδεολογικό υπόστρωμα, μύθο, που να περιλαμβάνει μια κεντρική απειλή, απέναντι στο ζωτικό αίσθημα ασφάλειας των πολιτών.
Όπως την προηγούμενη περίοδο του ψυχρού πολέμου, ανάπτυξαν το ψεύτικο φάντασμα της κεντρικής απειλής, της κομμουνιστικής εσωτερικής επέκτασης, απέναντι στο αίσθημα ασφάλειας των πολιτών του δυτικού κόσμου, ενώ οι ίδιοι σήμερα παραδέχονται ότι, αυτό ήταν ψέμα, τουλάχιστον από το 1955.
Και θα κάνω μια παρένθεση. Η προπαγάνδα κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας φυσικά, συνδυάστηκε και από την προπαγάνδα κατά της εθνικής ταυτότητας των λαών. Κατά του πατριωτισμού. Υπέρ του ρατσισμού και υπέρ του κοσμοπολιτισμού.
Έτσι και σήμερα καλλιεργούν το φάντασμα της δήθεν τρομοκρατίας, ως απειλής για την παγκόσμια ασφάλεια των πολιτών. Πάντα υπήρχε έκφραση πολιτικής βίας, ακόμα και τυφλής, από κλειστές ή πιο ανοιχτές μυστικές ομάδες μέσα στους αιώνες. Κάποιοι πετύχαιναν τους στόχους τους, όπως η Φιλική Εταιρεία το 1821, κάποιοι όχι. Γιατί λοιπόν αντιμετωπίζεται ξεχωριστά αυτό το φαινόμενο ως τρομοκρατία και αναδείχθηκε ως κεντρικό ζήτημα στις παγκόσμιες υποθέσεις ουσιαστικά μέσα στην δεκαετία του 1990.
Η απάντηση είναι απλή. Ο ίδιος ο παγκόσμιος στρατιωτικός ηγεμόνας, δηλαδή οι ΗΠΑ, θέτουν το ζήτημα ορίζοντάς το ως κεντρική απειλή. Σημαίνει ότι αυτός καταρχήν ο ηγεμόνας στοχοθετεί ποιο είναι κράτος – τρομοκράτης, κράτος που συνεργάζεται με την τρομοκρατία, κράτος που αδιαφορεί για την τρομοκρατία. Τρομοκρατική οργάνωση, τρομοκρατικό κίνημα, τρομοκράτης, πολίτης κλπ.
Έτσι μπορεί λόγω της ισχύος του ηγεμόνα, να καθιστά απολογούμενο οποιοδήποτε κράτος, αν αυτό αρνείται να χειραγωγηθεί πλήρως από τις ΗΠΑ στρατιωτικά, αστυνομικά ή διπλωματικά. Έτσι μπορεί κατά βούληση να μπαίνει στο στόχαστρο οποιοδήποτε κράτος – κίνημα, κατά την ίδια έννοια που την δεκαετία του ’80 κατηγορούσαν οι ΗΠΑ, το οικολογικό και το ειρηνιστικό κίνημα στην Ευρώπη, ως υποκινούμενο και χρηματοδοτούμενο από τους σοβιετικούς, επειδή αντιστεκόταν στην αντικατάσταση των αμερικανικών πυραύλων Κρουζ στο Ευρωπαϊκό έδαφος. Στήνει δηλαδή η Αμερική, ένα αντίστοιχο ιδεολογικό πλαίσιο, για να καθοδηγήσουν τις διεθνείς τάξεις, σε μια μονοκρατορική φόρμα, όπου οι ίδιες ως πιο αξιόπιστοι δήθεν εγγυητές της παγκόσμιας ασφάλειας, θα μπορούσαν να διοχετεύουν κατά βούληση και χωρίς καμιά δέσμευση την στρατιωτική τους ισχύ οπουδήποτε.
Δεν τους δίνει αφορμή το ένοπλο αντιαμερικάνικο – αντικαπιταλιστικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Την αφορμή την δημιουργούν οι ίδιες οι ΗΠΑ και οι καπιταλιστές ελίτ με την πολιτική τους και την συμπεριφορά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δέχονται οι ΗΠΑ, ένα ορισμό για το τι είναι τρομοκρατία. Γιατί εάν συμφωνούσαν σε ένα οποιοδήποτε ορισμό, παραδείγματος χάρη τρομοκρατία είναι η συστηματική άσκηση βίας για επίτευξη πολιτικών στόχων, τότε και σε κάθε περίπτωση, θα φαινόταν ότι αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες των λαών, όλων των εποχών, όλου του πλανήτη.
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα με χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, με αυθεντική λαϊκή κυριαρχία χωρίς αντιπροσώπους, με ελευθερία, αυτονομία, αυτοδιαχείριση και με την διασφάλιση της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισομοιρίας, όπου δεν θα υπάρχει διαχωρισμός της κοινωνίας από το κράτος, με την έννοια της συμμετοχής στην λήψη αποφάσεων όλων των πολιτών, τότε κάθε μορφή βίας, για την επίτευξη πολιτικών στόχων και την καταστροφή της ανθρώπινης ζωής, η οποία θεωρείται ως απόλυτο αγαθό, είναι πολιτικά απορριπτέα και καταδικαστέα.
Σ’ αυτή την περίπτωση η ελληνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να καταδικάζει παραδειγματικά. Όταν όμως υπερεθνική ελίτ, με τους δολοφονικούς μισθοφορικούς στρατούς των ΗΠΑ – Βρετανίας, διαπράττουν εγκλήματα εις βάρος των λαών, αναπόφευκτα η αξία της ανθρώπινης ζωής αυτοαναιρείται και παύει να θεωρείται απόλυτο αγαθό και την πολιτική εξουσία της χώρας μας, να συμμετάσχει ενεργά σ’ αυτά τα εγκλήματα, όπως στο Ιράκ, στην Γιουγκοσλαβία, ως μέρος όπως λέει του σκληρού πυρήνα του ηγεμονισμού, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια, το 97% του ελληνικού λαού, που ήταν ενάντια στην συμμετοχή σ’ αυτό στους άδικους πολέμους, καθώς επίσης και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού έθνους και την ελίτ της χώρας μας να κάνει αγώνα δρόμου για να γλύψει κανένα κόκαλο απ’ αυτές τις χώρες που επλήγησαν, είτε στο τομέα ανασυγκρότησης, είτε στον τομέα ενέργειας.
Σε ποια αξία ανθρώπινης ζωής αναφέρεστε, όταν κάθε μέρα πεθαίνουν 40.000 παιδιά, λόγω έλλειψης φαρμάκων, για συνηθισμένες παιδικές αρρώστιες; Κάθε δεκαπέντε δευτερόλεπτα, πεθαίνει ένα παιδί πίνοντας βρώμικο νερό. 130.000 άτομα πεθαίνουν κάθε μέρα πίνοντας βρώμικο νερό. Οι πολυεθνικές των ΗΠΑ απαγόρευσαν στις χώρες της νότιας Αφρικής να κατασκευαστούν φθηνά φάρμακα με εγχώριες επιχειρήσεις κυρίως για το AIDS. Στο Ιράκ υπολογίζουν ότι το 45% των παιδιών κάτω από 15 χρονών, θα πεθάνουν από καρκίνο. Στις ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση, ξοδεύουν 17 δις δολάρια το χρόνο για την τροφή των κατοικιδίων ζώων, 12 δις δολάρια για αρώματα και 45 δις για να παίζουν γκολφ. Ενώ, μόνο με 15 δις δολάρια το χρόνο εξασφαλίζεται βασική τροφή για όλους τους πεινασμένους του κόσμου.
Για την αξία της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατο αγαθό, έχουμε τον θάνατο χιλιάδων συμπατριωτών μας, με την καμουφλαρισμένη και πιο ύπουλη μορφή τρομοκρατίας, χωρίς 45άρι και χωρίς ούτε ένα υπεύθυνο να βρίσκεται φυλακή. Τα τελευταία χρόνια, είχαμε 53 δολοφονίες πολιτών, λόγω υπερβάλλοντος ζήλου των δυνάμεων καταστολής, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις, ενοχοποιήθηκε η μεταφυσική ιδιότητα των αυτοβούλως ενεργούντων περιστρόφων.
Τρεις αστυνομικοί δικάστηκαν σε ποινές 2 έως 3 χρόνων, με αναστολή ποινής. Όπως του Μελίστα. Από τα σαπιοκάραβα των εφοπλιστών, έχουμε: ΣΑΜΙΝΑ 86 νεκροί, Δίστος 20 Μαρίτα 36, AIRON ΑΝΤΩΝΗΣ 24, ΦΑΣΤΕΑ 31, ΘΕΟΦΑΝΩ 20, Μελίτης 23, KOTTI ONE 17, ΝΙΚΟΛΑΣ Α 10, Κρήτη 10, ΘΩΜΑΣ 8, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 28, ΝΗΣΟΣ ΑΝΔΡΟΣ 20, VICTORY 16, LESLY 19, ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ 31.
Στο Ολυμπιακό Χωριό μέχρι τώρα έχουμε 21 νεκρούς από εργατικά ατυχήματα, λόγω αρνήσεως του gas free στα διάφορα ναυπηγεία – λιμάνια, με αποτέλεσμα εκρήξεις στα αμπάρια, με δεκάδες νεκρούς. Στα εργατικά ατυχήματα του 2002, 188 νεκροί, 18000 τραυματίες βαριά. Νεκροί από τροχαία 70.000 τα τελευταία χρόνια. Οι μισοί θα ζούσαν, αν το σύστημα υγείας – περίθαλψης, λειτουργούσε σωστά και αν οι δρόμοι δεν είχαν τις γνωστές κακοτεχνίες.
Γιατί θα έπρεπε να είναι κακούργημα κύριε Εισαγγελέα η κλεψιά, πέντε Ευρώ που έκανε κάποιος δυστυχισμένος χρήστης ναρκωτικών και να μην είναι η κακοτεχνία των δρόμων των εργολάβων με χιλιάδες νεκρούς;
H Yγεία – νοσοκομεία, ιδιωτικοποίηση της περίθαλψης, ξεπέρασε το 50%. Πανάκριβη. Νοσοκομεία που υπολειτουργούν. Το 50% αυτών που νοσηλεύονται που είναι από τα λαϊκά στρώματα στα νοσοκομεία δεν πέθαιναν και θα γλίτωναν αν το σύστημα υγείας περίθαλψης λειτουργούσε κανονικά. Για τις τόσες χιλιάδες νεκρούς και για την ατιμωρησία των υπευθύνων τι έχετε να πείτε στους συγγενείς τους; Ισχύει τελικά η χριστιανική αρχή του «ου φονεύσεις›; Ή μήπως μπορείς να φονεύσεις υπό όρους;
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες αναφερόμενος σε τόσα διαρκή εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού. Όπως ένα απ’ αυτά είναι, η μαζική ανεργία. 15% έχουμε φθάσει. Χωρίς εργασία ένας στους τρεις νέους, κάτω των 30 ετών. Ενώ οι έλληνες επιχειρηματίες, πολλαπλασίασαν τα τελευταία χρόνια τα κέρδη τους. ενώ το 2001 και 2002, τα κέρδη των ελληνικών βιομηχανικών επιχειρήσεων, ήταν τα ψηλότερα στην Ευρώπη. Και το 65% με 70% του προϋπολογισμού της χώρας μας, να καλύπτεται όπως κάθε χρόνο, από τους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους, και τους φτωχοσυνταξιούχους να παίρνουν αύξηση μισό γιαούρτι την ημέρα.
Όλοι σωπαίνουν σ’ αυτή την ατιμωρησία και σ’ αυτή την κτηνωδία. Όσοι σωπαίνουν σ’ αυτή την ατιμωρησία και σ’ αυτή την κτηνωδία είναι συνυπεύθυνοι. Βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Το γκρέμισμα των κατακτήσεων, που η ανθρωπότητα έκτισε τους προηγούμενους αιώνες με ποτάμια αίματος και σκληρούς αγώνες είναι γεγονός. Ο πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και έντιμος δικαστής, κύριος Ματθίας δήλωσε: «οι δικαστές δεν είναι αμερόληπτοι, διότι διατηρούν δεσμούς με κέντρα συμφερόντων και δέχονται πιέσεις από την εκτελεστική εξουσία και τους ανωτάτους δικαστές.› Ακόμα και ο επίτιμος Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βελλής έγραψε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 2/12/2001. «Υπάρχει και άλλη μερίδα δικαστών›, υπονοώντας όσους υπέκυψαν στα αγαθά του χρηματισμού. «φοβάμαι δεν είναι μικρή, δεν γνωρίζω την έκτασή της, πάντως είναι τέτοια και τόση, ώστε να ευτελιστεί η έννοια της δικαιοσύνης στη συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού.›
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, όταν ο πολίτης χάσει την εμπιστοσύνη του στην δικαιοσύνη, τότε η δικαιοσύνη αυτοχειριάζεται. Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, ένιωσα την ανάγκη σήμερα να απολογηθώ στο Δικαστήριό σας, όχι επειδή αποδέχομαι εκ των προτέρων την παρούσα δικαστική διαδικασία και την κρίση σας. Το νομικό πλαίσιο της πατρίδας μας, με βάση το οποίο με δικάζετε, είναι μια στάση, ένα σημείο πάνω στο μακρύ δρόμο ιδεολογικών και πολιτικών μαχών που έχει διανύσει έως σήμερα, και που έχει μπροστά του να διανύσει ο λαός μας. Εγώ ελπίζω σε ένα μελλοντικό συνταγματικό πλαίσιο, σε μια μελλοντική δικαιοσύνη, όπου δεν θα απηχεί τα ζωτικά συμφέροντα των λίγων, αλλά τα ζωτικά συμφέροντα και τις ανάγκες των πολλών.
Αλλά και με βάση το υπάρχον νομικό πλαίσιο θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω, για την ανεπηρέαστη κρίση του Δικαστηρίου σας. Το δικαίωμα αυτό μου το δίνει η κατάργηση του θεσμού των ενόρκων και η πολιτική σκοπιμότητα που φάνηκε με την ψήφιση του αντιτρομοκρατικού νόμου. Μου το δίνουν οι καταγέλαστες από τον κόσμο νομικές κατασκευές, για να στηριχθεί η άποψη περί μη πολιτικού εγκλήματος, τη στιγμή που υπάρχουν όλα τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία, τα οποία στηρίζουν το αντίθετο.
Το δικαίωμα αυτό, μου το δίνει η κατάφωρη παραβίαση των πιο στοιχειωδών μου δικαιωμάτων, με τα βασανιστήρια και τους εκβιασμούς που εισέπραξα στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, την περίοδο της προανάκρισης. Ακόμα το δικαίωμα να αμφισβητήσω την ανεπηρέαστη κρίση του Δικαστηρίου σας, μου την δίνουν οι συνεχείς και άθλιες παρεμβάσεις των επίσημων αντιτρομοκρατών όλου του πλανήτη των αμερικάνικων αρχών, που πιέζουν για βαριές καταδίκες, χωρίς να ενδιαφέρονται για τα πραγματικά στοιχεία. Προσβάλλοντας έτσι, την αξιοπρέπεια του Δικαστηρίου σας και την αξιοπρέπεια ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα σκοπιμοτήτων και πιέσεων, θα χρειαζόταν πραγματικά έκφραση σπάνιου ηθικού μεγαλείου, από το Δικαστήριό σας, ώστε να δικάσει ανεπηρέαστα.
Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικαστές, ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από τους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Αντί τρομονόμων και συνεργασία αντιτρομοκρατικών μονάδων εγχώριων και εισαγόμενων, καθώς και μυστικών υπηρεσιών ΗΠΑ – Βρετανίας, που έχουν βυθίσει τον πλανήτη στο αίμα και στη δυστυχία, όπως και την Ελλάδα στο παρελθόν, χρειάζεται αμείλικτα μέσα κατά της διαφθοράς και περισσότερη και αληθινή δημοκρατία.
Η δημοκρατία χρειάζεται αδιάκοπη σφυρηλασία, έγραφε ο Μπρεχτ. Πρέπει να την χτυπάμε, όπως τον πάσαλο για να βυθιστεί βαθιά στο χώμα. Η δημοκρατία χρειάζεται κοινωνικοποίηση της πολιτικής. Γενική συναίνεση, αλληλεξάρτηση και όπως λέει και ο Μπρεχτ, ή όλοι, ή κανείς.
Η δημοκρατία δεν είναι καμιά συνταγή που πρέπει να εφαρμόζουμε με σχολαστικότητα. Πρέπει να ανακαλύπτεται κάποια στιγμή. Είναι καλλιέργεια πνεύματος και ψυχής. Ένα σύνολο θεσμών, που συνεχώς γαλβανίζεται.
Και θέλω να προσθέσω και κάτι άλλο. Η νομική κατοχύρωση και η επιβράβευση της κατάδοσης, και συνεργασίας με τους διωκτικούς μηχανισμούς, αποτελεί έκφραση γενικευμένης ηθικής παρακμής, φωτογραφίζοντας και την ποιότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η αμερικανοποίηση του νομικού συστήματος και η οπισθοχώρηση από τις φιλελεύθερες αστικές κατακτήσεις αυτο-υπονόμευση και αυτοκατάργηση του νομικού συστήματος, γιατί καταργεί την ισονομία και την ίση εφαρμογή των νόμων.
Ταυτόχρονα, κωδικοποιείται η ηθική παρακμή του κοινωνικού συστήματος, γιατί ανάγεται σε ηθική αρχή ο χαφιεδισμός και η κατάδοση. Όπως ανοίγει ένας ολισθηρός δρόμος. Γιατί, παρέχονται ισχυρά κίνητρα στους συνεργαζόμενους, ώστε να φορτώσουν πράξεις που έχουν κάνει, ενδεχομένως οι ίδιοι σε άλλους, που είχαν δευτερεύοντες ρόλους στην οργάνωση. Με τον τρόπο αυτό, αυτός ο νέος νόμος, επιβραβεύει την κατάδοση, αδιαφορεί για τους πραγματικούς υπαιτίους, εθελοτυφλεί, και αυτοαποκαλύπτεται ως ένα σύστημα δικαίου, που δεν αποσκοπεί στην εύρεση της αλήθειας, αλλά στην προάσπιση με κάθε μέσον του κοινωνικού συστήματος και έτσι, για μια ακόμα φορά, το κοινωνικό σύστημα και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στρέφονται κατά της κοινωνίας, υπονομεύοντας τη συνοχή της, πλήττοντας βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως η αλληλεγγύη, στο βωμό μιας αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας.
Η κοινωνία με την αίσθηση δικαίου που έχει πάντα, θα παραδώσει τους καταδότες στην περιφρόνηση και θα οδηγήσει το νόμο αυτό στην αποληψία και την κατάργηση.
Ωστόσο φοβάμαι ότι θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις σε κάποιους ανθρώπους μέσα σ’ αυτούς και εγώ, με την εφαρμογή αυτού του άδικου νόμου. Κύριε Πρόεδρε, δεν αλλάζω ούτε κατά κεραία τις ιδεολογικές μου πολιτικές απόψεις, που πάντα θα έχουν ως βάση το συμφέρον του λαού, και του τόπου μου. Το συμφέρον όλων των ανθρώπων της γης.
Πιστεύω στην αναγκαιότητα, για μια μακρά και επίμονη διαδικασία για το κτίσιμο ενός νέου μαζικού επαναστατικού κινήματος που θα δημιουργήσει μια νέα παγκόσμια δημοκρατική τάξη και θα στηρίζεται στην ισοκατανομή εξουσίας μεταξύ των λαών και των πολιτών, ενάντια στην βαρβαρότητα που απειλείται να βυθιστεί ο πλανήτης ολόκληρος, ενάντια σε ένα πιο βίαιο σύστημα, στο πιο βίαιο σύστημα που εμφανίστηκε στη γη και που έχει οδηγήσει σε μια πολυδιάστατη κρίση και σήψη, οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και οικολογική.
Μαζικό κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο, με στόχο να πάρουν οι λαοί πίσω τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από τα χέρια, τόσο του εθνικού, όσο και του πολυεθνικού κεφαλαίου. Να δημιουργηθούν αυτοσυντηρούμενοι ελεύθεροι και κοινωνικά ελεγχόμενοι πόροι ζωής, που θα στηρίζονται στην αλληλεγγύη, τις ανάγκες και τη συνεργασία των λαών και όχι στην εκμετάλλευση, την απληστία, τον ανταγωνισμό και το κέρδος.
Κύριε Πρόεδρε, δεν ήμουν παρών σε καμιά βίαιη ενέργεια της οργάνωσης, λόγω ιδιοσυγκρασίας. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα και στην ακροαματική διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου σας. Η προανάκριση που μου έγινε ήταν φρικτός βασανισμός και σωματικός και ψυχικός, τα σημάδια στο στόμα μου από τα χτυπήματα έκαναν μήνες να μου φύγουν και επίσης ακόμα τρέμω στο άκουσμα των απειλών που μου έκαναν χρησιμοποιώντας ως μέσον ψυχολογικού εκβιασμού ακόμα και την μικρή μου κόρη.
Πιστεύω ότι μου χορηγήθηκαν ειδικές χημικές ουσίες με στόχο την πλήρη ισοπέδωση της προσωπικότητάς μου και την πλήρη αποδοχή των κατασκευασμένων ομολογιών. Στην προανάκριση κύριοι Δικαστές δεν ήξερα τι υπέγραφα. Απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός ότι, ομολογώ συμμετοχή σε ενέργειες όπως η απόπειρα κατά Παλαιοκρασσά και πολλές άλλες, χωρίς να γνωρίζω και να αναφέρω καμιά λεπτομέρεια.
Μπροστά στην τακτική ανακρίτρια με την παρουσία ορισμένων οπλισμένων ανδρών της Αντιτρομοκρατικής, και ενός εκ των βασανιστών μου, αποδέχθηκα τις κατασκευασμένες ομολογίες, μη τολμώντας να διαψεύσω, ούτε το δικηγόρο μου, από τον οποίον επίσης μέσα στο τρόμο που μου είχαν δημιουργήσει, απέκρυψα και τους βασανισμούς μου στην Αντιτρομοκρατική, όπως και τις απειλές.
Αποδέχομαι την μικρή συμμετοχή που μου αναλογεί στην οργάνωση αυτή και εξήγησα στην παρούσα απολογία μου, την ποιότητα της συμμετοχής μου. Δεν θα αποδεχθώ όμως πράγματα τα οποία ουδέποτε έκανα και στα οποία ουδέποτε συμμετείχα. Η ειδίκευσή μου στην οργάνωση ήταν η απαλλοτρίωση μέσων μεταφοράς και η συχνή μετακίνησή τους. Τίποτα άλλο. Αυτή η δραστηριότητα που σας ανέφερα ήταν σπάνια και στο διάστημα 1985-1991. Το 1992 αποχώρησα λόγω πολιτικής διαφωνίας μου.
Σ’ αυτό που θα ήθελα να αναφερθώ, ήταν την ημέρα της σύλληψής μου, πέρσι τέτοιο καιρό 18 του μηνός, στην Χιλιαδού Ευβοίας, 5:30 το πρωί σε ένα σπίτι φίλου που βρισκόμουνα, άνοιξαν την πόρτα επειδή δεν την κλείδωνα ποτέ και μπήκαν γύρω στα 15 άτομα της Αντιτρομοκρατικής με κουκούλες. Μπαίνοντας ήταν το δωμάτιο που κοιμόταν η γυναίκα μου με το παιδί και αριστερά ήμουν εγώ. Το παιδί έπαθε σοκ, ξύπνησε, έκλαιγε, έκανε εμετό. Σηκώθηκα, ντυθήκαμε, βγήκαμε έξω, τους είπα, τι συμβαίνει, μου είπαν, «θα πάμε για μια φιλική συζήτηση στην Ασφάλεια›.
Έξι-επτά αυτοκίνητα της Αντιτρομοκρατικής, σύνολο καμιά 20αριά άτομα – 25, μας πήραν με βάλανε σε ένα όχημα, βάλανε και την σύντροφό μου, παρόλο που τους είπε ότι έχει δουλειά και ότι πρέπει να φύγει με το παιδί κάποια στιγμή να πάει σε δουλειά που είχε στην Αθήνα, αλλά όχι μαζί τους. Την πήραν με το ζόρι, στην διαδρομή η μικρή έκανε εμετό συνέχεια και σταματούσαμε και έκλαιγε, επειδή τρέχαμε πολύ. Μετά από δυο ώρες βρεθήκαμε στην Αθήνα στις 9:15. Στις 9:30 με ανεβάσανε στον 12ο όροφο της Αντιτρομοκρατικής, καθώς και την γυναίκα μου, την οποία δεν την ξαναείδα ούτε το παιδί. Με βάλανε σε ένα γραφείο, όπου ήταν γύρω στα 7-8 άτομα, τα οποία τα έξι απ’ αυτά, ήταν οι ίδιοι που με είχαν ανακρίνει και το 1993.
Με το που με πήγαν επάνω, ζήτησα τον δικηγόρο μου, μου λένε «πούστη αυτά που ήξερες θα τα ξεχάσεις, θα σε γαμήσουμε καθώς και σένα και την οικογένειά σου. Δεν πρόκειται να βγεις ζωντανός από εδώ. Τελευταία φορά βλέπεις τον ήλιο, μέρα. Μας ρεζίλεψες δέκα χρόνια. Θα φτύσεις αίμα.›
Μου είπαν να βγάλω τα ρούχα μου, δεν τα έβγαζα, μου τα έβγαλαν με το ζόρι, με άφησαν γυμνό για ένα τέταρτο περίπου και μετά άρχισαν και με γρονθοκοπούσαν. Με έβαζαν και έσκυβα, με απειλούσαν με ένα γκλοπ. Τα πρώτα ονόματα που άκουσα και μου είπαν να αναφερθώ σ’ αυτούς και μου είπαν «σε 2-3 χρόνια θα είσαι έξω, θα μας πεις για το Γιάννη Σερίφη, για τον Ψαραδέλλη, τον Παπαναστασίου και τον Γιωτόπουλο›. Τους λέω «άλλον από τον Ψαραδέλλη δε γνωρίζω, απλώς σαν φίλο και τον Γιάννη Σερίφη τον έχω ακουστά μόνο ως συνδικαλιστής και αγωνιστής›.
Με χτύπησαν πολύ άσχημα και επειδή καθόμουν σε μία γωνία κουλουριασμένος με χτύπησαν πολύ από τη μια μεριά. Από τότε έχω μια θλάση στα πλευρά, η οποία μόλις ζοριστώ λίγο, εμφανίζεται συνέχεια και η οποία θλάση δε φαίνεται σε ακτινογραφία. Με είχαν χτυπήσει στη μέση, στη μέση όμως φαίνεται ότι έχω σοβαρό πρόβλημα.
Τέλος πάντων με χτυπούσαν πολλή ώρα. Μετά με πήραν από κει με πήγαν σε άλλο γραφείο. Επειδή είχε ματώσει η μύτη μου και είχα γεμίσει αίματα, μου έφεραν μια βρεγμένη πετσέτα, σκουπίστηκαν, τους είπα να πιω νερό, δε μ’ άφησαν να πιω νερό απ’ τη βρύση και με πήγαν σε ένα άλλο γραφείο που ήταν άλλοι οι οποίοι το έπαιζαν καλοί. Μου έλεγαν «έλα, πέστα, ο φίλος σου ο Ψαραδέλλης τα είπε όλα για σένα, πέστα κι εσύ να τελειώνεις›. Του λέω «δεν έχω να πω τίποτα›.
Η διαδικασία αυτή κράτησε μέχρι τις 12 η ώρα. Ενδιάμεσα, χρονικά δε θυμάμαι πότε ακριβώς, σε κάποιο γραφείο μου πήραν και τα πράγματα όλα, τα οποία με έβαλαν να τους πω τί ακριβώς ήταν. Τί ακριβώς ανοίγω με τα κλειδιά, το κινητό μου, κάποια άλλα πράγματα να τους πω τί ακριβώς είναι, με ξαναπήραν σε ένα γραφείο, με χτυπούσαν πάλι, ήμουν ψυχικό ράκος. Τελικά το βράδυ, υπολόγισα γύρω στις 12-1, μπορεί να ήταν και πιο αργά, τους είπα «πράγματι έχω σχέση με τη 17Ν, αλλά ο ρόλος μου ήταν περιφερειακός›.
Τους ζήτησα πάλι δικηγόρο, μου έλεγαν «δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις δικηγόρο, τα πράγματα έχουν αλλάξει, θα πρέπει να σου φέρουμε κάποια πράγματα να υπογράψεις, ειδάλλως δεν πρόκειται να βγεις από δω μέσα. Έχουμε κάθε ευχέρεια να σε πετάξουμε από κάποια τζαμαρία ή κάποιο παράθυρο και να πούμε ότι αυτοκτόνησες και ότι πήρες κάποια όπλα από μας και αυτοκτόνησες. Θυμήσου την περίπτωση του Χριστόφορου Μαρίνου και θα καταλάβεις›.
Ξέχασα να πω ότι κάποια στιγμή μου υπενθύμισαν ότι η γυναίκα μου με το παιδί δεν έχουν φύγει κι ότι ανακρίνεται μαζί με το παιδί σε κάποιο γραφείο, έτσι μου είπαν, πράγμα που δεν συνέβαινε. Πράγματι, την κράτησαν απ’ ότι έμαθα τέσσερις ώρες κλειδωμένη σε ένα γραφείο με το παιδί και μετά τους άφησαν. Με εκβίαζαν συνέχεια με το παιδί. Αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ ήταν ότι υπήρχε συγκεκριμένος αστυνομικός, ο οποίος δε θα μου φύγει ποτέ απ’ το μυαλό, μπορώ να τον αναγνωρίσω και σε 10.000 ανθρώπους, ο οποίος με χτυπούσε, με απειλούσε με απαγωγή και βιασμό της κόρης μου και της οικογένειάς μου και ότι έχει τέτοιες δυνατότητες, απειλούσαν ότι θα με δώσουν στις ΗΠΑ, στην Αμερική και ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω με τίποτα, ότι «αφού τα είπαν κάποιοι άλλοι θα τα πεις κι εσύ›.
Τελικά κάποια στιγμή δεν άντεξα, μου έφεραν κάτι χαρτιά και υπέγραψα, πρέπει να ήταν η ώρα γύρω στις 4-5 το πρωί γιατί μετά από λίγο ξημέρωσε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά, με τα υγρά που μου έδωσαν –μάλιστα το έχετε διακωμωδήσει αυτό το θέμα όπως και πολλά άλλα- πίστεψα ότι περιείχαν κάποιες ουσίες μέσα από τις οποίες παρέλυσα, κοιμόμουν σε ένα τραπέζι συνέχεια, έρχονταν και με χτυπούσαν και με κλώτσαγαν και ξύπναγα και κάποια στιγμή υπέγραψα κάποια χαρτιά.
Με πήραν μετά, η διαδικασία συνεχίστηκε. Αφού υπέγραψα τα χαρτιά με ετοίμασαν κάποια στιγμή και με πήγαν σε μια τεράστια αίθουσα με άλλα δύο άτομα που ήταν ο Ψαραδέλλης και ο Γιωτόπουλος, με απειλούσαν να μην πάρω τίποτα απ’ αυτά γιατί θα ξαναγυρίσω στην Ασφάλεια. Κάποια στιγμή ήρθε ένας απ’ αυτούς, όπως είχα δεμένα τα χέρια πίσω, με έβαλε κάτω, με πάτησε, με γρονθοκοπούσε και μου έσφιγγε τέρμα τις χειροπέδες. Δεν άντεξα άλλο και φώναξα απ’ τον πόνο και ήρθαν κάποιοι άλλοι αστυνομικοί -παρόλο που ήταν κουκουλοφόροι έβλεπαν- και με πήραν απ’ τα χέρια του.
Στη μεταφορά προς την ανακρίτρια, ο κύριος αυτός ήταν μαζί και ήταν και στο γραφείο της ανακρίτριας μαζί με άλλα τέσσερα άτομα που με σημάδευαν. Στην ανακρίτρια δέχθηκα όλα αυτά γιατί με είχαν απειλήσει. Ο δικηγόρος μου μου είπε να διαμαρτυρηθούμε, του είπα «όχι, μην το κάνεις αυτό› γιατί είχα φοβηθεί πολύ και τελικά φύγαμε.
Από εκείνη τη στιγμή δε με ενόχλησαν ιδιαίτερα. Με είχαν απειλήσει ότι αν τα πάρω πίσω, θα έχω την τύχη του Σορίν Ματέι που είχε στον Κορυδαλλό και ότι «τον Κορυδαλλό τον ελέγχουμε εμείς› και μάλιστα μου ανέφεραν και δύο άτομα τα οποία τα γνώρισα στη φυλακή και μου λένε «να συνεργαστείς μαζί τους και σε 2-3 χρόνια θα είσαι έξω›.
Μεσολάβησε το καλοκαίρι, τα είπα στους δικηγόρους μου, μου είπαν ότι «εμείς δε μπορούμε να συνεχίσουμε›, το σεβάστηκα αυτό, είχαν δίκιο οι άνθρωποι. Μετά έψαξα και βρήκα άλλον δικηγόρο, τον κ. Παπαδάκη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα σημάδια στο σώμα μου τα είχαν δει και συγγενείς μου.