«Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν· ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».
Παράδοξο τό φαινόμενο πού μάς περιγράφει o ιερός υμνογράφος. Ο θάνατος, το κατ' εξοχήν λυπηρό γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, συνδυάζεται με τη χαρά ή μάλλον γίνεται αιτία χαράς καί ευφροσύνης και αγαλλιάσεως. Χαίρονται ο ουρανοί και ευφραίνονται οι άγγελοι για την ένδοξη μετάσταση της Θεοτόκου «από της γης εις τά άνω», γιατί αισθάνονται ότι στο πρόσωπο της Θεοτόκου δεν υποδέχονται ένα ξένο, αλλά ένα οικείο πρόσωπο.
Χαίρονται και αγάλλονται οι ουρανοί, γιατί η Μητέρα του Θεού γίνεται και δική τους μητέρα.
Μαζί όμως με τόν ουρανό ευφραίνεται και η γη «επί τή ενδόξω Κοιμήσει» της Θεοτόκου. Μαζί με τούς αγγέλους αγάλλονται και πανηγυρίζουν και οι γηγενείς, γιατί αισθάνονται ένα δικό τους άνθρωπο να παρίσταται ως Βασίλισσα στον ουρανό «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».
Χαίρονται οι θνητοί άνθρωποι, γιατί τώρα έχουν πρέσβειρα και μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπο Θεό, την αειπάρθενο Μητέρα Του.
Χαίρονται και αγάλλονται οι θλιμμένοι της γης, γιατί ενώπιον της σεπτής εικόνας της μπορούν να εναποθέτουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους, τα προβλήματα κα τις δυσκολίες της καθημερινής τους ζωής.
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας, της Πλατυτέρας των Ουρανών, της Γρηγορούσας, της Γοργοεπήκοου, της Γλυκοφιλούσας, της Οδηγήτριας, της Ελεούσας, της Παμμακάριστου.
Κανένα πρόσωπο στην Εκκλησία δεν εγνώρισε τόσο μεγάλη χάρη από τον Θεό. Αλλά και κανένα πρόσωπο δεν αφιερώθηκε τόσο νωρίς και τόσο ανεπιφύλακτα στου Θεού το θέλημα. Στο Ναό εισήλθε «ως τριετίζουσα δάμαλις», και στο μήνυμα του Ευαγγελισμού, απάντησε: ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου (Λουκ. 1,38). Γι' αυτό την εχαρίτωσε ο Θεός και την μακαρίζουν πάσαι αι γενεαί ως την Κεχαριτωμένη. Γι' αυτό και η Εκκλησία δεν αρκέσθηκε να την κηρύξει Αγία, και την ονόμασε Παναγία.
Ολο αυτό το άρρητο μυστήριο που εκτείνεται όχι μονάχα στη ζωή, αλλά και στην Κοίμηση της Θεοτόκου, η Εκκλησία το συμπύκνωσε υμνολογικά στο απολυτίκιο της Κοιμήσεως:
«Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας·
εν τη Κοιμήσει, τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε
Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής,
και ταις πρεσβείαις ταις Σαις λυτρουμένη,
εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».
Πέρα και πάνω από τις διαφορές των Χριστιανών ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, η Παναγία στέκει για τους πιστούς ουράνιο τόξο που «ενώνει τα διεστώτα».
* H εικόνα είναι του 13ου αιώνα από τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ