Πρέπει να σας πω ότι στην περίπτωσή μου δεν τηρήθηκε σε καμιά περίπτωση αυτό που ονομάστηκε «Καταστατικό Τσελέντη› γιατί δεν προσπάθησαν να με εντάξουν βαθμηδόν σε ενέργειες χαμηλού επιχειρησιακού κινδύνου, πηγαίνοντας σε υψηλότερου κινδύνου. Αλλά αμέσως μου αποκάλυψαν τη δράση τους.
Επίσης θέλω να σας πω ότι δεν θεώρησα τον εαυτό μου ποτέ μέλος της παραπάνω Οργάνωσης, απλώς ότι ενοχοποιούμουν κάθε φορά με ενέργειες και με διαδικασίες εκφοβισμού, ούτως ώστε να παραμένω στην Οργάνωση.
Θα σας περιγράψω πως έγινε η ενέργεια εναντίον του Εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη. Πολύ πρωινή ώρα, ο Λουκάς, ο Σταμάτης κι εγώ δηλαδή ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Βασίλης Τζωρτζάτος και ο υποφαινόμενος συναντηθήκαμε στη διασταύρωση των οδών Ούλωφ Πάλμε και Γρηγορίου Αυξεντίου και κατευθυνθήκαμε προς την κατοικία του Εισαγγελέα.
Στη διαδρομή, μπήκαμε σε μια πρασιά μιας πολυκατοικίας. Εκεί ο Λουκάς έδωσε γάντια σε εμένα και στον Σταμάτη έδωσε γάντια και ένα περίστροφο από αυτά που γυρίζουν, με το μύλο δηλαδή. Για τον εαυτό του κράτησε ένα 45ντάρι νομίζω. Πήγαμε στο σημείο που έπρεπε, δηλαδή στο αυτοκίνητο του Εισαγγελέα και πήραμε τις εξής θέσεις: εγώ κάθισα απέναντι από το αυτοκίνητο του Εισαγγελέα, ο Βασίλης Τζωρτζάτος κάθισε μπροστά στην πόρτα του αυτοκινήτου του Εισαγγελέα και ο Λουκάς κάθισε στη γωνία για να βλέπει το σπίτι του Εισαγγελέα.
Κάποια στιγμή ο Εισαγγελέας πέρασε μπροστά από τον Δημήτρη Κουφοντίνα και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του. Τότε εγώ από αποτροπιασμό περισσότερο, γύρισα το βλέμμα μου προς την άλλη μεριά για να μην βλέπω τι θα γίνει. Εκεί άκουσα τέσσερις με πέντε πυροβολισμούς.
Μόλις τελείωσαν οι πυροβολισμοί άκουσα τα ουρλιαχτά του Εισαγγελέα, καλούσε σε βοήθεια και η ψυχική μου κατάσταση ήταν πάρα πολύ άσχημη. Πέρασα όμως απέναντι, βρήκα το κουράγιο, έσυρα τα πόδια μου και ακολούθησα κι εγώ τους άλλους δύο και πήγαμε σ’ ένα αυτοκίνητο που ήταν απαλλοτριωμένο από την Οργάνωση από την προηγούμενη μέρα και επιβιβαστήκαμε εντός αυτού.
Εγώ από την ταραχή μου δεν φόρεσα ούτε τα γάντια?
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συγγνώμη, μου λένε από κάτω μήπως πρέπει να κάνει κάποια ένεση.
Π. ΤΣΕΛΕΝΤΗΣ: Από ό,τι γνωρίζω επειδή έχω ζήσει 11 μήνες μαζί του, νομίζω ότι χρειάζεται τώρα ιατρική επίβλεψη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτεται η απολογία σας, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, μπορούμε να συνεχίσουμε με κάποιον άλλο όμως.
Κ. ΤΕΛΙΟΣ: Οχι, νομίζω πως μπορώ να συνεχίσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να ειδοποιηθεί κάποιος γιατρός.
Κ. ΤΕΛΙΟΣ: Μπορώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν μπορείτε να συνεχίσετε, να συνεχίσετε. Αλλά δεν θέλω να συμβεί κάτι.
Κ. ΤΕΛΙΟΣ: Μπορώ να συνεχίσω.
Ν. ΠΡΩΤΕΚΔΙΚΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, ο κ. Τέλιος δηλώνει ότι μπορεί να συνεχίσει και νομίζω ότι μπορούμε να τον εμπιστευτούμε. Απλώς ας πάρουμε πρόβλεψη στο διάλειμμα που θα κάνετε για φαγητό, να τον δουν οι γιατροί του.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ας έρθει όμως ένας γιατρός εν τω μεταξύ να τον βλέπει.
Κ. ΤΕΛΙΟΣ: Μπορώ να συνεχίσω.
Επιβιβαστήκαμε στο απαλλοτριωμένο αυτοκίνητο το οποίο το οδηγούσε ο Λουκάς και δίπλα του καθόταν ο Σταμάτης. Πήγαμε μέχρι κάποιο σημείο της διαδρομής, κατεβήκαμε μετά από το αυτοκίνητο και πήγαμε και πήραμε το τρόλεϋ. Πήγαμε προς το κέντρο της Αθήνας σε μια πολυκατοικία, μπήκαμε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας αυτής και εκεί έδωσε ο Σταμάτης τα γάντια και το όπλο στο Λουκά κι εγώ έδωσα τα γάντια μου. Τα γάντια μου δεν τα είχα φορέσει καν από την ταραχή μου.
Έτσι έγινε η πράξη εναντίον του Εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη. Το τι συνέχισε και το τι επακολούθησε είναι φοβερό. Τον Εισαγγελέα τον τεμάχισαν μέρα με την ημέρα και είχε ένα πολύ φοβερό τέλος, άσχετα αν αυτό το τέλος ήταν για πολλούς αφορμή για την Οργάνωση να κάνουν και χιούμορ ακόμη. Δεν θα ξεχάσω τον Χριστόδουλο Ξηρό που όποτε αναφερόταν στον Εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη τον έλεγε «ο πριονισμένος›, επειδή του έκοβαν σιγά – σιγά τα χέρια και τα πόδια που είχαν χτυπηθεί.
Επειδή οι διαφωνίες μου συνεχίζονταν και επειδή έπρεπε να βρεθεί μια λύση με εμένα που δεν ήξεραν πια τι να με κάνουν, ο Λουκάς πρότεινε να συναντηθώ με κάποιους ανθρώπους που θα συζητούσα μαζί τους για να με έβγαζαν από το αδιέξοδο όσον αφορά την Οργάνωση. Με έναν άνθρωπο μου πρότεινε να συναντηθώ: με τον Λάμπρο.
Αυτό θα γινόταν σε κάποιο υπόγειο στα Πατήσια. Εκεί υπήρχε μια γιάφκα της Οργάνωσης στην οποία εγώ δεν είχα ξαναπάει και θα έπρεπε να πάω για να γίνει η συζήτηση αυτή. Πράγματι δέχτηκα να γίνει η συζήτηση αυτή. Εγώ, ο Μιχάλης και ο Λουκάς πήγαμε στη γιάφκα αυτή και εγώ περίμενα στον προθάλαμο. Μέσα στο δωμάτιο άκουγα φωνές, υπήρχαν άνθρωποι.
Μου έδωσαν μια κουκούλα και τη φόρεσα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο κι εγώ και συναντήθηκα με τρεις ανθρώπους που φορούσαν κουκούλες από ύφασμα. Ο μεσαίος μου συστήθηκε ως Λάμπρος. Ο άλλος, μάλλον ως Νικήτας αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό, ο τρίτος της παρέας δεν θυμάμαι καθόλου το όνομά του.
Τότε μου είπε ο Λάμπρος ότι είμαστε εδώ για να ακούσουμε τις αντιρρήσεις σου, να τις συζητήσουμε και να βρεθεί μια λύση και είπα πολύ ευχαρίστως ν’ αναπτύξω τις θέσεις μου που με διαφοροποιούν πλήρως από τη θέση της Οργάνωσης.
Οι θέσεις μου ήταν οι ακόλουθες: πρώτον, διαφωνούσα με το ιησουΐτικο δόγμα «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα›. Θέση, που εξέφραζαν και ο Μαρξ και ο Ένγκελς όταν αντιπαρατίθονταν στις μυστικές εταιρείες τύπου Νετσάγιεφ. Αυτό το δόγμα φαίνεται πως ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της Οργάνωσης.
Δεύτερον, από τους «Νεαλντικούς› μέχρι τον ¶λντο Μόρο η ένοπλη βία μικρών ομάδων είχε αποδείξει την αναποτελεσματικότητά της. Οι «Νεαλντικοί› ήταν μια ομάδα που δημιουργήθηκε στη Ρωσία επί Τσάρου Αλεξάνδρου του Β’ και το 1881 δολοφόνησαν τον Τσάρο Αλέξανδρο τον Β’. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να ανέβει στην εξουσία το Τσάρος Αλέξανδρος ο Γ’ και να γνωρίσει η Ρωσία το πιο σκληρό καθεστώς που γνώρισε ποτέ. Όσον αφορά τη δολοφονία του ¶λντο Μόρο και τις παρενέργειες που είχε αυτή η δολοφονία νομίζω δεν χρειάζεται να κάνω καθόλου λόγο.
Ο Λένιν που τον επικαλούνταν πολλές φορές και στις προκηρύξεις τους αλλά και στις προφορικές κουβέντες που είχαμε μεταξύ μας, διαφωνούσε με την τρομοκρατία και είχε αναφερθεί σε τρία σημεία πάνω σε αυτό.
Πρώτον, για τον Λένιν η τρομοκρατία ήταν μια επίκληση στο αυθόρμητο από τη μεριά των διανοουμένων που δεν είχαν άλλο τρόπο να αντιδράσουν στο σύστημα, παρά μόνο με την τρομοκρατία. Αυτό έκανε τις λαϊκές μάζες να μένουν αμέτοχες και να βλέπουν την τρομοκρατία ως ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν την εξουσία και σε αυτούς που θέλουν να την αποκτήσουν.
Δεύτερον, ο Λένιν έλεγε πως το να λέμε ότι δεν μπορεί το κράτος να εκφοβηθεί αλλά πρέπει απλώς να λειτουργήσουμε ως ένας ερεθισμός του κράτους. Αυτό αποδείκνυε πως το κράτος δεν μπορεί να διαλυθεί, άρα είναι σαν να καταδικάζουμε αυτή τη μορφή πάλης ως αναποτελεσματική. Τρίτο και τελευταίο ο Λένιν έλεγε πως με αυτό τον τρόπο υποτιμούμε την επαναστατική δραστηριότητα των μαζών.
Η 17Ν ήταν μια μιλιταριστική και μια δογματική Οργάνωση και όσον αφορά το μιλιταρισμό της δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το συζητήσουμε. Αλλά όσον αφορά το δογματισμό της έχω να πω ότι ήταν δογματική κατ’ αρχήν η θέση της που έλεγε ότι η αλλαγή από την Χούντα στον Καραμανλή ήταν μόνο αλλαγή προσωπείου. Δεν είναι έτσι τα πράγματα γιατί δεν ήταν μόνο αλλαγή προσωπείου, ήταν και αλλαγή μπλοκ. Γιατί περάσαμε από ένα αμερικανοκρατούμενο μπλοκ σ’ ένα διευρυμένο αστικό μπλοκ.
Η 17Ν δρα εξ ονόματος του λαού και το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξάνει την καταστολή ενάντια στο λαό. Η 17Ν είχε μια αριστοκρατική και μια εξουσιαστική αντίληψη για το Κίνημα που θεωρούσε ότι λίγοι φωτισμένοι είναι αυτοί που θα κάνουν την εξέγερση ενώ όλοι οι άλλοι πρέπει να ακολουθήσουν. Εγώ ήμουν κάθετος σ’ αυτό και διαφωνούσα με αυτή τη θέση.
Η 17Ν ήταν μια νετσαγεφική Οργάνωση. υπήρξε ένας επαναστάτης μηδενιστής ο Νετσάγιεφ ο οποίος έλεγε ότι οι ηγέτες μιας Οργάνωσης έχουν το δικαίωμα πάνω στα μέλη της Οργάνωσης του ψεύδους, αλλά και της βίας. Εγώ είχα δει και ψεύδος και βία από τη 17Ν. Ακόμη από το Νετσάγιεφ και μετά καθιερώνεται το πολιτικό έγκλημα ως πολιτική πράξη, δηλαδή ο εγκληματίας γίνεται πολιτικό ον.
Τους είπα ακόμη ότι η δράση της 17Ν μου θύμιζε την εγκληματική αφέλεια του Μαρά που όταν του έλεγαν ότι δεν είναι φιλάνθρωπος, έλεγε πως είμαι φιλάνθρωπος γιατί δεν θέλω παρά μόνο ελάχιστα κεφάλια να κοπούν για να σωθούν πολλά. Όμως αυτό ήταν αφελές γιατί όταν τον ρώτησαν πόσα ήταν αυτά τα κεφάλια που θέλει να κοπούν, έκανε τους υπολογισμούς του και κατέληξε στις 230.000 κεφάλια.
Διαφωνούσα φυσικά με τη θανατική καταδίκη και σκεφτόμουν πραγματικά τι θα γινόταν αν αυτοί οι άνθρωποι κάποτε έπαιρναν την εξουσία, τι θα συνέβαινε σε εμένα. Θα συνέβαινε να είμαι πάλι στη φυλακή, αλλά σε πολύ χειρότερες συνθήκες από αυτές που βρίσκομαι σήμερα, αν δεν ήμουν ήδη νεκρός.
Επίσης ένα άλλο πράγμα που με έβαζε σε φοβερές υποψίες είναι ότι δεν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας που να καρπώνεται την πολιτική υπεραξία από τις ενέργειες της Οργάνωσης. Η 17Ν ήταν πρόβλημα για τη διεθνή εικόνα της χώρας, διότι δημιουργούσε τέτοιου είδους προβλήματα που επέτρεπαν σε πράκτορες να δρουν μέσα στη χώρα μας και να έχουν ως στόχους πάλι τους αγωνιστές των μαζικών χώρων.
Η τρομοκρατία είναι ένα εξουσιαστικό φαινόμενο που ασκείται είτε από αυτούς που έχουν την εξουσία είτε από αυτούς που θέλουν να κατέχουν την εξουσία και ο λαός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βλέπει την τρομοκρατία ως μάχη δύο εταιρειών που εποφθαλμιούν την εξουσία. Επίσης υπήρχε κι ένα μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα όπου αντιμετώπιζε κανείς εντασσόμενος στην 17Ν, γιατί λόγω της βίας και του συνωμοτισμού έπρεπε κανείς να λειτουργήσει με λογικές πιο βάρβαρες από αυτές που ήθελε να πολεμήσει.
Επίσης τους είπα ότι δεν είχαν κατακρίνει ποτέ στα σοβαρά το σοβιετικό μοντέλο. Εγώ τα καθεστώτα αυτά τα θεωρούσα το ίδιο αποτυχημένα όπως αυτά του δυτικού τύπου και επίσης ότι έπρεπε να δικάζονται εξίσου σοβαρά.
Επίσης δεν υπήρχαν οι όροι της ένοπλης πάλης, γιατί η 17Ν ανέμενε μια φανταστική εξέγερση από έναν απόντα λαό. Η εξέγερση του λαού ενάντια στο καθεστώς δεν έγινε ποτέ. Κι ακόμα κι αν γινόταν γιατί να διάλεγε τον διασταυρωμένο τρόπο της 17Ν;
Ήταν μια συσχέτιση βίας και φανατισμού. Και μάλιστα η βία τους άγγιζε τα όρια του παραλόγου, γιατί για παράδειγμα ακόμα κι αν σκότωναν κάποιο Υπουργό δεν θα άλλαζε τίποτα. Στη θέση του θα ήταν κάποιος άλλος Υπουργός και τα μέτρα που ήθελε να λάβει αυτός ο Υπουργός θα περνούσαν ως φόρος τιμής στον αποθανόντα, συμφωνώντας ταυτόχρονα και το μαζικό Κίνημα.
Τέλος, η λογική μου είχε γίνει σχεδόν αριστοτελική. Το κεντρικό ζήτημα στον Αριστοτέλη είναι η αρετή και η αρετή βρίσκεται κάπου στο μέσον. Η αρετή είναι αυτό που απομακρύνεται εξίσου και από τα δύο άκρα. Την αρετή την ήθελε ο αρχαίος Έλληνας, όπως θα έπρεπε και ο σύγχρονος, για να είναι άξιος πολίτης της πόλης στην οποία ανήκει. ¶ρα η αρετή ισοδυναμούσε με την ηθική μεσότητα, λογική η οποία απείχε πάρα πολύ από την λογική της17Ν.
Υπήρχαν όμως πράγματα όπως λέει ο Αριστοτέλης τα οποία είναι τιποτένια από τη φύση τους κι ένα από αυτά είναι ο φθόνος. Υπήρχε ένας μικρός αντίλογος από την πλευρά του Λάμπρου, αλλά όμως δεν ήταν αρκετός για να με πείσει εμένα προσωπικά. Όμως κι εγώ έθεσα το θέμα της αποστασιοποίησης μου από την Οργάνωση γιατί φοβόμουν για τη ζωή μου.
Πρέπει να σας πω ότι διαφωνούσα επίσης και με τις ληστείες γιατί πίστευα ότι είναι επικίνδυνες για τους ανθρώπους που συμμετέχουν σ’ αυτές και ύστερα οι ληστείες δεν αλλάζουν τις δομές ενός καθεστώτος, απλώς βολεύουν για λίγο τα πράγματα. Αντίθετα τους είχα προτείνει να αυτοχρηματοδοτούμαστε ή να έχουν έναν άλλο τρόπο χρηματοδότησης με κάποια επιχειρηματική δραστηριότητα.
Το τραγελαφικό στην περίπτωση μου είναι ότι υπήρχαν σύντροφοι αντιεξουσιαστές την εποχή εκείνη που ήταν υπέρ της Οργάνωσης αυτής, όπως και άλλων Οργανώσεων με παρόμοιο περιεχόμενο. Ήταν πραγματικά τραγελαφικό, γιατί πως είναι δυνατόν ένας αντιεξουσιαστής να είναι φιλικά προσκείμενος προς μια Οργάνωση που το μοντέλο της δεν απείχε πολύ από τον υπαρκτό σοσιαλισμό;
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μου επιβλήθηκε σχεδόν να πάρω μέρος στην ληστεία της Τράπεζας Εργασίας. Πρέπει να σας πω ότι πιέστηκα πάρα πολύ και από τον Μανόλη και από τον Λουκά. Όταν είπα ότι διαφωνώ με τη ληστεία, τότε πάλι ο Μανόλης, δηλαδή ο Χριστόδουλος Ξηρός, μου είπε ότι «για όποιον διαφωνεί συνεχώς υπάρχει και η απόλυση›.
Παρόλα αυτά πήγα στη ληστεία, αλλά δεν δέχτηκα να έχω κανέναν άλλο ρόλο εκτός από το να κλείσω τις κουρτίνες του καταστήματος για να μην φαίνονται απέξω, πράγμα το οποίο δεν κατάφερα να κάνω λόγω του πανικού μου και της ταραχής μου.
Πως έγινε τώρα αυτή η ληστεία. Μαζευτήκαμε στο σπίτι αυτό στα Κάτω Πατήσια στη γιάφκα εγώ, ο Λουκάς, ο Μανόλης, ο Σταμάτης, ο Μιχάλης κι άλλα 2 άτομα τα οποία δεν ήξερα. Εκεί μεταμφιέστηκαν οι περισσότεροι. Θυμάμαι ότι ο Μανόλης έβαλε στα μαλλιά του ζελέ μαζί με ταλκ για να φαίνονται γκρίζα. Φόρεσαν μουστάκια, περούκες. Εγώ δεν πήρα κανένα μέτρο μεταμφίεσης.
Από κει πεζοί κατεβήκαμε προς την Τράπεζα. Παραταχτήκαμε έξω από την Τράπεζα και εισήλθαμε σ’ αυτήν τις πρώτες πρωινές ώρες, μόλις δηλαδή άνοιγε το κατάστημα. Εγώ κατευθύνθηκα προς τις κουρτίνες όπως ήταν το καθήκον μου να κάνω, που είχα αναλάβει για να τις κλείσω. Οι υπόλοιποι πήραν θέση μέσα στην Τράπεζα.
Ο Μιχάλης ήταν στην πόρτα και υποδεχόταν τους πελάτες. Ο Λουκάς κατευθύνθηκε προς τα ταμεία και ο Βασίλης Τζωρτζάτος, δηλαδή ο Σταμάτης, κατευθύνθηκε προς τον Υποδιευθυντή. Ακολούθησε μια μικρή αναταραχή, αλλά εγώ ήμουν σκυμμένος εκεί στον μηχανισμό που είχαν τα κουρτινάκια και δεν είχα οπτική επαφή με την Τράπεζα για να βλέπω τι ακριβώς γίνεται.
Πάντως ο Μανόλης πρέπει να πέρασε μέσα στον γκισέ και να πήραν από το χρηματοκιβώτιο μαζί με τον Λουκά ό,τι υπήρχε και από τα ταμεία επίσης. Κατόπιν διαφύγαμε με ένα αυτοκίνητο. Δεν ξέρω αν διαφύγαμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο ή αν υπήρχε και κάποιο μηχανάκι γιατί ήμασταν πολλοί για να χωρέσουμε σε ένα αυτοκίνητο. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε στο σημείο αυτό. Πρέπει να σας διευκρινίσω ότι και σ’ αυτή την περίπτωση ήμουν άοπλος.
Από το ’89 μέχρι το ’92 η Οργάνωση έκανε 33 επιχειρήσεις. Σ’ αυτές δεν συμμετείχα σε καμία. Η αποχή μου από το ’89 μέχρι το ‘92 δείχνει και το μέγεθος των διαφωνιών και των ενστάσεων που υπήρχαν μεταξύ εμού και της Οργάνωσης. Όλον αυτόν τον καιρό δεν επισκεπτόμουν τις γιάφκες ούτε είχα κλειδιά φυσικά από αυτές.
Υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να σας πω για την υπόθεση του Συκουρίου. Ξέρω ότι κατηγορήθηκα από πολλούς συγκατηγορούμενους μου ότι ήμουν παρών στην βραδιά εκείνη που έγινε η κλοπή των εκρηκτικών από το Συκούριο.
Τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Δεν ήμουν παρών την βραδιά εκείνη, ήμουν παρών τις προηγούμενες βραδιές στις διερευνήσεις που γινόντουσαν σε διάφορα στρατόπεδα και πηγαίναμε εκεί πέρα μαζί με τον Τζωρτζάτο, τον Κουφοντίνα και τον Σάββα Ξηρό και κάναμε έρευνα για να δούμε αν είχαν τα στρατόπεδα αυτά, αυτά που μας ενδιέφεραν.
Την έρευνα αυτή την έκανε ο Σάββας Ξηρός με τον γνωστό τρόπο που έχει περιγραφεί, μπαίνοντας από τα συρματοπλέγματα, ανεβαίνοντας στις αποθήκες και κατεβαίνοντας από τα κεραμίδια μέσα στην κάθε αποθήκη και καταγράφοντας τι υπάρχει μέσα σ’ αυτήν.
Από το ’89 έως το ’92 λοιπόν δεν έχουμε καμία δική μου συμμετοχή. Το ’92 τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και υπάρχει μεγάλη πίεση από τη μεριά της Οργάνωσης για να λάβουμε μέρος σε κάποια δουλειά ή τέλος πάντων να ξεκαθαρίσουμε την υπόθεση με μένα.
Εδώ πρέπει να σας πω ότι κατέβηκα στην Αθήνα για να δω τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου από τη Σχολή στην οποία φοιτούσα και συναντήθηκα με τον Μανόλη, δηλαδή τον Χριστόδουλο Ξηρό. Τότε αυτός μου είπε ότι έχουν βρει ένα μέρος απ’ όπου κοιτάνε τον Παλαιοκρασσά και όπου θα κάνουν μια επίθεση ενάντια στο αυτοκίνητο του και πως θα έπρεπε να πάω κι εγώ εκεί.
Όταν αρνήθηκα, μου είπε ο Χριστόδουλος Ξηρός ότι «αρκετό καιρό μας δουλεύεις, αν δεν έρθεις θα πρέπει να πάρουμε μέτρα εναντίον σου και τα μέτρα αυτά μπορεί να φτάνουν μέχρι την απόλυση›. Έτσι αναγκάστηκα να πάω στον τόπο που θα γινόταν η επιχείρηση κατά του Παλαιοκρασσά και να καθίσω σ’ ένα μέρος κοντά στα μηχανάκια που είχε υποδείξει ο Λουκάς, ο Κουφοντίνας. Μόλις άκουγα την έκρηξη θα έπρεπε να πάω και να ανέβω στο μηχανάκι και να φύγουμε. Αυτός ήταν όλος ο ρόλος μου. Δηλαδή δεν είχα καμία ενεργητική συμμετοχή.
Πως έγινε τώρα αυτή η ενέργεια. Το πρωί της ίδιας μέρας εγώ, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Βασίλης Τζωρτζάτος και ο Σάββας Ξηρός και ο Χριστόδουλος Ξηρός πήγαμε στην περιοχή και ανεβήκαμε σε έναν ημιόροφο. Εκεί ο Σάββας Ξηρός μαζί με τον Τζωρτζάτο έκαναν την εγκατάσταση ενός μηχανισμού απ’ όπου θα εκτοξευόταν μια ρουκέτα. Κατόπιν κατεβήκαμε κάτω και περιμέναμε ο καθένας στη θέση που είχε προεπιλεγεί.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας θα ήταν αυτός που θα πατούσε το κουμπί και ήταν πολύ κοντά στον τόπο της έκρηξης. Απορώ δηλαδή πως στη θέση του Αξαρλιάν δεν βρέθηκε ο Κουφοντίνας.
Απέναντι ακριβώς ήταν ο Μανόλης, ο οποίος θα έδινε και το σύνθημα για την εκκίνηση της επιχείρησης, αλλά το σύνθημα αυτό θα το έδινε μόνο σε περίπτωση που δεν υπήρχαν περαστικοί γύρω. Φαίνεται πως δεν πρόσεξε καλά ή δεν έδωσε την σημασία που έπρεπε γιατί απ’ ότι τελικά είδαμε όλοι περαστικοί υπήρχαν δυστυχώς.
Είναι βαθιά η οδύνη μου για την υπόθεση αυτή, αλλά ας το περιγράψω πως έγινε. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο του Υπουργού έστριψε αριστερά και τότε ακούστηκε μια εξωφρενική έκρηξη που έκανε τα πόδια μου να τρέμουν.
Δεν κατάλαβα ακριβώς τι είχε γίνει, μια στήλη καπνού υψώθηκε. Ανέβηκα σε ένα μηχανάκι που βρήκα μπροστά μου εκεί πέρα και κατεβήκαμε μέχρι το Μοναστηράκι με τα μηχανάκια κι έπειτα εγώ έφυγα μόνος μου και οι υπόλοιποι έφυγαν με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο.
Οι τύψεις μου που δεν μπόρεσα να αποτρέψω την ενέργεια αυτή είναι απέραντες και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να ξαναβρώ την ψυχική μου υγεία εξαιτίας αυτών των δύο ενεργειών στις οποίες είχα κι εγώ εμπλοκή. Νιώθω βαθιά συντριβή και οδύνη τόσο για τον Εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη όσο και για τον νεαρό Αξαρλιάν.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της συμμετοχής που είχα σ’ αυτή την Οργάνωση είναι να έχω πολύ σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και να νοσηλευτώ κατά καιρούς σε διάφορα Ιδρύματα, να με παρακολουθούν γιατροί, αλλά που δεν μπορώ να πω τι μου συμβαίνει ακριβώς παρά μόνο τώρα στους γιατρούς της φυλακής και έχω μεγάλη λύτρωση μ’ αυτό.
Όταν είδα στην τηλεόραση πέρυσι την Οργάνωση να εξαρθρώνεται, αποφάσισα να πάω μόνος μου στην Αστυνομία για να παρουσιαστώ αυτοβούλως, χωρίς να με αναζητάει κανείς και χωρίς να με έχει καταδώσει κανείς και να αναλάβω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί. Παρουσιάστηκα λοιπόν αυτοβούλως.
Με την ασθένεια που έχω και με τον εγκλεισμό περνώ στιγμές δραματικές. Το γνωρίζουν αυτό οι γιατροί της φυλακής, καθώς και οι υπάλληλοι της φυλακής. Όμως δεν θα διστάσω να σας πω «δικάστε με και καταδικάστε με›. Καταδικάστε με όχι γι’ αυτό που έκανα, αλλά γι’ αυτό που δεν έκανα.
Καταδικάστε με που δεν μπόρεσα να αναστείλω τα επακόλουθα μιας δράσης σαν κι αυτής, που δεν μπόρεσα να αναστείλω την δράση της 17Ν και που με τον τρόπο αυτόν επέτρεψα κι εγώ να συμβούν όλα αυτά τα δυσάρεστα πράγματα που βίωσε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Ευχαριστώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Νομίζω ότι πρέπει να διακόψουμε για μισή ώρα.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ